Þjóðviljinn - 25.10.1958, Qupperneq 10

Þjóðviljinn - 25.10.1958, Qupperneq 10
2) — ÓSKASTUNDiN ------- SEGÐU OKKUR SÖGU Fi-amhald af 1. síðu. irinn gat ekki fyrir elli sakir stundað veiðina lengur, og varð þá son- urinn að taka allt á sín- ar herðar. En þá fór út- þráin að gera vart við sig að nýju, og einn góð- an veðurdag herti hann ■upp hugann og sagði: „Nú ætla ég að láta verða af því að fara að heiman og litast um annars staðar í veröld- inni“. ■ Lengi beið hann eftir svari, en gamli maður- inn mælti ekki orð frá munni, svo hann reyndi enn á ný að kæfa niður í sér ferðalöngunina. En samt kom að því, þegar frá leið, að hann gat ekki við sig ráðið og ákvað að hætta ekki fyrr en faðir hans léti undan. Svo var það einn dag, þegar hann var kominn heim af veiðum og feðg- arnir sátu einir saman og biðu kvöldsins, að sonurinn sagði: ,.Nú ætla ég að Iáta verða af því að fara héð- an og skoða mig um í fjarlægum landshlutum“ En það fór eins og fyrri daginn, að gamli maðurinn svaraði ekki neinu, en þegar sonurinn endurtók orð sín, þá sá hann sitt óvænna og sagði, að þetta yrði þá svo að vera. „En þú verður þá að lofa því“, bætti hann við, „að fara ekki mjög langt norður, og eins því að koma aftur hingað heim“. Nú glaðnaði yfir syn- inum, og hann fór í óða- önn að ganga frá bátn- um sínum og undirbúa allt til ferðarinnar. Svo einn fagran og bjartan sumarmorgun lögðu þeir af stað norður á bóginn. Langt, langt reru þeir, og því lengra sem þeir komust, því fegurra þótti syninum um að litast. Og þeir reru og reru, og því meira sem þeir fjarlægðust átthagana, þeim mun skýrar stóðu þeir gamla manninum fyrir hugskotssjónum, Og hann varð svo gagn- tekinn af heimþrá, að hann hætti alveg að geta sofið. Um sólaruppkom- una var hann alltaf á verði til að gá að því, hvort hún væri nokkuð svipuð og heima; enn allt- af fór það svo, að eitt- hvert fjall skyggði á fyrstu geislabrotin, þeg- ar sólin gægðist upp úr hafinu. Lengi vel minntist gamli maðurinn ekkert á þetta. en svo kom að því, að hann gat ekki borið kvölina einn, svo hann sagði við son sinn: „Nú verðum við að halda heim, því annars dey ég“. Örðugt var það fyrir soninn að snúa við, þeg- ar landið varð með degi hverjum fegurra og in- dælla, en samt sem áð- ur gat hann ekki ann- ar en látið að ósk föður síns, því orð hans hljóm- uðu honum sí og æ fyr- ir eyrum. ,En Þrátt fyrjr það, þott þeir nálguðust óðum heimkynnin langþráðu, þá fór líðan gamla mannsins síversnandi; það gat varla heitið að honum kæmi dúr á auga, og alla morgna var hann á stjái kringum tjaldið. Þeir héldu áfram að róa °g róa og loks komust þeir heim. Snemma um morgun- inn, næstan eftir heim- komuna, vaknaði ungi maðurinn við að hann heyrði rödd föður síns úti fyrir. Hann sagði: „Er það furða þó mig tæki sárt að yfirgefa Alúk? Líttu á hina miklu sól, hvernig hún lyftir sér úr hafinu og hellir geislaflóði yfir ísbreið- una!“ Og hann heyrði gamla manninn aftur og aftur hrópa hátt af fögnuði. — Hún er svcna sól- brennd, svaraði móðir hennar. Við ána var sprett af hestunum. Mæðgurnar settust fram í en faðir telpunnar hélt í taum- inn á báðum hestunum og það var ekki vanda- og undarlegt var að þá sá hún aftur Ijósið í búrgluggunum. En inni í búrinu var ekkert nema tunnur, skyrgrindur, strokkur og margir gaml- ir og Ijótir hlutir. Svo kom ríka amma inn og heilsaði öllum Sigríður Einars. frá Munaðarnesi: *-------:------- Fyrsta langferðin Fimmti dagur; laust. Hann hafði gert einteyming á beislið og þurfti alltaf að gæta þess að hestarnir syntu ekki oí nærri bátnum. Þetta var mikil á, breið og straumþung. Það var glaða sólskin og áin var glampandi hvít nema undir háu hömrunum, þar sýndist hún kolsvört. Þegar ferðafólkið kom í hlaðið á Árnesi varð telpan sem furðu lostin, greip í pils móður sinn- ar og benti á gluggana, sem sneru fram á hlað- ið, og sólin glampaðþa: — Ljós, hrópaði telp- an, af hverju er búið að kveikja? En með sjálfri sér hugsaði hún: Voðalega er þessi amma rík að kveikja þegar bjart er. En þegar inn var kom- ið sást hvergi Ijós Þá fór hún aftur út á hlað með kossi, horfði á telp- una og sagði svo: —• Hún er lítil, hló stutt við og brá handar- bakinu upp að nefbrodd- inum. Þá varð telpan smeyk og hélt fast í móð- ur sína. Þessi amma var bogin í baki, með lang- ar ljósgular fléttur, sem héngu í tveimur lykkjum niður bakið, en báðum endum var stungið und- ir svarta, litla prjóna- húfu, sem hún bar á höfði og var silfurhólkur öðrunj^Wegin á henni og niður úr honum dinglaði þykkur, svartur skúfur ofan á öxlina. — Og ólagleg, heyrði hún sagt rétt hjá sér, þar stóð einhver frænka hennar, sem var löng og mjóvaxin. — Hún er lík mér og ólagleg bætti þessi rödd við. - ÓSKASTUNDIN — [(3 C « ‘ ' • i T7 VlItu koma og s.i'á kalfana? sagði þessi frænka og rétti fr.am báðar hendur. Telpan kom strax til hennar og frænkan bar hana út að glugganum. Þar voru tveir kálfar að „skoppa eftir kúnum, sem verið var að reka inn í fjósið. — Eg heiti Jóhanna, sagði stúlkan, en hvað heitir þú? — Eg heiti María og er kölluð Marsa, Eg er ekkert lítil, ég er bara Óla-leg, eins og hann Óli á Hóli. Eg er ékkert lík þér. Og hún var hreykin af því að líkjast Óla, sem var stór og duglegur og hafði líka gefið henni hest. En að vera lítil fannst henni skammaf- legt. — Já, þú ert óla-leg, sagði Jóhanna, hló við og iyfti telpunni betur að glugganum. En kanntu nokkra vísu? spurði hún svo. — Eg kann vísu um kálfana, sagði telpan og horfði á skvevtuganginn í kálfasneipunum á tún- inu. Og ég kann margar vísur um krummana á skjánum og „lömbin hoppa. . .“ GULLKORN Munurinn á lofti og vatni er sá, að það er hægt að gera loft blaut- ara en vatn ekki. — All- ar skepnur eru ófull- komnar. Aðeins maður- inn er fullkomin skepna. 10) — ÞJQÐVILJINN — Laugardagur 25. október 1958 Bæjarpósturinn Framhald af 7. síðu. bjargað' bónusnum með simpilli undanbragöalýgi svo sem mánuð í viðbót. Þú getur t.d. sagzt hafa svo afskaplega mikið að gera að þú megir bara alls ekki vera aö því að gefa skýrsluna fyrr en í næsta mánuði. (Það tekur líklega einar tíu mínútur að gefa svona skýrslu!). Að þeim mánuði liðnum og skýrsl- unni enn ógerðri, mætti segja mér að maðurinn, sem þú keyrðir á, kæmi á fund þinn, staðráðinn í að trúa ekki lengur undan bragðalygi þinni. Og hvað tekur þú þá til bragðs til að bjarga bónusnum? Jú, þú getur t.d. sent kerlingu þína til dyra með þau skilaboð, að þú sért fárveikur, rakinn spítala- matur, eins og nútíminn mundi orða'það. Ef konu- tetrinu tekst að gera sig nógu armæðulega í mál- rómnum, er ekkert ómögu- legt að maðurinn trúi þessu, og bónusnum sé þar með bjargað í bili. En ef það tekst nú svo hrapa- lega til að maðurinn húkk- ar þig, þar sem þú ert aö setjast inn í bíltíkina þína, eftir að konan er nýbúin að segja þig bæði lasinn og veikan, ja, þá fara góð ráð að gerast dýr. Þú getur náttúrlega reynt að strjúka kviðar- holið og brjóstholið og kreista upp úr þér hósta- kjöltur og stynja svo þungan, þú getur jafnvel reynt að töfra fram hita- sóttargljáa í augun á þér eöa látist strjúka kaldan svita af enninu. En samt er hætt við að þetta komi ekki að notum núna, mað- urinn er vís til að heimta, að þú standir við orð þín (fyrr má nú vera frekjan!) og gefir skýrsluna.Kannski endar þetta svo með því aö þú lofar að koma með honum klukkan níu í fyrramálið og gefa skýrsl- una. Hverju lofar maður ekki til að bjarga bónus- num. Auðvitaö hefurðu vit á því að gera þessu síðasta loforöi ekki lægra undir höfði en hinum fyrri: í fyrramálið ertu sem sé allur á bak og burt, — og bónusnum er enn borgið. En til þess að losna nú endanlega við skýrslurell- una í manninum, sem þú keyrðir á, labbarðu þjg (nei, fyrirgefðu, þú ferð auðvitað á tíkinni) niöur í Sjóvá einhvern tíma, þegar tíu mínútna hlé ver'ður á annríki þínu, og gefur skýrslu. Og af því að þú hefur ekki gleymt því, að það er bónus í veði, þá reynirðu að láta skýrsluna líta þannig út, að þú hafir verið 1 100% rétti að keyra beint á hinn bíllinn, úr því hann þurfti endilega að fara þarna um, einmitt í sama mund og þú renndir þér inn í umferðina. — — Tryggingafélögin hafa þann hátt á, að gefa bón- us af tryggingu þeirra bifreiðina, sem ekki hafa valdið neinu tjóni á svo eða svo löngum tíma. Sjálfsagt hefur þetta fyrir- komulag oeðfram verið tekið upp til þess að hvetja ökumenn til aö gæta var- úðar, forðast að „keyra á”A ella missa þeir af bónus- num. Sú mun líka raunin, að mörgum bílaeigendum er mjög sárt um bónusinn, og reyna ekki einasta aö tryggja sér hann með var- kárni í akstri, heldur neita allra bragða til að halda honum, jafnvel þótt þeir hafi orðið fyrir því óhappi að keyra utan í bíl og skemma hann, eins og fram kemur hér að framan. Eg veit aö vísu ekki hve hár þessi bónus er eða getur orðið, en hitt veit ég, að ef hann er svo mikil upphæð að mönnum finnist borga sig að fórna bæði orðheldni og sannsögli fyrir jafnvel von- ina um a'ð halda honum, þá er meira en varhuga- vert að hafa slíka freist- ingu á boðstólum. í um- ferðalöggjöfinni er talað um rétt og órétt og kveðið á um hvenær bifreiðar eru í rétti og hvenær í órétti. Þegar árekstur verður milli tveggja bifreiða og öku- maðurinn, sem í órétti var, gefur skýrslu til þess trygg- ingarfélags, sem bifreiðin er tryggö hjá, reynir trygg- ingarfélagið iðulega að fá nokkurn hluta af réttinum dæmdan af hinni bifreið- inni. Ef þú ekur niður Laugaveginn og ógætinn ökumaður kemur niður Frakkastíginn og rennir í hliðina á bilnum þínum, þá er eins víst að þú verðir dæmdur í 60 eða 70% rétti og skaðabætur greidd- ar samkvæmt því. Trygg- ingarfélögin halda þannig oft óbeinlínis hlífiskildi yfir hinum seka og reyna, af peningaástæðum, að hindra 100% viðurkenn- ingu á réttinum. Það virð- ist þannig vera nokkur tog- streita milli tryggingarfé- laganna og umferöalag- anna, en sízt finnst manni að tryggingafélögin ættu að vera skálkaskjól fyrir ó- svífna og miður heiðarlega ökumenn. Birkikrossviður nýkominn 4 mm B. og 5 mm BB. Sendum heim. HARPA hi. Einholti 8. Fittings Svartur og galvaniseraður fittings fyrirliggjandi A. Jóhannsson & Smith hf. Brautarhoiti 4 -— Sími 24 244.

x

Þjóðviljinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.