Þjóðviljinn - 21.01.1959, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 21. janúar 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
f
Ernest K. Gann:
Loítpóstarnir
29. dagur.
hvert sem hann fer.“
Hann stanzaði við dyrnar og klóraði sér hugsi á
hökunni. Dálítið vafabros lék um varir hans.
„Skiluröi:.," sagði hann eins og hann rifjaði allt
málið upp aftur. „Kannski fyrirfinnst almennilegt
kvenfólk þiátt fyrir allt. Þú ert farin að tala eins og
ósvikinn Mac Donald.“ Svo deplaði hann til hennar
augunum úr dyragættinni eins og hann væri aö stað-
festa samning og leyföi henni aö vera einni.
Þegar hún sagði Colin frá samtalinu, hló hann bara.
Svona er maðurinn minn, hugsaði Lucille þá.
Enginn spurði Lucille hvort hún væri hrifin af
hjónarúmum. Hún heyrði fyrst minnzt á þeírra rúm
síödegis á brúðkaupsdaginn, þegar það kom og var
sett á sirm stað undir eftirliti Fleska Scott og Rol-
ands. í þvi tilefni fengu pau öll drykk. Lucille kaus
heldur að gleyma kvöldi brúðkaupsdagsins með dýna-
m'tsprengingunum sem héldu áfram þangað til lög-
reglan kom. En þaö tilheyrði fortíðinni. Hún litaðist
um í herberginu og fannst 1 fyrsta skicti sem hún
væri annaö og meira en gestur um stnndarsakir.
Tilraumr hennar til að gera íbuðina að heimili
voru annað vandamál, hún megnaði bókstaflega ekki
að láta á þeim bera. Greiðan hennar og hárburstinn
og fáeinar iimvatnsflöslcur stóðu á kommóðunni. Gömlu
kjplarnir hennar og nýr grár kióll héngu í fataskápn-
um hjá fötmn Coiins. Dýrmæt bergflétta, sem bræðurn-
ir áttu bágt með að þola, stóð í gluggakistunni. Það
voxu einu breytingamar sem henni hafði tekizt að
framkvæma. Roland hafði tekið grammófóninn sinn
úr herberginu, en flestar plöturnar lágu í hlaða í
horninu. Þegar hann ætla 5i að ná í ákveðna plötu
VcU’ hann vanur að koma inn og leita í hlaðanum,
hvemig sem á stóð í herberginu. Handvogir sem Tad
notaði einstöku sinnum lágu hjá plötuuum. Á fata-
hcnginu hékk flugjakki úr leöri, sem hún hélt að
Keith ætti, hiálmur og fluggleraugu með brotnu gleri.
Á tíu mínútum, kannski stundarfjórðungi ef hún
gæfi sér goðan tíma, gæti hún pakkað niður dótinu
sínu og horfið aö eilífu, og enginn ókunnugur hefði
hugmynd um að hún hefði nokkurn tíma átt heima
í herbergiuu. Við þessar hugsanir fannst, henni .hún
verða óbörf og utanveltu — en hún ætlaði ekki aö
fara leiðai sinnar. Hún hnipraði sig saman í hjóna-
rúminu og var sannfærð um það.
Þetta var fyrsta nótt.n sem þau voru aðskilin. Flug-
ið var bvrjað; bræðurnir höfðu verið önnum kafnir
á flugvellinum dögum. saman og þeir voru hugsandi
þegar þeir komu heim cg gerðu minna af því að
slá rösklega 1 bakhlutann á henni í kveðjuskyni. Hún
sá að þeir voru ekki hiæddir eða hi^andi, helciur voru
að hugsa mál, sem hún gat ekki tekið þátt í.
Svo fóru þeir af stað, hver af öðrum, án alls flýtis
og án þess að gleyma að kyssa hana hver á sinn hátt,
en þetta var frábrugðiö fyrri brottfórum þeirra.
Fyrst Roland, svo Tad. Þeir voru í Albany eða Buffalo
eða einhvcrs staðar í upphæðunum milli borganna
tveggja og þeir kæmu til baka í nótt eða aðra nótt —
hun vissi ekki hvenær. Svo Colin: hann hafði sagzt
koipa aftur — fljótt. Nú var aðeins Keith eftir og á
moi'gun færi hann líka af stað. Lucille var búin að
uopeötva að hægt var að kveðja á margan hátt
„Taktu þaö rólega,“ sagði Colin.
,.Það ger ég.” Lucille mundi að henni hafði tekizt
aö brosa.
„Strjúktu ekki frá mér.”
„Hvers vegna ekki?”
Sonnr minn og bróðir
NÍELS ÞÓRARINSSON.
Laugavegi 76
lézt á Landakotsspítala, mánudaginn 19. þ.m.
Guðrún Danielsdóttír og bdrn.
. Mér er orðiö ljóst að ég þarf á eiginkonu að halda.
Það er gott að hafa hana við hendina. Eg þarf að hafa
ábyggjur af einhverju.”
„Ég þarf líka á eiginmanni að halda. Komdu aftur.
Fijótt.”
Hann brosti aö þessu og kyssti hana löngum kossi,
ýtti henni meira aö segja að rúminu, þangað til hún
hafði orö á því að klukkan yæri margt.
..Heldurðu að þetta endist?” spurði hann.
„Endist? Hvernig geturðu sagt þetta, Colin?”
Þegar hun tók fyrir munninn, hló hann að' henni.
Svo tók hann jakkann sinn, hjálminn, fluggleraugu og
hanzka. Hiin sendí honum fingurkoss og fann til þegar
hann flýtti sér niður stigann, Svo bað hún bæn í hljóði.
Hún tók bókina sína aftur og horfði á hana án þess
að lesa. Bókin minnti hana á Roland og hvernig hann
hafði gefið henni hana. Þetta urrandi bjarndýr. Roland
var ósnertanlegur eins og æðstiprestur. En ef Colin
væri ekki nærri, ef eitthvað kæmi fyrir hann í nótt
eða einhverja aðra nótt, hafði Lucille hugboö um að
hún myndi snúa sér til Rolands. Og Keith? Hún varð
þess vör að hún sat og horfði á klukkuna á kommóð-
unni. Hvar var hann? Klukkan var ekki orðin margt,
en hvar var hann. Hún hafði ekki heyrt hann þjóta
upp stigann eins og hann var vanur eða blístra: „Show
me the way to go home,“ eins og hann gerði alltaf
þegar hann var að hátta. Hún leit aftur á klukkuna.
Eitt — næstum fimm tímum of seint. Drengur eins
og Keith ætti að vera háttaöur. Á morgun átti hann
að fljúga. Þessi drengur. Hún undraðist að hún skyldi
hugsa um hann á þennan hátt.
Og hér var Colin í herberginu hjá henni. Fötin
hans: ^"tturinn hans, beyglaður og slitinn, skórnir
lágu í ólögulegri hrúgu á gólfinu í fataskápnum. Hún
gæti burstað skóna á morgun. Á hillunni var skó-
áburður en hún neyddist td að fara út og kaupa skó-
bursta. Bindin hans héngu eins og skrælnaöar hengi-
plöntur á fataskápshurðinni. Hún ætlað’i að pi'essa þau
á morgun. Frú A. myndi lána henni strokjárnið sitt
aítur. Herbergisþjónn? — já kannski, en þaö var gam-
an að gera þetta fyrir Colin. Og hún ætlaði að laga til í
kommóöuskúffunni hans. Þar voru eigur hans í einni
bendu. Colin var annars ekki fyrir að sanka miklu að
sér. Það voru myndir af „Skotunum fliúgandi", lyklar
að einhverju sem hann var löngu búinn aö gleyma,
bindisnál, slitiö veski, ónýtur vindlakveikiari, aögöngu-
m.ðar að’ ýmsum dýrasýningum, sjálfblekungur sem
lak, fáein gömul bréf, pípa sem hún hafði aldrei séð
hann reykja úr, dolkur, nokkrir hreinir vasaklútar,
mynd af laglegri stúlku. Hún velti fyrir sér hvers vegna
hann heföi ekki fjarlægt hana þegar hann giíti sig
og hún komst aö þeirri niöurstöðu aö sér væri alveg
sama. Nei, hún ætlaði ekki aö snerta við skúffunni.
Það voru eigur Colins. Það voru ekki sameiginlegar
eigur þeirra eins og bindin hans og skórnir — minn-
ingar um hann begar hann var í burtu. Henni fannst
ve.ca munur á, lítill muxrur en þó þýöingarmikill.
felpnkápa
Allar mæður vilja hafa dæt-
ur sínar vel til fara. En til-
búnar kápur jafnvel minnstu
stærðir eru rándýrar i búðun-
um. Þær sem eru dálítið hand-
lagnar ættu því að reyna að
sauma kápuna sjálfar. Það fer
ekki mikið efni í kápu á litlu
dömuna og jafnvel er hægt að
sauma hana upp úr gamalli
kápu sem orðin er úrelt í sniði
eða slitin.
Kápan á teikningunnl er
með flibbakraga og utanávös- saman gefa hæfilega vídd.
um. Uppslög eru á ermum og Handa þriggja ára telpu þarf
fellingarnar fjðrar i bakið sem m er 1^0 sm
dálítill óhnepptvir spæll heliur á breidd.
Kuldaúlpur
skinnfóðraðar
Ullarpeysur
Uliarnærföt
Ullarleistar
Prjónahúfur
Skyggnishúfur
Gæruskinnsleistar
Plastleppar
Fatapokar
Sjóstakkar
Sjóhattar
Gummístígvél
Ilufðarkápur með
hettu
Gúmmísvuntur
Pils — Ermar
ViNNUFATMDUR
aíls konar. —
Trav/lbuxur, brúnar
Milliskyrtur, misl.
Ul.'arteppi
Bómullarteppi
Vattteppi, með ull
TRÉKLOSSAR
VINNUVETTLINGAR
fjölbreytt úrval.
HREINLÆTISVÖRUR
TÓBáKSVÖRUR
Verzlun
0. Ellingsen