Þjóðviljinn - 16.05.1959, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 16.05.1959, Blaðsíða 10
2) — oSKASTUNDIN ÖSKASTUNDIN — (3 Hér sjáið þið mynd af ^ er gamalt og einnig hvað viðarhöggsmanni, sem er viðarhöggsmaðurinn að fel]a tré. Þið eigið að heitir. geta fundið út hvað tréð | Skriftarsamkeppnin Framh. af 1. síðu Jega ekki eins aefð í skrift, en þetta er bara kjánaskapur úr þeim því að við berum saman hvem aldúrsflokk fyrir sig. í þetta sinn skrifuðu fiest 9 ára bömin svo rVel að varia mátti í milli sjá hver var beztur þá má geta þess að Selma Guðmundsd. sem fær verðlaun í 8 ára flokki skrifar svo vel að fullorðnir gætu öfundað hana. Langflestir þátttakend- ur voru Reykvkingar 16 að tölu, næstur kemur Borgarfjörður með 5, þá Síða í Skaftafellssýslu með 4 og loks Fnjóska- dalur með 3, hinir dreif- ast um landið 1 og 2 á stað. Vesturland átti langflesta þátttakendur 23, næst Norðurland með 10, þá Suðurland með 8 og Austurland með 5. Austfirðingar eru eins og þeir eru vanir latast- ir að 'skrifa, okkur, þeir ættu að bæta ráð sitt. Hér er skrá yfir þá, sem verðlaun fá; 2. flokkur 8 ára: Selma Guðmundsdóttir Fjarðarstr. 9, ísafirði. Lilja Þorvaldsdóttir, Narfastöðum, Mela- sveit, Borgarfirði. 3. flokkur 9 ára: Þorvaldur Helgason, Nökkvavogj 21, R.vík. Þóra Pétursdóttir, Nóatúni 18, Reykjavík, 4. flokkur 10 ára: Þorlákur Helgi Heigas' , Nökkvavogi 21, R.vik. Ragnhildur Torfadóttir Árbæjarbl., Reykjavík, 5. flokkur 11 ára: Ásdís B. Jónsdóttir, Dilksnesi, Hornafirði. Helga Magnúsdóttir, Björk, Reykholtsdal, Borgarfirði. 6. flokkur 12 ára: Ólafía Sveinsdóttir, Breiðagerði 7, R.vík. Sigrún Sveinbjörnsd., Kleppsveg 24, R.vík, 7. flokkur 13 ára: Þorsteinn Helgason, Nökkvavogi 21, R.vík. Dómhildur Lilja OI- geirsdóttir, Vatnsleysu, Fnjóskadal, S.-Þing. S.flokkur 14 og 15 ára: Asdís Hartmarsdóttir, Ólafsvegi 6, Ólafsfirði Hjldigerður Skaftad., Sjónarhóli, Hornafirði. Verðlaunin verða póst- lögð strax eftir hvíta- 6unnu. Við þökkum öll- um, sem tóku þátt í keppninni og vonum að þeir sem ekki fengu verðlaun hafi líka gaman af henni. Loks langar okkur að biðja ykkur að skrifa og koma með til- iögur um mýja sam- keppni fyrir haustið. „Eg er hræddut um, að allar fréttir verði ekki góðar á morgun,“ sagði pabbi. Hann átti við snjó- flóð. Þegar við vorum að borða um kvöldið, heyrð- um við þunga dynki, sem komu nær og nær. Húsið lék á reiðiskjálfi.- Snjóflóð hafði runnið úr Stóruskriðu. ’ Við þekktum það á hljóðinu. Næst brauzt það fram í Breiðuskriðu, og svo komu þau hvert af öðru. Þar til dynkirnir runnu saman í ægilega háreysti. Eg var orðinn syfjaður og fór að hátta. Full- orðna fólkið vakti. Það síðasta sem ég vissi, var það, að móðir mín sat með sálmabókina og 6Öng. Eg vaknaði við, að ég var dreginn upp úr rúm- inu og borinn burt. En ég áttaði mig ekki fyrr en niðri í kjallara. Þar 6tóðu pabbi og mamma og allt heimilisfólkið hálfklætt á blautu gólf- Ínu. Það hafði fallið skriða rétt vestan við bæfnn og hver vissi, hvaða leið sú næsta færi? Það var hljótt í kjall- aranum það sem eftir var nætur. En þegar birti gengum við upp í etofuna. Skemmdirnar voru miklar. Smiðjan var al- veg horfin. Þakið rifið af fjósinu og mikið af þak- ínu á íbúðarhúsínu. Stormurinn reif og tætti tróð og þyrlaði því langar leiðir í burtu. Þegar leið að hádegi, kom Kolbeinn á Hóli og sagði þær fréttir að snjóflóðið hefði farið yf- ir kofana á Haugi, og menn vissu ekki betur hvað í snjónum. Þaff var treyjubarmur með stór- um, gljáandi hnöppum. Þessa flík hefði ég þekkt, hvar sem var. Það var gamla treyjan mín: Eg rak upp hijóð og hljóp burt, eins hratt og ég komst, en hnén. Skulfu Undir mér. P E R S I V L E • FLÖKKU- STRÁKURINN O. G. þýddi en Nils hefði verið | heima. Eg sat hreyfing- ^ arlaus og fann magnleyéi j streyma um allan líkam- ann. Nágrannarnir fóru heim að Haugi, einn og tveir menn frá hverjum bæ, með skóflur á öxiunum. Eg fór með. iBærinn á Haugi sást hvergi, en einstöku spýt- ur voru hér og þar ,í snjónum á leiðinni upp brekkuna. Mennirnir fóru að grafa, þar sem þeir héldu, að bærinn hefði staðið. Þeir komu Hka niður á réttum stað óg fundu tóftina. Síðan tóku Þeir til að grafa hér og þar. Eg fylgdist með Salomon, vinnu- manninum okkar. Hann gróf og gróf. Og allt í einu glitti í eitt- ,,Hér er hann, piltar!“' kallaði Salomon. Þeir lögðu hann á fjóra. birkistaura og báru hann af stað. Lárus á Sáms- stöðum sagaði sundur fáein borð og sló saman kistu. Líkið var svo- skaðað, að það var ekki afklætt, en kistulagt samstundis. Gömlu fötin mín urðu líkklæðin hans. ' Hann var jarðsuhginn á þriðja í páskum. Nú hvíldi Flökku-Nils í friði. ENDIR Jón; ég get þetta ekki'. Mamma: Það á aldi'ei' að segja, ég get ekki. Allt er mögulegt ef þú bara reynir. Jón: Allt i lagi mamma settu þá tamikremið aft- ur í túpuna. 10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 16. maí 1959 Borgaralegur snyrtimennskuglæpur Framhald af 7. síðu. Stadt. En S.A.M. hentar yf- irleitt ekki þessi skýrleikj svo hann gengur líka í berhögg við þessa reglu. Þó hefði smekkleysið alveg eins feng- ið að njóta sín ef hann hefði til dæmis sagt: borgina bomb- arderar. En höldum áfram og sjáum hvað þýðandia verður síðar úr þessum hnitmiðaða ruglingi sínum á frásögninni: Mínir herrar, þá mun víst hlátur ykkar hljóðna, þvíað márar marséra á land, og borgin verður þegar jöfnuð við jörð, en um þetta litla hótel þeir halda munu vörð. Og me.-m hvá: hvaða aðals- mær býr þar? Og þá nótt mun verða hróp-' að snjallt við húsið. Þá er sagt: það var hér sem hún var. Og fley með fögrum seglum og fimmtíu fallbyssum mun flagga þann dag. Hér skilja leiðir með þýð- anda og höfundi. Brecht segir í verki sínu frá afleiðingum skothríðariniar. Og veggirnir munu hrynja: die Mauern werden fallen hin. En Sig- urður sem búinn var að buga borgina í síðustu vísu gríp- Ur nú til varaliðsins og lætur Mára marséra á land og væntanlega eru það þeir sem átt er við í fjórða visuorði að halda munu vörð um hótelið. í hliðstæðu vísuorði talar Brecht um að einu skít-i ugu hóteli muni verða hlíft við skothríðinni: Nur ein lumpiges Hotel wird ver- schont... og því er spurt hver muni búa þar svo sér- stakur: Wer wohnt Besonder- er darin?... Og menn hvá: hvaða aðalsmær býr þar? Nú hvái ég Sigurð A. Magnús- son: hvaða ástæðu hafa Serk- irnir til að hlífa einmitt heifð- armeyjum? Ég get ekkert sameiginlegt séð með aðals- meyjum og Márum nema ef vera skyldi það að hvorugur aðilinn fyrirfinnst í Túskild-< ingsóperu Brechts. Og það er full ástæða fyr- ir fley með fögrum seglum að flagga þann dag því S.A.M. hefur unnið lokasigur á Tú- skildingsóperu ÍBrechts. Rishá og skýr hugsun Brechts er á bak og burt, flatneskjan ríkir ein og yfir hana leggst þoka hugtakaruglingsins. En hver er tilgangur þýðanda, með þessu furðanlega Tyrkja- ráni og því að dubba þjón- ustustúlkuna upp í aðals- mey? Er þetta barnaskapur hins hjartahreina maniis sem er að fást við það sem hon- um er ofviða eða er hér verið að vinna markvísst í á- kveðnum tilgangi? Ég læt það liggja milli hluta að það vantar tvær linur í þetta erindi í þeim texta sem ég hef undir hönd- um — það gætu verið mistök í prentuninni. Og niðurlagsvisan sker sig ekki úr kauðaskapnum: Og um hádegi koma hundrað sjóliðar á land og skýla sér í skuggum trjánna. Þeir handsama alla helvítis þrjóta sem þeir sjá, þá 'keyra í keðjur og leggja mér hjá (sic!) og spyrja: hvaða hausa skal höggrn? Og á þessum degi verður dauðakyrrð í höfn, er menn hvá; jiver mun deyja nú? ‘Og þið skuluð heyra harðan dóminn: Allir! Og þegar hausinn fellur hrópa ég: Hæ hó! Og fley með fögrum seglum og fimmt'íu fallbyssum fer héðan. burt. Knæpu Jenní syngur Sal- omósönginn. Hann fjallar um tilgangs- leysi alls, fádæmia hittinn og einfaldur að byggingu. Þar eru teknir fyrir ýmsir mann- legir eiginleikar og sýnt fram á hversu æskilegt sé að vera án þeirra. Vizkan, fegurðin, dirfskan, sannleiksástin, synd- in. Það er sýnt fram á þetta með ljósum dæmum: Salomó, Kleopatna, Sesar, Brecht, Macheath. Allt eru þetta ljómandi dæmi um það hversu sá sé öfundsverður sem ekki ■hefur þessa eiginleika til að bera. Athugum iþýðinguna: Þið sáuð vísan Salomó, já, sá fékk þungan dóm! I augum hans var allt svo bert samt áleit hann hverja við- leitni hjóm og sá að allt var einskisvert. Hve stór og vís var Salomó! Og áður náðum næði fólk það nauðaþekkti örlög hans: að vizkan nak í bak hans beittan dólk, það bölvun er hún freisti manns. Ósköp er allt slappt og sljótt, sumt jafnvel óljóst; livern skyldi til dæmis gruna að síðustu visuorðin væru ein- faldleikinn sjálfur á frummál- inu. Þar er engin langsótt líking um hnífa og freisting- ar: Die Weisheit hatte ihn so weit gebracht — Beneid- enswert, wer frei davon. Sjötta vísuorðið er hrein prentsmiðjudanska. Annarri vísunni hefur þýð- andi sleppt, líklega af ridd- aralegri kurteisi. Hann vill sýnilega ekki láta fegurðina reka beittan dólk í ba'k Kleo- pötru og kannske er ekkert um það að segja. Kurteisi er víst alltaf sjaldgæf í fiari okkar Islendinga og kannske vill Sigurður þarna gefa ljóm- andi fordæmi. Þriðja erindið er um Sesar kóng og dirfskuna: Þið sáuð frægan Sesar kóng, já, sá fékk þungan dóm! Hann sat sem guð hjá sinni þjóð, og samt var bann myrtur í glæstri Róm, er sól hans hæst á himni stóð. Hve sárt hans hróp: „Ó sonur manns!“ Og áður náðum næði fólk, það nauðaþekkti örlög hans að dirfskan rak í bak hans beittan dólk, það bölvun er hún freisti manns! Fæst í þessari vísu á neitt skylt við frumtextann. Þeir sem kannast við orð Sesars: Og þú líka sonur minn, Brút- us, sjá hvemig þýðandi af- vegaleiðir alla skapaða hluti og skrúfar þá upp í há- stemmda smekkleysu. Fjórða erindið fjallar uni Brecht og sannleiksleit hans, hvernig hann hafi leitazt við lað segja mönnum frá því hvaðan hinir ríku komi auð- urinn. Og fyrir það var hann rekinn úr landinti. Já, öfunds- verður er sá sem ekki leitar sannleikans. Öfundsverður er S.A.M því hann sleppir þessu erindi í þýðingunni. Skyldi það standa í nokkru sam- bandi við fullyrðingar hans í leikskrárgreininni um það iað Brecht hafi ekki verið sósíalisti ? Lokaerindið er um Mackie hnif; Þið sjáið herra Macheath hníf. I háska staddur er. Ef ráðið þegið hefði hann og lilaupið burt, en fómað mér, það mætti tala um hraustan marin. En grimm er syndin geði manns. Og áður náðum næði fólk, það nauðaþekkti örlög hanst að syndin rak í bak hans -beittan dólk, það bölvun er hún freisti manns! Þriðja, fjórða og fimmta vísuorðið eiga sér engar for- sendur í frumverkimi og mér er heldur ekki ljóst hvað S.A.M. á við með þessari léið- réttingu. Um misskilning get-i ur ekki verið að ræða. Frum- Framhald á 11. síðu

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.