Þjóðviljinn - 30.10.1959, Page 11

Föstudagur 30. október 1959 — ÞJÓÐVILJINN (11
cuGt
VICKl BATJM:
o: í -J
ÞITI ER MITT
Schreckenbacher skrifar nú skemmtilega í dálkinn,
finnst þér ekki?
Jú, hann er fyndinn, svaraði frú Huysmans. Veslings
Mary! Þetta var í fyrsta skipti sem þetta nafn var nefnt
milli þeirra, eftir að ósköpin komu fyrir í sambandi
við heitrofin.
Veslings Mary hefur aftur valdið opinberu hneyksli.
Það er viðbjóðslegt, sagði Huysmans með nístandi kulda
í röddinni. Móðir hans brosti með umburðarlyndi í svipn-
um.
Það er nú of mikið sagt. Hún lét þó ekki skjóta sig
með glöðu geði, eða hvað?
—- N'éi, en hún gffti sig aftur'af eigifi' hvötúm. Og hví-
líkt val! Þú ættir bara að sjá þá manntegund, sem hún
hefur valið sér! F'yrsti maðurinn hennar var úrkynjaður,
drykkfelldur kommúnisti. Og þessi er — já, hann líkist
einna helzt knattspyrnumanni. Frummaður, graðhestur
— fyrirgefðu orðbragðið, mamma. Hvernig heldurðu að
mér líði, þegar fyrrverandi unnusta mín giftist nýjum
manni á missiris fresti? Það er eins og ástalíf kanínu —
hreinn viðbjóður. En þú hefur alltaf borið blak af henni.
— Já, mér hefur alltaf þótt vænt um hana og hún
ávann sér virðingu mína þegar hún neitaði að giftast þér.
Hún er góð og heiðarleg kona. IJún hefði getað gifzt
auðæfum þínum og fengið sér elskhuga á missiris fresti
en ekki nýjan eiginmann. Varla hefðirðu kosið það,
drengur minn.
— Mér hefur aldrei dottið neitt þvílíkt í hug, og ég
hef enga löngun til að ræða slíkt. Huysmans fann til
reiði í garð móðurinnar, sem hann hafði leitað hjálpar
hjá en tók nú afstöðu gegn honum. Hann leit á klukkuna
og reis á fætur. Ég verð því miður að fara núna, mamma.
Ég þarf að mæta á fundi klukkan hálffjögur.
— Ætlarðu að borða kvöldverð með mér? spurði frú
Huysmans og leit rannsakandi augnaráði á rjótt og þung-
búið andlit sonarins.
— Nei, þökk fyrir mamma, ég held ekki. Ég er dálítið
slæmur í maganum. Sennilega fer ég til Ostruvíkur á
eftir og reyni að ná upp einhverju af þeim svefni, sem
ég hef farið á piis við.
— Alan, sagði frú Huysmans, þegar hann var kominn
út úr dyrunum. Heldurðu ekki að þér liði betur, ef þ»ú
sendir blóm á sjúkrahúsið?
— Nei, alls ekki. Þess konar kurteisi er mér ekki lagin.
— Hvaða vandræði, drengur minn. Ég hringdi nefnilega
yfir í Ostruvík í morgun og bað Ohmsted að skera þrjár
tylftir af Maggie Vandenholt rósunum þínum og senda
Mary þær. Jæja, við sjáumst aftur á morgun.
Dagurinn dragnaðist áfram. Fleiri fundir, fleiri ráð-
stefnur, mikilvæg viðtöl við lögfræðinga, bankastjóra og
aðalritstjóra — og allt í einu var þetta allt orðið tilgangs-
laust. Meiri höfuðverkur, auknar kvalir í hnakkanum og
þjáningin var löngu orðin óbærileg. Fáein ský en engin
rigning.
— Hvernig líður þeim gamla? spurði Jenkins blaða-
manninn Schreckenbacher, sem kom út úr hinu allra-
helgasta.
— Bölvanlega. Hann er eins og rotta sem búin er að
éta eitur.
— Og það er varla við að búast að þeirri rottu líði vel,
sagði Jenkins.
Skömmu eftir klukkan fjögur fór Huysmans burt af
skrifstofunni og skildi allt eftir hálfklárað.
— Til Ostruvíkur, Wallace, sagði hann, því að hann
hafði fengið þá hugmynd að létt hafgolan væri einmitt
það sem gæti bætt líðan hans. En hann var veikur mað-
ur, sem snýr koddanum við í sífellu til að fá fróun.
Umferðagnýrinn á Queensborough bhúnni var þjökuðu
höfði hans ofraun, og nú hafði ný tilfinning bætzt við ■—
það var eins og hörð kúla hefði troðizt inn í kropp hans,
milli hjartans og magans. — Snúið við og akið aftur í
klúbbinn, skipaði hann.
— Já, herra Huysmans, sagði Wallace auðmjúkur og ók
áfram — hann gat ekki snúið við á miðri brúnni.
—» Heyrðuð þér ekki til mín? Snúið við undir eins!
hrópaði Iiuysmans í reiði og örvæntingu. Wallace ók yfir
brúna, sneri við, og Huysmans varð aftur að umbera hinn
djöfullega hávaða, meðan þeir óku aftur til Manhattan.
Nú fannst honum klúbburinn vera hið eina friðland.
Hann andaði djúpt, þegar hann gekk inn í friðsælt
anddyrið — eða réttara sagt, hann langaði til að anda
djúpt, en hann komst að raun um að rifbeinin gáfu illa
eftir og lungun létu illa að stjórn. En hér var kyrrlátt
og ekki eins heitt og úti á götunni, þótt loftið væri ekki
eins gott og á loftkældri skrifstofu Huysmans. Hann varð
dálítið óánægður, þegar hann sá að ókunnugur maður sat
í eftirlætisstólnum hans, og andartak velti hann fyrir sér,,
hvort hann ætti heldur að fara á skrifstofuna aftur og
leita hvíldar 1 vinnu sinni. Þar þurfti hann að minnsta
kosti ekki að hafa áhyggjur af hvað fólk sagði og hugs-
aði um hann. Hér í klúbbnum fann hann rannsakandi
augnaráð klúbbfélaganna hvíla á sér, forvitnisleg og misk-
unnarlaus. Þegar hann gekk framhjá stóra blaðaborðinu,
þar sem nýjustu dagblöðin lágu, var harn sannfærður um
að tveir mannanna sem þar stóðu, væru að ræða um
hann. Báðir voru úr hans árgangi — Yale 1916 — báðir
voru með gervitennur, sem hann hafði ekki til allrar
hamingju, og andlit þeirra loguðu af meinfýsi. Hann
heyrði þá nefna nafn Marylynns, hann lagði við hlust-
irnar og gekk hægt framhjá þeim, en gætti þess jafn-
framt að þeir sæju hann ekki. En þeir voru alls ekki
að tala um hann. Þeir voru að tala um Dale Corbett og
í fyrsta sinn á þessum ömurlega degi kom dálítið ánægju-
legt fyrir.
— Ég þori að veðja að Corbett er búinn að vera, sagði
annar þeirra. Og ef þeir ætla að bjóða fram þvílíkan
erkiasna, þá er það.okkur í hag.
— Maður sem getur ekki haft betra lag á einkamálum
Leikför Bandakgs leikfélaga
Framhald af 12. síðu.
urinn notið ágætrar fyrirgreiðslu
forráðamanna þeirra leikfélaga,
sem heimsótt voru. Þóra Borg
kvað val viðfangsefna fyrst og
fremst háfa byggzt á því, að
unnt yrði að hafa leiksýningu
á þeim stöðum, sem minnst eru
leiksvið; einnig hefði verið tal-
ið heppilegt að sýna leikrit af
léttara taginu — og þó ekk-i
farsa — þar sem tilgangur far-
arinnar var sá fyrst og fremst,
að sækja heim þá staði sem helzt
verða útundan við ferðir stærri
leikflokka og þar sem áhorfend-
ur eru leiksýningum óvanir.
Taldi leikstjórinn að leikritaval-
ið hefði að mörgu ieyti tekizt
vel, enda áhorfendur undantekn-
ingarlaust verið ánægðir með
að æft er á þess vegum ákveðið
leikrit til flutnings hjá hinum
ýmsu bandaiagsfélögum. Að
þessu sinni var ekki unnt að
heimsækja Vestfirði, en eins og
fyrr segir verða á næstunni
haldnar nokkrar sýningar hér
sunnanlands, sú fyrsta í Njarð-
vikum n.k. sunnudag.
í bandalagi isl. leikfélaga eru
nú 63 félög, leikfélög og önnur
félög sem hafa leikstarfsemi á
stefnuskrá sinni. Formaður
bandaiagsins er Sigurður Krist-
insson í Hafnaríirði, en aðrir í
stjórn Ólafur Jóhannesson og
Þóra Borg. Varastjórn skipa Er-
lendur Blandon og Magnea Jó-
hannesdóttir.
Fjársöfnun
Átökin um stefnu
Framhald af 10. síðu.
þegar hann mælti fyrir til*
lögu sinni, að margir þeir,
sem í þingflokknum hefðu
greitt atkvæði með brottvikn-
ingu úr honum, væru mót-
fallnir brottrekstri Bevans úr
flokknum. Gaitskell dró þau
orð hans í efa og kom til
orðasennu milli þeirra. En
Morrison og Gaitskell voru
báðir samþykkir brottrekstri.
Þegar til atkvæða kom, var
tillaga Attlees samþykkt með
14 atkvæðum gegn 13.
Sumarið 1955 fóru fram al-
mennar þingkosningar í Bret-
landi. íhaldsf!okkurinn jók
meirihluta sinn. Að kosning-
um loknum, þegar Verka-
mannaflokkurinn fór aftur
að huga að innanflokksmál-
um . ínum, höfðu aðstæður
gcrbreytzt. Deakin var látinn.
Eftirmaður Deakins lézt einn-
ig nokkrum mánuðum síðar,
en við tók þá maður úr
vinstri armi flokksins sem að-
alforystumaður stærsta verka
lýðsfélags Bretlands. Horfnir
voru einnig úr forystu verka-
lýðsfélaganna, höfuástuðn-
ingsmenn Deakins tveir, þeir
Lawther og Withranson. I
kosningunum til stjóhnar
þingflokksim drógu ýmsir af
elztu forystumönnum flokks-
ins sig í hlé, meðal þeirra
Dalton. Við það efldist vinstrí
armurinn hlutfallslega.
Undir árslok 1955, lét
Attlee af starfi sínu sem leið-
togi flokksin-, en eftirmaður
hans var kjörinn Gaitskell.
Á flokksþinginu 1956 var Be-
van kosinn gjaldkeri flokks-
ins. Á þingi Verkamanna-
flokksins 1957 í Brighton
tókust sættir með Bevan og
Gaitcke’l og eftir það hjöðn-
uðu deilur vinstri og hægri
arma flokksins. Nokkru síðar
var Bevan skipaður talsmað-
ur Verkamannaflokksins í ut-
anríkismálum. Eftir átök,
sem sþaðið höfðu í áratug var
komið meira jafnræði milli
vinítri og hægri arma flokks-
ins en verið hafði síðan 1945.
— alter ego.
★
f'’'-" -' um alllangt skeið
hinn -icnsti þe;rra pistla, sem
birzt hafa að undanfÖrnu : um
enskar bækur hér í blaðixiu).
sýningarnar.
Þóra Borg sagði, að sviðsút-
búnaður margra hinna nýju fé-
lagsheimila væri mjög ófullkom-
inn, enda þótt þau væru að öðru
leyti hinar glæsilegustu bygg-
ingar. Væri engu líkara en þeir,
sem séð hefðu um byggingu hús-
anna, hefðu gleymt því að þau
ættu líka að vera leikhús, en
ekki eingöngu dansstaðir. Úr
þessum ágöllum þyrfti nauðsyn-
lega að bæta, ættu félagsheimil-
in að geta skapað áhugamönn-
um dreifbýlisins möguleika til
leikstarfsemi.
Leikförin um Austur-, NorðUr-
og Vesturland í haust er sú
Framhald af 12. síðu.
Fjársöfnun verður hér í
Reykjavík við messur á
sunnudaginn, og prestar úti á
landi munu einnig gangast fyr-
ir samskonar fjársöfnun. Bisk-
up:skrifstofan tekur ennfremur
móti framlögum þeirra og dag-
blöðin munu einnig gera það.
Nauðungarflufningai
^ramhald af 1. síðu.
beldi stjórnar landsins, sem
beita skefjalausri og vaxandi
kynþáttakúgun. Blökkukonur
hafa haft forustuna um rétt-
indabaráttu hinna blökku
Fréttabréf
ci,, 'ii.. i aí 6. síðu
Sme’.lir ljósmyndárans
heyrast nú ekki lengur í næt-
urvagninum, blaðamenn eru
farnir að sýna á sér fai'ar-
snið. Um hvað eigum við að
spyrja þá Petrosjan og Tai?
Þótt mótinu sé ekki lokið,
eru ýmsir farnir að velta fyr-
ir 'sér úrsUtum í líklegu ein-
vígi þeirra Botvinniks og
Tals. Og nú minnumst við
orða Keresar um það leýti
sem þeir Tal voru efstir 'og
jafnir. „Gegn manni með svo
vísindalega uppbýggihgu
byrjunarinnar og íhkfétt a.
taflmennsku yfirleitt, éihs ;iog'
Botvinnik sýnir, getuf Tal
naumast mikið gert.“ En
skóðanir eru nú sjálfsagt
skiptar. Tal er mjög fíjótur
að sjá og leika. Bðtvinnik
mundi vafalaust oft lci-.da f
tímaþröng, ef af slíkú einvlgi
yrði, og þá gæti ýmisTégt
gerst. En vi ðskulum héyra á-
lit fleiri manna.
fyrsta sem Bandalag ísl. leikfé- þjóðflokka, ceih eru yfirgnæf-
lagá gengst fyrir á þann hátt andi meirihluti þjóðarinnar.