Þjóðviljinn - 06.11.1959, Blaðsíða 11

Föstudagur 6. nóvembef 1959 — ÞJÓÐVILJINN (11
VICKI BAUM:
ÞITT ER MITI
— Við verðum fyrirmyndar hjón, við erum sköpuð
hvort fyrir annað, heyrði hún manninn sinn segja og
hann var bæði mjög nálægur og mjög fjarlægur. Meðan
á loftárásinni stóð hafði hann hlíft henni með líkama
sínum. Nú hlífði hann hjarta hennar og það var engin
hætta á ferðum lengur, hana langaði til að lifa.
— Við verðum góðir félagar, hvíslaði hún og hnipraði
sig saman í hlýjunni og örygginu.
— Já, við erum sannarlega góðir félagar, hvíslaði Lee
Crenshaw.
Dyrnar opnuðust og í gættinni stóð ungfrú Brindle,
sem gaf honum merki um að tíminn væri útrunninn.
Ég hef verið vitlaus í þétf frá því ég sá þig fyrst, en ég
vissi ekki að þú værir svona sallafín stelpa. Ég skil bók-
staflega ekki hvernig þú gazt þetta.
Furðulega djúpstætt og alvizkulegt bros lék um andlit-
ið á Marylynn.
— Það var eintóm eigingirni. Ég hefði ekki verið ham-
ingjusöm, ef Poker hefði verið dæmd í fangelsi. Og þú
varla heldur. Mig langar til þess að allir séu hamingju-
samir.
— Þú ert vissulega dásamleg, sagði Lee Crenshaw og
gat ekki á annan hátt veitt tilfinningum sínum útrás.
Hann leitaði hvarvetna að einhverju sem hann gæti gert
fyrir Marylynn — og hann fann það. Hvernig er það
með fæturna? spurði hann. Er þér ennþá kallt á elsku
litlu fótunum?
Lófi Marylynns hvíldi enn í hægri hendi hans, en hann
rétti úr vinstri handleggnum, þangað til hann fann fætur
hennar undir flekklausu, hvítu sjúkrahússteppinu. Jú,
þeir voru dálítið kaldir, þessir litlu fætur, og hann fór
að strjúka þá, hægt og mjúklega. Crenshaw sergent hafði
lært að meta það að vera hlýtt á fótum, haustið sem
hann hafði haft aðsetur í vatnssósa skotgröfum. Eftir
dálitla stund féll hann á kné, þrýsti vörunum að tepp-
inu og fór að blása sínum eigin hita inn í kalda fætur
Marylynns.
Marylynn lá grafkyrr, með slaka vöðva, örugg milli
verndandi handa eiginmanns síns og tók þakklát við hlýj-
unni frá honum. Hún hafði aldrei fyrr hlotið svo full-
komið ástaratlot.
— Viltu kyssa mig, hvíslaði hún.
— Nei, alls ekki. Veiztu ekki að læknirinn er búinn
að líma stóran miða á brjóstið á þér? „Meðhöndlið var-
lega — brothætt". Hann hló lágt og bandaði um leið í
áttina að hjarta hennar, rétt eins og hann byggist við
að finna þar miðann.
—< Langar þig alls ekki til þess?
— Hvort mig langar!
— Þú hefur ekki mikla ánægju af mér núna. Það þyk-
ir mér verst, hvíslaði hún niðurdregin. Veslings elsku
vinur — og þú sem ert búinn að bíða mín svo lengi.
— Hvaða máli skiptir dálítil bið milli vina? Ég er
þolinmóður.
— Já, en það er ég ekki. Ég vil að þú kyssir mig. Ég
vil eiga þig, þig allan, hverja mínútu, dag og nótt.
— Þú mátt ekki tala svona mikið, sagði hann alvarlegur.
Við höfum alla ævina til að vinna upp tímann sem við
höfum misst. Nú átt þú að sofa.
— Já, sergent. En þú mátt ekki fara.
— Ég tylli mér fyrir utan dyrnar og ef þér verður
kalt á fótunum, geturðu bara flautað á mig. Lokaðu nú
augunum og farðu að sofa, sagði hann með myndugleik.
Marylynn hlýddi, andardráttur hennar varð hægari og
fingur hennar slepptu takinu á hendi hans. Henni var
hlýtt á fótum og andlit hennar var alvarlegt og friðsælt.
En þegar Lee reyndi með ýtrustu varúð að draga til sín
höndina, tók hún aftur til máls og hann vissi varla
hvort hún var sofandi eða vakandi:
— Ég verð að segja þér dálítið skrítið. í fyrsta skipti
sem ég fann til raunverulegs öryggis, var þegar ég lá
í skotgröfinni hjá þér. Og þetta er í annað skipti. I
framtíðinni verður þetta alltaf svona.
— Alltaf, sagði Lee Crenshaw og honum íannst sem
heilþ fjall stæði fast í hálsinum á sér.
— Alltaf er mjög langur tími, er' ekki svo? spurði
Marylynn hljóðléga.
— Ég vona að það verði. ekki of langur .típii fyrir
þig. Ég vona að þú' vitir út í hvað þú ert. að ganga. Ég
er leiðinlegur náungi.
— Og ég er löt. Ég er bæði löt og hirðulaus. Ég á ekki
framtakssemi til, sagði Marylynn syfjulega. Það var síð-
asta daufa bergmálið af áminningum Pokers og nú var
hún að sofna. Góða nótt, Broadway, hugsaði hún. Hér
kem ég, Taunton.
Til hvers?
Framhald af 7. síðu.
náms eftir 10—12
stunda
Béss kveikti ljós í svefnherberginu og gekk að lyfja-
skápnum, áður en hún tók af sér hatt og hanzka. Eins
og eiturlyfjaneytandi dróst hún að litla, brúna glasinu
og líkn þess. Ljósið frá lampanum á snyrtiborðinu end-
urkastaðist frá speglinum í skáphurðinni sem hún opnaði
núna. Litlu hillurnar sýndust óhreyfðar, en hún gat
ekki fundið glasið milli allra lyfjanrn, sem stóðu þarna
•frá meinlausum fyrri veikindum. Hendur hennar fálmuðu
eins og veikar mýs eftir flöskum og glösum og hún fann
til snöggrar skelfingar, því að henni fannst allt í einu
að hún hefði fleygt hinum dýrmætu svefntöflum. Loks
fann hún þær í efstu hillunnþ þar sem glasið hafði villzt
niður í plastöskju, og þegar hún hélt á því í héndinni,
fannst henni hún aftur vera jafn magnlaus og innantóm
og kvöldið áður, þegar hún hleypti af skotinú. Það hafði
verið eins konar takmark í sjálfu sér að finna glasið,
og Bess varð að einbeita huganum til að muna hvað hún
ætlaði að gera við töflurnar. Hún hellti þeim í litla
kristallskál á snyrtiborðinu og fór að telja þær í hálf-
gerðri leiðslu. Þegar hún var komin upp í tuttugu og
átta, hætti hún andartak, því að hún sá að hún var farin
að skjálfa og hendur hennar voru orðnar stirðar og
kaldar eins og frosið kjöt, þrátt fyrir kæfandi hitann.
Hún horfði á titrandi, óþekkar hendurnar með fyrirlitn-
ingar brosi, eins og þær væru ekki hluti af henni sjálfri.
Hrædd? hugsaði hún. Hver er hræddur? Hrædd við hvað?
Við magahreinsunina, aulinn þinn, var Svarað ruddalega.
Við enn; ein mistök, við að þetta fari út um þúfur eins
og allt annað hjá okkur? Okkur? Hvaða okkur? Það er
ekkert lengur sem heitir Poker og Marylynn, bara Bess
Poker. Og þó var henni tamt að segja við. Það var und-
arlegt að vera tvískipt og finna hvernig hlutarnir börð-
ust innbyrðis. Það var þessi Poker, sem hafði alltaf
vitað hvað húp vildi og vissi það einnig nú. Róleg, æðru-
laus, eldri en árin sögðu til um, kaldhæðin, jafnvel á
barmi sjálfsmorðsins. Og svo var það Bess, stúlka, sem
enginn hafði nokkurn tíma lagt það á sig að kynnast,
feimin, tilfinninganæm og tilfinningarík, ringluð, hrædd
og reynslulaus eins og fermingartelpa, sem hafði alltaf
verið kúguð og bæld niður. Það var sá hluti hennar,
sem hét Poker, sem vildi deyja og vildi ekki horfast
í augu við tilveru hins afskipta. Og það var Bess sem ^
vildi lifa, og sárbændi og bað: ekki enn — það er of
snemmt. Ég er ekki enn farin að lifa lífinu. Ég hef sofið, I
meðan þú hefur gætt þér á frægð og frama, sem þú
áttir aldrei sjálf, og ég er hrædd við að deyja. En svo
lauk þessari baráttu og Bess hélt áfram að telja svefn-1
töflurnar. Fimmtíu. Hún titraði enn, en nú fann hún til
kuldalegrar reiði í garð líkama síns. Þessi ljóti líkami
hafði aldrei verið annað en byrði sem hún hafði dregizt
með gegnum lífið, óvelkomin, ófullkomin, viðbjóðsleg
byrði beina, holds og hörunds, sem hafði verið henni
fjötur um fót og reyndist nú bæði huglaus og óhlýðin,
þegar hún ætlaði áð varpa henni af sér. Það var þessi
vaxandi reiði sem hjálpaði henni til að fá aftur stjórn
á sjálfri sér. Meðan hún lagði litlu töflurnar fimmtíu
í lítinn hlaða og hélt'á þeim yfir á náttborðið, hætti hún
að titra..Það er adrenalínið, hugsaði hún og brosti næst-
um. Loksins fara kirtlar mínir að starfa eðlilega eftir
áfallið. Það er ágætt. Þá skulum við sjá hvað setur.
Þegar einhver deyr er hann einn, aleinn, • en það var
að minnsta kosti hægt að gera dauðanrt þaegilegan, dá-
lítið notalegan. Bess skrúfaði frá krarianum í baðker-
inu, aðgætti hitann á vatninu, blandaði það unz þáð var
hæfilega heitt fyrir róandi bað. Svo hellti hún næstum
; L-fipeu-iö'ýður íilaup. á lnilli margi'9- verzLurö--
uöruoöl mm
■ '■■ (SÍS) -AuaturyÍPæti
vinnudag. Eftir 10—12 stunda
vinnudag stefnir hugur
manna helzt til hvíldar til að
safna kröftum undir næsta
vinnudag.
Sumir, sérstaklegá æsku-
menn leita hvíldar, eftir lang-
varandi ofþreytu, með því að
drekka siig fulla um helgar.
Þannig leiðir hinn -langi
vinnudagur til þess að öll al-
þýðumenning, sem þjóðin hef-
ur átt svo mi'kið að þakka í
1000 ár, hverfur smátt og
smátt og ef þetta ástand var-
ir nógu lengi, getur svo farið
að þ.ióðin missi að lokum
trúna á að vera siálfstæð þjóð
í sínu eigin landi.
N’ðursetningarnir, sem voru
réttlausastir af öllum réttlaus-
um og höfðu oft lítið að
borða, báru stundum í brjósti
sér frelsisþrá.
Vonandi þurfum við aldrei
að lifa þá tima að hin alda-
gamla frelsisiþrá okkar
slokkni
Sú velmegun sem keypt er á
kostnað okkar menningar
hlýtur þó að enda með því
að við missum öll mannrétt-
indi að lokum. Vonandi þurf-
um við aldrei að lifa þann
dag. Vonandi sjáum við áður
að það sem er mest virði í
þjóðfélaginu er maðurinn
sjálfur.
Vonandi opnast augu okk-
ar einnig fyrir því að lenging
vinnudagsins er að grafa und-
an raunverulegum hagsmun-
um okkar, og ?.ð hin miklá
vinna, sem einstaklingar hafa
lagt á sig undanfarin 10-—12
ár hefur ekki fært sérhvern
þjóðfélagsþegn ýkja mikið
nær hamingju og velmegun.
Vonandi sjáum við sem fyrst
að því fvrr sem við snúum
við á þessari ólieillabraut,
því betra er það fyrir okkur.
Og því traustari verður hin
efnahagslega framtíð þjóðar-
innar
Rffií'eraaður
—halri af 6 síðu
landi.
/\f •jrmcimi plöggum má sjá,
r-Vmeski sendiherrann í
usfn Viobu'' v^rið ánægður með
Ólafs. 1913 skrif-
i,n„n til Pét.ursborgar, að
v,qfi i bréfum sínum gef-
ið v*"rio.CT oe -fróðleg svör . við
Ýrr>eii-n snurningum um ilokka-
%
ski>v'o o(j uoDgang aðskilnaðar-
msnna á eynni. „Og þegar hann
v°r ,s!ðast i Kauprpannahöfn r
gaf bann mér greinergóða
skýrslu um innanrikismál ísf ■
lands, en af eðlilegum ástæð-
um get é« annars ekki f»ngið
slíkar upplýsingar hér i Kaup-
mannahöfn“.
Oreinarböfundur geri»- svo»
grein .fyrir tilorðningu hennar,.
að íslenzka stjórnin hafi beðið
um, að leitað yrði í skjalasöfn-
um rússneskum að plöggum
varðandi ísland ...heimsst.yr.iald-
arárin fyrri. Slík plögg,. fúndust
engin, en í þessari,.leit komu-
fram.. ýms. bréf -úm-. fæðis-
mennsku Ólafs Johnsonar; tók
þá ofangreindur skjalagrúskari'
sig' til og samdi greinarkorii
svo serni til fróðleiks.