Þjóðviljinn - 08.01.1960, Blaðsíða 11

Föstudagur 8. janúar 1960 — ÞJÓÐVILJINN — (11
KKISTRÚN KETILSDÓTTIR, frá Hausthúsum
andaðist í Landsspítalanuna 7. janúar.
Jón Þórðarson. Ketill Jónsson
Þóra Árnadóttir Ingólfur Kristjánsson.
Innilegustu þakkir fyrir þá miklu samúð og vin-
semd, sem okkur hefur verið sýnd við andlát og
útför
KRISTJÁNS M. ÞÓRÐARSONAR
Skipasundí 40.
Anna Vilhjálmsdóttir og börn.
Sigurlaug Sigvaldadóttir
og systkini.
Á listiðnaðarsýningunni sem
haldin var í Kaupmannahöfn
í haust voru þessir munir sem
sýndir eru á myindunum. Te-
og vatnskannan er úr ryðfríu
stáli, teiknuð af Magnúsi
Stephensen fyrir silfursmiðju
Georgs Jensens. Á myndinni tií-
hægri er léttur hægindastóll
gerður af Hans Olsen.
H. E. BATHS:
RAIÐA
SLÉTTAN
„Við ætlum að sjá til hvað við getum gert við þessa
fætur,“ sagði Blore. „Liggðu rólegur ef þú getur.“
Blore laut yfir Carrington og höfuð hans var slétt
og svalt eins og egg. Skugginn frá trénu yfir þeim spegl-
aðist bókstaflega í skallanum. Forrester sá að Carrington
einblíndi á þennan gljáandi skalla. Öðru hverju sá Forr-
ester að hann opnaði munninn, varirnar voru hvítgráar
eftir áfallið og þjánmgasvipur kom í augun. „Þetta er
ekki svo voðalegt, þetta er ekki svo voðalegt,“ sagði hann
■einu sinni. „Ekkert voðalegt,“ sagði hann einu sinni.
„Ekkert voðalegt.11 Undir lokin var hann farinn að vagga
höfðinu fram og aftur eins ög til að andmæla kvölunum.
Loks var búið að hreinsa fæturna. Þejr voru á að sjá
eins eins og brunninn trjábörkur. Blore breiddi hand-
klæðið yfir ljót brunasárin-
„Líður sér sæmilega?" sagði hann við Carrington.
' „Mér þykir þetta leitt,“ sagði pilturinn. „Þetta er fjand-
ans klúður.“
„Rólegur, lagsi,“ sagði Forrester.
„Lokaðu bara augunum og liggðu kyrr,“ sagði Blore.
„Við athugum dótið mitt á meðan.“
„Það tekur árið,“ sagði Forrester. „Og þá verðurðu
kominn á hækjur.“
Hann sá að pilturinn brosti og hann var feginn því.
Það var eins og fyrsti vináttuneistinn kviknaði milli
þeirra. Hann ljómaði andartak í þreyttum augunum
áður en hann lokaði þeim.
Blore var farinn að taka upp dótið sitt. Eins og fyrir
kraftaverk birtist nýtt handklæði. Hann breiddj það á
sandinn og lagði síðan dótið úr pokanum snyrtilega ofan
á það.
„Lyfjabúð,“ sagði Forrester,
„Því ekki það? Bætir líðan mína.“
„Það er ekki svo fráleitt.“
„Einhversstaðar á að vera sótthreinsandi lyf,“ sagði
Blore. „Sennilega í gasgrímuhylkinu.“
Átta flöskur, þrír blikkkassar af sígarettum, fjórir
pakkar og rúlla af salernispappír lágu á handklæðinu, á-
samt bleiku sápustykki,' hitabrúsa, tveim bókum, þrem
hvítum vasaklútum, hárbursti og samanbrotið nálabréf
með tvinna og tilheyrandi.
Forrester undraðist. „Meira að segja flaska af eftirlætis
mepacríninu mínu,“ sagði hann.
Blore virtist orðinn ónæmur fyrir allri stríðni og Forr-
ester skammaðist sín allt í einu og óskaði þess að hann
hefði ekki sagt neitt- Blore horfði á þetta dót eins og hann
væri að telja það og sagði síðan:
„Nú skulum við athuga hvað þú hefur meðferðis.11
„Fari það kolað,“ sagði Forrester. „Ég var bara í flug-
ferð.“
„Snúðu við öllum vösum,“ sagði Blore. „Jafnvel smá-
rnunir geta skjpt miklu máli.“
í buxnavösum sínum fann Forrester vasaklút, dálítið af
skiptimynt og hnífinn sem Brown hafði gefið honum.
„Leitaðu í skyrtunni,11 sagði Blore og í brjóstvösunum
fann Forrester skilríki sín, gamalt vegabréf til Calcútta
frá febrúar síðast liðnum og pakka úr silkipappír. Hann
mundi að hann hafði sett pakkann í skyrtuvasa sinn þá
um morguninn þegar hann skipti um skyrtu og nú hélt
hann honum milli handanna og vafði utanaf honum,
með hægð og fagnandi undr un.
„Roðasteinn,11 sagði Blore. „Þú hefur þó ekki verið að
kaupa það arna. Þetta er allt svikið.11
„Það orð notarðu ekki um þennan stein,11 sagði Forr-
ester.
Hann leit illilega á Blore sem snöggvast en svo sá hann
eftir því. En u'm leið sá hann að Blore hafði tekið eftir
því og honum fannst allt í einu sem épotin sem verið
höfðu á milli þeirra kæmu nú fram í réttu liósi og þeir
væru nú í fyrsta sinn á mörkum þess að skiþa hvor
annan.
Áfallið eftir hrapið hafði gert Blore furðulega skýran
í hugsun og rólegan. En nú var eins og misbrestur y’rði
á. iMeðan Forrester vafði utanum steininn og setti hann
aftur í vasa sinn, hélt Blore höndum um andlitið, eins
og til að verjast afleiðingum áfallsins. Forrester sá að
hrollur fór um hann. Og allt í einu fann hann til með-
aumunar með þessum feita, sköllótta manni, sem kraup
fyrir framan eigur sínar eins og stór grænn froskur, veik-
ur og másandi.
Hann lagði höndina á öxl hans og sagði: „Þú ættir sjálf-
ur að halla þér útaf. Svona nú.“
„Það er allt í lagi með mig,“ sagði Blore- „Bara höndin.11
Hann sá að vinstri höndin á Blore var öll blóðstokkin
og ötuð ryki.
„Legðu þig útaf,“ sagði hann. „Hvenær gerðist .þetta?11
„Man það ekki.“
Blore lagðist hægt útaf í sandinn. Forrester greip um
vinstri hönd hans. Þvert yfir lófann var skurður, eins og j
hann hefði gripið um gler.
„Ég skal þvo þetta,11 sagði hann.
„Ertu vitlaus maður,11 sagði Blore. „Hvað ertu eigin-
lega að rugla!
Hann settist upp í skyndingu.
„Það er ekki til neitt vatn til þvotta,11 sagði Blore.
„Vatnið.í hitabrúsanum og flöskunni — hvað heldurðu
að það endist lengi ef við byrjum að þvo okkur?11
„Það þarf að hreinsa þetta sár.“
„Jæja, ég get spýtt á það,“ sagði Blore. „Það sem er
nógu hreint fyrir innyflin í mér ætti að vera fullgott
handa rriér útvortis11.
Forrester gat ekkert sagt.
„Þú ættir sjálfur að leggja þig andartak,11 sagði Blore.
„Við höfum allir gott af því.“
Forrester kraup þar sem hann var og leit á liðsíoringj-
Innflutningsmá!
Framhald af 7. síðu.
Margar staðreyndir mætti þó
rekja, sem gefa örugga vís-
bendingu um, að hér er ekki
um smámuni að ræða. Eg er
sannfærður um, að væri
þetta reynt, inyndi það spara
okkur stórar upphæðir í
gjaldeyri — miklu stærri
uppkæð'r en menn almennt
gerðu sér Ijóst fyrirfram. —
Jafnframt ynnist svo það, að
tryggt væri lægra markaðs-
verð hér innanlands á við-
komandi vörum, en nokkur
von er um með því fyrir-
komulagi sem gildt hefur og
nú giidir, í þessum efnum.
Væri þannig í senn unnið
að því að bæta gjatieyrisað-
stöðu okkar — og hamlað
gegn verðbólgunni innanlands
— en einmitt þetta tvennt
skilst mér að talið sé til höf-
uðverkefnanna, sem vinna
þurfi á þjóðarheimilinu nú,
sem réyndar áður líka, þó
misjafnlega hafi til tekizt.
Móðir okkar og amma mín,
SOFFÍA JÓNSDÓTTIR,
andaðist að morgni 7. þ.m. að heimili sínu Flóka-
götu 6.
Ásta, Sigríður, Gústav.
Soffía Sigurbjarna.
Konan mín, móðir og fósturmóðir okkar
Húseigendafélag
Reykjavíkur
Heimilisdag"
fæst í næstu
bókabúð.
Ötgefanái.
u.i VARPS-
viÐGERÐIR
ví.oiii=ivjasaia
m