Þjóðviljinn - 09.12.1962, Blaðsíða 9

Smásaga eftir
Magnús
Jóhannsson
frá Hafnarnesi
og hún sagðist ætla að s*á
fyrir hann.
Líklega voru margar skotn-
ar í honum með allar þessar
hrukkur á enninu.
Hún sá urmul stúlkna í
bollanum hans, en þar var
ekki sú útvalda.
Líklega var hann ekki við
eina fjölina felldur. Þeir voru
svona þessir blessaðir sjó-
menn, ein í dag, önnur á
morgun.
Hún sat flötum beinum í
grasinu og hné hennar, hvít
og ávöl, gægðust undan dökk-
um, grófgerðum faldi.
Þegar hún sá hann veitti
þeim athygli, huldi hún þau,
tók saman kaffidótið og hrað-
aði sér heim.
Það var komið sólsetur beg-
ar þau höfðu lokið binding-
unni. _
Hann hafði borið baggana
heim að hlöðunni og nú var
aðeins eftir að leysa.
Loftið var orðið rakt og
regn í aðsigi.
Hún bað til guðs hann
héldist þurr. Það yrði ljótt
að íá niðri þessa indælis töðu.
Hann leysti, rétti henni
tuggurnar inn um vindaugað,
sem hún hlóð í stabba.
Og svo var síðasti kimbill-
inn eftir.
Hann velti honum innfyrir.
Það var komið úðaregn og
dynur á bárujámi.
Þau leystu kimbilinn í sam-
einingu og hann hjálpaði
henni við hleðsluna.
Jæja, þá er þessu lokið.
Guð hvað hún var fegin. Hún
vissi hreint ekki hvemig
hefði farið, ef hann hefði ekki
verið svona vænn að hjálpa
henni.
Hún stóð þama fyrir fram-
an hann í heyinu, dálítið
slæpt og þreytuleg, með aug-
un ljómandi af þakklátssen.i.
Hann átti sannarlega skilið
kaffisopa.
Treyjan hafði sprottið frá
henni og skein í þrýstin
brjóstin.
Ekki meira.
Hvað átti það sosum að
vera? Enga átti hún peninga.
Það voru til fleiri gjald-
miðlar en kaffi og peningar.
Augu hans eltu hana.
Ekki hjá henni.
Það var ótti í augum henn-
ar og hún mjakaði sér á
skjön við hann út að vind-
auganu.
Hvaðliggurá? spurði hann.
Börnin. Þau eru ein.
Krakkarnir! Hvað þau geti
ekki verið ein svolitla stund.
Hann færði sig nær henni,
rétti 'fram höndina, en hún
gaf treyjuna lausa.
Og svo var hann einn.
Hann hreiðraði um sig 1
heyinu.
2.
Það rigndi án afláts næstu
dægur.
Regnið var milt og hæglátt
og gróðursælt.
Það mátti næstum sjá gras-
ið spretta og lækurinn belgdi
sig skollitaður til sjávar.
Hann hafði rutt niður
vænni spildu, stóð á þrátt
fyrir regn og slagviðri.
Hann náttaði sig í hlöð-
unni.
Það var stundum kalt og
hráslagalegt, veggirnir gisnir
og heyið eins og þyrnibrodd-
ar.
Hvíla hans á kvistinum
hafði verið hlýrri og mýkri
og um konuna burfti ekki að
spyrja, hún var eins og fló á
skinni.
Honum kom ekki til hugar
að færa henni treyjuna.
En kvöld eiit að afloknum
•lagviðrisdegi og hann var
lagstur fyrir mitt milli svefns
og vöku, heyrði hann þrusk
úti fyrir.
Ertu hér?
Já, eitthvað af mér, anzaði
hann og reis upp. Var hún
að sækja treyjuna?
Nei, hún var ónýt. Hann
mátti eiga hana.
Ekki vantaði það, gjafmild
var hún. Hvað vildi hún ann-
ars?
Var honum ekki kalt? Það
hafði rignt svo afskaplega.
Vildi hann ekki þurr föt?
O, ekki átakanlega.
Hann gæti forkjulast. Vildi
hann ekki sofa inni.
O, nei. Hér var nógur hiti.
Kannski var hann full svo
mikill. Það var kannske betra
að hafa töðuna omaða.
Það var ísmeygni í rödd
hans.
Ha, var hiti í heyinu?
Tja. Hann vissi ekki hvort
það yrði til skaða. Annars
gufaði all hressilega úr því
stundum.
Guð minn góður.
Hún kom inn til hans, gróf
niður i stabbann yfirkomin
af áhyggjum.
Þessi indælis taða. Ef það
ætti nú fyrir henni að liggja
að brenna. Hvað gátu þau
gert?
Grafa í það geil og hafa
hana nógu andskoti djúpa,
sagði hann. Hitinn leitar allt-
af upp.
Hún réðist á stabbann, reif
upp heilar flyksur og þeytti
til hliðar.
Það rann á hana berserks-
gangur og brátt var geilin
orðin það djúp hún náði
henni í mitti.
Heldurðu þetta dugi? spurði
hún leit upp til hans hvar
hann gein yfir henni á geil-
arbarminum.
Hún var heit og móð.
Þetta var nú meira púlið.
Við skulum sjá.
Hann kom niður tii hennar
ar og mátaði.
Hún var fast upp við hann.
Jú, þetta var víst nóg.
Hún skynjaði það var eitt-
hvað í rödd hans sem bar
að varast, en geilin, geilin
sem hún sjálf hafði grafið,
hún var nógu djúp.
Hún varð hennar fall.
3.
Og dagarnir liðu regnmettir
og frjósamir.
Grasið þaut upp, lagðist og
döggin ghtraði f rótinni.
Þau áttu nú orðið nóg und-
ir.
Hann hafði verið ham-
hleypa við slátt.
Hann náttaði sig ekki leno'-
ur í hlöðunni.
Og eitt sinn er rofaði til
fyrir hádegi fór hann þess i
leit hún léði sér trilluna.
Jú, trillan var honum heim-
il. Það voru færi í henni.
Hann þurfti ekki langfc
það var óður stúzi rétt utan
við nestána.
Augu hennar löguðu af á-
huga.
Bara hún mætti vera að þvl
að skreppa með honum svo
lúsfiskin hún var.
Hann ætlaði í kaupstað.
Kaupstað?
Það þyrmdi yfir hana.
Bara hann færi nú ekki að
drekka sig fullan. Hann var
víst dálítið ölkær.
Hún ýtti úr vör með honum
og hélt við fangalínuna með-
an hann ræsti vélina.
Hann kom færandi hendi
úr kaupstaðnum.
Börnin fengu leikföng, hún
sokka og skó.
Hún var alveg ringluð yfir
þessum höfðingsskap, hafðist
ekkert að lengi rjóð og dösuð.
Voðaleg vitleysa var í hon-
un\ gefa henni þetta. Þetta
hlaut að vera rándýrt, auk
þess alltof fínt handa henni.
Hún myndi bara skegla á sér
fætuma svo mikil bestía hún
var.
Allt í lagi. Ef hún vildi
þetta ekki, gat hann gefið
einhverri annarri það. Þær
myndu ekki fúlsa við þessu
heimasætumar hér í nágrenn-
inu.
Það var ekki það hún vildl
ekki þiggja þetta. Þetta var
ósköp sætt.
Hendur hennar gældu við
skóleðrið og sokkana.
Framhald á 10. síðu.
— ÞJÓÐVXLJINN (9