Þjóðviljinn - 18.12.1962, Síða 10

10 Sft>A
ÞJOÐVILJINN
Þriðjudagur 18. desember 1962
CHARLOTTE
ARMSTRONG:
GEGGJUN
gagni. Jú, kannski taekist honum
að gera eitthvert gagn. Hann
vissi það ekki. Hann vissi það
eitt, að hann varð að fá að vita
vissu sína. Hann ætlaði að þjóta
þama inn og ef gamia konan
væri ekki enn búin að finna
barnið, þá ætlaði hann sjálfur
að leysa af henni böndin og
gefa ðauðann og djöfulinn í allt
annað .. . fimm sekúndur í við-
bót, ein sekúnda, já hvert and-
artak var of langur tími.
Dyrnar að herbergi 807 stóðu
galopnar. Gamla konan sat í
hnipri á rúmstokknum, leit á
þennan æðislega gest, dró and-
ann djúpt og rak upp öskur sem
TRUIOFUNAR
HRINGIR
AMTMANN S STIG 2
Halldór Kristinsson
Gullsmiður
Sími 16979.
FA6RAR GJAFIR
Kristall - Keramik
Postulín
Blóm - Skreytingar
AUSTURSTRÆTI 8
FLORA
hefði getað vakið mann upp frá
dauðum.
En áður en það dó út, var
Jed kominn inn í herbergi 809.
Nell sat klofvega ofaná konu
sem lá endilöng á gólfinu. Gul-
brúnt hárið hékk niður í augu
og þær héldu heljartökum hvor
í aðra. Konan á gólfinu var
blóðug um munninn, hún var
með skrámur í andlitinu og hún
dró andann ótt og titt. En augu
hennar voru greindarleg og vel
á verði.
Jed reif í hárlubbann á Nell
og dró hana í burtu. Hún æpti
við þessi hörðu handtök, hékk
þarna slöpp af undrun eins og
brúðukroppur úr sagi.
Milner og Perrin sáu mann-
inn hlaupa inn ganginn og þeim
til skelfingar heyrðu þeir kven-
mannsóp Perrin hélt á skamm-
byssu sinni í hendinni þegar
þeir fóru að hlaupa.
Dyrnar að númer 807 voru
opnar upp á gátt.
— Þessi maður. gaggaði ung-
frú Ballew — Þetta er maður-
inn! Já, hún þekkti hann aftur.
Á ýmsu óskýranlegu. Á fasi
hans, baksvipnum, lö'gun axl-
anna, höfuðlaginu.
— Það er hann, kjökraði hún.
— Það er hann . . . sá sami!
Perrin leit í áttina að númer
809.
Hann sá hávaxinn mann með
andlitið afmyndað af reiði, draga
smávaxna, ljóshærða stúlku
inn um dymar á hárinu, Sá
hann drösia henni áfram eins og
honum stæði á sama hvort
hún Ufði meðferðina af, eins og
honum stæði rétt á sama þótt
hann bryti hvert bein í kroppn-
um á henni.
— Sleppið þessari stúlku!
Sleopið henní!
Jed kastaði til höfðinu og
augu hans glóðu. — Fari það
kolað sem ég geri það! Þér vit-
ið ekki . . .
Og Perrin skaut
21. KAFLI
Rut O. Jones lyfti öxlunum
upp frá gólfteppinu og fjar-
laegði rifnar silkitætlumar til að
losa um fæturna. Hún þurrkaði
blóðið af munninum með hand-
leggnum. Hún strauk hendinni
gegnum hárið. Nokkrar hárflyks-
ur loddu í brotnum nöglunum.
Hún skreiddist á hnjánum að
rúmi Bunnýar — því að hún
burftj ekki að standa upp til
þess.
Byssuskotið sem kvað við fyrir
aftan hana hafði ekki minnstu
áhrif á hana.
Hún sagði með djúpri, mildri
röddu: — Jæja, Bunný mín, hvað
í ósköpunum hefur komið fyrir
þig? Hún kyssti hana mjúklega
a gagnaugað með bólgnum vör.
unum.. Með sterkum, öruggurr I bláan lit augnanna, sýndist litla
inni eins máttlaus og hún sýnd-
ist, leit hann á hægri hönd
sína. Hann hafði komið við
vinstri síðuna og horfði á rautt
blóðið sem seytlaði milli fingr-
anna.
Hann horfði á mennina sem
stóðu spenntir Qg ógnandi fyrir
framan hann og reyndi að brosa.
Lyftuþjónninn stóð fyrir aftan
þá. Svo kom hann auga á Lyn
bakvið lyftuþjóninn .. . sem hún
stóð þarna milli mannanna var
líkast því sem hún stæði í skóg-
arrjóðri og horfði á kynlegt
sjónarspil. Blessaður litli kján-
inn. — Farðu heim, sa-gði hann.
Svo heyrði hann það. Inni í
hinu herberginu byrjaði Bunný
að gráta.
Innilegur friðar- og þakklætis.
svipur færðist yfir andlitið á
Jed. Hann sneri sér við reik-
andi, því að hann var særður,
hrasaði og stefndi á stóra, dökk-
rauða stólinn.
Honum fannst hann setjast í
hann. en það var einna líkast
því sem hann dytti niður í hann.
— Ó. Jed!
— Já, en þetta er Towers . .
— Það er sami maðurinn . ..
Nú var hann aftur orðinn að
þremur mismunandi mönnum.
Eða kannski var hann loks orð-
inn einn maður. Eða engin ....
það stóð á sama. Bamsgrátur
var mismunandi. Það var skrýt-
ið .. skyldi vera hægt að festa
muninn á nótnablað? Lýsa tón-
hæðinni og hljóðfallinu- eða hvað
það nú -heitir allt sam-an? Stund-
um nísti gráturinn tau-gar manns
og kvaldi rnann og píndi Þann-
ig var þessi grátur ekki. Hann
hafði alls ekki slík ábrif. Hann
lét beinlínis vel í eyrum ...
Perrin kraup við hliðina á
Nell og spurði hranalega:
— Hvað hafið þér gert við
þessa stúlku?
Ungfrú Ballew gaf enn frá sér
-angistarvein. Með augun á stilk-
um starði hún á litla, einkennis-
klædda manninn sem -nú stðð í
dyrunum að baðherberginu og
hélt um höfuðið og horfði
hræðslulega og óttasleginn á all-
an þennan mannsöfnuð.
— Munro, þrumaði Milner.
— Hvað . . .
Eddie deplaði augunum. Það
varð dauðaþögn og þau heyrðu
öll hljómlausa rödd hans: — Ég
held ... já, Nell hefur víst gert
eitthvað af sér rétt einu sinni.
Er það ekki? Hún Nell frænka
mín.
— Hver?
— Jed reyndi að hrista af sér
slenið. — Nell. . . barnfóstran
. . . þarna á gólfinu. Hann reyndi
að herða sig upp o-g vera á
verði. — Hún er brjáluð. sagði
h-a-nn
En Nell snerl sér aðeins
syfjulega til. Handleggurtnn á
henni rann til og nú sá í and-
lit henni. Augu hennar voru lok-
uð. Núna, þeg-ar ekki sást ?
handtö-kum fór hún að leysa
hnútana.
Einhvern veginn tókst Jed að
standa uppréttum. því að hann
varð bókstaflega að fylgjast með
Nell. Hún lyppaðist niður á
gólfið eins og mjölpoki þegar
hann sleppti henni. Þegar hann
var viss um að hún væri í raun-
andlitið friðsælt og rólegt. Ixing
rispa náði frá auga og niður á
höku. Það var eins og hún væri
máluð á vangann — eins og hún
fyndi engan sársauka. Hún sýnd-
ist sofa.
— Svona er Nell. Já, hún ...
Eddie reikaði til hennar og
horfði niður á hana, — Svona
Otför konu minnar
Agústu vilhelmínu eyjólfsdóttur,
Hörpugötu 13 B, fer fram frá Neskirkju, miðvikudaginn
19. þ.m. kl. 2 síðdegis.
Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er vinsamlegast
bent á Krabbameinsfélagið.
Fyrir mína hönd, bama, tengdabama og bamabama,
Agúst Jóhannesson.
J O LAPA P PIR
MUNIÐ
JÓLABAZARINN
<r", V

Úr rltdómum:
„Fram er komin, að mínu áliti, fallegasta bók, sem enn hefur verið gefir
út á tuttugustu öldinni á íslandi.“ — Barbara Ámason (Vísir 22. nóv.)
„Bókin er í fáum orðum sagt elnn af bókadýrgripum okkar, ein þeirra
bóka, sem heimilin vilj.a eiga o.g vernda, Sem menn geta alltaf lesi’ð og skoðað
sér til ánægju“ — Vilhj. S. Vilhjálmsson (Alþýðubl. 27. nóv.).
„Meðal ánægjulegustu bóka fyrlr þessi jól“ — Andrés Kristtánsson
(Timinn 29. nóv.),
.Meistaraverk í máU og myndum... Hið heilsteyptasta og bezta lista-
perl-a í íslenzkri bókaútgáfu" — Þorsteinn Thorarensen (Vísir 30. nóv.).
Hundrað ár í Þjóðminjasafni er afrek sem vert er að tofa, hvort sem
er á ytri búnað eða innihald“ — Guðm. Daníelsson (MorgunbL 2. des.).
,Það er skemmst frá að_ segja, að bókin Iltmdiað ár í l>íóðminjaisafni;
nungsgersemi", Kristján frá Djúpalæk (Verkamaðurinn 30. móv-)’.