Þjóðviljinn - 07.03.1963, Blaðsíða 8

3 SlÐA
ÞJOÐVILJINN
Fimmtudagur 7. marz 1963
eins vel og hann gat. Gamet
vætti varimar. Hann hafði rétt
í þessu verið að gefa henni vatn,
en hún var enn jafnþurr í
munninum.
— Já, Texas, sagði hún. —
segið mér það. Hvað er það sem
þér þurfið að gera?
Hún heyrði hvemig Texas dró
þungt andann. Hann lagði gróf-
gerða höndina yfir hönd hennar.
— Ég verð að brenna handlegg-
inn á yður með glóandi járni,
frú Gamet.
— Nei! Hún tók viðbragð og
og við hreyfinguna var eins og
hnífur væri rekinn í handlegg
hennar. Hún greip um olnbogann
fyrir neðan sárið. — Texas! Það
er opið! Þetta er opið sár —
þér getið ekki gert það!
— Ég má til, frú Garnet. sagði
hann.
Gamet starði á hann. Skelf-
ingin nísti í henni hverja taug.
Hún fann að munnur hennar
cpnaðist og varimar strengdust
yfir tennumar. Líkami hennar
var allur rennvotur af svita.
Texas benti. Augu hennar fylgdu
handhreyfingu hans í áttina til
bálsins sem piltarnir höfðu
kveikt. Hún hélt að þeir hefðu
gert það til að elda mat, en nú
sá hún að þeir höfðu tekið þrjár
af jámstöngunum sem pottamir
héngu annars á og rekið þær inn
í glóðina. Karlmennimir sex sem
hlotið höfðu sár, lágu á ullar-
teppum umhverfis. Einn þeirra
stundi hátt. Gamet sagði skelk-
uð:
— Ætlið þér líka að brenna
þá?
— Já. frú, ég er neyddur til
þess. Þeir hafa verið hér fyrr.
— Ö. Gamet andvarpaði. Tex-
as tók utan um hana og gaf henni
aftur vatn að drekka.
— Svona nú, ungfrú Garnet.
Þér hafið staðið yður með ágæt-
um. Reynið að vera hughraust í
fáeinar mínútur enn.
Gamet reyndi að vera hug-
hraust. — En hvers vegna þurf-
ið þér að gera þetta, Texas?
— Leggizt útaf frú, þá skal
ég segja yður það.
Gamet lagðist útaf. Hver ein-
asti vöðvi var spenntur af skelf-
ingu. Hún heyrði múldýrin hrína
og karlana bölva diggurunum
fyrir að gera allt þetta uppi-
stand. Einn piltanna, sem hafði
verið góður vinur þess sem fall-
ið hafði, grét við vinnu sína.
— Það liggur þannig í því,
frú, sagði Texas. — Örvar digg-
aranna eru svo hættulegar.
Margir segja að þær séu eitrað-
ar, aðrir segja að það sé vegna
þess að diggararnir eru svo skít-
ugir að allt sem þeir snerti á
verði eitrað. Hvemig svo sem á
því stendur, þá kemur blóðeitrun
í minnstu skeinu eftir diggara-
örvar. Og það er ósvikin eitrun,
ungfrú Garnet. Ég hef séð karl-
menn sem voru hræddir við
brunameðferðina, sem höfðu
bara fengið smáskeinu og héldu
að hún mundi gróa án þess, —
ég hef séð sárin bólgna upp og
verða blárauð og eitrið barst út-
um blóðið, svo að þeir lágu
þama og veinuðu og sárbændu
okkur um að stytta sér aldur.
Stundum urðum við að gera það,
því að þeir urðu svo trylltir af
hitasóttinni að þeir gátu drepið
okkur, ef við urðum ekki fyrri
til. Þér verðið að fyrrigefa, ung-
fú Gamet, en ég verð að segja
yður þetta.
Garnetu þótti sem tungan
bólgnaði í munni sér. — Kemur
þetta — alltaf fyrir? spurði hún
hásum rómi.
— Nei. frú, ekki alltaf. Stund-
um gróa sárin ágætlega. En það
er aldrei hægt að vita um. Og
þegar maður fær að vita það,
er það orðið of seint. Það er
bezt ég brenni þetta sár, ungfrú
Gamet.
Gamet saup kveljur, en hún
hafði engu að kingja. Munnur
hennar var skrælþurr aftur.
— Gott og vel, Texas, sagði
hún. — Þér getið brennt það.
— Dugleg stúlka. sagði Texas
giaður.............?------
Garnet lokaði augunum og
lagði heila handlegginn yfir þau.
Hún velti því fyrir sér, hvort
hún gæti bitið á jaxlinn og stillt
sig um að æpa, þegar hann gerði
þetta. Hún mátti ekki æpa, þegar
allir þessir karlmenn vom í
nánd. Þeir máttu ekki halda að
hún væri fíngerð hefðarmær sem
þyldi ekki lestarlífið. Hún mátti
ekki láta Oliver sjá eftir að hann
tók hana með sér. — Ég hef
sjálf valið mér þetta hlutskipti,
sagði hún við sjálfa sig. — Ég
vildi fara til Californíu. Ef ég
hefði eitthvað að bíta í, þá gæti
ég ekki æpt. Ég ætla að bíta í
eitthvað hart.
Gegnum háreistina umhverfis
heyrði hún fótatak rétt hjá sér.
Hún heyrði John spyrja: —
Hvernig gengur með hana. Tex-
as? Og Oliver: — Ertu búinn að
segja henni það?
Texas svaraði: — Já, ég er
búinn að segja henni það. Hún
er afbragð. Tekur þessu eins og
hermaður.
Garnet opnaði augun. Oliver
kraup hjá henni. Hárið og skegg-
ið voru svo úfið, að hún sá varla
nema augun, en hann horfði
blíðlega á hana.
— Ég get gefið þér stóran
teyg af whiskýi. ef þú vilt, sagði
hann við hana.
Hún hristi höfuðið. — Helzt
ekki. Það myndi stíga mér til
höfuðs. Ég myndi æpa eða eitt-
hvað þess háttar.
John laut niður og skoðaði
SKOTTA
ö, — þetta er nú fyrir mig! Hún gleymdi að taka með sér aura!
sárið. — Þetta er ljót skeina
en hún er ekki djúp, sagði hann.
Hann brosti snöggt til hennar.
— Æpið þér bara eins og yður
lystir, frú Hale. Það gerir ekkert
til. Hann tók upp vatnsflöskuna.
— Næstum tóm.
— Ég skal ^ylla hana, sagði
Oliver. Þegar hann gekk niður
að læknum, kom Florinda og
kraup við hliðina á John. Hún
hafði ekki heyrt það sem Texas
sagði og hún brosti uppörvandi
til Gametar.
— Mig langaði svo til að sjá
þig, en fyrst varð ég að klæða
mig. Þú hefur særzt, er ekki svo?
— Er allt í lagi með þig?
spurði Gamet.
— Já, og það er ekki annað
en heppni. Ég hef aldrei verið
eins hrædd á ævi minni. Ég var
steinsofandi þegar það byrjaði.
•Ég hlýt að hafa verið spaugileg,
þar sem ég kraup í minum
litlu, hvítu sem ekki má nefna
og skaut yfir hnakkahrúguna.
— Penrose segir mér að bú
hafir kálað tveimur þeirra, sagði
John.
— Það eru ýkjur. Ég held ég
hafi ekki hæft nema einn. En
mér líður ágætlega. Garnet er
særði hermaðurinn. Getum við
ekki gert neitt til að hjálpa
þér? Florinda beygði sig nær og
horfði á sárið með áhyggjusvip.
— Heyrðu, John, ættum við ekki
að binda um það? Það koma
bara í þaðóhreinindi.
— Texas bindur um það á eft-
ir, sagði John. Einn af essrekum
hans kailaði til hans og hann
stóð á fætur. — Vertu kyrr
héma, Florinda, sagði hann um
leið og hann fór til að svara
essrekanum.
Florinda reif ræmu af skyrt-
unni sinni, vætti hana í vatni
úr flösku sinni og baðaði heitt
enni Garnetar. — Er þetta voða-
lega sárt, elskan?
— Eg læt það vera, en —
Garnet titraði og hræðslan sem
hún hafði ekki viljað sýna hin-
um, brauzt nú fram. — Flor-
inda, veiztu hvað þeir ætla að
gera við mig? Texas ætlar að
brenna sárið með glóandi jámi.
— 0, Gamet! hrópaði Flor-
inda. Hún missti flöskuna og
vatnið rann niður á jörðina.
— Ekki opið sárið?
— Jú. Og ég er hrædd. Ég
vil ekki að þeir viti hvað ég er
hrædd. Florinda, þegar hann
kemur hingað með járnið — ég
veit ekki hvað það tekur langan
tíma, því að það á að vera rauð-
glóandi — þegar hann kemur,
þá haltu fast í höndina á mér
og sjáðu um að ég grenji ekki
eins og krakki.
Florinda stundi. Hún vatt vota
stykkið. Vatnið rann um þuml-
ana á leðurhönskunum hennar
og þaðan á jörðina. Oliver kom
til baka með flöskuna sem hann
hafði verið að fylla. Hann settist
hjá Garnet, bað hana að liggja
kyrra og slaka á vöðvunum.
Hún var þyrst og þótt hún lægi
í skugga, var henni mjög heitt.
i Oliver hélt flöskunni upp að
munninum á henni og sagði
! henni að drekka eins og hún
\ gæti. Florinda stóð á fætur og
fór í burt.
John gaf essrekum sínum fyr-
irmæli. Hann leit á Gamet þar
sem hún lá á ullarteppinu hjá
Oliver. Hann sneri sér við í
skyndi og gekk niður að lækn-
•um. 1 skjóli bakvið steina og
runna sá hann Florindu. Hún
hnipraði sig saman í grasinu.
Þegar hún heyrði til hans, leit
hún við.
John nam staðar. Hann leit á
hana.
— Farðu til baka, sagði hann.
— Farðu til baka sjálfur,
sagði hún stutt í spuna.
— Af hverju stakkstu af?
— Það kemur þér ekkert við.
— Vertu ekki svona mikil
kveif, sagði John. — Farðu til
baka og haltu í höndina á telpu-
kominu.
Hún sagði ekki neitt.
— í guðs bænum, Florinda,
sagði hann. — Hvað gengur að
þér.?
— Eg ætla ekki að sitja þarna,
hvíSlaði hún, — og horfa á þá
brennimerkja hana eins og
belju. Þú getur ekki neytt mig
til þess. Eg get ekki verið henni
til neinnar hjálpar.
Jú, víst geturðu það. Hún bað
þig að vera. Ég heyrði það.
— Hún þarf ekki á mér að
halda.
— Jú, það held ég einmitt. Þú
ert vinkona hennar og kynsystir
og hún vill hafa þig hjá sér.
Þetta er ekki beinlínis notaleg
aðgerð, það veiztu. Þetta var
einu sinni gert við mig. Eg er
enn með ör á leggnum. Það er
ekki sérlega skemmtilegt að fá
þetta járn inn í holdið. Þú
heyrir suðuhljóð og þér finnst
þú allur vera að soðna og auk
þess er það sárt.
Fínasta rakvél til ýmissa nota.
AfmæSismót Víkings í knattspyrnu
ÞROTTUR varð
innanhússmeistari
Afmælismóti Víkings í inn-
anhússknattspyrnu lauk í
fyrrakvöld með sigri Þróttar,
en þeir sigruðu Fram í úrslita-
leik með 5 mörkum gegn 4.
Voru það sanngjörn úrslit því
Þróttarliðið var bezt leikandi
fiokkurinn í þessu móti.
Önnur umferð
Þrír leikir fór fram í 2. um-
ferð og voru þeir allir femur
auðunnir fyrir A-lið Keflavík-
ur. Vals og Fram sem mættu
B-liðum V'íkings, KR og Kefla-
vfkur. Annars urðu úrslit þessi:
ÍBKa — Víkingurb 5:3.
allan tímann mjög jafn og
spennandi, en ekki sérlega vel
leikinn en þannig vil'l oftast
fara þegar um úrslitaleik er að
ræða. Þrátt fyrir það var
gaman að leiknum enda var
hann svo jafn að það var ekki
annað hægt en að verða spennt-
ur. Þróttur setti fyrsta markið
með skoti Ómars Magnússonar
en Guðmundur Óskarsson jafn-
aði fyrir Fram. Haukur Þor-
valdsson nær forustunni enn á
ný fyrir Þrótt og aftur er það
Guðm. Ósk. sem jafnar með
þrumuskoti. Var staðan þannig
í leikhléi 2:2.
Meistaralið Þróttar, ásamt þjálfara. Ljósm. Bj. Bj.).
Valur a •
Fram a
KRb 4:0.
ÍBKb 9:4.
Undanúrslit
Fyrri leikurinn í undanúr-
slitum var á milli A-liðs Þrótt-
ar og Keflvíkinga og var það
mjög góður leikur af hálfu
Þróttar. Náðu þeir strax í upp-
hafi sterkum tökum á leiknum
og höfðu leikinn í hendi sér,
á enda. Sérstaka athygli í liði
Þróttar vakti Ómar Magnús-
son fyrir oft á tíðum frábæran
leik og skar hann sig úr öðrum
keppendum mótsins hvað
leikni og fimi snerti. Þróttur
sigraði leikinn með 8:3.
Fram — Valur
A-lið Fram og Vals léku síð-
ari leikinn i undanúrslitum og
var það mjög jafn leikur sem
gat endað á báða vegu þó svo
að Fram hafi orðið hlutskarp-
ari að þessu sinni með 4 mörk-
um gegn 3. Valsmenn áttu oft
á tíðum góðar sóknariotur þótt
þær hefðu ekki alltaf náð til-
ætluðum árangri.
Unglingaflokkar léku síðan á
meðan kappamir hvíldu sig,
fyrir úrslitaleikinn.
Úrslit. Þróttur — Fram 5:4
Leikur Þróttar og Fram var
í upphafi síðari hálfleiks fá
Þróttarar vítaspyrnu^ en Hauki
brást bogalistin því Ásgeir Sig-
urðsson fékk varið. En hann
náði knettinum litlu síðar og
þá brást hann ekki 3:2 og
stuttu síðar bætir Haukur
fjórða markinu við, 4:2.
Hallgrímur Scheving var á-
kveðinn í því að leiknum
skyldi ekki ljúka þannig og
setur á skömmum tírna 2 mörk
í röð og voru Framarar þar
með búnir að jafna leikinn 4:4.
Aðeins nokkrar sekúndur voru
nú eftir af leiknum en þær
nægðu Þrótti til að setja sigur-
markið og var það enn einu
sinni Haukur Þorvaldsson sem
þar var að verki. Dómari
leiksins var Sigurgeir Guð-
mannsson og dæmdi hann vel.
Aðrir sem dæmdu þetta kvöld
voru þeir Einar Hjartarsonsem
dæmi 3 leiki og Þeir Magnús
Pétursson og Baldur Þórðarson
sem dæmdu einn leik hvor.
Formaður knattspyrnudeild-
ar Víkings Eggert Jóhannesson
afhenti Þrótti fagran bikar til
eignar sem Tryggingarmiðstöð-
in hafði gefið til keppni þess-
arar. Þess má geta að Knatt-
spyrnufélagið Víkingur er
stofnsett 21. apríl 1908.
H.