Þjóðviljinn - 09.03.1963, Blaðsíða 6

SÍÐA
ÞJÓÐVILJINN
Laugardagur 9. marz 1963

Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR

Almonska og
svörtu steinarnir
Eftír Eric P. Keliy
Natanis gamli var indíáni
og átti heima í litlum kofa
úti í skógar.iaðrinum. Hann
sagði við Almonska, tólf ára
snáða, að nafnið hans vœri
tekið úr æfafómu máli, og
þýddi moldr>u ^a.
— En hversvegna var ég
skíröur þessu nafni? —
spurði drengurinn. Hann sat á
jörðinni við tjalddyr Natanis
og horfði á gamla manninn
steikja fisk yfir snarkandi
eldi.
— Sjáðu til, — sagði Natan-
is, — Það eru nú til dæmis
þessl litlu, skrítnu, svörtu
augu þín, og hvemig þú trítl-
ar gegnum skóginn og yfir
lækina, létt og Iiðlega rétt
eins og moldvarpa fer gegn-
um moldina.
Drengurinn þagði svolitla
stund, svo sagði hann: —
Þeim finnst ég ekki vera dug-
legur þarna heima í þorpínu.
Sabbatis bróðir minn og Kata
frænka mín eru miklu dug-
legri en ég, þau fara á veið-
ar með veíðimönnunum. Og
María systir mín selur tága-
körfur í ber«sb»ni.
— Já, en þú veiðir fisk, —
sagði Natanis, — og þú ert
svona duglegur að veiða fisk
vegna þess að litlu svörtu
augun þín sjá í gegnum vatn-
ið, alveg niður á botninn, al-
veg eins og moldvarpan owr
gegnum moldina.
— En veiztu það ekki Nat-
anis að moldvarpan hefur
engin augu? — sagði Alm-
onska.
— Fólk heldur það, esn ég
veit betur. Það eru kannski
ekki augu eins og við höfum
þú og ég, en hvemig ætti
moldvarpan að geta ferðazt
um ef hún væri alveg sjón-
laus? Jú, einskonar augú hef-
ur hún, það er áreíðanlegt.
Natanis horfði fast í augu
drengsins. — Kannski eru
það samt augu lík þínum, í-
löng og svört, þegar þú lokar
þeim getur enginn séð að þú
hefir augu.
— Natanis, fólkíð mitt seglr
að ég sé ónytjungur, ég vinn
ekki fyrir neinu kaupi, og
Rauða blaðran
3. Pescal viidi ekki skilja
fallegu, rauðu biöðruna eftir,
svo hann varð að ganga alla
leið í skólann. En það var
svo löng leið, að kennslan var
byrjuð þegar hann kom og
búið að loka aðaldyrunum.
Hann hafðí þó engar áhyggj-
ur, þetta var í fyrsta sinn sem
hann kom of seint. Hann bað
húsvörðinn að geyma blöðr-
una þangað % fil hann færi
heim. Svo þegar kennslu var
lokið fékk hann blöðruna sína
aftur.
6. Nú var komin hellirign-
ing, en aumingja Pascal varð
að ganga heim, vegna þeirraf
heimskulegu reglu að banna
að vera með gasfylltar blöðr-
ur í strætisvögnum. Honum
þótti slæmt að rauða blaðran
blotnaði í rigningunni,
7. Hann var svo heppinn að
hitta mann með stóra regn-
hlíf og fékk að fylgjast með
honum dálítinn spöl. Þá fann
hann annan mann með regn-
hlíf og svona gekk það koll
af kolli, þangað til hann kom
heim, án þess að blotna mjög
mikið.
8. ÍWóðir hans várð fegin
þegar hann kom heim, hún
var farin að óttast um hann
hann af því hann kom svo
seint. En þegar hún fékk að
víta að þetta var allt rauðu
biöðrunni að kenna, varð hún
reið. Hún tók blöðruna og
fleygði henni út um gluggann.
Framhald.
okkur vantar peninga. Það
kom til okkar hvítur maður,
sem sagðist eiga húsið okkar,
ef við getum ekki greitt hon-
um tvö hundruð dollara út 1
hönd, tekur hann húsið og
hrekur okkur í burtu. —
Drengurinn þagnaði og sat
hugsi. Svo sagði hann: — Nat-
anis, hvaðan færð þú pening-
ana? Ég hef heyrt fólk segja
ýmisiegt einkennilegt um það.
— Natanis gamli hló: — Ég
segi fólkinu sannleikann. Ég
fæ peninga fyrir svörtu stein-
ana mína,
— En því trúir enginn.
Fólkið segir að þú stelir refum
úr dýrabogunum og seljir
skinnin í borginni,
— Leyfum því að tala. Ég
ræni ekki úr dýrabogum og
sel ekki stolin skinn. Natanis
stóð upp og fór inn í tjaldið.
Þegar hann kom aftúr út hélt
hann á svörtum, gljáandi
steini í hendirmi. -— Þetta eru
nú auðæfin min, — sagði
hann.
— En þessi steinn getur
ekki verið mikils virði —
sagði drengurinn.
— Ég fer með hann inn f
borgina og fæ þar fyrir hann
ailt, sem ég þarfnast.
— En þetta er bara venju-
legur steinn, alls ekkert verð-
mætur. Ertu kannski göldrótt-
ur?
— Fólk ímyndar sér það. En
ég segi þér satt: Finnirðu
svona steina mun þig ekki fé
skorta.
— En einu sinni fann ég
svartan stein, og ég reyndi að
selja hann í þorpinu. Allir
hlógu að mér, enginn lifandi
maður vildi kaupa svartan
stein.
— Það var ekki rétta teg-
undin, drengur minn. Réttu
steinarnir finnast ekki hér um
slóðir.
— Hvar gét ég fundið þá,
segðu mér það, góði Natanis,
okkur vantar peninga, þú
veizt það.
— Það er leyndarmál mold-
varpe litla. Ef ég segi frá því
fara aliir að stað að leita o*
fljótlega verða engir svartir
stemar eftir.
— Þú segir mér það samt,
einhverntíma, heldurðu það
ekki, Natanis?
Gamli maðurinn hugsaði sig
um, meðan hann sneri fiskin-
um á pönnunni.
Framhald.
Kartínur
Þið kannizt öll við kanin-
ur. Sum ykkar eiga ef til vill
nokkrar í búrum. Kanínur
eru falleg dýr og skinn þeirra
eftirsótt — og kjötið af þeim
þykir gott til matar.
Ef kanínur sleppa úr búrum
hér á landi, deyja þær í vetr-
arkuldvnum, en í hlýrri lönd-
um lifa þær villtar.
Þegar landnemar í Ástralíu
voru seztir að í nýja landinu.
Frá ksendum
8 2&a $ {Ltý’O&poírU-lH
Mamma, eftir Björn 7 ára.
datt þeim í hug, að gott væri
að ílytja þangað kanínur,
bæði vegna kjötsins og skinn-
anna. Þeir fluttu þvi nokkur
dýr yfir hafið. Það voru eng-
in önnur nagdýr fyrir, hvorki
íkomar, rottur né mýs.
Ástralía hafði um langan
aidur verið 'einangruö frá
meginlöndunum, og því aðrar
bg ólíkar dýrategundir þar.
Þar var nóg æti, og meðal
villidýranna í Ástralíu voru
engin dýr, sem sóttust eftir
lífi þeirra. Þar voru engir ref-
ir, en þeir lifa mikið á kan-
ínum.
Kanínunum fjölgaði ört og
þær lögðu undir sig ný og ný
landsvæði. Kanínumar, sem
fæddust í nýja landinu, fluttu
að vísu ekki langt frá fæð-
ingarstaðnum, en viðkoman
var svo mikil að smátt og
Smátt dreifðust þær um ailar
jterðir. Ekki leið á löngu, þar
til kanínurnar voru orðnar
hreinasta landplága. Þær átu
uppskeru bændanna og nög-
u^u börkinn af trjánum, svo
að þau visnuðu upp 02 dóu.
Um tíma leit út fyrir að kanín-
urnar mundu hrekja fó'Eíiö úr
landi. Er. bændumir lærðu
brátt að girða lönd sín kan-
ínuheldum netum og eyddu
þeim með ýmsum ráðum.
Enn þá eru kanínur víða
um Ástralíu, en þeim er haid-
ið í skefjum, svo að þær valda
nú ekki nærri því eins miklu
tjóni og þær gerðu áður.
Skrítlur
Kennarinn var skarpgreind-
ur. Tvær rúður höfðu verið
brotnar i skólahúsinu og nú
vildi hann komast að því hver
væri sökudólgurinn.
— Veizt þú, hver braut rúð-
una? spurði kennarinn Pétur.
— Já, svaraði Pétur, — en
ég hefi lofað að segja það
ekki.
— Já, þú veizt það, Pétur
minn, að maður á alltaf að
halda heit sín. — En hverjum
gafstu svo þetta lóforð?
— Honum Óla.
★
Dómarinn: — Þér fullyrðið
að ákærði hafi kallað yður
naut?
Kærandi: — Ekki beinlínis,
herra dómari, en hann sagði,
að dóttir mín liti út eins og
alikálfur!

4
I