Þjóðviljinn - 14.03.1963, Blaðsíða 8

8 þJÓÐVILIINN
Firamtudagur 14. marz 1363
GWEN BRISTOW:
F
I
HAMINGJU
LEIT
silkiskyrtu og dökkgráum mexí-
könskum buxum en klæðaburður
hans var fátæklegur hjá allri
þessari dýrð og endaþótt John
væri sex fet og tvær tommur og
seigur eins og múldýr, þá sýnd-
ist hann næstum lítill við hlið-
ina á þessum félaga.
Þegar þeir gengu framhjá
glugganum, sneri risinn til höfð-
inu og kom auga á Gamet sem
haHaði sér upp að gluggapóstin-
m Bros færðist yfir andlit hans.
Þetta var svo sakleysislegt og
vingjamlegt bros, svo ósvikið og
opinskátt að Gamet brosti á móti
og um leið fannst henni sem hún
hefði eignazt nýjan vin. Fjólu-
blá augu hans horfðu á hana
andartak, svo sneri hann sér við
og sagði eitthvað við John. John
leit á Gamet, brosti og tók í
hattinn um leið og þeir gengu
framhjá.
— Oliver! hrópaði Gamet.
— Hver er þessi maður?
Oliver hafði séð John og félaga
hans yfir öxlina á henni, og hann
fór að hlæja og svaraði: Þetta
er eftiriætisvillimaður Johns.
— Hvað áttu við með því?
— Hann er rússi. Hef ég aldrei
minnzt á hann? Hann var á sín-
v6n tíma á skinnastöðinni rúss-
nesku hér fyrir norðan. Nú á
hann ranchó hér syðra.
Hárgreiðslan
P E R 3V1A, Garðsenda 21,
sími 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur, hárgreiðsla við
allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10, Vonarstræt-
ísmegin Sími 14662.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sími 24616.
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72. n
Sími 14853. 1
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
— Hvað heitir hann?
— Ættarnafnið er Karakozof.
Hann verður sjálfur að segja þér
hvað hann heitir meira.
Oliver togaði ertnislega í hár-
ið á henni. — Hann elskar kon-
ur eins og böm elska sælgæti.
— En af hverju kallaðirðu
hann villimann?
— Af því að hann er það.
Hann er ágætis náungi, en ger-
samlega óheflaður. John tók
hann að sér á vissan hátt og
skólaði hann dálítið til en hon-
um hefur aldrei tekizt að kenna
honum að nota gaffal. Eigum við
að koma út?
Gamet kinkaði kolli. Það fór
um hana eftirvæntingarfiðringur.
Það var ekki fallegt í Califomíu,
en henni mundi sjálfsagt ekki
leiðast þar.
Rétt fyrir utan dymar stanz-
aði Oliver til að tala við einn
essrekann, sem þurfti að fá upp-
lýsingar um tilhögun klyfjanna.
Gamet sá hvar Florinda sat á
bekk upp við húsið. Hún var bú-
in að bursta á sér hárið og kom-
in í hreinan bómullarkjól. Hún
var svo mögur að kjóllinn hékk
utaná henni eins og poki og hún
var skelfilega þreytuleg, en þeg-
ar hún kom auga á Gamet brosti
hún og rétti út höndina. Hún
var með svartar silkigriplur á
höndunum sem hún þurfti ekki
að taka af sér meðan hún borð-
aði.
— Seztu héma hjá mér, sagði
Florinda.
Gamet settist hjá henni. —
Jæja, hvemig finnst þér þetta?
— Ágætt, þakka þér fyrir.
Heyrðu, Garnet, sáztu fallega
risann?
— Fall — já, þú átt við
rússann?
— Er hann rússi? Stóra, blá-
klædda kempan?
— Svo sagði Oliver.
— Jæja, ég hef aldrei fyrr séð
rússa. Eru þeir allir svona út-
lits?
Gamet fór að hlæja. —
Hvemig ætti ég að vita það?
Ég hef heldur aldrei séð neinn
þeirra fyrr.
— Jæja, sagði Florinda. Hann
er fallegasta mannvera sem ég
hef augum litið. Ég sá hann
fyrir andartaki. Penrose fór til
að hella sig fullan í eldvatni
heimamanna og ég fékk már
sæti héma. Og þá sá ég hann
f fylgd með John og hann leit
á mig og brosti elskulega eins
og lítill drengur Hvaða náungi
er þetta, Gamet?
Gamet sagði henni hvað Oli-
veri hefði sagt. Florinda beit á
vörina.
— Hann villimaður? sagði hún
vantrúuð. Augu hennar ljómuðu
þegar hún sá hvar rússinn og
John komu í áttina til þeirra.
— Hér kemur hann aftur. Hann'
vill líklega kynnast okkur. Og
ef hann er villimaður, þá er ég
rangeygður eskimói.
John kom til þeirra með fal-
lega ókunna mannmn. Rússinn
brosti út að eyrum. John virt-
ist skemmt og Gamet mtmdi
hvað Oliver hafði sagt um við-
horf rússans til kvenna.
— Frú Hale, ungfrú Grove,
má ég kynna ykkur vin minn,
herra Karakozof?
Rússinn hneigði sig djúpt.
Hann talaði samvizkusamlega
eins og hann væri ekki vel lið-
ugur í málinu og sagði: — Mér
er þetta óendanleg ánægja kæru
frúr.
Gamet sagði: — Góðan dag-
inn, og Florinda sagði: — Það
var reglulega gaman að hitta
yður. Hvað sögðuzt þér nú aft-
ur heita?
— Nafn mitt, fagra kona, er
Nikolai Grigorievitzj Karakozof.
Florinda trúði ekki sínum eig-
in eyrum: — Er það satt?
— Já, já, sagði hann með
elskulegu sakleysi og til að
hjálpa henni endurtók hann: —
Nikolai Grigorievitsj Karakozof.
— Þetta get ég ekki haft eftir,
sagði Florinda. — Getur þú það,
Gamet?
Gamet hristi höfuðið. Florinda
hugsaði sig um andartak. — Haf-
Ég var á léið heim til
konunnar eftir langa fjar-
veru. (Og nú heldur lesand-
inn, að hann geti botnað sög-
una. Onei, lagsi, þér verður
ekki ká'pan úr því klæðinu.
Petta er ekki sagan um ó-
trúu eiginkonuna, sem hef-
ur verið kveinuð, grátin
síðustu þrjátíu árin og mat-
reidd, misjafnlega krydduð,
í vikublöðunum oftar en tölu
verði á komið. Nú heldur þú
að þetta sé bragðlaus saga,
en þú skalt að minnsta kosti
ekki geta upp á sögulokun-
um strax í upphafi. Það er
einmitt kosturinn við mína
sögu.)
Minni sögu svipar til annarra
að því leytj, að ég varð undr-
andi, þegar ég kom heim. Satt
að segja, hefur heimkoman æv-
inlega verið öðruvísi en ég
bjóst við. Við vifum nefnilega
ekkj ofan j framtíðina. Stundum
hefur eitthvað raunalegt gerzt.
Þess vegna er ég oft kvíðinn
á heimleiðinni. Seinast, þegar ég
ið þér nokkuð á móti því að við
kölluð yður eitthvað annað?
— Ég verð hrifinn af öllu,
sagði hann alvarlegur í bragði,
— öllu sem kemur frá svo glæsi-
legum konum. Hvað viltu kalla
mig —.
— Fagra risa.
Hann hló ánægjulega. — Fagri
risi, það er ég.
— Það erað þér. Líkar yður
nafnið?
— Já, mér líkar það vél. Mér
líkar vel við ykkur. Ég er ham-
ingjusamur að hitta tvær yndis-
legar bandaríkjastúlkur. Ég hef
áður séð bandaríkjastúlkur. Hja
Sutter-virkinu rétt hjá heimili
mínu. En þær voru ekki eins
fallegar og þið.
Hann sneri sér að Gamet: —
Þú ert gift Oliver?
— Já, svaraði hún.
— John sagði það. í Olivers
sporam væri ég í sjöunda himni.
Og þú, sagði hann við Florindu
og brosti eins og hún væri dá-
samlegt furðuverk, — þú ert eins
og ég. Þú ert ófrjóvgað egg.
— Fari það grábölvað, sagði
Florinda.
Fallegi risinn leit spyrjandi á
John. — Hvað segir hún?
— Hún skilur ekki hvað þú
segir, sagði John. Hann sneri
sér að Florindu og útskýrði: —
kom heim, var Ljúfa litla farjn
á sjúkrahúsjð og aðgerðinni lok-
ið. Hún heppnaðist vel, og
þetta hafðj lengi verið ráðgert.
Samt sem áður snerti það mig
illa að vita hana veika annars
staðar en heima.
Klukkan var níu. Það var
ekki Ijós í gluggunum á þriðju
hæð. Æ. Sæbjörg var ekki
heima. Ég vildi ekki senda henni
skeyti um slysið, og að ég kæmi
skyndilega heim með flugvél. Þá
hefði hún undir eins haldið, að
ég vær; mölbrotinn og verri en
dýrrifinn Þetta var ekki voða-
legt. Ég skarst að vísu og
hruflaðist í andliti. En læknir-
inn saumaði þetta, smurði og
vafði, og ég varð ferðafær. Hitt
var annað, að ég hafði Jítlð
á sjó að gera með svona sí-
vafinn hausinn.
Krakkar, sem áttu að vera
komnir í bólið, skutust fyrir
húshomið hinum megin í gÖf-
unni minni, þar sem brunaboð-
inn er, um leið og ég gekk upp
þrepin. Á leiðinni upp stigana
leitaði ég lyklanna í vösum mín-
um. Ég opnaði og kveikti. Káp-
an hennar hékik ekki í gangin-
um.
Ég fór ekki úr úlpunni, heldur
hélt áfram beint inn í eldhús
og kveikti þar. Allt var á sin-
um stað, nema einn bolli, sem
stóð hjá kaffikönnunni á elda-
vélinni. Kannan var volg. Kon-
an hafði þá fengið sér sopa um
leið Qg hún fór út. Ég renndi
kaffi í þennan sama bolla. Sei,
sei, það var snarpheitt enn. Ég
fékk mér mola, drakk og lét
bollann á sama stað.
Dyr eru úr eldhúsinu inn í
svefnherbergið. Þangað fór ég.
Rúmin voru vel um búin en á-
breiðulaus. Þá vissi ég, að á-
breiðan var i þvotti. Hún var
úr rósóttu lérefti, og Sæbjörg
vildi alltaf hafa hana hreina
og slétta. Yfirsængin mín var
verlaus. Ég fleygði úlpunni á
rúmgaflinn til bráðabirgða,
skotraði augunum til litla
rúmsins hennar Ljúfu og velti
því fyrir mér, hvar Sæbjörg
væri.
Hún fór stundum á bíó með
henni Ólöfu. Ég ákvað að kom-
ast að þvi. hvar konan værþ
Hróðugri en slunginn frétta-
Þá er ég búinn að undir- Þið ættuð að vita, að Andrés — Spyr um hvað?
búa mig undir næsta skóla- spyr alltaf á hverjum degi.
ár. — Undirbúa undir hvað?
Hvað haflið þið nú lært í
skólanum í dag?
SKOTTA
inni heim, — kvöldmaturinn er ekki til, — hvað er næst?
þefari opnaði ég hurð og færði
mjg inn í stofuna. Þetta var
fljótlegt. íbúðjn okkar er ekki
hálf dagslátta eins og þær eru
í nýju húsunum héma í göt-
unni. Stofan var sjálfri sér lík.
Þama lá’ dagblaðið á borðinu.
Ég leit vandlega á bíódálkana.
Þar var allt hörkuspennandi,
taugaæsandi og hrollvekjandi,
en engin mynd, sem Sæbjörg gat
hafa farið að sjá. Hún er tals-
vert gleðivönd
Hvemig var hún klædd, þeg-
ar hún fór út? Ég flýtti mér
inn í herbergið aftur og opnaði
fataskápinn. Þama var spari-
kjóllinn hennar. Því bjóst ég
Kka við. En rauða, ermastutta
kjólinn og hvita prjónajakkann
vantaði.
Já, já, þannig klædd fór hún
einu sinni á fund hjá Slysá-
varnadeildinni. Konur.nar höfðu
með sér handavinnu á þessa
•smáfundi og drukku kaffi. Ég
sneri mér svo snöggt við, að ég
fékk sem snöggvast sáran sting
undir kjálkabarðið, og flýtti mér
að opna efstu kommóðuskúff-
una. Stóð heima! Saumapoklnn
hennar var horfinn! Þá snarað-
ist ég inn i stofuna og greip
blaðið: „Slysavamardeildin •—
___ _ (C
Auglýsingin gladdi mig ósegj-
anlega. Nú fyrst gerði ég mér
ijóst, hvers vegna ég vildi óvæg-
ur vita, hvar hún væri. Það
hafði leynzt hjá mér hræðsla
um barnið. Nú vissi ég, að
Ljúfu litlu leið vel. Mamma
hennar sæti ekki við kaffi-
drykkju úti í bæ, ef henni liði
illa.
Ég fór að afklæða mig og
fann til notalegrar deyfðar.
Lyf j aeimurinn af umbúðunum
var líklega svæfandi. Ég rangl-
aði fram fáklæddur, slökkti
Ijós, loikaði dyrum, dró nátt-
tjaldið fyrir gluggann hjá rúm-
inu og gkreið undir verlausa
sæ.ngina.
(Bíddu rólegur, náðugi les-
andi, nóttjn skelfilega er að
nálgast.) — — Ég glaðvakn-
aði við að klukkan sló þrjú.
Augnabliki siðar mundi ég stað
og stund. Sæbjörg var ekki
komin. Samvizkubit var fyrsta
hugsunin. Ég hafði sofið án þess
að fá vissu um, hvar hún var.
Æ, ekki hefði Það forðað bíl-
slysi. Ég sá ekki handa skil.
— En ég sá annað. GÍætu
inn um skráargatið! Hafði ég
ekki slökkt í eldhúsinu? Og nú
heyrði ég eitthvað. Líkast því
sem stóll sé hreyfður um gólf!
„Guði sé lof,“ tautaði ég ó-
sjálfrátt, snaraði mér fram úr
rúminu og opnaði dyrnar. Hún
sat á stóli og sneri baki ,að
eldhúsborðinu beint á móti dyr-
unum. Rauði kjóllinn! Hvíti
prjónajakkinn! Andlit hennar!
Hárið! Hún sjálf! Nei, nei, ekki
hún sjálf! Hún sfökk á fætur,
Það er Qft orðað svo í sögum,
að fólk stökkvi á fætur. En nú
sá ég það i fyrsta sinni. Og
það var óhugnanlegt. Hún hljóð-
aði. Horfði á mig náföl!
Eins var það, að ég hafði
aldrei, með eigin augum, séð
manneskju náfölna. En svo sann-
arlega horfði ég á roðann
hverfa af andliti hennar á einu
augnabliki. Eða hendurnar!
Fyrst tók hún saman höndunum.
Síðan baðaði hún þeim út. Ég
vissi ekkj, hvað hún var hrædd
við. En hræðsla var þetta. Eða
vitfirring!
f öllu fátinu undraðist ég það,
að hún skyldi ekki flýja. Mér
flnnst það einhvernveginn, að
óttasleginn maður hljóti að taka
tiil fótanna. Máltækið að „flýja
úr öskunni og í eldinn“, bendir
á, að menn flýi i tima og 6-
tíma. En hvað um það? Sæbjörg
stóð grafkyrr. Hún hljóðaði
aftur.
..Sæbjörg, elskan mín — —“
Hún lét fallast niður á stól-
inn og hló og grét, Þetta gerðu
konur í skáldsögum. En ég
horfði á það eins og furðuverk,
að hún hló og grét. Grét og Mó!
Eftir litla stund reis hún á
fætur, sneri sér undan, þurrk-
aði sér um auguri, kom alveg tll
mín og spurði lágt: „Hvernig
ertu meiddur?"
„Ég er ekki alvarlega slasað-
ur. En nú skjddi ég hlæja, ef
ég væri ekki dauður, sagði mað-
urinn. Nú skyldi ég hlæja, ef
ekki faeki í sauminn. Hvemig
gaztu orðið svona hrædd við
mig, þó að ég sé með þessar
umbúðir“?
Nú færðíst litur i andlit henn-
ar, og hún varð rólegri. Þó bar
hún ótt á og greip andann á
lofti, þegar hún talaði: „Ég las
Skyggnu konuna, Hafstein mið-
il, Undrin í Lourdes, Ólaf í
Hamraborgum. Skyggna íslend-
inga, Láru miðii, Ævisögu Eyj-
arselsmóra, — —“
„MikjJ er trú þín, kona. En
hvernig ertu orðin svona? Fá-
ar vikur, síðan ég fór.“
Hún greip andann á lofti:
„Það er voðalegt að sjá á þér
höfuðið. svona vafið, og þessa
eldrauðu tauma. rétt eins og
blóð. Já, ég veit. að þeir bera
þetta kringum skurði, en------“
Alþingi
Framhald af 3. síðu
gæti hann því á engan hátt
jafnazt á við tryggingarsjóð,
sem starfaði að öllum jafnaði.
Að lokum minnti Karl á, að í
gær hefði verið lögð fram í
þinginu tillaga frá þeim Jónasi
Péturssyni og Magnúsi Jóns-
syni, sem færi í rauninni í
sömu átt og tillaga þeirra
Bjöms, þótt þar væri gert ráð
fyrir að breyta Bjargráðasjóði
í tryggingasjóð. Væri það á-
nægjulegt að þannig hefði verið
tekið undir þetta mál á óbein-
an hátt, en það sýndi og sann-
aði að full þörf væri á að
hrinda þessu máli í fram-
kvæmd.
Að lokinni ræðu Karls var
umræðum frestað.
»
t
i