Þjóðviljinn - 13.07.1963, Blaðsíða 7

Laugardagur 13. júK 1963
H6ÐVILIINN
SÍÐA 7
Rits.tjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR
Þegar börnin gerðu verkfell
En nú finnst mér sannast
að segja að Mð vera orðin
svo stór, að þið eigið að geta
gætt sjálf þeirra hluta, sem
ykfcur koma við, og gengið
frá þeina þar, sem þeir eiga
að vera. Ég skil það mjög
vel, að þíð þreytizt á þessari
reglusemi. og vegna þess. að
ég vil að friður ríki hér á
heimiiinu, vil ég að við ger-
um með okkur samning."
,.Já, það er einmitt það.
sem við viljum," sagði Ad-
olf.
„Það stendur tóm tunna
undir kjallarastiganum,“ sagði
stjúpmóðir þeirra, „Þegar þið
skiljið einhverja hluti við
ykkur, föt eða eitthvað ann-
að. þar sem það á ekki að
vera. þá skal ég ekki gera
neitt veður út af því og ekki
krefjast þess. að þið látið
það allt á sinn stað, heldur
s«al ég kasta því í tunnuna.
Við getum kallað þetta rusla-
tunnuna. Og þegar ykkur
vantar eitthvað, þurfið þið
ekki annað en leita þess í
tunnunni.“
Adolf og Elisa litu dálítið
efandi hvort á annað. en litlu
systkinin tóku þessu samn-
ingstilboði með fögnuði. Síð-
an var tilboðið samþykkt Qg
verkfallinu var lokið.
Fyrstu munirnir. sem lentu
i ruslatunnunni. voru verk-
fnllsfánarnir sem enginn
hirtj nú lengur um.
Adolf og Elísa reyndu i
fyrstu að hafa sæmilega reglu
á hlutunum, þv; að tunnan
var bæði djúp og víð, og það
var ekki gott að finna hluti,
sem einu sinni lentu þangað.
Það íór svo, að alltaf hækk-
aði í tunnuskömminni, en þvi
erfiðara reyndist að finna
það, sem vantaði. Stjúpmóðir-
in lézt samt vera mjög ánægð
með þetta fyrirkomulag. Hún
minnti þau aldrej framar á
að leggja hlutina á ákveðna
sfaði. og allt hvarf þetta í
tunnuna, bækumar, blýant-
arnir. húfurnar. peysumar.
hattarnir, knettimir, litakass-
arnir, hárböndin og margt cg
margt fleira. Allt fór þetta
í ruslafunnuna.
En oft heyrðist kallað:
— Hvar er vasahnifurinn
mjnn? Ég var með hann rétt
áðan. eða: — Hvar ar húfan
min? Ég lagði hana þama á
stólinn rétt áðan. Og alltaf
svaraði stjúpmóðirin eins.
— Hefur þú leitað i rusla-
tunnunni? Og þá var ekki
um annað að gera en að fara
að róta í tunnunni. en það
var nú ljóta verkið, og svip-
urinn var ekki allta'f hýr á
þeim. sem var að leita. Ef
tíminn var nú naumur. en
ákafinn mikill að finna hlut-
inn. endaði leitin venjulega
með þvi að það sem leitað
var að. fannst alls ekki, nema
rífa allt upp úr tunnunni og
fleygi a öllu innihaldinu á
gólfið Ef hluturinn fannst
svo eftir langa og erfiða leit
niður við botn á tunnunni,
þurfti þar á eftir að koma
hinu öllu i tunnuna aftur og
koma henni á sinn stað.
Þetta var nokkuð erfitt fyrjr
Helgu og Rósu. sem ekki
voru nógu sterkar til að velta
tunnunni á hiiðina. en vom
hins vegar svo litlar að þær
náðu rétt upp fyrir tunnu-
barminn. Vegna þessR urðu
þær að ná sér í stól. klifra
upp í tunnuna og lejta þann-
ig En það sem í tunnunni
var. varð hvorki þrifaiesra
né betra eftir en áður
Adolf og Elísa reyndu oft
að færa það í tal við stjúo-
móður sína, að þetta væri
ekkj sem heppilegast fyrir-
komulag, að láta litlu syst-
umar troða svona á því sem
í tunnunni var. En hún svar-
aði fáu, og brosti aðeins, þeg-
ar Htlu systurnar voru að
skríða upp úr tunnunni. En
þetta háttalag þeirra hafði
þær afleiðingar, að margl.
sem þangað komst, varð
þannig útlitandi, að það var
ekki til annars en að kasta
því í eldinn.
— Nú get ég ekki farið
með í gönguförína á morgun.
Ég get ekki einu sinni farið
í skólann, sagðj Elísa eitt
sinn hálfgrátandi, er hún
fann hattinn sinn saman
hnoðaðan og skitugan ; tunn-
unni. — Hann er alveg ónýt-
ur, ég get aldrei Iramar sett
hann upp, kveinaði hún.
„Verkfallið þitt. Adolf. hefur
valdið okkur margfalt meiri
skaða og erfiði, en okkur ór-
aði fyrir. Og ég vildi óska,
að ég hefði aldrei tekið þátt
í þessari vitleysu. Mér væri
sönn ánægja að því að
kveikja í þessari andstyggð-
ar ruslatunnu og brenna
hana með öllu, sem i henni
er. Ég vildi. að ég þyrfti
aldrei að heyra hana nefnda
framar.
— Já, ég verð að viður-

tl iz
r iO
"tT~ 1o
KROSSGÁTA
LÓÐRÉTT:
1. Fis. 2. Fiskur. 3. 2 eins.
8 Tala saman. 11. Á andliti.
14. 2 eins.
LÁRÉTT:
1. Húsdýr. 5. Upphrópun. 9.
Horfði á, 11. Grípa. 14. Lær-
in. 17. Um huldufólk.
kenna, að ég er líka að verða
nokkuð þreyttur á öllu þessu
erfiði, sem fylgir þessari
tunnu, sagði Adolf. — Hvern-
ig væri nú að gera verkfall
aftur til að losna við tunn-
una?
—■ Já, já, við skulum gera
verkfall aftur. hrópaði Helga
himinlifandi. — Ég veit bara
ekkert. hvar flöggin okkar
eru. Það er svo gaman að
gera verkfall.
— Æ. ég veit ekki. and-
varpaði Elísa. — Fyrir mitt
leyti held ég, gð ég vilji ekki
vera með í þessari bjánalegu
kröfugöngu. Ég vil heldur
fara beint til mömmu og
biðja hana að lofa okkur að
hafa allt eins og það var,
áður en við gerðum þetta
verltfall og fengum þessa
ruslatunnu.
— Það er bezt að við för-
um öll til hennar og biðjum
hana að breyta þessu, þvi
að við vorum 311 með í verk-
fallinu og samningnum um
tunnuna, svaraði Adolf.
— Við skulum þá fara
samstundjs bætti Elísa við.
Síðan lagði hópurinn af stað
og var nú enginn undirbún-
ingur hafður. hvorki með
ræðuhöld né fána. og nú var
gengið beint á fund stjúp-
móðurinnar og henni tilkynnt
þessi ósk.
Móðirin kvaðst skyldu losa
þau við ruslatunnuna sam-
stundis. og það með mikilli
ánægju. Og þetta sama kvöld
pressaði hún hatt Elísu, setti
á hamí nýjan borða, svo að
hann ]eit út. eins og hann
væri nýr.
Upp frá þessum degi komst
allt í sama borfið aftur.
Verkfalljð hafði aðeins haft
þær afleiðingar, að börnin
reyndu nú hér eftir að gera
stjúpmóður sinni allt til hæf-
is. Nú voru allir hlutir á
sínum stað. Allt gekk nú
miklu betur en áður, og allir
voru nú miklu glaðari og
ánægðari með sjálfa sig en
fyrr.
Þýtt af H.M.J.
Myndir frá /esendum
UNDRATRÉÐ
Það var einu sinni lítill
strákur, hann hét Tommi, og
systir hans hét Súsí. Hún var
í heimsókn hjá ömmu sinni
þegar þessi saga gerðist.
Tommi átti tvær góðar vin-
stúlkur, sem hétu Súsí og
Nellí, þær áttu heima í næsta
húsi.
Einu sinni höfðu öll bömin.
fengið að fara í sirkus. og
upp frá þeim degi áttu þau
enga heitari ósk en að eign-
ast litinn hest.
— Viltu kaupa handa mér
hest? bað Tommi mömmu
sína. Og á hverjum degj svar-
aði mamma hans: — Ef ég
kaupi handa þér hest. á ég
enga peninga eftir handa
okkur fyrir kjöti, kartöflum
og mjólk og skóm handa þér
í skólann.
Þau Súsf, Nelli og Tommi
hugsuðu um það í sífellu
hvaða ráð þau gætu fundið
til þess að eignast hest. Aftur
og aftur sagði Súsí:
— Kannski, ef við erum
reglulega þæg, gefur álfkon-
an okkur hest. Og börnin
vönduðu sig svq mikið að
vera þæg. að fullorðna fólkið
hafði ekki vitað annað ejns
Þau kepptust um að fara
í sendiferðirnar Þau kunnu
allt sem þau áttu að kunna
í skólanum. Og þau gættu
þess meira að segja að ó-
hreinka ekki fötin sín. Og
svo, þegar þau voru búin að
vera þæg i heila þrjá daga.
kom dálítið skrítið fyrir.
Tommi var háftaður og lá í
rúminu sínu og var að horfa
á tunglið Allt í einu kom
álfkonan til hans.
— Tommi minn, sagði hún
Nú ertu búinn að vera
svo þægur í marga daga. og
ég ætla að gefa þér dálitla
gjöf. Sjáðu betta ’jt’r fræ
taktu við því og sáðu því úti
í garðinum. Svo hvarf álf-
konan jafn skyndilega og hún
hafði komið. Tommi beið
ekki boðanna. heldur fór út
i garð og sáði fræinu. Næsta
morgur. sagði hann við
mömmu sína: — Mamma, álf-
konan kom til mín og gaf
mér fræ og ég sáði því úti í
garðinum.
ekki neitt? Jú. þama var lit-
il hrísla búin að stinga koll-
inum upp úr moidinni. Þegar
mamma hans Tomma sá hrísl-
una sagði hún: •— Þetta er
illgresi, við verðum að rífa
það uPp og kasta því. Börn-
in báðu hana eins vel og þau
gátu að leyfa hríslunni að
vaxa í friði og loksins var
það látið eftir þeim og sið-
an voru þau send í skólann.
Og nú brá svo við að þau
svöruðu öllu vitlaust. og gátu
alls ekki haft hugann við
lærdóminn. Þau sátu og
horfðu út um gluggann oa
heyrðu ekki orð af þvi sem
kennarinn 5agði við þau. satt
að segja hugsuðu þau bara
um að komast sem fyrst heim.
Loksins var kennslunni lokið.
og þau flýttu sér heim. Oe
hvað haldið þið að þau hafi
séð þegar heim kom? Litla
hríslan var orðin að stóru
tré. Og á trénu voru þrjár
laufkrónur Nú varð jafnvei
mamma hissa. Börnin feng-
ust ekki til að koma inn að
borða. svo að þau fengu
mjólk og brauð út í garð og
borðuðu undir trénu. Lauf-
krónurnar þrjár héldu áfram
að vaxa, 0g nú fóru þær að
verða undarlegar í laginu, 6-
líkar öllum trjákrónum. sem
þau höfðu áður séð. Þið trúið
bví kannski ekki, en það
voru að myndast pínulitlir
hestahausar á milli grænna
blaðanna. Það var ekki um
að villast. þarna voru á ferð-
inni þrír litlir hestar. Hver
sagði að álfkonur væru ekki
til? Ekki Tommi. Súsí eða
Nellí.
Nú var aftur kominn timi
til að fara í skólann. í
Þetta sinn var Tommi svo
óþekkur. að kennarinn varð
að láta hann i skammarkrók-
inn Og ekki gekk betur hjá
Súsí. þegar hún átti að
skrifa köttur skrifaði hún
hestur Þau hlupu alla leið-
ina heim úr skólanum en
fannst þó seint ganga að
komast heim.
Þegar heim kom sáu þau
merkiJega sjón. Þrir litlir
hesfar stóðu hjá trénu og
En mamma hans hélt að
þetta væri tóm vitleysa og
sagði: Elskan mín, þig hefur
bara verið að dreyma.
Tomma fannst stundum
eins og mamma sín væri
vantrúuð á að álfkonur væru
til. Hann hljóp til pabba
síns og sagði:
— Pabbi, álfkonan gaf
mér fræ og ég er búinn að
sá þvi.
— Þvílíkt og annað eins
ímyndunarafl hef ég nú
aldrei vitað, sagði pabbi hans
og hélt áfram að raka sig. Það
var rétt eins og hann tryði
ekki heldur á álfkonur. Strax
eftir morgunmatinn flýtti
Tommi sér út til Súsi og
Nelli og sagði þeim fréttim-
ar. Þær urðu glaðar við og
þau hlupu öll út í garð.
Hvað haldið þið að þau
hafj séð? Kannski hreint
biðu eftir þeim. Og ekki nóg
með það, þarna var líka gul-
málaður hestvagn.
— Mamma, mamma, kall-
aði Tommi. — megum við
eiga hestana?
— Ég held að þið ættuð að
biða dálitið og leyfa þeim að
stækka meira, sagði mamma
hans. Og það reyndist rétt
þeir stækkuðu heilmikið í
viðbót.
Allir krakkamir í húsun-
um í kring komu til að sjá
hestana. annað eins höfðu
þau aldrei vitað. Súsí fékk
svartan hest. Nelli hvítan og
Tommi brúnan. Þau spenntu
hestana fyrjr vagninn og
buðu öl’.um krökkunum í
götunni í ökuferð. Og eftir
þetta býst ég við að pabbi
þeirra og mamma hafi ekki
efazt um. að álfkonur væru
til
Lati Palli í ævintýralandi
3. ÞÁTTUR
(Palli situr við sama
borðið og i fyrsta þætti og
sefur).
KAREN (kemur inn); Hvað
er þetta, situr þú hér sofandi
yfir bókunum?
PALLI (hrekkur upp): Hvar
er Ólj Lokbrá. kóngurinn og
tröllin?
KAREN: Hvaða rugl er í þér
drengur?
PALLI (nuddar augun): Æ
bað var gott að þetta var
aðeins draumur.
KAREN: Komdu nú inn og
farðu að borða. það verður
að fara eins '>» verkast vill
með bækumar. Þ” situr auð-
vitað eftir >’
morgun.
PALLI: Má ég ekki ver-’
svolitla stund enn? Ég skal
reyna að I*ra allt. sem mér
var sett fyrir. þú rnótt trúa
því. Ég skal læra bað allt.
Karen Má ég ekki vera bér
svolitla stund enn?
KAREN: Jæja það verður þó
svo að vera. svo skulum við
ríá til á morgun (Karen fer
'•* en Pal’j íes ákafa).
T.TALDIÐ,
*