Alþýðublaðið - 17.09.1921, Blaðsíða 4

4
AL*YÐUBL4ÐIÐ
JHL.f. Ver«l. „HLlíf“
Hrerllwjj, 50 A .
Sirius ss**ts8ft þykk ogf ljiíffeng á
65 aur. J/4 lfter, Kraftmikil
soya. — S suiitur.
Ólnnvéttað pláas til
leigu. Afgr. vfsar á.
I
Á Seljalandi fást keyptir
nokkrir vagnar af góðum mó.
N ý k o m i ð:
Akraneskartöflur á 32 aura T/i kg.,
daoskar kartöflur 30 aura ]/a kg„
mun ódýrari í heilum pokum. —
Laukur, 50 aura per V* kfió.
B. Jónsson & G. Guðjónsson
Gretfisgötu 28. — Suni, 1007.
kitstjóri og ábyrgðarmaðor:
ólafur Friðrikssoe.
Pienttmiðiao GutenbeT*.
Ljósmyndastofur
okkar undirritaðra eru aftur opnar á sunnud. frá kl. 11—2.
Jóhanna Pétúrsdóttir & Co. Jón J. Dahlmann.
Ólafur IHagnúss. Sigr. Zoega & Co.
N ý k o m i 9:
Áteiknað (ca. 60 mism. munstur). Kjóiatau, margar fallegar tegundir.
Léreft, frá 1,15 pr. meter. Gardfnutau. Lastingu', margir iitir.
Flauel. Tvisttau. Þurkudregill. Borðdúkadregiii. Siikisokkar.
Bómullarsokkar. Teygjubönd og margt margt fleira.
Verzlun Kristínar Sigurðardóttur.
Laugaveg 20 A.
S í ra i 571.
St. Einingin nr. 14
heldur haustfagnað nasstk, miðvikudagskvöld kl. 81/®. — Meðlimir
skrifi sig á liata f Bláu búðinni á iaugardag og mánud. — Aðgöngu-
miðar afhentir á miðvikud. eítir kl. 5 f G. T.-húsinu. — Nöfíldin.
Ivan Turgeniew: Æskuminningar.
sem á síðustu öld hefði verið bygt úr ís í Pétursborg,
vaeri enn þá til? Hún hafði nýlega lesið mjög skemti-
lega ritgerð um það í einni af bókum mannsins hennar
, sáluga, Bellezze delle arti...Og þegar Sanin spurði,
hvort hún héldi í raun og veru að það væri aldrei
sumar í Rússlandi, svaraði hún ósköp einlæglega, að
hún hefði álitið hingað til að Rússland væri þakið
eilífum snjó og allir íbúarnir væru hermenn og gengu
1 loðkápum; — en hún hafði líka heyrt, að þeir væru
rojög gestrisnir og bændurnir væru sérstaklega hlýðnirl
Sanin gerði sét alt far um að gefa þeim mæðgunum
svolítið réttari hugmynd um þetta alt saman.
Þegar þau fóru að taia um rúsnesku hljómlistina, vildu
þær endilega fá hann til þess að syngja eitthvert rúss-
neskt lag og bentu á lítið piano, með svörtum nótum
þar sem þær eru vanar að vera hvítar og hvítum, þeira
sem venjulega eru svartar. —
Hann lét að ósk þeirra eftir nokkrar undanfærslur,
lék sjálfur undir með tveimur fingrum á hægri hendi
og þremur á þeirri vinstri og söng með fremur veikri
röddu fyrst „Sarafon" og svo „Trojka." Stúlkurnar
hrósuðu honum fyrir, hvað hann syngi vel og léki vel
á pianó, en einkum, voru þær þó hrifnar af því, hve
mjúk og hljómfögur rússneskan væri og þær báðu hann
um fram alt að þýða textann fyrir þær. Sanin gerði
það, en ekki gátu áheyrendurnir orðið mikið hrifnir af
rússneskum skáldskap ef dæma mætti eftir „Sarafon"
eða „Trojka," sem hann þýddi með eftirfar.andi orðum:
„sur une rue pareé une jeune fille allait á l’eau," þess-
vegna las hann upp fyrir þær kvæði eftir Pusckin,
þýddi það á frönsku og söng það svo að lokum með
lagi eftir Glinka.
Það gekk nú ekki sérstaklega vel fyrir honum. Hann
söng falskt öðruhvoru, en það gerði ekki svo mikið til
stúkurnar voru jafnhrifnar fyrir því, og frú Leonora
stóð fast á því að rússneska og ítalska væru tölurert
llk tungumál, t. d. „mgnovénje" (augnablik) „ð, vieni"
— „so mnoj" (með mér) — „Siam noi" o. s. frv. Henni
fanst meira að segja nöfnin Puschkin, sem hún bar
fram Pussekin, — og Glinka vera mjög lík ftölskum
nöfnum. —
Svo bað Sanin stúlkurnar að syngja eitthvað líka og
þær létu ekki lengi ganga eftir sér. Frú Leonora settist
við pianóið og söng með Gemmu nokra tvfsöngva.
Móðirin hafði einu sinni haft góða rödd og þó rödd
Gemmu væri ekki mikil, var hún þó einkar lagleg.
VI.
Sanin var ekki aðeins hrifinn af rödd Gemmu heldur
einnig af öllu útliti hennar og framkomu. Hann sat
svolítið fyrir aftan þær, horfði á Gemmu og hugsaði að
engin pálmi gæti jafnast á við hana í fegurð, ekki einu
sinni sá sem Benediktoff kveður um. Og er hún rendi
augunum til himna um leið og hún söng viðkvæmast
fanst honum að þeir hlytu að opnast fyrir slíku augna-
ráði. Gamli Pantaleone, sem stóð og hallaði sér upp að
dyrastafnum og hafði dregið hökuna svo inn, að háls-
kíúturinn náði upp fyrir munn, hlustaði á hátfðlega
eins og sá sem vit hefir á; og jafnvel hann hlaut að
dást að hinu töfrandi fallega andliti stúlkunnar, — en
, hann hefir nú llka verið orðinn því vanurl Þegar frú
Leonora var búin að syngja nokkra tvísögva með
dóttur sinni, sagði hún að Emilio hefði ágæta rödd,
silfurskæra, en að hann væri nú í þann veginn að fara
í mútur og að honum væri fyrir þá sök bannað að
syngja.
En henni fanst að Pantaleone ætti að syngja eitt lag.
gestinum til heiðurs. Hano fengi þá um leið tækifæri
til að reyna sfna gömlu list.
Pantaleone setti strax upp óánægjnsvip, hnyklaði
brýrnar strauk aftur hárið og sagðist fyrir löngu vera
hættur að syngja, enda þótt hana í æsku hefði ekki
gefið snillingHnum neitt eftir, — hann heyrði í rauninni