Þjóðviljinn - 20.07.1963, Blaðsíða 8

3 SlÐA
HÓÐVILIINN
Laugardagur 20. júlí 1963
búningurinn féll þétt að mittinu,
hann lagðist að mjöðmunum og
sýndi vaxtarlag hennar mun bet-
ur en venjuleg föt. Hún vissi
þetta og gerði sér far um að
ganga léttilega, fram á tæmar.
Hún setti kaffibollann á borðið
og spurði hvort hann vildi rjóma;
það notaði næstum enginn rjóma
í Caxton. Hann svaraði: — Já,
þakk, og hún kom aftur með litla
pappahymu.
— Ég vona að þú farir ekki
að spyrja mig hvort ég sé sölu-
maður, sagði ungi maððurinn
Ioks.
Ella sagði: — Ha?
— Ég hlyt að líta út eins og
sölumaður, þvi að allir hafa
spurt mig um þetta síðan ég kom
til bæjarins. — Ertu sölumaður,
lagsi?
— Tja, þeir koma anzi margir
hingað til Caxton. Þeir eru alltaf
hér.
— Hvemig stendur á því?
~ Ég veit það ekki. Þeir gera
það bara.
Ungi mí:ð«irinn dreyptl á kaff-
inu sínu. Þau þögðu dálitla
stund. piðan sagði hann: — Þú
átt heima hér í borgmni, er það
ekki?
— Uhuh.
— Gengurðu í menntaskólann?
Hún hikaði andartak, fann að
hún var einmitt að gera það sem
faðir hennar hafði varað hana
við: að tala vi< bkunnugan
karlmann.
— Já. Ég er í fyrsta bekk. Eða
-éttara sagt, ég verð það þegar
skólinn byrjar.
— Ágætt, sagði ungi maður-
inn og þagnaði. — Sjáðu til, ég
héf heyrt svo mikið talað um
suðurrikjagestrisni. Ég er að
velta því fyrir mér hvort hún
sé' I raun og veru til. Er hún
það?
— Ég býst við því. jú, jú.
— Nei, mér er alvara. Það ligg-
ur þannia í málinu: ég er ný-
kominn hingað og ég ætla að
vera hérna um tíma, en ég veit
ekki nokkurn skapaðan hlut um
bæinn — og ég þekki ekki
nokkra lífandi sálu.
Hjarta Ellu sló örar meðan
ókunni maðurinn talaði. Kann
^ar iaglegur, á dálítið sérstæðan
HárgreiSslan
HárgrelÆsln- og
•nyrtistofa STEINU og DÓDÓ
Lane?^egi 18 HL h (lyfta)
Simi 24616.
P E R M A Garðsenda 21,
sim| 33968. Hárgreiðslu. og
snyrtistofa.
Dömnr, hárgreiðsla við
allra hsefi.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — Simi 14662.
HÁRGREIÐSLUíft'OFA
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — simi 14656.
— Nuddstofa á sama stað. —
hátt, fannst henni. Og allir gátu
séð að hann var siðfágaður mað-
ur.
— Heyrðu, sagði hann. — Viltu
ekki leyfa mér að spyrja þig
nokkurra spuminga? Þú þarft
ekki einu sinni að svara þeim
fremur en þú vilt. Er það í lagi?
Hún yppti öxlum.
— Nú ertu sennilega að hugsa
sem svo, að við höfum ekki ver-
ið formlega kynnt, er ekki svo?
Gott og vel. Ég heiti Adam Cram-
er. Ég er tuttugu og sex ára. Ég
er góður við hunda og ketti og
önnur dýr og ég hjálpa gömlu
fólki að komast yfir götuna.
Hver ert þú?
Ella brosti, þótt hún hefði ekki
ætlað sér það. „Éjr veit ekki
hvert . . .“
„Svona, svona. Suðurríkjagest-
risnj. Þú vilt ekki að norðuv-
ríkjamaður fái slæmt álit 9
borginni, eða hvað? Ég gætl
haldið heim með andúð á suð-
urríkjunum, bara vegna þess
arna. Og ég veit að þú myndir
ekki vilja það“. Augun í honum
eru fallega blá, hugsaði Ella,
og hann hefur fallegt bros.
„Nei, líklega myndi ég ekki
kæra mlg um það“.
„Ágætt“.
„En ég skil ekki, hvers vegna
þú vilt vita hvað ég heiti“.
„Vegna þess, að nöfn skipta
miklu máli. Þú hefur nafn og
ég hef nafn og um leið eigum
við dálítið sameiginlegt".
„Ég —“ Hún fann kjtlandi
hættukennd gagntaka sig. „Ég
heiti Ella McDaniel".
„Hæ, Ella“.
„Halló“.
„Þama sérðu okkur er strax
farið að koma vel saman!"
Þau hlógu_ „bæði og Ella
gleymdi leiðindunum og Hank
og óskinni.
„Næsta spuming", sagði ungi
maðurinn. „Hleypa þeir þér
nokkum tíma út úr þessum stað?
Eða ertu hlekkjuð við vegginn é
næturnar?"
„En sú fjarstæða".
„Ég held nú síður. Þar sem
ég á heima vinna litil böm í
kolanámum. Sum þeirra verða
fullorðin án þess að sjá nokkurn
tíma dagsbirtuna".
„Hvaðan kemurðu?" heyrði
Ella sjálfa sig spyrja.
„Frá norður Rhodesíu" sagði
ókunni maðurinn og lækkaði
rómjnn.
„Er það satt?“
„Tja — svona hérumbil. 1
rauninni er það Los Angeles".
Ella var smám saman að verða
hugfangin. Þegar mir.nzt var á
Los Angeles, sá hún fyrir sér
kvikmyndaleikara og kvikmynda-
ver og skrauthýsi.
„Vonsvikin?"
i,Nei. Þvi þá það?“
„Jæja, þá erum við vinir?“
„Ja. . . hvað áttu við?“
„Vinir — þú skilur. Kunn-
ingjar. Það sem ég á við er
þetta: mig langar að fá stefnu-
mót við þig. NU liggur það fyrir,
opið og svikalaust. Mig langar
að fá stefnumót við þig“.
„Ég er hrædd —“
„Auðvitað ertu það. Því ekki
það? Þegar allt kemur til alls
er ég ókunnugur maður. En
sjáðu til, við skulum hafa það
svona. Ég leyfi þér að segja
nei núna. Þú þvemeitar að fara
út með mér og svo er ekki meira
um það! En svo spyr ég þigl
aftur eftir þrjár mínútur. Og
þar sem þú ert einu sinni búin
að neita mér, hefurðu ekki
brjóst í þér til að gera það
aftur“.
Ella hristi höfuðið einbeitt á
svip. Hún sagði: „Ég skil ekki
af hverju þú vilt fá stefnumót
við mig“.
„Af mörgum ástæðum", sagði
ungi maðurinn. „1 fyrsta lagi
ertu aðlaðandi stúlka. 1 öðra
lagi langar mig að fá einhvem
til að sýna mér borgina. Ef
ég ætla að setjast hér að, þá
væri skemmtilegt að sjá borg-
ina“.
Ella var i þann veginn að
svara, en bjallan hringdi og
þrekin kona með umbúðir um
augað kom inn.
Ungi maðurinn brosti. „Sé þig
seinna, Ella“, hvíslaði hann.
Hann snéri sér við og gekk
að símaklefanum og fór að
íór að fletta skránni. Ella gaut
til hans augunum og velti fyrir
sér hvað hann væri að gera.
Hún fann eftirvæntingu gagn-
taka sig.
„Er herra Higgins við?“ spurði
þrekvaxna konan?
„Nei, frú Dodge. En hann
hlýtur að koma á hverri stundu“.
„Jæja, ég skil ekki hvers
vegna hann getur ekki verið
oftar við. Það er ekkert vit í
að *»ta þig vera hér eina. Ég
segi bað alveg satt. Það nær
ekki nokkurri átt‘.
„O, það er allt í lagi, frú
Dodge. Það er aldrei mjög mik-
ið að gera á þessum tíma dags“.
„Það var ekki það sem ég
átti vtð, Ella. Rolfe Higgins
rakar saman peningunum og
það mmnsta, sem hann gæti gert,
er að vera viðlátinn að telja
þá“.
Ella sagði: „Já, frú“ og skotr-
aði augunum að símaklefanum.
„Mér versnaði bara af þessu
sulli sem hann lét mig fá. Þess-
um óþverra". Konan tók flösku
upp úr tösku sinni. „Mig verkj-
.ar ennþá i augað og það er
allt bólgið, alveg eins og áður“.
„Það er leitt“.
, „.Já,. .það .finnst rnér líka“.
Hún bandaði þumalfingrjnum.
„Hver er þarna inni í klefan-
um?“
„Ég veit það ekki“, sagði Ella.
„Viðskiptavinur“.
„Það er einmitt þetta, sem ég
j á við“, sagði konan. „Hann gæti
i rænt búðina og gert guð má vjta
hvað annað; svona unglingur
eins og þú hér alein! Ég skal
svei mér tala við Rolfe, sem
ég er lifandi“.
Hún hélt áfram að mala og
Ella brosti og beygði höfuðið
kurteisleg, en heyrði býsna lítið
af því sem hún sagði. Svo sagði
dýpri rödd: „Mabel, ert þú kom-
in aftur?“
„Já, það geturðu reitt þíg á,
ég er komin aftur Rolfe Higg-
ins, og þú getur tekið þetta
glundur þitt og fleygt því í
ruslatunnuna. Það er hreint
ekkert gagn í því“.
„Jæja“, sagði herra Higgins,
sem var furðulega grannvax-
inn af manni með svo djúpa
bassarödd. ,.Ég sagði þér að láta
stinga á því“. Hann skellti í
góm. „Halló, Ella. Er ekki allt
í lagi?“
„Jú, herra".
„Og það er ekki annað en
slembilukka", sagði konan. „Mér
finnst beinlínis glæpsamlegt að
skilja þessa litlu telpu eftir al-
eina —“
Þau fóru að pexa og Ella fór
innfyrir borðið og skrúfaði frá
vatnskrananum, svo að hún
þyrfti ekki að hlusta. Frú Doda*
var leiðinleg kerlingarugla, aS~
skiptasöm og frek kerlingarugla.
„— og hvað nú ef einhver
aí þessum niggurum úr Símonar-
hæð kæmi framhjá og sæi
hana, hvað heldurðu að kæmi
íyrir?“
„Ekki neitt, Mabel, ekki nokk-
ur skapaður hlutur. Svertingj-
amir okkar eru bezta fólk og
þú veizt það. Auk þess koma
þeir aldrei inn í miðbæinn og
það veiztu líka“.
„O, það líður ekki á löngu
sður en þeir fara tU þess. Bídda
bara hægur; um leið og: þeir
hleypa þeim inn í skólann, þá
leggja þeir undir sig borgina-
Þú færð þá upp að borðinu hjá
þér og þeir heimta afgreiðslu".
„Ekki býst ég við því“.
„Ekki það. Jæja, þú kefur
víst ekki farið víða, ég segi ekki
annað en það“.
„Jæja, Mabel, jæja þá!“
Þau pexuðu í næstum tíu min-
útur, og síðan fékk herra Higg-
ins konunni túpu af zinc oxí-iii
og sagði henni, að það myndi
ekki draga úr bólgunni en það
héldi auganu að minnsta kosti
hreinu.
Frú Dodge sagði að hann væri
aumt eintak af lyfjafræðingi,
vesælt eintak, og síðan fór hún.
Herra Higgins glápti á eftir
henni. „Veika kynið“, sagði
hann.
Ella kinkaði kolli. „Hún getur
æst sig upp“.
„Já, svona er það með þessar
fávísu konur. Hún er með kýli
við augað. Það *>efði læknir
gítað stungið á bví í síðustu
viku, og þá hefði henni verið
batnað núna. En hún hefur ekki
vit á að gera það sem rétt er,
vegna þess <*? einhver sagði
henni einhvem tíma að láta
iækni aldrei stinga á kýli. Og
hvað gerist svo? Vogrisinn
stækkar og hun sárkennir til.
Auðvitað kennir hún ekki sjálfri
S KOTTA
Veiztu, að ég hef aldrci fario í ökuferð í bilnum hans Stebba, hann
er ailtaf annaðhvort að rífa bílinn í sundur eða setja hann samsin.
I matinn
N?SVIDIN SVIÐ — OG
HRAÐFRYST DILKALIFUR.
Kjötverzlunin Burfell,
Sími 19-750.
sér um. Það væri óhugsandi. Og
í staðinn beinir hún óvild sinni
að mér, af því að ég get ekki
læknað hana“.
Herra Higgins drap í vindli
íínum í öskubakka.
„Jæja“, sagði hann. „Það er
bezt ég komi mér að verki. Ef
þú þarft á mér að halda, þá
er ég í bakherberginu".
Ella hafði samúð með vinnu-
veitanda sínum og um leið
velti hún fyrir sér hvernig hann
gæti haldið þessu góða skapi
sínu. Fólk var alltaf að kvarta
yfir því að ekkert gagn væri í
meðulunum hans. Hún horfði
á hann meðan hann fór í hvíta
jakkann sinn, síðan þvoði hún
kaffibollann og undirskáhna og
þurrkaði hvort tveggja.
Ókunni maðurinn sem hét
Adam — hún mundi ekki seinna
nafnið — var enn í símaklef-
anum að tala, leggja á, setja
nýjan pening í, tala. Hún rifjaði
upp hvernig hann hafði farið
að þv£ að biðja hana um
stefnumót — eiginlega áður en
hún áttaði sig á því, hvað
hann var að fara! — og hjart-
sláttur hennar varð aftur ör-
ari.
Hún reyndi að gleyma návist
lians í búðinni, en gat það ekki.
Meðan hún snerist um sjálfa sig,
lagfærði og aflagaði, vissi hún
að hann var þama.
Hann kom einu sinni fram
og bað um einn Dr. Papper.
Svitaperlur voru á enninu á
honum. Skyrtan hans var dökk
í handarkrikanum og í mittið,
og það virtist næstum skrýtið.
Það var undarlegt að þessi ó-
kunnugi maður skyldi svitna
alveg á sama hátt og allir aðr-
ir. . . En svo fór hann til
baka og lokaði á eftir sér. Ekk-
ert hafði breytzt, nema andlit
Sundnámskeið
fyrir fullorðna hefst í SundböU Reykjs,víkur
kl. 8 síöd. n.k. mánudag. Innmun i Sundhöll-
inni. — Sími 14.;59.
S U N D H Ö L L I N •
Lausar
Verkfræðingastööur (bygginga-, rafmagns-,
vélaverkfræöingar) hjá raforkumálastjórninni
eru lausar til umsóknar.
Laun og önnur kjör samkvæmt hinu aimenna
launakerfi opinberra starfsmanna- Nánari upp-
lýsingar íást hjá raforkumálastjóra og rafmagns-
veitustjóra ríkisins.
Umsóknir, ásamt upplýsingum um menntun og
fyrri störf, berist ratorkumálastjorninni fyrir
5. ágúst næstkomandi.
RAFORKUMÁLASTJÓRI, 18. júlí 1963.
rúmar alla
FJÖLSKYLDUNA
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963
Síroi 24204
(S®*ifl,GB]ögNSSON * CO. p a bOX 1M4 . kcykiavIk
Ferðabdar
17 farþega Mercedes-Benz liópferðabílar af nýjustu gerð,
til leigu í Iengri og skemmri ferðir. — Afgreiðsla á
Sendibílastöðinni í síma 24113, á kvöldin og um helgar,
sími 20969.
HARALDUR
EGGERTSSON, WK&S&ÍSHkÁ -
Grettisgötu 52.