Þjóðviljinn - 19.11.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
Brátt settust þau að tedrykikju.
Stór. hvítur köttur gekk hægt
tan í herbergið af veröndirmi
Og gekk beint til herra Tum-
ers þar sem hann hvfldtt í körfu-
stötaum og stökk upp í fang
bonrjm.
Tumer sagði: — Kisugreyið,
og strauk honum um hausinn.
Svo tók hann eftir því að Morg-
an og Nay Htahn störðu á hann.
— Sem ég er lifandi, sagði
Morgan. — Þetta hef ég aldrei
séð hann gera fyrr. Hann sýn-
ir þér heiður, garnlL
Kötturinn stóð uppréttur smá-
stund. siðan hreiðraði hann um
ág og fór að mala. 1 þessum hita
var návist hans heldur óþægi-
leg. en Tumer vax hiifinn af
Joöttum og fús til að leggja það
á sig stundarkom. — Honum
hefur litizt vei á mig, sagði
hann.
Stúlkan sagði eitthvað fflágt á
burmversfcu við Morgan. Hann
brosti þýðlega til hennar og svar-
aði henni á sama máli fáeta-
um orðum.
— Hvað heétir hann, spurði
Wumer.
Morgan lelt á stúlkuna; hún
fcinkaði kolli. — Ég kalla hann
ekki neitt sagði hann. — Nay
Htahn kallar hann Moung
Payah. Hann hikaði andartak:
— í>að þýðir Hans Heilagleiki.
— Ja héma, sagði Tumer góð-
látlega. — Er það nú nafn á
ketti
— Ef satt skal segja, þá sýnir
hann þér mikinn heiður. sagði
Morgan. Hann er yfirleitt mjög
fásfciptinn köttur. Skiptir sér
ekkert af mér eða Nay Htahn.
En hann veiðir miklð af rottum.
Hann skipti um umrasðuefni.
— Hvemig fréttirðu að ég værl
hér? spurði hann.
Þetta var spuming sem Tum-
er átti svolítið erfitt með að
firvara; ósannindi hans vora ekki
Hárgreiðslan
H&rgrelflslu og
snyrtistofa STEINU og DÖDO
fcaugavegi 18 m. h. (lyfta)
SlMl 24616.
P B B M A Garðsenda 21-
SfMl 33968. Hárgreiðslu- og
rayrtlstofa.
DSmur! Hárgreiðsla við
allra hæfl
TJARNARSTOFAN.
TJaruargðtu 10. Vonarstrætis-
megin. — 8ÍMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
ADSTtJRBÆJAR
(Maria Gnðmundsdóttir)
Laugavegl 13 — SlMl 14636
— Nuddstefa á sama stað. —
mjög sannfærandi. — Ég var
stundum að vélta fyrir mér hvað
hefði orðið um þig, sagði hann.
— Og einn góðan veðurdag hitti
ég náunga í flugmálaráðuneyt-
inu sem sagðist hæglega geta
komizt að því — setti ritara
sinn í að athuga það. Jæja,
hann skrifaði mér svo og sagði
að þú værir í Burma og gaf
mér síðasta heimilisfangið þitt,
Ladbroke Square. Jæja, ég hugs-
22
aði ekki medra um það — stakfc
bréfinu ednhvers staðar og
gleymdi því. þangað til farið var
að tala um þetta ferðalag i
skrifstofunni Þá fór ég að velta
fyrir mér hvort ég þekkti nokk-
um hér og mfoncfi eftir bréf-
inu. Og ég fór og talaði við
móður þína og systur. Það var
í vikunni áður en ég lagði af
stað.
Máltfðirmi var lokið og þeir
voru að reykja. Nay Htohn reis
á fætur að sinna bömum, sem
heyrðist til í innra herbergi.
Morgan sagði: — Við skulum
koma út á svalimar. Þar er
svalara.
Þeir fóru út og drógu til aðra-
körfustóla og hagræddu sér í
þeim og reyktu og horfðn út
yfir breitt fljótið. Enn var sól-
skin og mjög heitt; handan við
ána í átt til Pegu Yoma voru
þrumuský að hópast saman und-
ir annað óveður.
Morgan sagði: — Hvemig leið
mömmu?
— Mér sýndist hún ekki mjög
hress, sagði herra Tumer.
— Auðvitað þekki ég hana ekki.
Er hún ekki hálfgerðtrr sjúk-
lingur?
— Jú. Flugmaðurinn hikaði og
sagði síðan: — Ég býst við að
hún hafi ekki gefið mér mjög
góða einfcunn við þig.
Tumer þagði andartafc.
— Þetta virðist vera í Ladbroke
Square, sagði hann loks. — Það
var alveg rétt sem hún sagði
mér, en það var skrumskælt. ef
þú skilur hvað ég á við. Frá-
sögnin var ekki hlutlaus.
Morgan sagði lágt: — Ég sfcil.
Ég hef reynt að koma henni f
skilning um þetta, en það er
vitatilgangslaust. Við skrifumst
ekki oft á nú orðið. Ég varð að
velja milli Englands og Burma
og — jæja, ég valdi Burma.
Hann þagnaði og hélt síðan á-
fram: — England reyndist mér
ekki sérlega vel, skal ég segja
þér.
— Hvemig stóð á þvf að þú
lentir hér? spurði herra Tum-
er. — Ég á við svona rótgróinn
og þekkir allt og allt það?
ÞTðÐVILIlNN
Morgan sagðl: — Ég skal
segja þér það.
Hann sagði að þegar hann
kom af spítalanum í Penzance
fór hann til London að hitta
hina élskulegu stúlku, konuna
sína. Hún flaug í fang honum
um leið og hann opnaði dymar
að litlu íbúðinni { Point-stræti,
og við atlot hennar hvarf honum
allur efi. Svo slepptu þau hvort
öðru og hún sagði: — Komstu
með pakkann handa mér?
Hann sagði: — Mér þykir
það mjög leitt — ég er hrsedd-
ur um að hann sé glataður. Þeir
eru búnir að hreinsa burt flakið
og hvað eina.
Hún sagði hvössum rómi:
— En hann getur ekki verið
glataður! Ég á við að hann er
hluti af farangri þírrum. Hann
hlýtur að vera einhvers staðar,
ef þú leitar að honum.
— Ég veit ekki hvað hægt er
að gera í því núna, sagði hann.
— Ég held það sé alveg vonlaust
að reyna.
Hún sagði ólundarlega: — Æ,
það getur ekki verið. Ég á við,
það var í honum ilmvatn og
sokkar. Mig vantar sokka. Ég
hef ekkert að vera i.
Til þess að blíðka hana, sagði
hann: — Þú ert í fallegum sokk-
um núna. Það er ekki skömm að
leggjunum þínum í þeim.
Hún sagði: — Ó, þetta er par
sem Bill gaf mér. en svei mér
þá, þetta eru næstum þeir einu
sem ég á. Þú hlýtnr að geta
fundið þeniian pakka. Geturðu
ekki skrifað etohverjum út af
horrum?
Harm varð vandræðalegur.
— Það má ekki flytja svona lag-
að intn í landið, skilurðu. Það
gerir þetta dálítið snúið.
Hún sagði: — Uss, það tefcur
enginn það hátíðlega.
Hermi datt ekki í hug að
spyrja hvemig hanum liði eða
útskýra hvers vegna hún hefði
ekki heimsótt hann til Penzanee
eða svarað bréfunum hans. Hún
var góð við hann á sinn áhnga-
lausa hátt, en hugur hermar
snerist eingöngu um starf henn-
ar við leifchúsið, um föt og «m
skemmtistaði og nseturklúbba
sem hún sóttí, einkum í fylgd
með Bristow. Bristow ftag-
Iautinant hafði starf hjá flug-
málaráðuneytinu og gat því ver-
ið om kyrrt í London; Morgan
fannst sem harm væri að trufla
notalega vináttu þeirra. I hvert
sinn sem hann fór út með
Joyce, var eins líklegt að Brist-
ow færi með þeim og þau undu
sjaldan heima.
— Það er erfítt. sagði Morg-
an og starði yfir viðáttumikið
fljótið og yfir í hæðimar fyrir
handan. — Maður veit ekkert
hvað harm á að taka til bragðs
undir slíkum kringumstæðum.
Ég gerði ekkert veður út af
þessu, vegna þess að ég vildi
ekki standa í neinum stórræð-
um. Harrn þagnaði. — Og Brist-
ow greiddi venjulega reikn-
inginn. Ég hafði ekk! nándar-
nærri nógu mikla peninga til
að gera Joyce út á þarm hátt
sem hún vildi.
Hann sat þcgjandí stundar-
kom. — Og sermilega hef ég
verið öttaleg gunga, sagði hann.
— Ég var hræddur við að koma
af stað rifrildi.
Hann var staðsettur á flug-
velli í nánd við Exeter um sinn
eftir leyfið. Þaðan gat hann iðu-
lega komizt til London um helg-
ar og í hvert sfcipti kom hann
til baka niðurdreginn og á-
hyggjufullur. Bristow Iék enn
tötavert hlutverk — Morgan var
Ijóst að kona hans fór út með
Bristow a næstum hverju fcvöldi.
Þau áttu eitthvað sameiginlegt I
sem hann var útilokaðtrr frá, og
þótt stúlkan væri ennþá alúðleg
við hann, fann hann smám sam-
an að henni leiddust heimsóknir
hans. Morgan var daufur og
vansæll. of óreyndur til að vita
hvað honum bæri að gera und-
ir þessum kringumstæðum, og
of bundinn af starfi sinu íflug-
hemum til að aðhafast neitt.
Vorið 1944 var hann settur í
flugið aftur, og flaug um tíma
Dakotavélum ' skammar vega-
lengdir. Síðan var hann sendur
á völl í Yorskshire og flaug
þaðan með vistir; meðan hann
var þar sá hann lítið af Joyce,
sem nú var farin að kalla sig
Bobby Chairmaine. í júlí 1944
átti flugvélasveitin að fara ti!
tndlands og Morgan sá konu
sína í síðasta sinn í lokaleyfi
sínu.
Það var ekki mjög fróbrugð-
ið öðrum leyfum hans. Hann
var að fara í stríðið í Asíu;
hann yrði í burtu í þrjú ár, eí
hann kæmi þá nokkum tíma
aftur. Síðasta leyfið var lítið
annað en röð af æðisgengnum
partium eftir leikhúsið með eig-
inkonunni. Bristow og nokkrum
liðsforingjum úr Bandaríkjaher
— og ofsalegir timburmenn
næsta dag sem entust þar til
kvðldpartíið hófet að nýju.
Þennan hálfa mánuð fannst
horrum hann skemmta sér kon-
unglega og bjóst við að allt yrði
gott aftur og Joyce myndi skrifa
honum í hverri viku meðan
hann væri í burtu; hann hafði
keypt handa henni dýran sjálf-
blekung og hún hafði lofað að
nota hann. Stundum flaug hon-
um í hug að þau gætu farið
upp í sveit, fengið leigðan bát
eða hest, en leikhúsið kom íveg
fyrir það eða timbarmennrmir.
Síðan hófst kvöMfagnaðurinn og
hartn skemmtá sér konunglega
enn einu sinni.
Flugvélasveitin fór frá Eng-
landi í ágúst 1944 og flaug að
næturlagi yfir franskt land og
lenti á Möltu í dðgnn. Frá Möltu
ftagu þeir til Catao, þaðan tfl
Shaibah í Irak. til Karachi og
lokss til Barackpore í BengaL I
Barackpore höfðu þeir viðdvöl
í hálfan mánuð meðan verið var
að dytfca að ftagvétantrm og á-
hafnimar að venjast loftslaginu.
Loks flugu þeir sem vígbúin
hersveit til ftagvallarins í Cox
Bazaar, smávallar við Bengal-
flóa við landamæri Burma.
Þaðan fóru þeir að fljúga nið-
ur með strönd Arakan til að
styrkja herinn sem barðist i
nágrermi við Duthidaung. Hver
Dakotavél flutti fjórar lestta af
nauðsynjum, allt frá skotfærum
og benzíni og upp í pylsur og
hárvatn, og sendu vaminginn
niður í fallhlífum úr þrjú hundr-
uð feta hæð á svæði sem herinn
afmarkaði með hvítum klútum,
og sneru síðan heimleiðis aftur.
eftir öðrum farmi. I>eir höfðu
nóg af áhöfnum en minna af
vélum og þær stönzuðu aldrei.
Vanalega fór sama áhöfnin
tvær eða jafnvel þrjár ferðir
á sama degi, flaug í tólf stimd-
ir eða svo, síðan fékk hún
tveggja sólarhringa hvQd.
Morgan bjó ásamt htaum
starfsbræðrum sínum í tjöldum
rétt við flugvöllinn og vélamar.
Hvergi var vöm fyrir sóiinni;
brennandi septembersólin hellt-
ist yfir tjöldin og logheitan
sandinn í flugbrautinni. Enginn
staður er heitari i hitabeltinu
en ólagður flugvöllur nema ef
vera kynni lagður völMur. Stund-
um var svo heitt, að hægt var
að steikja egg á stélinu á dak-
ótavéfinni og það var næstum
eina skemmtunin sem vðl var á
við flngvölfinn. Stundum tóku
þeir einn af jeppunum og óku
l>riðjudaaur 19. nóvember 1963
S K OTTA
— Ég er alveg búin að fá nóg af þessu vélarusli SfcúlL
Áhugamál mín eru sem betur fer háleitari en svo, að ég
geti hugsað meira um þetta drasL
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN, húsgagnaverzlun
Þórsgötn 1
SVEITARSTJÓR/
Skrifetofa Sambands íslenzfcra sveitarfélaga hefur verið
beðta að auglýsa eftir sveitarstjóra i stórt kauptún
úti á landi frá næstkomandi áramótum eða fyrr.
Umsóknir sendist skrifetoflunmi að Laugavegi 105 í
Reyfcjavík, 5. hæð, pósthöLf 1079, fyrr 1. desember næst-
komandi og eru þar veittar aflar nánari upplýstagar,
1 sánaa 10350.
IBKFÖNG
Nýkomið miikið úrval af ódýrum Ieikföngum,
jóiadúkum og gjafavörum.
Davíð S. Jónsson & Co. hf.
Þinghsltsstræti 18.