Þjóðviljinn - 26.11.1963, Blaðsíða 10

JO SÍÐA
HÓÐVILIINN -------
Þrlðjudagur 26 nðvernber 1963
slóðanum og gengu fram í myrk-
ur.
Þau höfðu næturdvöl í bamb-
usskógi. í dálitlu rjóðri við smá
laek. Aftur kveiktu þau eld og
slökktu hann strax og búið var
að sjóða hinn óbrotna málsverð;
síðan var ekki annað að gera
en vefja sig í ábreiðumar og
bíða þess að svefninn kæm'i.-Nay
Htohn mælti fyrir um hvemig
þau skyldu liggja; það fór ekki
framhjá Morgan að hún kom
því svo fyrir að hann svæfi
milli Thet og hennar sjálfrar.
Hann lá í grasinu og velti
þvl fyrir sér hvaða skorkvik-
indi myndu bíta hann um nótt-
ina og horfði á fíngerðan bamb-
usinn bera við stjömubjartan
himin, þegar hann heyrði stúlk-
una segja: — Hvað verður gert
þegar þú kemur aftur til her-
deildar þinnar? Senda þeir þig
til Englands aftur?
— Ég býst ekki við því,
svaraði hann. — sennilega fæ
ég einhvers konar leyfi í eina
eða tvær vikur. En ég er ekki
enn kominn á leiðarenda.
— Nei. Hvemig lifirðu í Eng-
landi? Ertu giftur?
Hann sagði: — Já, ég er gift-
ur.
— Er konan þín mjög lagleg?
Hann sagði: — Hún er lagleg-
asta stúlka sem ég hef nokkum
tíma séð.
— Eigið þið nokkur böm?
Nei. Hann fjölyrti ekki um
það.
— Hvað ætlarðu að gera í
Englandi þegar stríðinu er lok-
ið? Hvað gerðirðu áður en þú
varst flugmaður?
— Ég gerði ekki neitt, sagði
hann — Ég gekk í flugherinn
Hárgreiðslan
Hárgrelðsln og
snyrtistofa STEINH og DðDrt
Laugavegl 18 III. h. (lyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SlMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dðmurf Hárgreíðsla við
aiira hæfi
TJARNARSTOFAN.
T.farnargötn 10. Vonarstrætis-
tnegin. — SlMT 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
austtjrbæ:.iar
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMl 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
um leið og ég kom úr skólan-
um, átján ára gamall. Ég veit
ekki hvað ég geri. Ég ætlaði
að verða arkitekt, en ég var
rétt að byrja á námi. Ég veit
ekki.
— Ætlarðu að vinna í Eng-
landi?
— Ég veit það ekki — ég
býst við því. Ég hef ekkert
hugsað um það. Hann sneri
höfðinu í átt til hennar. — Hvað
ætlar þú að gera?
Hún sagði: — Kannski fer ég
28
aftur og verð skrifstofustúlka í
Rangoon eins og ég var áður. Ég
veit það ekki heldur.
— Hefurðu lengi átt heima
uppi í sveit.
— Pabbi minn flutti til Henz-
ada þegar Japanamir komu og
ég fór með honum. Það er all-
stór bær. Síðast liðið ár hef ég
verið með bróður minum hér og
þar í landinu. Það er ekki hægt
að sitja kyrr og gera ekki neitt.
— Er það ekki dauflegt eftir
Rangoon? sagði hann.
Hún hló. — Ég sakna kvik-
myndahúsanna. En að öðru leyti,
sagði hún, kann ég ágætlega við
sveitina. Það er ekki sérlega á-
nægjulegt í Rangoon núna,
nema fyrir þá sem vilja
skemmta sér með japönskum
vfirmönnum.
Innan skamms hljóðnuðu
raddir þeirra og þau sváfu óró-
lega á harðri jörðinni.
1 dögun fóru þau á stjá. eld-
uðu máltíð og lögðu enn af stað.
Þann dag komust þau í fimm
mílna fjarlægð frá Bassein; þau
hjuggu um sig i dálitlu rjóðri
án þess að kveikja eld, snæddu
leifamar af hrísgrjónunum frá
hádegi. Thet Shay og annar
maður héldu áfram eftir stfgn-
um í leit að þorpi til að athuga
hvemig landið lægi í sambandi
við Japani og finna manninn
sem vissi hvemig hægt væri að
komast í samband við Williams
majór.
Þeir komu til baka eftir
klukkustund í miklu uppnámi.
Burmabúamir og stúlkan þyrpt-
ust kringum Thet Shay; hann
hafði mikilvægar fréttir að færa
og það voru ekki góðar fréttir.
Það var Morgan ljóst. Þau
töluðu saman og öðru hverju
litu mennimir kvíðafullir í átt-
ina til hans. Hann beið þess að
hann yrði leiddur í allan sann-
leika. Eitthvað hafði kollvarpað
áformum þeirra, það var auðséð.
Hann tók því með stíllingu; það
hafði verið of gott til að vera
satt að hann kæmist svo auð-
veldlega burt frá Burma.
Loks tók stúlkan sig útúr
hópnum og settist á hækjur
hjá honum. — Það eru slæmar
fréttir, sagði hún lágri röddu.
— Japanir hafa náð í Williams
majór. Þeir umkríngdu þorpið
náðu honum í svefni. Nú er
hann dáinn.
Flugmaðurinn kinkaði kolli;
hann hafði búizt við einhverju
í þá átt. — Það er slæmt. sagði
hann lágt. — Hvað ætlar Thet
Shay að gera núna?
Hún sagði: — Hann er búinn
að senda út njósnarflokk. Morg-
an leit á hópinn og tók eftir
því að þrír menn voru horfnir
út í myrkrið. — Það er mjög
hættulegt að vera hér. Það eru
Japanir í hverju þorpi. Hún
hikaði. — Þeir eru að leita að
svona flokkum, sem eru að
reyna að ná sambandi við Eng-
lendinginn.
— Vita þeir nokkuð um okk-
ur? spurði flugmaðurinn.
— Ég held ekki. Fólkið í þorp-
inu segir að Englendingurinn
hafi ekkert sagt, þótt japönsku
hermennimir væru mjög grimm-
ir við hann. Það tók hann fimm-
tán stundir að deyja.
Morgan beit á vörína; Enginn
maður er ónæmur fyrir ótta,
þótt hann geti ef til vill stillt
sig. — Falleg saga. sagði hann
lágt.
Hún starði á hann og hló síð-
an við. — Ég býst við að þetta
sé ensk fyndni.
Hann brosti til hennar.
— Maður verður að skemmta
sér við eitthvað.
Hún sagði: — Þú verður að
vera mjög hljóður. Við þurfum
að bíða hér þangað til í dög-
un, þegar mennimir koma til
baka og segja okkur hvað við
eigum að gera.
Hún fór aftur til mannanna;
Morgan sat spölkom frá þeim,
hallaði sér upp að tré, horfði
á þau og hugsaði. Hann leit svo
á að þau væru í voðalegri klípu.
Japanamir höfðu pyntað þenn-
an Williams majór til að fá
hann til að koma upp um sam-
band sitt við sjálfstæðisherinn;
ef þeir næðu einhverjum úr
þeim her. þá myndu þeir pynta
þá líka, karla jafnt sem konur.
til að reyna að fá upplýsingar.
Thet Shay yrði áreiðanlega
pyntaður. Nay Htohn yrði pynt-
uð.
Ef hópnum yrði náð og hann
væri meðal þeirra, væri það
sönnun þess að þau væru úr
sjálfstæðishernum. Þau yrðu öll
pyntuð og drepin. Það myndi
líka taka Nay Htohn fimmtán
stundir að deyja.
Morgan setti frá sér glasið og
kallaði á þjóninn að koma með
meira að drekka. — Jæja. svona
gekk það til, sagði hann. — Sá
eini sem hefði ef til vill slopp-
ið sæmilega ef Japanimir næðu
okkur, var ég. Ég gæti alltaf
haldið því fram að ég væri ein-
kennisbúinn óvinur að reyna að
komast heim aftur — það var
ekki alvarleg sök.
Herra Tumer sagði: — Þið
voruð svei mér í klípu. Hann
bagði andartak. — Hvað gerð-
irðu?
F3ugmaðurinn sagði: — Tja,
ég stakk hópinn af og faldi mig
í runnunum í fáeina daga til
þess að þau gætu komizt undan;
síðan labbaði ég, mig til Bass-
ein og gaf mig fram við Japan-
ina. Ég gat ekkert annað gert.
6. KAFLI
Það var um þrjúleytið um
nóttina, þegar klukkustund var
liðin síðan njósnararnir komu
til baka, að flugmaðurinn ákvað
að láta til skarar skríða. Frétt-
irnar höfðu verið afleitar í alla
staði. Japanskir leitarflokkar
voru á öllum stígum, þeir voru
að baki þeim og engin leið var
að snúa til baka sömu leið. Þau
höfðu ákveðið að sofa ögn og
senda út njósnara í dögun ef
ske kynni að finna mætti ör-
ugga leið til baka.
Ein leið var örugg, þóttist
Morgan vita og hann þóttist
einnig viss um að ýmsir mann-
anna vildu gjaman að hún yrði
valin. Ef hann yrði drepinn þeg-
ar í stað og grafinn á staðnum;
án hans gæti hópurinn dreift
sér og Utið út sem friðsamlegir
sveitamenn í eigin erindum. Það
var eina örugga leiðin fyrir þau,
þannig kæmust þau til balca
hindrunarlaust og á fund Utts
Nee. öðru hverju urðu umræð-
umar heitar milli Thet Shay og
Nay Htohn annars vegar, og
sumra mannanna hins vegar, og
meðan á þeim deilum stóð voru
honum send illileg og fjandsam-
leg augnaráð. Morgan þóttist
vita að þarna væri úr vöndu
að ráða.
Loks lögðust þau útaf til að
sofa og Morgan var hafður á
milli stúlkunnar og Thet Shays.
Hann beið þar til stúlkan hafði
andað hægt og reglulega í hálfa
klukkustund; þá tók hann var-
lega í handlegginn á burmverj-
anum.
Hann gat ekki gert sig skilj-
anlegan á neinu tungumáli, en
Thet Shay var greindur og átt-
aði sig fljótt á merkjamáli flug-
mannsins. Morgan sagði „Bass-
ein?“ spyrjandi og benti á stíg-
ana sem til sást í daufri skím-
unni. Burmabúinn skildi hann
og benti á slóða milli trjánna
og það var undrun og tortryggni
í svip hans.
Flugmaðurinn kinkaði kolli,
benti á sjálfan sig, síðan á stíg-
inn. Hann lyfti handleggjunum
Borgarstjórn
Framihald af 4. síðu.
Bára m. a.:
— Aðstæður bama ti-1 heima-
náms eru ærið misjafnar. og
a'l'lmörg heimili hafa engin tök
á að skapa bömunum viðun-
anleg námsskilyrði vegna hús-
næðisskorts.
Flestir skólamenn eru sam-
mála um að vinna beri að því
að þoka skólanum frá því að
vera yfirheyrslustofnun yfir i
það að vera lifandi náms-
stofnun. Við eigum langt í
land með að koma þessari skip-
an á bæði. vegna skorts á
húsnæði og kennurum. En ég
held að það væri mjög æski-
legt að gera tilraun, eins og
tillögur mínar gera ráð fyrir.
Ekki er rúm til að greina
frekar frá tillögum öddu Báru
Sigfúsdóttur, en þess skal get-
ið til viðbótar. að loknum
talsverðum umræðum sam-
þykktu íhaldsfulltrúamir gegn
atkvæðum Alþýðubandalags-
fulltrúanna og Framsóknar 'í
flestum tilfellum) að vísa 1.
tillögu, 3. og 6. til fræðsluráðs
og 5. tillögu til borgarráðs en
2. og 4. tillögu vísuðu þeir frá.
o
Ví
1X1
<2
O
,zn
•Él
Allt í lagi frú, nú megið
þér taka við stýrinu og keyra
smá spöl, cn ég ætla að fara
út úr bílnum á meðan.
S KOTTA
Attu við að eftir allan þann tíma sem ég hef eytt í að þvo, pússa
og bóna þessa bildruslu, eigirðu ekki cinusinni pcninga fyrir nokkr-
um Iítrum af benzíni, svo þú getir að minnsta kosti keyrt mig heim!

r
Arsþing F.R.I:
Framhald á 5. síðu.
málin og stundum nokkur á-
tök, sem þó voru á þann veg
að jákvætt var og miðaði í
þá átt að efla og auka frjáls-
ar íþróttir. Verður einnig síð-
ar vikið að tillögum þessum
og umræðum um þær, en það
verður því miður að bíða
vegna rúmleysis.
St jómarkosning:
Formaður fyrir næsta ár
var endurkosinn Ingi Þor-
steinsson, og meðstjórnendur
koru kosnir þeir Björn Vil-
mundarson, Jón M. Guð-
mundsson, Svavar Markússon
og Þorbjörn Pétursson. 1
varastjóm voru kosnir; Sig-
urður Júlíusson, Hafsteinn
Þorvaldsson og Láms Hall-
dórsson.
Formaður laganefndar var
kjörinn Höskuldur Goði Karls-
son.
1 Iþróttadómstól FRl vom
kjörnir þeir Jón M. Guð-
mundsson, Tómas Árnason og
Halldór Sigurgeirsson.
Mikill áhugi ríkti á þinginu
og einlægur vilji að vinna sem
ötullegast að málum frjálsra
íþrótta í landinu, og hefja
þær upp í hærra veldi.
Frímann.
nýkomnir í miklu úrvali,
einnig tilheyrandi vatnslásar.
ö4. 'JóAomssoh. & SiitítA
Súni 242Á4 (3 iúuvi)
Húsvörður
Húsvörður óskast. Skriflegar umsóknir sem til-
greini aldur, fyrri störf og fjölskyldustærð send-
ist til húsfélagsins, Sólheimum 27, Reykjavík,
fyrir 5. desember n.k.

i
i
I