Þjóðviljinn - 29.07.1964, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 29.07.1964, Blaðsíða 10
ÞJðÐVXLÍINN wm. — Veázta hvað ég vái? sagði hún. — Ég víl að þó Iiggir með góða nótt áður en þau færu í rúmið og gæta þess að koma með rétt og eðlileg svör þegar Helena sipurði yfir fyrirmáls- drykkjunni: — Hvemig hefur dagurinn liðið hjá þér? Cinq á sept kölluðu Frakkar þetta og bæði karlar og konur virtust ganga í gegnum þetta með á- nægju og erfiðismunalaust. — Viltu hélzt að ég komi ekki til Parísar? sagði Veronica. — Nei. auðvitað ekki, sagði Jack, og eiginlega laug hann ekki. — Af hverju segirðu þetta? — Þú þagðir svo einkenni- lega. sagði Veronica. Drottinn minn, hugsaði Jack. enn ein kona sem brýtur heil- ann um það hvemig ég þegi. — Ég er svo heimsk, sagði Veronica. — Ég vil ekki viður- kenna landamæri okkar. — Við hvað áttu með því? spurði Jack. — Stundin, þegar ég fylgi þér á Ciampino og horfði á þig setj- ast inn f flugvélina. er landa- mæri okkar. Hún brosti í myrkr- inu. — Það sem kallast eðlileg landamæri í kennslubókunum. Rín. Alpamir. Ciampino er okk- ar Rín eða okkar Alpar, er það ekki? — Hlustaðu nú á. Veronica, sagði Jack og valdi orð sín. — Ég á konu í París. Og ég elska hana. Þetta orðatiltæki átti vel við í þessu samtali, hugsaði Jack. Veronica hnussaði fyrirlitlega. — Ég fer að verða leið á karl- mönnum sem sofa hjá mér og segja mér eftirá, hversu heitt þeir elski konurnar sínar, sagði hún. — Kvörtunin tekin tilgreina, sagði Jack. — Ég skal aldrei framar segja neinum. hversu heitt ég elska konuna mína. — Jæja, það er þó að minnsta kosti tilbreytni frá þeim ítölsku, sagði Veronica. — Þeir segja inanni alltaf hversu ákaft þeir hati konumar sinar. Og sann- leikurinn er sá. að þeir geta óhræddir sagt ástmeyjunum að þeir hati konumar sínar. Banda- ríkjamennimir verða að' gæta tungu sinnar. Þau sátu andartak þegjandi óánægð og fiandsamleg. Svo fór Veronica að raula. lágt og HÁRGREIOSLAN Hárgreiðslu og snyrtistofu STEINU og DÓDÓ Laugavegi 18. III. h.. (lyfta) — SlMI 23 616. P E R M A Garðsenda 21. — SÍMI: 33 9 68. Hárgreiðslu og snyrtistofa. D Ö M U R I Hárgreiðsla við allra hæfi — TJARNARSTOFAN. — Tjamar- götu 10 — Vonarstrætismegin — ■ SlMI: 14 6 62. HARGEIÐSLUSTOFA AUSTURBÆJAR — tMaría Guðmundsdóttirí Laugavegi 13. — SlMI- 14 6 56. — Nuddstofa á sama stað. mjúklega: — Volare, söng hún, — oh, oh! Cantare. . . oh, oh, oh, oh! blu dipinto di blu, felice di stare lassu . . . Ég flýt, ég syng . . . Hún hló hörkulega. — Ástar- söngvar fyrir ferðamenn. Hún blístraði hæðnislega nokkra takta í viðbót, svo losaði hún hönd sína úr hendi Jacks og lagið rann út í þögn. Jack fann að hann var að verða gramur út i stúlkuna fyrir síbreytilegar og vaxandi kröfur hennar og gys hennar að sjálf- um honum og henni; — Þú sagð- ir dálítið rétt áðan, sagði hann, — sem mig langar að spyrja þig nánar um. — Hvað er það? ságði Veron- ica áhyggjulaus. — Þú sagðist vera að verða leið á karlmönnum. sem svæfu hjá þér og segðu þér síðan hversu heitt þeirelskuðu kon- umar sfnar. — Það er alveg satt, sagði Veronica.— Fer það í-taugamar á þér? — Nei, sagði Jack. — Það er bara það, að Bresach sagði að þú hefðir verið jómfrú þegar hann hitti þig. Veronica hló. — Kanar trúa öllu. Það er nú þeirra útgáfa af bjartsýni. Af hverju? spurði hún ögrandi. — Hefurðu held- ur viljað að ég hefði verið jómfrú. þegar ég kynntist Ró- bert? — Ég get ekki séð að það korrri mér minnstu vitund við, sagði Jack. — Ég var bara for- vitinn. Hefurðu nokkuð á móti því að ég spyrji þig spuminga? — Auðvitað ekki, sagði Ver- onica. Hún tók um hönd hans og kyssti hann létt á finguma. — Despiére sagði mér, að Bresnach hefði einu sinni reynt að fremja sjálfsmorð. sagði Jack. Hann fann hvemig Ver- onica stirðnaði upp. — Er það satt? — Að vissu leyti, já. sagði hún. — Var það út af þér? — Eiginlega ekki, sagði hún. — Hann gekk til sélfraaðings löngu áður en hann hitti mig. Til þess að láta telja sig af því að fremja sjálfsmorð. Það var austurríkismaður frá Irmsbruck. Dr. Gildermeister hét hann. Hún gerði rödd sína djúpa og ger- manska til að segja nafnið á hæðnislegan hátt. — Ég • -varð lika að fara til hans, þegar ég flutti til Roberts. Veiztu hvað hann sagðí við mig — Ég verð að vara yður við. stúlka mfn, Róbert er mjög tilfinninganæm- ur persónuleiki. Það voru svei mér fréttir, sagði hún og virt- ist mjög bandarísk allt í einu. — Æsifréttir frá Innsbruck. — Hvað sagði hann meira? — Að Róbert væri ofsafenginn að eðlisfari — að þessi ofsi gaeti snúizt gegn honum sjálfum — eða mér. Volare — cantare .... söng hún. Hún sneri sér við og lagði handleggina utanum Jack og dró hann niður, svo að hann féll ofaná hana um leið og þau sigu niður í sandinn. — Ég er ekki komin hingað með þér í kvöld til að tala um aðra. hvísl- aði hún. Hún kyssti hann og snart vanga hans með finfírun- mér. Héma. Núna. Andartak freistaði hugmyndin Jacks. Svo hugsaði hann um hvemig það væri að liggja ber í köldum sandinum og hvemig sandurinn myndi smjúga inn í fötin og um þann möguleika að einhver kæmi eftir ströndinni og hrasaði um þau. Nei, hugs- aði hann, það er fyrir yngra fólk. Hann kyssti Veronicu létt og settist upp. „Seinna, vina mín. Á heitu kvöldi. Sumar- kvöldi“. Veronica lá kyrr, hreyfingar- laus með handleggina undir höfðinu og starði upp í stjöm- umar. Svo spratt hún snögg- lega á fætur. „Sumarkvöldi“, sagði hún og laut yfir hann. ,.Varaðu þig. Það kemur að því að ég hætti að vera sú sem alltaf leitar á“ Rödd hennar var hörð og reiðileg og hún burstaði sandinn af pilsinu sínu án þess að líta á Jack, þegar hann stóð upp, ( einbeittur en næstum farinn að iðrast hlé- drægni sinnar. Án þess að mæla orð sneri Veronica sér við og gekk rösklega af stað upp ströndina að bílnum sem stóð undir tré. Jack gekk hægar eftir og þrátt fyrir gremju sína í garð þeirra beggja hlaut hann að dást að liðlegum og tígulegum hreyfingum hennar, þegar hún gekk berfætt yfir mjúkan sandinn með skóna í hendinni. Þau settust inn í bilinn og Jack ræsti vélina. Hann hafði gefið Guido frí um kvöldið, þeg- ar Veronica stakk upp á að 31 aka út að sjónum. Ljóskeil- umar í myrkrinu framundan bílnum gerðu trén á báða vegu reiðileg og ógnandi. Vegurinn var mjór og holóttur og hann ók hægt og sagði ekkert og hann vissi að Veronica hallaði sér upp að hurðinni til að halda fjarlægðinni milli , þeirra sem mestri. Það var ekki fyrr en þau beygðu inn á aðálveginn til Rómar, -að hún rauf þögnina. „Segðu mér“, sagði hún. ,.Hvað hefurðu oft verið giftur?“ ,,Af hverju viltu fá að vita það? ,,Þú þarft ekki að segja mér það, ef þú vilt það síður“. „Þrisvar sinnum". „Hamingjan góða“, sagði hún. ,,Já, það er alveg rétt“, sagði Jack. „Hamingjan góða. .,Er þetta algengt í Ameríku?" „Nei, eiginlega ekki“, sagði Jack. „Hvemig var fyrsta konan. þín?“ „Af hverju viltu fá að vita það?“ spurði Jack. „Mig langar til að vita hvernig þú talar um mig. þegar allt er búið á milli okkar“ sagði hún. „Hvemig var hún? Faleg? „Mjög falleg“, sagði Jack. Bíll var að ná honum; hann ók mjög hratt og deplaði ljós- tmum ákaft, og Jack beið þar til hann var kominn framhjá, áður en hann hélt áfram. „Hún var líka alveg hræðileg". ,.Áttu líka eftir að tala þannig um mig?“ spurði Veronica. — Nei. sagði Jack. — Ég hef aldrei talað þannig um annað kvenfólk. Aðeins um fyrstu kon- una mína“. „Af hverju giftístu henni?“ ,,Ég gat ekki fengið hana með öðru móti“, sagði Jack meðan hann horfði eftir Ijóskeilunum og starði inn í hina dauðu for- tíð. þar sem allt úði af óskilj- anlegum ákvörðunum, tilgangs- lausum fómum. metnaðargh-ni, dauðri ástríðu. „Þú vissir ekki að hún var hræðileg þá?“ Veronica dró und- ir sig fætuma í sætinu og sneri sér að honum með áhuga með- an hún naut uppljóstrana hans með kjaftakerlingagleði í svipn- um. „Ég hafði svo mitt hugboð" sagði Jack. „En ég neyddi sjálf- an mig til að hafa það að engu. Auk þess gerði ég ráð fyrir að ég gætí lagað hana, begar við værum gift. „Lagað hana hvemig?" „Frá því að vera heknsk, á- gjöm, afbrýðisöm, hégóma- leg. . . “ ,,Og gaztu það?“ „Nei, auðvitað ekki“. Jack brosti með sjálfum sér. „Hún versnaði1. : „Og vildi hún í alvöru ekki sofa hjá þér nema þú giftast henni?“ spurði Veronica van trúuð. ,,Nei.“ „Hvað var hún — ítölsk?" Jack. hló dátt og klappaði Veronicu á hnéð. „Þú ert skrít- in stúlka", sagði hann. „Þú ert þeirrar skoðunar. að ef eitt- hvað er reglulega afleitt, þá hljóti það að vera ítalskt“. ,,Ég hef mínar ástæður til þess“, sagði Veronica. „Var hún ítölsk?“ ,,Nei“. Veronica hristi höfuðið undr- andi. ,.Ég hélt að svona lagað gæti ekki átt sér stað í Banda- ríkjunum“. „Allt á sér stað í Bandaríkj- unum“, sagði Jack“. Alveg eins og annars staðar". „Borgaði það sig þegar til kom?“ spurði Veronica for- vitnislega. ,.Ég á við að giftast til þess að. . .“ „Nei, sagði Jack. „Auðvitað ekki“. ,.Hvað gerðirðu. þegar þú varðst ástfanginn af annarri?“ „Ég tók mér flugfar — ég var í Hollywood og konan mín og barnið í New York — „byrj- aði Jack. ,,Ó.“ sagði Veronica. „Það var þá barn“. „Já. Ég fór með flugvél til New York og sagði konunni minni að ég væri búinn að finna aðra og ég ætlaði már að taka upp ástasamband við hana“. „Bíddu hægur“, sagði Vero- nica tortryggin. ..Ætlarðu að segja mér, að þú hafir sagt henni frá því áður en það gerð- ist?“ „Já“, sagði Jack. „Af hverju?“ ,,Ég hafði dálítið kyndugar hugmyndir um gamansemi í þá daga“, sagði Jack. „Og hún féllst á skilnað — svona fyrirvaralaust?“ „Nei, auðvitað ekki“, sagði Jack ,,Ég var búinn að segja þér, að hún var heimsk, þröng- sýn og ágjörn. Hún féllst á skilnað missiri seinna. þegar hún vildi sjálf giftast öðrum“. „Og barnið. Er það drengur?“ Jack kinkaði kolli. „Hvar er hann núna?“ spurði Veronica. „1 háskólanum í Ohicago. Hann er tuttugu og tveggja ára gamall. „Hvernig er hann?“ Jack beið andartak áður en hann svaraði. Það er nú spum- ing í lagi, hugsaði hann — hvemig er sonur þinn? „Hann er mjög vel gefinn'. sagði hann og fór undan í flæmingi. „Hann verður bráðum Ph.D. í eðlis- 'tfræði". „Hvað er Ph.D.?“ „Dr.fíl.“ ,Þykir honum vænt um þig?“ Jack hikaði aftur. „Nei“, sagði hann. „Eiginlega ekki. Dr.fílum þykir ekki vænt um feður sina á okkar dögum. Við skulum tala um eitthvað ann- að“. „Af hverju? Þykir þér óþægi- legt að tala um son þinn?“ ,.Það er víst", sagði Jack. „Hvemig var með hana — konuna í kvikmyndinni?" spurði Veronica. „Hvað heitir hún?“ „Oharlotte Lee“. „Varstu ekki giftur henni?“ „Jú“. ,,Var' hún þér að skapi?“ Jack brosti hvemig Veronica bar fram spurninguna, þýddi beint úr ítölskurmi. „Já“, sagði hann. „Hún var mér mjög að 'skapi". „Og samt skildirðu við hana líka?“ Veronica hristi höfuðið undrandi og íhugandi. „Það hlýtur að vera sárt að þurfa að skilja við svo fallega konu“. ,,Ekki svo sárt“, sagði Jack. „1 fyrsta lagi var hún ekki svona falleg, þegar við skildum. Mundu að það var stríð þarna á milli. Og aufe þess var hún eldri en ég, . . “ ,.Já, en samt sem áður. . . “ „Henni tókst að gera það sársaukaminna“, sagði Jack. „Eins og til dæsnis með því að Miðvifeudagur 29. júlí 1964 Skrá yfír umboðsmenn ÞjóðvHjans úti á landi AKRANES: Ammtmdur Gíslason Háholti 12. Sími 14’67 AKUREYRI: Pálmi Ólafsson Glerárgötu 7 — 2714 BAKKAFJÖRÐUR; Hilmar Einarsson. BORGARNES: Olgeir Friðfinnsson DALVÍK: Tryggvi Jónsson Karls rauða torgi 24. N EYRARBAKKI: Pétur Gíslason GRINDAVÍK: Kiartan Kristófersson Tröð HAFNARFJÖREÍUR: Sófus Bertelsen Hringbraut 70. Sími 51369. HNÍFSDALUR: Helrri Biörnsson HÓLMAVÍK: Ámi E. Jónsson, Klukkufelli. HÚSAVÍK: Amór Kristjánsson. HVERAGERÐI: Verzlunin Reykjafoss h/f. HÖFN. HORNAFTRÐI: Þorsteinn Þorsteinsson. tRAF.TÖRDUR: Bókhlaðan h/f. KEFLAVÍK: Magnea Aðalgeirsdóttir Vatnsnesvegi 34. KÓPAVOGUR: Heloa .Tóhannsd. Ásbraut 19. Sími 40319 NESKAUPSTAÐUR: Skúli Þórðarson. YTRT-N.TARÐVTK: .Tóhann Guðmundsson. ÓLAFSF.TÖRÐUR: Sæmundur Ölafsson. ÓLAFSVTK: Gréta .Tóhahnsdóttir R ATTPAR.HÖTFN- Guðmundur Lúðvíksson. REYÐARF.TÖRÐUR: Biöm Jónsson, Reyðarfirði. SANDGERÐT- Sveinn Pálsson, Suðurgötu 16. SAUÐÁRKRÓKTTR- Hulda S;oivrbiö'mcdóttir, Skagfirðingabraut 37. Sími 189. SELFOSS: Msgnús Aðalbiamarson. Kirkjuvegi 26. SEYÐTSF.TÖRÐTTR • Sigtirður Gíslason. SIGLUFJÖRDUR- Kolbeinn Friðbjamarson, Suðurgötu 10 Sími 194. SILFURTÚN, Garðahr: Sigurlaug Gísladóttir, Hof- túni við Vífilsstaðaveg. SKAGASTRÖND: Guðm. Kr. Guðnason. Æigissíðu. STOKKSEYRT: Frímann Sigurðsson. Jaðri. STYKKTSHÓLMTJR: Erl. Vivgósson. VESTMANNAEYJAR• Jón G’'"-'=rSson, Helga- fellsbraut 25. Sími 1567. VOPNAFJÖRDUR: Sigurður Jónsson. ÞORLÁKSHÖFN: Baldvin Albertsson. ÞÓRSHÖFN: Hólmgeir Halldórsson. Nýir áskrifendur og aðrir kaupendur geta snúið sér beint til þessara umboðsmanna blaðsins. Sími 17-500. FERÐIZT MEÐ LANDSÝN • Seljum farseðla með flugvélum og skipum Greiðsluskilmálar Loftleiða: • FLOGIÐ STRAX - FARGJALD GREITT SÍÐAR • Skipuleggjum hópferðir og ein- staklingsferðir REYNIÐ VIÐSKIPTIN FERÐASKRIFSTOFAN LAND S V N ^ TÝSGÖTU 3. SÍMI 22890. — P.O. BOX 465 — REYKJAVÍK. UMBOÐ LOPTLEIÐA. Auglýsið i Þjóðviljanum

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.