Þjóðviljinn - 31.07.1964, Blaðsíða 10

20 SlÐA
Ég man eftir ströndinni. Það
var yndisleg strönd fyrir börn.
Úti á víkinni var eyja sem við
sigldum út í. Og melónurnar.
Melónumar voru dásamlegar.
Stundum þegar ég borða melónu
á veitingahúsi, finnst mér ég
vera orðin lítil telpa á Spáni.
Hún man eftir melónum úr
þvi stríði, hugsaði Jack og
minntist þessara ára, minntist
ungu mannanna sem hann hafði
gengið í skóla með og höfðu
fallið á þessum árum. Kannski
fyrir hendi föður Veronicu,
hugsaði hann, mannsins sem var
svo góður fjölskyldufaðir.
— Hvar er faðir þinn núna?
spurði hann. — Dáinn. sagði
hún blátt áfram.
Eitt stig okkur í hag, hugsaði
Jack án allrar samúðar. Ein-
hvem veginn kæfði umhugsunin
um ofurstann sem háði stríð sitt
f huggulegheitum frá éinbýlis-
húsdnu við sjóinn í San Sebast-
ian þá samúð sem Jack var van-
ur að finna til við tilhugsunina
um alla þá sem fallið höfðu í
6tríðinu á báðum vígstöðvum.
Féll hann á Spáni? spurði hann.
— Nei, sagði Veronica.
Hann særðist. en ekki mjög al-
varlega. Hann særðist líka í Ab-
essiníu. Hann var aljtaf í
fremstu víglínu. Mér er sagt að
hann hafi verið mjög hugaður.
Hann var í raúninni meðal
hinna fyrstu úr ítalska hemum
sem féllu í síðari heimsstyrjöld-
inni. Við vorum með honum
í Tripolis. Hershöfðinginn hans
var einmitt að koma af fundi
með Mussolini og Mussolini
hafði staðhæft við hershöfðingj-
ann að Ítalía myndi ekki taka
þátt í stríðinu. Það var sumarið
sem Frakkland féll. Mamma hélt
garðveizlu til að halda það há-
tíðlegt að við færum ekki í
stríðið. Ég var í bleikum kjól
með hvíta hanzka, og ég fékk
að bjóða smákökur. Og svo tókum
við auðvitað þátt í striðinu þrátt
fyrir allt og viku seinna var
faðir minn dáinn. Hann var i
kðnnunarflugi að athuga stöðu
okkar gagnvart Englendingum
og var skotinn niður.
Þrjár styrjaldir. hugsaði Jack,
þrjú markskot. Faðir Veronicu
virtist hafa lent á rangri hillu.
Og margar garðveizlur.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
6nyrtistofu STEINU og DÓDÓ
Laugavegi 18. III. h. (lyfta) —
SÍMI 23 616.
P E R M A Garðsenda 21. —
SlMI: 33 9 68. Hárgreiðslu og
snyrtistofa.
D ö M U R I
Hárgreiðsla við allra hæfi —
TJARNARSTOFAN. — Tjamar-
götu 10 — Vonarstrætismegin —
SIMI: 14 6 62.
HAKGEIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR — (María
Guðmundsdóttir) Laugavegi 13.
— SlMI: 14 6 56. — Nuddstofa á
sama stað.
— Pabbi minn hataði Musso-
lini: sagði Veronica. Auðvitað
sagði hann það aldrei við mig
eða systur mína. Við vorum
alltof ungar. En hann skrifaði
dagbók og ég las hana seinna..
Ofursta-sýkin, hugsaði Jack.
Hin eilífa dagbók.
— Astæðan til þess að hers-
höfðinginn fór til Mussolinis
í þetta skipti, sagði Veronica.
var sú, að hann ætlaði að
segja honum að það væri hvorki
nóg lið né vopnabúnaður í N-
Afríku til að, verjast Englend-
ingum. Hann og faðir minn
sömdu langa skýrslu í samein-
ingu. Þetta stendur allt í dag-
bók föður míns. Þannig hefur
þetta alltaf verið í ítalska hem-
um sagði hún biturlega. Það
var aldrei nægur vopnabúnaður
og þess vegna voru menn not-
aðir í staðinn og þeir voru
drepnir. Það er ekki eins og
í ykkar her.
— Ojæja, sagði Jack. Þeir
féllu nú svo sem í okkar her.
— Þú veizt vel hvað ég á
við. sagði Veronica. Á ítalíu
var þetta eintómur fagurgali og
áróður — fallegir einkennisbún-
ingar, skrúðgöngur. miklar ræð-
ur — Mussolini sem öskraði og
laug og gretti sig. Og svo eftir
á skotfæri sem pössuðu ekki í
byssumar eða benzínlausir skrið-
drekar eða liðsforingjar sem
voru að dansa og skemmta sér,
begar þeir hefðu átt að vera að
iæra að lesa á kort. Englending-
amir drápu líka bróður minn
í Afríku. Hann var átján ára.
Hann var líka f garðveizlunni
sem mamma hélt í Tripolis til
að halda það hátfðlegt að
Mossolini ‘hafði sagt við yfir-
mann pabba að það yrði ekkert
stríð. Veronica tók sígarettu
upp úr tösku sinni og kveikti
f henni. Jack skotraði augun-
um til hennar um leið og hún
strauk eldápýtunni við og sá að
loginn skalf. að höndin titraði,
bótt rödd Veronicu væri róleg
og tilfinningaiaus. — Ég skal
s.egja þér, sagði hún, að ein-
hvem tíma verð ég að eiga
heima annars staðar en á Italíu.
★
Það var orðið áliðið þegar
bau óku að hóteli Veronicu og
litla torgið sem hótelið stóð við.
var mannautt. Hótelið var lítið.
Dymar stóðu opnar og litla and-
dyrið var uppljómað. Þegar Jack
slökkti á bílljósunum fyrir
framan hótelið. sá hann nætur-
vörðinn sitja í armstóli með
bakið að götunni og stara á
sjálfan sig í risastórum spegli
sem var á endaveggnum í and-
dyrinu. Næturvörðurinn var
ungur og iaglegur og hann hlaut
að hafa verið að minnsta kosti
hálftíma að greiða svarta hárið
svona vel og fallega. 1 íhugulli
aðdáun á sjálfum sér, þakklæti
yfir þykku og skfnandi hárinu.
sælu yfir sléttu, gulbrúnu enn-
inu, dökkum augurrum. form-
fögrum munninum, sterkiegum
kjálkunum, vel löguðum róm-
verskum hálsinum, lét nætur-
vörðurinn nóttina líða án þess
að láta sér leiðast, niðursokkinn
og ánægður yfir hinni óbreyti-
legu spegilmynd í vel pússuðum
speglinum. Engá þýzka presta
var að sjá þessa stundina.
Þ7ÓÐVILJINN
— Sjáðu nú þetta, sagði Ver-
onica. Hvar í fjandanum erhægt
að sjá annað eins og þetta?
Og hann verður ekki vitundar-
ögn vandræðalegur þegar ég
kem inn og sé hann sitja svona.
Hann réttir mér lykilin eins og
hann væri að gefa mér tylft af
rósum. og áður en ég er komin
upp stigann að næstu hæð, er
hann aftur setztur í stólinn sinn
Jack hló. Þetta er með því
hjartnæmasta sem ég hef séð
í Róm. sagði hann.
— Það kemur ekki við hjartað
i mér, sagði Veronica. Hún fór
að opna dymar til að komast
út. Jack laut yfir til hennar og
tók í hana. Hann lagði arminn
utanum hana og kyssti hana.
Andartak var hún stirð og ó-
fús. svo hallaði hún sér að hon-
um, greip báðum höndum um
andlit hans og kyssti hann á-
kaft.
— Ég gæti vel hugsað mér að
fara með þér upp. sagði hann.
Hún hristi höfuðið. Það leyfir
hann bér aldrei.
— Ég gæti mútað honum.
— Þá myndi hann missa at-
vinnuna. Prestamir eru alltaf á
vakki um gangana eins og mýs.
— Jæja þá, sagði Jack. Komdu
þá heim á hótelið til mín.
— Ég þori að ábyrgjast að
Róbert stendur þar og bíður,
sagði hún. Nei þökk fyrir.
— Ég fæ snjalla hugmynd,
sagði Jack. Ég get tekið á leigu
herbergi fyrir nóttina. Núna
á stundinni.
33
Veronica hugsaði sig um and-
artak. Svo brosti hún. Þessir úr-
ræðagóðu Ameríkanár, sagði
hún. Það var ekki að undra að
þið ynnuð stríðið. Komdu þá.
Þau stigu útúr bílnum og inn
í anddyrið. Dyravörðurinn sneri
sér hægt og með semingi frá
speglinum. reis á fætur, hneigði
sig og sagði: Buona sera, signor-
ina, og gekk léttum en virðuleg-
um skrefum bakvið afgreiðslu-
borðið til að taka lykilinn henn-
ar af króknum.
— Segðu honum að ég vilji
fá stórt herbergi með baði, sagði
Jack.
Veronica sagði það á ítölsku.
Næturvörðurinn varð niðurdreg-
inn, já næstum þjakaður á
svipinn. Hann beygði sig yfir
hótelteikninguna. sem fest var
á bretti og grandskoðaði hana,
eins og hún væri kort sem
sýndi hvar fjársjóður væri fal-
inn. Hann hristi höfuðið. Aðrir
höfðu fjarlægt fjársjóðinn. Á
ítölsku og með röddina fulla af
harmi ávarpaði hann Veronicu.
— Það er þýðingarlaust, sagði
hún. Hótelið er alveg fullt. Hann
vill gjaman tryggja þér her-
bergi aðra nótt....
— Já, það er gagn í því. sagði
Jack önuglega. Flytur þú ekki
til vinkonu þinnar á morgun?
— Jú. Veronica brosti að von-
birgðum hans Hún naut þeirra
og tók þau sem gullhamra.
— Það skiptir ekki máli, sagði
Jack við næturvörðinn. Það ger-
ir ekkert til.
— Scusi, sígnore. Sársaukafull-
ir leiksviðsdrættir liðu um frítt,
dökkleitt andlit næturvarðarins
við tilhugsunina um að hann
kæmi í veg fyrir alþjóðlega ást
í Róm þetta kvöld. Desolato.
— Ég er líka desolato, sagði
Jack. Þú getur ekki gert þér
í hugarlund hvað ég er dcsolato.
Hann sneri sér að Veronicu.
Hvenær sé ég þig aftur?
— Ég hringi til þín í fyrra-
málið, sagði hún. Þegar ég flyt
inn í íbúðina.
— Ég er ekki heima í fyrra-
málið. Getum við ekki borðað
hádegisverð saman?
Veronica kinkaði kolli.
— 1 sama veitingahúsinu, sagði
Jack. Hjá Emesto. Ég er búinn
að fá býsna miklar mætur á því
veitingahúsi. Kortér yfir eitt.
— Ágætt. sagði hún. Hún
þrýsti hönd hans og næturvörð-
urinn horfði á þau með áhuga
í svipnum. Mér þykir þetta lesitt
með nóttina í nótt. En ég varaði
þig við, var það ekki?
— Jú, þú varaðir mig við.
Hún hló lágt Þú getur sjálf-
um þér um kennt, sagði hún.
Þú fékkst hagstætt iilboð niðri
á ströndinni.
— Farðu að hátta. sagði Jack.
Þrátt fyrir návist næturvarðar-
ins kyssti hann hana á kinnina.
Hann og dyrávörðurinn stóðu
og horfðu á eftir henni þegar
hún gekk af stað upp stigann
með fullmiklu mjaðmavaggi, og
háir hælamir skullu taktfast í
marmaragólfið. Jack leit á næt-
urvörðinn. Andlit mannsins
lýsti af frumstæðri, ódulinni og
bamalegri ástríðu meðan hann
horfði á fótleggi Veronieu' fjar-
lægjast upp stigann.
— Góða nótt, góði vinur. sagði
Jack,
— Buona notte, signore, sagði
maðurinn og andvarpaði.
Þegar Jack var seztur upp í
bílinn á og kveikti á bílljósun-
um var næturvörðurinn aftur
kominn í sætið sitt fyrir framan
spegilinn í anddyrinu og starði
á fallega spegilmynd sína. gagn-
tekinn þakklæti og aðdáun.
Prestamir sigruðu enn einu
sinni, hugsaði Jack, um leið
og hann ræsti vélina og beygði
í áttina að gistihúsinu sínu.
Við hverju var annars að bú-
ast í Róm?
— 14 —
Ég er staddur í upplýstu her-
bergi og þar er töluverður reyk-
ur. Það er líka annað herbergi,
sem ekki er alveg eins vel upp-
lýst en lika reykur f. en það
verður seinna og á hættulegri
tíma. Nú er það aðeins reykur
frá mörgum sígarettum fimm
manna sem sitja kringum borð
í kryppluðum einkennisbúning-
um og spila á spil. Það er heitt
i herberginu, því að myrkvunar-
tjöldin eru dregin- fyrir og
gluggamir lokaðir og við emm
að spila póker. Ég tapa. Ég hef
marga gosa, en tapa. Peningana
á borðið. Það er aðeins hægt að
leggja undir það sem liggur á
borðinu. Maðurinn hægra megin
við mig er með þrjá tíupunda-
seðla og hann sópar þeim inn
í pottinn og sýnir tennumar í
stóru brosi. Ég lít í kringum
mig á hina mennina fjóra og
uppgötva allt í einu að þeir
em allir dauðir. Sá sem vann
dó á ströndinni nokkmm vikum
seinna, hinir lifðu það af. en
dóu samt í borgaralegum rúm-
um sínum, krabbamein, sjálfs-
morð, ofdrykkja. Það skrjáfar
í pundseðlum, einhenti lyftu-
drengurinn kemur inn með
flösku af svartamarkaðswhiskýi
í viðbót, peningamir hafa eig-
aodaskipti. Um leið ,veit ég að
ég tapa hundrað og tuttugu
pundum áður en spiljnu lýkur
og öll London verður eitt reyk-
haf af eldunum sem þýzkar
flugvélar kveikja síðar'um nótt-
ina. Nú er aftur dimmt og ég
er að nálgast trékofa við endann
á stíg miili fumtrjáa. Þar er
þefur af blautum leir, whiský-
sulli, lyfjum. Gegnum rifur í
' kofaveggjunum sleppa íjósræm-
ur út í myrkrið. Ég geng niður
tröppur. Ég horfi. Tveir risa-
stórir sköllóttir menn með blett-
óttar, hvítar svuntur em að
vinna við borðið og spjalla sam-
an.' Svo sé ég hvað þeir em
að vinna við. Það er búkur af
manni, hann er mjög hvítur og
þeir em að skera hann í stór
stykki. Mennimir með svunt-
umar undir hvíta ljósinu taka
ekki eftir mér. Mig langar til
að hlaupa burt, en ég get það
ekki. Ástæðan til þess að ég
get ekki hlaupið er sú. að það
er ég sem ligg á borðinu undir
hnífunum. Mig langar til að
æpa, en það heyrist ekkert
hljóð. Ég er lamaður af sorg,
en svo lifnar allt í einu yfir
mér og mér verður létt um
hjartað. Það er búið, hugsa ég
glaður. Þetta tókst. Ég er búinn
að vera. Verkið er unnið. Það
getur ekkert komið fyrir mig
framar. Ég þarf ekki að óttast
neitt. Útfararklukkumar hringja.
Það er hressandi væta á andliti
mínu....
★
Kiukkurnar urðu að einni
klukku. bjálkakofinn varð að
hótelherbergi, vætan á andliti
hans varð að blóði. Hann vakn-
aði: Síminn við rúmið var að
hringja. Harm fálmaði eftir rof-
anvm í myrkrinu. Þegar ljósið
kviknaði, leit hann ósjálfrátt á
Föstudagur 31. júlí 1964
Skrá yfír umboðsmenn
Þjóðviljans útí á landi
AKRANES: Ammundur Gíslason Háholti 12. Sími 1467
AKUREYRI: Pálmi Ólafáson Glerárgötu 7 — 2714
BAKKAFJÖRÐUR: Hilmar Einarsson.
BORGARNES: Olgeir Friðfinnsson
DALVÍK: Trvggvi Jónsson Karls rauða torgi 24.
EYRARBAKKI: Pétur Gíslason
GRINDAVTK: Kiartan Kristófersson Tröð
HAFNARFTÖRÐUR- Sófus Bertelsen
Hringbraut 70. Sími 51369.
HNÍFSDALUR- Heiri Biörnsson
HÓLMAVÍK: Árni E Jórisson. Klukkufelli.
HTTSAVÍK- Arnór Kristiánsson.
HVERAGERDT- Verzlunin Revkiafoss h/f.
HÖFN. HOR.NAFTRÐI- 'Þorsteinn Þorsteinsson.
tSAFJÖRÐUR,: Bókhlaðan h/f.
KEFLAVTK- Marmea Aðalgeirsdóttir Vatnsnesvegi 34.
KÓPAVOGUR: Helga .Tóhannsd. Ásbraut 19. Sími 40319
NESKAUPSTADUR: Skúli Þórðarson.
YTRT-N.TARDVTK: .Tóhann Guðmundsson.
ÓLAFSF.TÖRÐUR- Sæmundnr Ólafsson.
ÓLAFSVÍK: Gréta Jóhannsdóttir
R ATTFARTTÖF'N'- rjnðrmrndnr Lúðvíksson.
REYDARF.TÖRÐUR: Biörn Jónsson. Reyðarfirði.
SANDGERÐT- Sveinn Pálsson, Suðurgötu 16.
SAUÐÁRF'fOfttr- Hulda Sicnrbiömsdóttir,
Skagfirðingabraut 37. Sími 189.
SELFOSS: Magnús Aðalbiarnarson. Kirk'fuvegi 26.
SEYÐISF.TÖR.ÐITR• Sigurður Gíslason.
STGLUFJÖRDUR' Kolbeinn Fr’ðbjarnarson,
Suðurgötu 10 Sími 194.
SILFURTÚN, Garðahr: Sigurlaug Gísladóttir, Hof-
túni við VífilsstaðaVeg.
SKAGASTRÖND: Guðm. Kr. Guðnason. /Egissíðu.
STOKKSEYRI: Frímann Sigurðsson, Jaðri.
STYKKISHÓLMUR: Erl. Viggósson.
VESTMANNAEYJAR- .Tón Gunnarsson, Helga-
fellsbraut 25. Sími 1567.
VOPNAFJÖRÐUR: Sigurður Jónsson.
ÞORLÁKSHÖFN: Baldvin Albertsson.
ÞÓRSHÖFN: Hólmgeir Halldórsson.
Nýir áskrifendur og aðrir kaupendur geta snúið sér
beint til þessara umboðsmanna blaðsins.
Sími, 17-500.
FERDIZT
MEÐ
LANDSÝN
• Seljum farseðla með flugvélum og
skipum
Greiðsluskilmálar Loftleiða:
• FLOGIÐ STRAX - FARGJALD
GREITT SÍÐAR
• Skipuleggjum hópferðir og ein-
staklingsferðir
REYNIÐ VIÐSKIPTIN
FERÐASKRIFSTOFAN
LAN □ SYN ^
TÝSGÖTU 3. SÍMX 22890. — P.O. BOX 465 — REYKJAVÍK.
(JMBOÐ LOFTLEIÐA.

A uglýsið i ÞjóðvHjan um