Þjóðviljinn - 01.08.1964, Síða 7

Laugardagur 1. ágúst 19ff4
ÞIÖÐVIUINN
SlÐA 7
de Gaulle sýnir Bonn-
stjórninni í tvo heimana
Sáttmálar eru eins og ungar
siúlkur og rósir, þeir end-
ast meðan þeir endast, sagði
sagði Charles de Gaulle fyrir
skömmu, þegar bandalagssátt-
máli Frakklands og Vestur-
Þýzkalands barst í tal. Á fundi
Frakklandsforseta með frétta-
mönnum í síðustu viku gerði
hann opinskátt að mesti blóm-
inn er farinn af plagginu sem
þeir Adenauer undirrituðu í
fyrravor og innsigluðu með
kossum og kirkjugöngum.
Snemma í þessum mánuði kom
de Gaulle með fríðu föru-
neyti ráðherra sinna til
Bonn að sitja ársfjórðungsleg-
an fund aeðstu manna banda-
iagsríkjanna tveggja. Á þess-
um fundi hafnaði Erhard, eftir-
maður Adenauers, öllum hug-
myndum franska forsetans,
jafnt um vesturevrópska
stefnu í alþjóðamálum óháða
Bandaríkjunum og samstöðu
rikjanna tveggja í alþjóðamál-
um og hernaðarlegum efnum.
Eftir heimkomuna til Parísar
varð de Gaulle að orði, þeg-
ar tíðrætt varð um afstöðu
Erhards í þröngum hóp
franskra forustumanna: ,,Hann
myndi láta mála lajapirnar á
sér grænar, ef þess væri ósk-
að í Washington". Fyrra
fimmtudag snupraði svo
franski forsetinn þýzka kansl-
arann frammi fyrir alþjóð og
lét í það skína, að ef leiðin
til „evrópskrar Evrópu" sem
liggur um Bonn reyndist lok-
uð kynnu aðrar að verða at-
hugaðar. svo að leiðin um
Varsjá og Austur-Berlín.
ður en de Gaulle leysti frá
skjóðunni á blaðamanna-
fundinum í Elysée höllinni,
hafði fimmta herdeild hans í
Vestur-Þýzkalandi lagt til at-
lögu gegn Erhard en varð að
lúta í lægra haldi. Meðan Er-
hard dvaldi í Kaupmanna-
höfn í opinberri heimsókn,
brugguðu foringjar gaullista-
deildarinnar í flokki hans ráð
sín. Adenaúer, formaður Kristi-
lega ' demókrataflokksins. og
Franz-Josef Strauss, formaður
bræðraflokksins í Bajern, eru
þar fremstir í flokki. Þeir
efndu til fundar í Bonn að
Erhard fjarverandi með Josef
Dufhues. framkvæmdastjóra
kristilegra dómókrata, og Hein-
rich Krone, gömlum vin Aden-
auers og trúnaðarmanni hans
í ríkisstjórninni. Þessir fjórir
framámenn kaþólska armsins í
flokknum ákváðu að kalla
saman miðstjórnarfund til að
ræða kröfu Adenauers og
Strauss um breytta utanrikis-
stefnu, náið samstarf .við de
Gaulle og andstöðu gegn ósk-
um Bandaríkjastjómar um að
bæta sambúðina við Sovétrík-
in með ráðstöfunum til að
draga úr viðsjám í Mið-Evr-
ópu. Strauss lýsti yfir opin-
berlega að kanslarinn yrði að
móta stjómarstefnuna í sarm-
ráði við formenn beggja kristi-
legu flokkanna. Erhard sá að
ekki var seinna vænna að sýna
gaullistum í tvo heimana. í
ræðu á flokksþingi Kristilega
félagsmálasambandsins í Baj-
em gekk hann í berhögg við
flokksformanninn Strauss,
kunngerði að hann og hann
einn ætti samkvæmt stjórnar-
skránni að ráða stjórnarstefn-
unni og þeir sem vildu breyta
henni yrðu að gera svo vel
og bera fram vantraust á' þingi.
Við þetta lyppuðust gaullist-
amir niður. Þeir eru i miklum
minnihluta í þingflokki kristi-
legra, og þar að auki getur Er-
hard reitt sig á stuðning sósi-
aldemókrata í atkvæðagreiðslu
um utanríkisstefnuna. Að skip-
un Erhards aflýsti Adenauer
boðuðum miðstjórnarfundi, en
engar líkur eru til að þeir
Strauss séu með öllu af baki
dottnir þrátt fyrir þennan ósig-
ur. Þessir kaþólsku íhaldsmenn
vilja með engu móti sætta sig
við alger yfirráð frjálslyndu
mótmælendanna Erhards,
Schröders utanríkisráðherra og
von Hassels landvamarráð-
herra í ríkisstjórninni þegar
um utanríkismál er að tefla.
Gaullistarnir vilja leggja meg-
ináherzlu á bandalagið við
Frakkland og myndun ,,Litlu-
Evrópu“ á grundvelli Efnahags-
bandalagsins; Erhard og sam-
starfsmenn hans leggja meiri
áherzlu á tengslin við Banda-
ríkin og Bretland. Kjósenda-
hylli Erhards er kristilegum
demókrötum ómissandi í þing-
kosningunum að ári, svo að
við honum er ekki unnt að
hrófla, en ekkert tækifæri
verður látið ónotað til að
bregða fæti fyrir Schröder ut-
de Gaulle að halda ræðu
Erhard (t. v.) og Adcnauer ræðast við
anríkisráðherra. Takist að
ryðja honum úr vegi telja
gaullistarnir auðveldara að ná
tökum á Erhard, og þar að
auki hefur Strauss lengi haft
augastað á utanríkisráðherra-
embættinu.
Fyrsta lota togstreitunnar í
Bonn var um garð gengin
með sigri Erhards og annarra
Bandaríkjasihna, þegar de
Gaulle hóf upp raust sína í
París og útlistaði hugmynd
sína um „evrópska Evrópu“
skýrar en nokkru sinni fyrr.
Drottnunaraðstöðu Bandaríkj-
anna í Vestur-Evrópu er lok-
ið, sagði franski forsetinn. og
áhrif Sovétríkjanna í öðmm
iöndum Austur-Evrópu fara
einnig þverrandi. Tími er
kominn til að móta sjálfstæða,
evrópska stefnu í alþjóðainál-
um. Hlutverk bandalags Frakk-
lands og Vestur-Þýzkalands
átti að vera að koma þessu i
framkvæmd, en það hefur ekki
verið gert, sökum þess að Vest-
ur-Þýzkaland ,,er ekki enn
komið á þá skoðun að stefna
Evrópu eigi að vera evrópsk
og óháð“. Forse^inn taldi upp
ágreiningsmálin milli stjórna
Frakklands og Vestur-Þýzka-
la'nds, afstöðuna til NATÓ, (og
þar með Bandaríkjanna), mál
Austur-Asíu, aðstoð við þró-
unarlöndin, búvöruverðið í
Efnahagsbandalaginu, og
klykkti út með því að tilgreina
jrvö ný ágreiningsefni í viðbót
við þessa gamalkupnu romsu.
Hann sló því föstu að stjórn-
imar í París og Bonn greindi
á um ..viðhorfið gagnvart
austrinu, sér í lagi gagnvart
fylgirikjum Moskvu“ og kvað
skoðanir þeirra skiptar ,,hvað
varðar mál sem snerta landa-
mæri og þjóðir í Mið- og
Austur-Evrópu“.
Vesturþýzka stjómin gaf út
mótmælayfirlýsingu sökum
ádeilu de Gaulle og bar hon-
um á brýn tilraun til íhlutun-
ar um vesturþýzk innanlands-
mál, þegar hann spáði að ó-
breytt afstaða valdamanna i
Bonn myndi valda ,,ókyrrð
meðal þýzku þjóðarinnar“.
Hinsvegar hefur hún látið
liggja í ' láginni hvassasta
broddinn, í reiðilestri franska
forsetans. ummælin um mis-
munandi afstöðu til landa
Austur-Evrópu og ríkjaskipun-
ar í Mið-Evrópu. Með þeim
er vesturþýzka stjómin minnt
á, að hvað sem öllum banda-
rískum stuðningi líður hefur
Frakkland á valdi sínu að
greiða utanríkisstefnu Vestur-
Þýzkalands banahögg. Meðal
landamæralína í Mið-Evrópu
eru landamæri Austur- og
Vestur-Þýzkalands og Austur-
Þýzkaland er hluti af rfkja-
skipun Mið-Evrópu. Viðurkenni
Frakkland Austur-Þýzkaland
má Vestur-Þýzkaland heita
einangrað í Evrópu, en Pólland
og Tékkóslóvakía þyrftu ekki
lengur að reiða sig á Sovét-
rikin ein til að bægja frá hætt-
unni á að upp rísi einu sinni
Framhald á 9. síðu.

27. DAGUR
Magnús konungur sigldi síðar um daginn, og komu þeir
svo til hafnar, að þeir Haraldur höfðu tjaldað áður. Sjá
þeir, að Haraldur hafði lagt í konungslægi og hann ætlaði
þar að liggja. En er þeir Magnús konungur höfðu hlaðið segl-
um sínum, þá mælti Magnús konungur: ,,Greiði menn nú
róðurinn og setjist með endilöngjm borðum; sumir brjóti
upp vopn sín og vophist. En með því að þeir vilja eigi brott
leggja, þá skuhjm vér berjast“.
En er vora tók, buðu þeir út leiðangri úr Noregi, Magnús
konungur og Haraldur konungur. Það bar að eitt sinn, að
Magnús konungur og Haraldur konungur lágu um nótt i
einni höfn, en um daginn eftir var Haraldur fyrri búinn
og sigldi hann þegar, en að kveldi lagði hann til hafnar,
þar sem þeir Magnús konungur höfðu ætlað að vera þá nótt.
Haraldur lagði rínu skipi i konungslægi og tjaldaði þar.
En er Hcraldur konungur sér, að Magnús konungur ætl-
aði að leggja til orustu við þá, þá mælti hann við sína
menn: „Höggvið þér festarnar og látið slá skipunum úr lægi.
Reiður er Magnús frændi‘“ Svo gerðu þeir, þeir lögðu skip-
um þr læginu.