Þjóðviljinn - 08.01.1966, Blaðsíða 8

g SÍÐÁ — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 8. Janúar 1986
STORM JAMESON:
Ó,
BLINDA
HJARTA
hluta ProVence minnti vanga-
svipur hennar á rómverska
hefðarkonu, hálsinn þrekinn og
sterkilegur, nefið beint og
þrjózkulegt, ennið lágt en beint:
framanfrá var neðri hluti and-
litsins ekki vitund klassís'kur —
hakan stráksieg og munnurinn
stór; tvær djúpar hrukkur í
andliti hennar þótt hún væri
fimmtíu og fimm ára, og þær
gerðu svip hennar dálítið hæðn-
isJegan, rétt eins og hún gerði
gys að aldri sínum og þreknum
mjöðmunum undir mittinu sem
enn var grannt.
Þegar Michal hirti hana af
götu sinni í Márseilles var hún
tuttugu og fimm ára, veik, lang-
soltin, og ekkert nema gráleitt
hörund og bein. Hún var gift
veitingaþjóni, sem hafði yfrgef-
ið hana og stungið af til Banda-
ríkjanna með bandarískri konu
sem bjó á hótelinu þar sem
hann vann. Hún hafði reynt
árangurslaust að fá sér vinnu,
hún var veik og fyrstu tilraunir
hennar til að selja sig höfðu
einnig farið út um þúfur. Ef til
vill fann hún í fyrstu aðeins til
þakklætis til Michals, rétt ein9
og soltið dýr er þakkiátt mann-
inum sem gefur því mat og
húsaskjól. En fljótlega, þegar
hún fékk aftur heilsu og krafta,
lærðu þau að meta líkami hvors
annars, og síðar meir kom til al-
úð og kærleikur.
Þau vissu ekkert hvort maður
hennar var á lífi eða ekki. Þau
höfðu aldrei hirt um að fá það
.upplýst. Hvorugt hugsaði um
samband þeirra öðru visi en
ævilangt.
Lengi vel hafði Michal gertsér
vonir um böm, að minnsta kosti
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
-.augavegi 18 TII hæð (lyftaj
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMI 33-968
D Ö M U R
Hárgreiðsla ríð állra hæfi.
TJARNARSTOFAN
Tiamargötu lo Vonarstrætis-
. megin — Sími 14-6-62
Hárgreiðsl ustof a
Austurbæjar
Maria Guðmundsdóttir.
Laugavegj 13. simi 14-6-58
Nuddstofap er á sama sfað
son. Einhver -missmíð í sterk-
bvggðum líkama Lottu orsakaði
aðeins fósturlát og eftir fjögur
slfk var öll von úti.
Hún var þrjátíu og m'u ára —
með andlit og kropp ungrar
konu — þegar Michal færði
henni fjögurra ára drenginn sem
hann hafði fundið við vegar-
brún, þar sem stanzlaus straum-
ur flóttafólks og geðlausra
hermanna hafði dögum saman
fossað um eins og flóðbylg.ja
sem eyðir landssvæði.
Hvens vegna hafði hann far-
ið með hann alla þessa leið til
St.-Loup í stað þess að skila
honum á næstu lögreglustöð?
Ástæðan var ósköp einföld. Þeg-
ar hann hafði tekið upp bamið
sem svaf og grét í svefninum,
hafði það opnað annan lófann
og lokað honum um fingur Mic-
hals og hætt að gráta. Það var
ekki fyrr en seinna sem hann
tók eftir kynferði bamsins og
útliti.
Bamið var fallegt eins og
grísk stytta. Jafnvel Paul Laurr-
au sem sá drenginn einn daginn
þegar Jiann kom í kaffihúsið,
varð orðlaus og þegar hann kom
upp orði sagði hann aðeins:
— Þi'i ættir að fara varlega.
Þetta endist ekki.
Annað hvort var hann sein-
þroska af fjögurra ára bami að
vera eða þá að minni hans hafði
orðið fyrir áfalli,- því að hann
gat ekki sagt þeim annað en hve
gamall hann var. að hann héti
Max og ætti heima með mömmu
og pabba heima 1 húsinu okkar.
Hann vissi ekki einu sinni nafn-
ið á bænum eða borginni. Eitt
af rifnu klæðisplögaunum hans
va,r með vörumerki frá Belg-
ísikum fiöldaframlo-Jðqnrla á ó-
dýrum fatnaði, og bar tneð vax
upp talið það sem þau vissu um
hann.
Eftir nokkra stund fóru þau
að tala um hann sem „barnið
okkar“ og dagurinn sem hann
fannst var ákveðinn fjögurra ára
afmælisdagur hans. Þau skírðu
hann upp — Philippe.
Sennilega elskaði Micþal hann
meira en hann hefði elskað sitt
eigið bam, því að ekkert. eng-
inn hvimleiður svipur, engin
ættarafbrýði. skyggði á stolt
hans yfir veru sem guð hafði
sjálfur gefið þeim, eins og
prestupinn sagði.
— Hvar er Philippe? spurði
hann.
— Philippe? Rödd hennar
gældi við nafnið. Hann fór til
Grase fyrir " hálftíma á vesp-
unni sinni. Hann kemur heim
um tíuleytið.
— Þessi vespa, tautaði Miohail
og brosti.
Pilturinn hafði tvö áhugamál,
hraða og dans. Hann notaði
vespuna sína eins og hún hefði
vængi og hann fór hvert á land
sem var, tfl Grasse, Cannes,
Nice, jafnvél til Marseilles til að
dansa — á sumrin fór hann að
heiman klukkan ellefu að kvöldi
og kom heim í morgunverð, eld-
fjörugur enn, ekfceirt nema bros
og glaðværð.
— Hann hreinsaði grænmetíð.
— Allt í lagi með það, sagði
Michal.
Við eitt af borðunum átta í
matstofunni sat á hverju kvöldi
sami gesturinn. Englendingur
sem bjþ einn með þjóni sínum í
húsi skaromt frá þorpinu. Þjónn-
inn var miðaldra Arabi, sem
Englendingurinn hafði haft með
sér frá Túnis, þar sem hann
hafði átt heima áður en hann
kom til St.-Loup árið 1945, og
annað hvort var hann ótrúlega
fáskiptinn eða heimskur, þvi að
enginn hafði heyrt hann segja
lengri setningu en fimm eða sex
orð. 1 búðunum benti hann á
það sem hann ætlaði að fá og
borgaði með peningum sem
hann geymdi í dálítilli striga-
tösku sem hann hafði festa við
mittið innanundir skyrtunni.
Hann prúttaði líka og gafst aldr-
5
ei upp, þótt það stoðaði oftast
ekki. Samt efaðist enginn um
að Englendingurinn væri vel
efnaður. í fyrsta lagi hlaut mið-
aldra, iðjulaus Englendingur að
vera ríkur, og í öðru lagi var
bíllinn hans stór og mjög glæsi-
legur. Á kvöldin, þegar Arab-
inn kom með hann í bílnum
varð hann að skilja bílinn eftir á
efra torginu, og síðan studdi Ar-
abinn hann eða hálfbar hann
niður að hótelinu.
Jouassaint þekkti ekki nafn
hanis — George Leighton — en
lögfræðingurinn stærði sig ann-
airs af því að vita um tekjur,
atvinnu óg fortíð hvers einasta
Engléndings sem bjó í nágrenni
við Nice. Hann var gamall
fremur en roskinn, á aldur við
Larrau, og mun hörkulegri, skin-
boraður, hálsinn sinaber og and-
litið alsett djúpum hrukkum.
Munnurinn var viður og munn-
vikin vissu niður, og það var
eiris og hann skipti andlitinu í
tvennt. Andlitið allt var eins og
gríma þrjózku, tortryggni,
fjandskapar og varúðar. Vanga-
svipurinn var kynlegt sambland
af hrægammi og úlfalda.
Grimmdarlegt andlit, saigði
Lotta. Michal efaðist um það,
þótt hann hefði heyrt grimmdar-
legar atbugasemdir frá bessum
varaþunna munni.
Eitt kvöldið, þegar glæsileg og
vel búin frönsk kona við eitt
af borðunum hafði talað hárri
röddu um stjórnmálamann, sem
hún virtist þekkja þýsna vel,
sagði Leighton seinna:
— Ég þekki konur af hennar
tagi. Hún hefur látið skurð-
lækni skera úr sér legið til þess
að, geta skemmt sér, og hún hef-
ur ekki ánægju af neinu og hún
er eins og bólga eða kýli í
öðru fólki, einkum karlmönnum.
Michal viissi ekki mikið um
hann, en þó vissi hann trúlega
meira en flestir aðrir, að Ar-
abanum undanteknum. Hann
vissi til dæmis að Leighton var
rithöfundur — að minnsta kosfi
var hann að skrifa bók, með
mestu hægð að vísu, annaðhvort
af erfiðismunum eða tregða, því
að hann snerti ekki á ihenni
mánuðum saman,
Þetta bvöld, þegar hann sett-
ist og braut sundur munnþurrku
sína, leit hann upp til Midhals
og sagði kæruleysislega:
— Góður dagur þetta, Vil fá
flösku af Gorton víninu núna.
— Jæja, hún hefúr þá gengið
vel í dag, bókin?
— Mjög vel.
— Það var gott.
Hvem skollann getur karlinn
verið að skrifa? hugsaði hann.
Ævisögu sína? En hefur þetta
nokkur ævi verið?
Hann kom með vínið og lét
bað eftir sér að þiggja vínglas
sem honum var boðið. Að jafn-
aði hefði hann afþakkað það
kurteislega. Honum var á móti
skapi að þiggja gjafir sem hann
gat ek'ki endurgoldið, og þegar
hann hafði eitt sinn heimsótt
Englendinginn sem lá í rúminu
með hitasótt og hann hafði tek-
ið með sér flösku af góðu nauð-
víni, las hann ekki annað en
tortryggni og gremju úr stirð-
legu brosi hans.
— Þetta hefur líka verið góð-
ur dagur fyrir mig, sagði hann.
— Jæja. Er hann þá búinn að
undirskrifa!
— Nei. En hann gerir það ör-
ugglega é morgun.
— Er hægt að vera öruggur
um, nokfcuð þegar hann er
annars vegar?
— Ojá, já. í dag fann hann
peningalyktina. Hann skrifar
undir.
— Hann hefur gefið sér góð-
an tíma.
Michal brosti. Þegar maður
trúir því eins og hann gerir, að
hann eigi heila mannsævi ólif-
aða, þá er hægt að ergja annað
fólk með töfum.
— Ef ég tryði því — byrjaði
Leighton. Hann þagnaði og hélt
síðan áfram rólegri röddu sem
var laus við aila hæðni: Vinur
minn, ég hugsa um dauðann
eins og ég hugsaði um ferðina
hingað þegar ég þurfti að hverfa
frá Tunis fyrrir margra hluta
sakir — það er hyimleitt og ó-
umflýjanlegt, en það er endan-
legt, og maður þarf ekki að
kvíða því að það endurtaki sig.
Er hann að segja sannleikann?
hugsaði Michal. Já. Hann þarf
ekkert að gorta.
Setið var við þrjú önnur borð.
Hann fór aftur fram í eldhúsið
og sendi Lottu upp til að ganga
um beina. Pilturinn, sonur
Trucbis, sem hann hafði ráðið
til sín, var enn of klaufalegur.
Ef Philippe hefði verið heima,
hefði hann getað verið í eld-
'húsinu: hann var duglegur verk-
maður, betri son var ekki hægt
að hugsa sér, en honum leiddist
að ganga um beina og Michal
gat ekki verið að þvinga hann
til þess.
Leightón fór sjaldan heim sitrax
eftir kvöldverðinn. Flest kvöldin
fór hann að loknum málsverði
upp í kaffistofuna uppi til að
drekka og spila belote eða bezi-
que við monsieur Pibourdin,
forstjóra kaupfélagsins, lækninn,
Felix Bertin, og monsieur Vinc-
net. Blaise Vincent var skóla-
stjórinn og sömuleiðis bæjarrit-
arinn og nánasti vinur læknis-
ins; þeir voru fæddir á sama
degi og aildir upp sitt í hvoru
húsinu, gengu f sömu skólana
og giftust systrum — sagt var
að þeir hefðu varpað hlutkesti
um þá laglegri — og nú voru
báðir miðaldra og vel metnir
4650 — Vélbáturinn nálgast fljótt. Ekki þýðir að reyna að
komast undan á þungum skipsbátnum. Þorpararnir reyna áreið-
anlega að ná Hassan heilum á húfi, en Ömar og Ali verða
látnir gjalda tryggðarinnar við prinsinn með lífi sínu. Nei, það
má ekki láta flóttamennina þrjá af hendi! En hvernig á að
verjast vélbyssunni, sem þegar hefur verið hafin ógnandi á
loft Með þessarri einu skammbyssu, sem Þórður hefur á
sér .... ? Og Abjlúlla er frábær skytta, það vita fyTrverandi fé-
lagar hans.
SKOTTA
í.Þotta er nýja platan með Hljómum. Pabbi hótar að JQytja á
hótel ef ég spili hana oftar en fimm sinnum á dag!“
TRYGGIÐ ÁDUR
EN ELDUR ER
Á EFTIR ER ÞAD
OF SEINT
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR?
LINDARGOTU 9 • REYKJAVftt • S ÍMI 22122 — 21260
Auglýsið / Þ/oðviljanum