Þjóðviljinn - 08.03.1966, Side 10

[2 0 SÍÐÁ — ÞJÖÐVIEiJIBTN — Þriðjudagup i marz 1960.
MORÐ MEÐ
EFTIRMÁLA
Eftir
Patrick
Winn
— Ég sagði ékkí að Iþað vœri
einfalt.
— Það er mjög sanngjarnt af
yður. En ég held ekki að þér
séuð fær um að dæma eða gefa
heilræði. Sem læknir eruð þér
vanir lemstrunum af öllu tagi
og þér getið haft persónulegar
skoðanir. Það get ég ékki. Það
vili svo til að það er fóturinn
á mér sem um er að ræða. Eig-
um við ekki að sleppa þessu
umræðuefni?
— Allt í lagi. Fyrirgefið að ég
skyldi hefja máls á þessu. Hann
reis á fætur. Enda er ég að fara
núna.
— Látið mig í öllum bænum
ekki reka yður. Þetta er ekki
mín einkaströnd.
Hann hristi höfuðið og leit yf-
ir að Masseystígnum.
— Ég verð að fara. Það er
orðið áliðnara en ég hélt. Þér
segið mér ef yður vantar meiri
töflur. Sælir á meðan.
Hann lagði af stað ogéghorfði
á hann hverfa *>g hugsaði með
mér. að ef hann þyrfti ekki að
skera upp fyrr en klukkan þrjú,
þá hefði hann nægan tíma og
meira en það. Hahn væri aðeins
fáeinar mínútur að aka til borg-
arinnar. Hann hlaut að hafa
skilið bílinn sinn eftir á veg-
inum. Eða hjá Massey? Og þó
efaðist ég um það. Hann stund-
aði Massey ekki um þessar
mundir og hafði reyndar ekki
gert það síðan hann kom gamla
manninum úr jafnvægi fyrir svo
sem mánuði með því að segja
honum að eiginlega væri ekkert
að honum. Hann virtist leggja
það í vana sinn að koma með
skrýtnar athugasemdir við sjúkl-
inga sína. Það var ekki að undra
bótt hann ætti í fjárhagserfið-
leikum eftir því sem sagt var.
Ég sat stundarkom og vélti
Hárgreiðslait
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Sfeinu og Dódó
Laugavegi 18 in hæð (lyfta)
SIMI 24-6-16
PERM A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
’ Garðsenda 21 SÍMI 33-968
DOMUR
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10 Vonarstræt-
Ismegin — Sími 14-6-62
Hárgreiðslnsfofa
Ausfnrbæfar
María Guðmundsdéttir.
Laugavegi 13 Sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað
fyrir mér, hvort mig langaði í
rauninni nokkuð í sjóinn, en svo
ákvað ég að ég gæti svo sem
eins bleytt mig fyrst ég var
kominn á staðinn, svo að ég
klæddi mig úr.
Sandurinn var mjög heitur
'þegar ég kom uppúr. Ég lá
nokkrar mínútur meðan ég var
að þoma, síðan fór ég í buxum-
ar og skyrtuna og fór. Ég fór
þó ekki rakleitt heim eftir slóð-
anum mínum. Hluti af honum
er opinn fjrrir sólinni, svo að
ég fór inn í stórvaxna kjarrið
milli stíganna og kom út á að-
alveginn svo sem miðsvæðis
milli þeirra.
Þegar ég var kominn langleið-
rna að veginum heyrði ég bíl
ræstan. Ég þóttist vita, að það
væri ekki Brand. Það var næst-
um klukkutími síðan hann hafði
skilið við mig. En þegar ég kom
út á veginn sást ekkert ryk í
loftinu — það er annars mjög
lengi að hjaðna í Iogni — svo
að sá sem í bílnum var, hlaut
að hafa verið hinum meginn við
Masseyhúsið og ekið í hina átt-
ina.
Ég hélt áfram heim. Það sem
eftir var dagsins gerði ég ekki
neitt..... Nema hugsa.........
Og þá komum við að laugar-
deginum, þegar Massey dó.
Ég skýri frá öllum þessum
smámunum viljandi og af ásettu
ráði. Það kom sem sé á daginn
að hvert einasta ómerkilegt at-
vik frá miðvikudagskvöldi, þegar
Massey sýndi mér peningana. og
til laugardagkvölds, þegar hann
var drepinn, hafði sína þýðingu."
Þess vegna gramdist mér, þeg-
ar þessi leynilögreglublók, Lyon, ■
virtist ekki taka mig alvariega
þegar ég sagði honum það.
Laugardagur.
Það fyrsta sem gerðist hvað
mig snerti, var að nágranni
minn, Houston majór, kom í
heimsókn.
Það var snemma morguns —
um níuleytið — og ég hafði ekki
verið lengi á fótum. Satt að
segja var ég enn að borða morg-
unverð, þegar hann kom aðvíf-
andi og barði að dyrum. Ég
veit ekki hvers vegna. Þær voru
opnar.
— Daglnn. Carstairs. Það er
fína veðrið, gelti Ihann.
Ég bauð honum inn. Hann var
með einskonar bakpoka á bak-
inu og breiðar, beinaberar axi-
irnar sýndust enn beinni fyrir
bragðið. Hann stóð gleiðstígur
hjá borðinu, studdi báðum hönd-
um á stafinn sem hann hafði
meðferðis og það var eins og
hann væri að leggja upp í lífs-
nauðsynlega sendiför.
Litarháttur hans var gulbrúnn,
næstum eins og rykfallinn og
hörundið minnti á gamalt leður
og hann var með fölblá augu í
þéttum hrukkuvef. Trúlega var
hann hálfsjötugur. Ég vert ekki
hvar hann var í henþjónustu,
vegna þess að hann minntist
aldrei á það, ekki við mig að
minnsta kosti. En hvar svo sem
hann hafði verið, þá var ekkert
eftir af sterklegum kroppnum
nema sinar og bein innaní sterk-
legu leðurhylkinu, en lífsorka
hans var takmarkalaus og óþol-
andi. Hann stagaðist alltaf á því
hve þýðingarmikið það væri að
halda sér í líkamlegri þjálfun
og taldi sinn eigin kropp sönnun
4
þess, og það áttum við Massey
líka sameiginlegt að við fyrir-
litum hann. Hvað Massey snerti
var óvildin gagnkvæm. Þeir hitt-
ust sjaldan en í hvert skipti sem
það gerðist lenti þeim saman.
— Var á leiðinni í bæinn. Fínt
gönguveður í dag, ha. Maður
heldur sér í formi með því að
ganga. Ég leit inn til að vita,
hvort ég á að kaupa nokkuð
handa yður.
— Nei, það héld ég ekki.
þakka yður fyrir samt, majór.
— Eruð þér viss? Enginn fyr-
irhöfn. Ekki nema sjálfsagður
greiði.
— Alveg viss. Viljið þér kaffi-
bolla?
— Hm. Já. Þökk fyrir. Vin-
gjamlegt af yður. Hann tók af
sér bakpokann og settist. jafn-
teinréttur í bákinu. Þér búið til
ágætis kaffi. Það er hann
Glegg — þér vitið, hjálparmað-
ur minn, — hann getur næstum
hvað sem er nema búa til gott
kaffi. Það er eins og hann geti
ekki lært það. Hann vill heldur
kolsvart te. Æ, þökk fyyrir.
Hann tók við bollanum og
kveikti síðan í sígarettu. Ég var
rétt að drepa í einni; en eins og
flestir reykingamenn þarf ég
endilega að fá mér sígarettu um
leið og ég sé einhvem annan
kveikja í. Hann fleygði til mín
eldspýtustokk sínum. Það var lú-
inn stokkur úr byssumálmi með
herdeildarmerki ofaná, og á hon-
um var hann margbeyglaður
eftir glímu við flöskutappa og
fleira slíkt á vígveíli.
Hann var fljótur að tæmaboll-
ann og reis á fætur.
— Gott. Mjög gott. Kærar
þakkir. Jæja, verð að haska mér.
Átta kílómetrar í bæinn, smá-
stopp til að fá sér matarbita og
hressingu, átta kílómetrar til
baka — alveg hæfileg hreyfing,
ha? Hann lyfti bakpokanum á
sig aftur. Heyrið þér, Carstairs,
þér ættuð að reyna það sjálfur.
Hefðuð gott af því.
— Ég er nú varla maður til
þess, majór.
— Vitleysa! Þekkti náunga —
úr fótgönguliðinu — sem lim-
] ÍesS 1 sér Jöppína. SpreÐ^táJröt,
skáljíð þér. Þegar hann var
kominn á stjá aftur, var hann
vanur að bregða sér út á lands-
byggðina og ganga tímunum
saman.
— Hraustur náungi. Hvað
varð um hann?
— Ha? Ó, hann er dáintv
veslingurinn.
— Ég er alveg hissa.
— Æjá — það gengur svona
í stríðinu. Gengur svona í strið-
inu. En þér ættuð að reyna
þetta. Myndi hressa yyður.
— Það efast ég ekki um.
Ég gekk með honum til dyra
og horfði á eftir honum þar sem
hann stikaði niður veginn, þetta
bölvað gamla ffl.
Það gerðist aðeins eitt enn
þennan morgun. Um ellefuleytið
sá ég Bellu Draffen koma hjól-
andi upp veginn til að afhenda
eggin til Houstons.
Bella var eitt af afkvæmum
náunga, sem lifði sultarlífi á
hænsnabúi rétt utanvið Moonig-
urra. Hún var nítján ára með
háan barm og ógn af Ijósu hári
og ljósblá augu. Hún hefði verið
býsna snotur á sinn sveitalega
hátt, ef svipur hennar hefði ekki
verið fulltómlegur.
Ég veifaði til hennar þegar
hún nálgaðist og hjólið hristist í-
skyggilega þegar hún togaði pils-
ið niður yfir sver, hvít lærin.
Þetta var ein af þessum hreyf-
ingum sem leiða athygli að hlut-
unum í stað þess að hylja þá.
Bella var býsna frumstæð á sinn
kvenlega hátt.
Ég velti fyrir mér hvort hún
myndi stanza. Hún gerði það
oft. Hún hafði farið með egg
tvisvar í viku þar til alveg ný-
lega, og hún virtist alltaf gæta
þess að Houston væri að heim-
an þegar hún kom og Clegg al-
einn. Clegg er gamall syndasel-
ur. En nýlega hafði hún fengið
atvinnu sem eins konar aðstoð-
arstúlka hjá Scott Forbeson, lóða-
salanum í Moonigurra. Hamingj-
an má vita hvemig á því stóð.
Ég gerði mér í hugarlund að hún
væri álíka nýtileg á skrifstofu
og ég væri í fimleikaílokki. En
alla vega gerði nýja atvinnan
það að verkum, að hún gat að-
eins afhent eggin um helgar.
Hún stanzaði í þetta sinn,
hélt sér í girðinguna án þess að
fara af baki. Þunn blússan sýndi
vel dældina á milli þrýstinna
brjóstanna þegar hún hallaði
sér fram til að draga pilsið nið-
ur aftur.
— Hæ. Þetta er nú meiri
hitinn.
— Satt er það. Hvemig geng-
ur þér í nýju vinnunni?
— En vel! Hún strauk hárið
frá enninu. Ég er að læra að
vélrita.
— Er það satt! Hvað — bréf
og svoleiðis?
Hún kinkaði kolli.
— Uhm. Ég vélritaði bréf til
herra Masseys um daginn.
— Til Masseys? Ekki ætlar
hann þó að kaupa meira land?
— Ég veit það ekki. Forbeson
var bara að mæla sér mót við
hann.
— En hann fer aldrei að
heiman.
— Nei, ég veit það. Þess vegna
sagðist herra Forbeson ætla að
koma og finna hann. 1 kvöld.
Ég velti fyrir mér hvaða mál
gæti verið svo þýðingarmikið, að
þórður
sjóari
4700 — Hvemig á hannmú að finna bát Hafids innan um alla
hina? Hann verður að fara að öllu með mestu gát, Það hlýtur
að vera búið að uppgötva flótta hans og áreiðanlega farið að leita
að honum. Mikil hætta er á, að hann finnist hér.
Allt í einu heldur hann að hann hafi komið auga á bátinn sem
hann leitar að. Hann verður að ihætta á það, og kallar tU tveggja
háseta, og spyr þá hvort Hafid skipstjóri sé um borð. Mennirni.
kinka kolli og tilkynna húsbónda sínum að ókunnur maður vilji
tala við hann.
Hafid kemur strax upp á þiljur og horfir tortrygginn á gestina.
Á þessum síðustu og verstu tímum er aldrei hægt að fara of ,
varlega. j
SKOTTA
— Ég lánaði henni fölsku augnahárin mín og hún notar þau
til þess að tæla kærastann minn!
HIOLBARÐAR
O'
SOVÉTRÍKJUNUM
REYNSLAN
HEFUR
SANNAÐ
GÆÐIN
Hempeysur - Nylonúlpur
Skyrtur — Leðurjakkar o.m.fl.
Góðar ódýrar vörur.
Verzlunin Ó.L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinuy.