Þjóðviljinn - 16.06.1966, Blaðsíða 8

8' SfBÁ —■ ÞJÓÐVIfeJINN — Fimmtudagur 1«. íúní 1966.
WILLIAM MULVIHILL
blökkumadur á göngu yfir tungls-
landslagið. .
Hann fann til þess að hann
var nakinn. Kviknakinn. Gegn-
um móðu tíma og þjáningar
kom minnið smám saman til
hans aftur. Hann mundi eftir
svölu nóttinni þegar hann hafði
klætt sig úr öllum fötunum og
ráfað af stað móti vindinum;
svalanum sem barst yfir auðn-
'ina. Hitinn hafði gert hann
sturðlaðan.
Hann reyndi að ganga án þess
að stíga á stóru steinana; hann
verkjaði í fætuma, en hann var
skýr í hugsun; vatnið gutlaði í
maganum á honum. Hann ætlaði
að reyna að halda sig á hælum
búskmannanna, en það var ekki
auðvelt; litla fólkið gekk býsna
hratt.
Þá rann upp fyrir honum ljós.
Hann hafði ávarpað þá á ensku
og þeir höfðu engu svarað; í eyr-
um þeirra voru það framandi
hljóð sem enga þýðingu höfðu.
Sennilega hafði enginn þeirra
heyrt ensku, þýzku eða afrík-
önsku. Þetta voru ósviknir búsk-
menn úr afskekktustu hlutum
eyðimerkurinnar og forðuðust
hvita menn. Og það var einmitt
það, sem gerði þetta allt að stór-
furðulegri og dásamlegri og fá-
ránlegri skrítlu. Hann var svert-
ingi.
Ef hamí hefði verið hvítur,
væri hann nú dauður. Þeir hefðu
forðazt hann og látið hann deyja
úr þorsta. Eða þeir hefðu drepið
hann. Ókunnugir svertingjar voru
nógu slæmir, en hvítir menn,
aleinir, vopnlausir og bjargar-
lausir.....
Þeir héldu að hann væri inn-
fæddur afríkubúi.
En gat hann lent í erfiðleik-
unum því að búskmennirnir áttu
fátt eiginlegt með hinum svörtu'
nágrönnum sínum. Þeir voru
veiðimenn, hinir bændur með
fasta búsetu og andstæðurnar
höfðu móta'zt frá aldaöðli. En
hann átti ekki um neitt að velja.
Hann varð að slást í för með
þeim eða deyja.
Þeir gengu og gengu og hann
elti; stundum varð hann að
hlaupa við fót til að fylgja þeim
eftir.
Jarðvegurinn varð aftur þétt-
36
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Sfeimi oer Dódó
Gaugavegi 18.
SÍMI
III. hæð Clyfta)
24-6-16
P E R M ft
Hárgreiðslu- og snyrtistofa'
Garðsenda 21 SlMI 33-968.
D Ö M U R
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Hárirreiðslustofa
lusturbæfar
María Guðmundsdóttir
Laugavegi 13 Sími 14-6-58
Nuddstofan er á sama stað.
ari, rauðleitur með þurrum
grasþrúskum og þurrum trjám
sem stóðu einmanaleg upp úr
auðninni. Spölkoirn frá þeúm
sást reykur líða til lofts. Búsk-
mennirnir fóru að tala og þeir
! hertu ferðina. Smith dróst aft-
ur úr, fætumir skulfu undir
honum og hann reyndi að hlaupa
til að missa ekki af þteim. En
hann vissi að þeir myndu stanza
og hvíla sig, ef til vill matazt.
Nokkur af stærstu börnunum
hróþúðu eitthvað og hlupu á
undan. Þrír menn voru við eld-
inn, einn stóð uppréttur og hinir
lutu yfir bálið. Þrjár gasellur,
Þ.'ær þeirra sundurhlutaðar að
nokkru lágu rétt hjá. Bömin
skoðuðu hvert einstakt dýr og
eitt þeirra fór að líkja eftir veið-
inni. Veiðimennirnir lituáSmith,
báru fram einhverjar spuming-
ar við höfðingjann og missfcu á-
hugann á honum.
Nú köstuðu þeir sér yfir gas-
ellurnar. Þeir fóru að skera bita
úr kjötinu méð beittum tinnu-
steinum. Einn var með stálblað,
annar með ferhyrndan koparbút
með beittri egg. Sumír skáru
kjötbita og lögðu þá á eldinn
meðan þeir fóru að gramsa í inn-
yflunum ásamt hinum. Þeir möl-
uðu og skelltu í góm og gáfu
frá sér ánægjuhljóð; þeir skáru
og rifu í hrátt kjötið með blóð-
ugum höndum; þeir þrifu kjöt-
bitana af eldinum og slitu þá í
sundur eins og siltnir rakkar,
umluðu og hrópuðu hver á ann-
an. Veiðimennimir höfðu sjálf-
sagt farið á undan, kannski fyr-
ir sólarupprás, tíl að veiða með
litlu bogunum. Þeir höfðu haft
heppnina með sér og borið veið-
ina á tiltekinn stað. Þetta kom
Jefferson Smith á óvart. Hann
hafði ekki gert sér ljóst að hóp-
urinn færi eftir stíg. En ein-
hvern veginn hafði þeim tekizt
að ganga beint að þeim stað,
þar sem veiðimennirnir biðu.
Nú uppgötvaði Smith að hann
var sjálfur farinn að rifa í einn
skrokkinn með berum höndun-
um. Hann hafði ekki ætlað að
snerta við kjötinu, en lyktin af
kjötinu sem stiknaði yfir eldin-
um. gerði hann óðan. Kannski
myndu þeir drepa hann fyrir að
hafa snert feng þeirra, kannski
höfðu þeir einhver boð og bönn
og siðareglur, en það varð að
hafa það. Hann var, trylltur af
hungri og gat ekki beðið eftir
því að einhver byði honum mat-
inn.
Við hliðina á honum bjástruðu
stærstu börnin með mjóum
tinnusteini, og lítill strákhnokki
skar af leikni og nákvæmni.
Stráksi leit upp, knm auga á
hann. brosti og hætti að skera.
Hann fékk kjötbitann og hló.
Hinir í kring litu upp og tóku
þátt í gamninu. •
Smith var í öðrum heimi.
Hann fann trausta þymignein og
braut hana á' hné sér. Hann
stakk hvassa endanum í kjötið
og hnipraði sig saman hjá bál-
inu. Maginn á honum- engdist
af eftirvæntingu: safaríkt, blóð-
ugt kjöt sem stiknaði á bálinu.
Hann át. Pund af ristaðri gas-
ellu sem hann hafði slitið sund-
ur með tönnunum og söndug-
um fingrunum, hrátt öðrum
megin, brennt hinum megin.
Hann',fór eftir nýjum bita sem
hann skar sjálfur með fornald-
artinnusteininum sem hann hafði
fundið hjá kjötinu. Hann settist
á hækjur hjá hinum og fór að
steikja það, sá hvemig safinn
fru&saði og þomaði og skorpa
myndaðist á kjötinu. Hann var
of svangur til að bíða, svo að
hann gerði eins og hinir og át
það sem steikt var af stykkinu.
; Hann fann hvernig mátturinn
; kom aftur í líkama hans. fann
heitan matinn brenna í magan-
um. Hann var lifandi.
Bain sagði frá býkúpunni,
meðan þau snæddu morgunverð
j í morgunsólinni — máltíð sem
j samanstóð af melónu, gemsu-
; kjötsúpu og steiktri eðlu. Þau
störðu á hann stundarkorn með
efa í svipnum. Hann sagði þeim
frá kaffiboxinu ög sýkrinum og
hvernig hann hefði fundið kúp-
una.
— Af hverju hefurðu verið
evona leyndardómsfullur? spurði
O'Brien. — Af hverju hefurðu
ekki sagt okkur frá þessu fyrr?
— Ég vildi íhuga þetta vel,
sagði Bain. — Ég varð að finna
einhverjav leið til að losna við
býflugumar og ná í hunangið.
Það verður ekki auðvelt.
O'Brien var reiðilegur. — Það
er hægur vandi að losna við bý-
flugurnar.
Bain leit á hann. — Þú ferð
ekki að drepa þær.
Þetfca voru úrslitakostir. Hin
horfðu á hann. Þetta var‘ný hlið
á manninum, einbeitt og vilja-
föst.
— Láttu ekki eins og kjáni,
sagði 0‘Brien. Hann fann að
bæði Grimmelmann og' Grace
voru á sama máli bg Bain.
— Nú er það ég sem ræð, sagði
Bain. Hann leit á hin. — Það
var ég sem fann kúpuna. Ég
veit hvernig við getum komizt
þangað. Býflugurnar verða ekki
drepnar.
— Ég er sammála þér. sagði
Grimmelmann. — Það er til-
gangslaust að drepa, drepa,
drepa......
— Hvaða máli' skiptir það?
sagði O'Brien.
— Hvers vegna drepa þegar
bað er ekki nauðsynlegt? spurði
Grace.
— Það getur orðið nauðsynlegt,
sagði Bain. — En mig langar
til- að reyna að flæma þær út.
— Hvernig þá? spurði O'Brien.
— Ég skal sýna ykkur það
þegar þangað kemur, sagði Bain.
Hann stóð upp og fór inn í hell-
inn til að sækja það sem hann
vantaði.
Bain vísaði leiðina að kúp-
unni. Hann var ijieð langa skrúf-
I lykilinn og stór snærishönk hékk
j yfir vinstri öxlina. O'Brien hélt
j á tösku. sem hann bar ýmist í
j hægri hendi eða vinstri. I henni
var öxi. dálítið af nöglum og
melónum. Grace hélt á beygl-
aðri krús sem þau höfðu fest
við endann á löngum lurki. Hún
var næstum full af glóð úr eld-
inum sem logaði. allan sólar-
hringinn. Grimmelmann hélt á
dálitlum poka með ferðapelan-
um, whiskýflöskunum og lítilli
krús og allt var þetta fullt af
vatni.
Þau fóru sér hægt og héldu
sig í skugganum við bergvegg-
inn og fóru eftir slóðinni, sem
nú var orðin greinileg.
Þau knmu að vörðunni sem
Bain hafði reist og sáu svart-
ar býflugurnar sem suðuðu yfir
höfðum þeirra. Þau lögðu frá
sér farangurinn og hvíldu sig,
drukku dálítið af vatninu og
átu melónur.
Bain virti fyrir sér kúpuopið
SKOTTA
LEDURJAKKAR
RÚSKINNSJAKKAR
fyrir herra
fyrir drengi
Verð frá kr. 1690,00
VIDCIRDIR
LEÐURVERKSTÆÐI
ÚLFARS ATLAS0NAR
BrÖttugötu 3 B
Sími 24678.
— Einhvern tíma veröurðu að læra að dansa.
Gúmmívínnustofan h.f.
Skipholti 35 — Símar 31055 og 30688
Leðurjakkar — Sjóliðajakkar
á stúlkur og .drengi — Terylenebuxur, stretch-
buxur, gallabuxur og peysur.
GÓÐAR VÖRUR — GOTT VERÐ
e jt
Verzlunin O. L.
TraSarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
4777 _ Næsta dag ter Silky í samfesting nfcð bókstöfum fyrir-
tækisins sem hefur tekið að sér vélaskoðunina á skipinu og kemst
um borð án þess að nokkur taki eftir honum. Stanley og Fred
sjá þegar hann kemur, en grunar ekkert. — Hann fer í vélar-
rúmið og síðan er íramhaldið hreinn barnaleikur. Hann hefur
oft unnið á skipum og veit því nákvæmlega hvað hann á að
gera. Hann tekur verkfæri upp úr tösku sinni. sagar sundur
ventil,' sverfur smávegis af hér og þar . . .
* BILLSNN
Rent an Icecar
sími 1 8 8 3 3
I