Þjóðviljinn - 23.08.1966, Blaðsíða 8

g SÍBA — MÖÐ¥ILJINN‘ — Þriðjudagwar 23. ág«sí 10fi6.

í H Ú S I
MÓÐUR MINNAR
EÆtir J"UL. IAN GLOAG
yggi, þar sem hann sat á haskj-
um sér á gólfinu, öryggi sem
var sterkara en tómleikinn í
húsinu.
Hann reis á faetur. Honum
fannst mjög langt síðan hann
fór útúr eldhúsinu. Hann slökkti
á lampanum yfir útidyrunum og
lokáði vomóttina úti. Það var
komið. framyfir háttatímann
þeirxa.
4.
— Hver var þetta, Húbert?
spurði Elsa.
Húbert settist í saetið sitt við
borðið áður en hann svaraði.
Hann tók um kakókrukkuna
sína. Hún var ísköld. Hann var
allt í einu orðinn mjög þreytt-
ur. — Það var maður, sagði
hann. — Ég fékk hann til að
fara.
— Hvað vildi hann?
— Ég fékk hann til að fara.
Hann gat varla haldið augunum
opnum, samt var einhver spurn-
ing sem ásótti hann. Hann opn-
aði augun upp á gátt og leit í
kringum sig við borðið. Þau
voru öll syfjuð og höfðu engan
áhuga á manninum sem hafði
barið að dyrum.
Ekki einu sinni Elsa vildifara
nánar út í þetta. — Viltu ekki
hita kakóið þitt upp, Húbert?
Er það ekki alveg orðið kalt?
Hann hristi höfuðið. — Það
gerir ekkert til. Mig langarekki
í það. Eitthvað hafði komið fyr-
ir, og það var eins og ekkert
þeirra hefði áttað sig á því. •
Það er tilgangslaust að sitja^
þama — það var eins og orðin
í huga hans kæmu beint af vör-
um mömmu. Þau urðu að gera
eitthvað, þau urðu að taka á-
kvörðun, þau urðu. — Við verð-
um að láta gera við úrið henn-
ar mömmu.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa Steinu og DófJó Laugavegi 18 III hæð (lyftaj SÍMI 24-6-16.
P E R M A Hárgreiðslu- os snyrtistofa Garðsenda 21 SÍMI 33-968
DÖMU R Hárgreiðsla vig allra hæfi TJARNARSTOFAN Tjarnargötn 10. Vonarstrætis megin — Sími 14-6-62.
Hin bömin horfðu á hann
skilningssljó.
— Ég sagði að við yrðum að
láta gera við úrið hennar
mömmu. Það var einmitt það.
Það var það sem þau urðu að
gera. Það var svo augljóst, að
hann talaði hárri röddu. Hann
ögraði þeim.
— Af hverju, Húbert? sagði
Elsa-
— Af hverju?
— Af þvi að við verðum.
— Ég er syfjuð, umlaði Gerty-
— Af hverju getur þú þá ekki
gert við það? sagði Dunstan.
Húbert hrukkaði ennið. — Ég
veit ekki hvort ég get gert við
það, En við getum farið með það
til úrsmiðsins — hann getur gert
það.
— Ég skil þetta ekki, sagði
Dunstan. Af hverju þarf endi-
lega að gera við það?
— Segðu okkur af hverju, Hú-
bert, sagði Elsa-
— Af því — skilurðu það
ekki — af því .. Hann hugsaði
um öll. þau skipti sem hann
hafði börið úrið að eyranu og
hlustað á tifið og öll skiptin sem
hann hafði haldið á því og horft
á það og reynt að sjá minnsta
vísinn hreyfast. Þegar það
laegi á náttborði mömmu, bilað
og sýndi alltaf sama tímann —
þá væri það eins og lygi- Það
væri ekki rétt. Af því að þú
sagðir að allt ætti að vera eins
og áður, Elsa — þú sagðir það.
Hvemig getur allt verið eins og
áður, ef' úrið hennar mömmu er
bilað?
— Láttu ekki eins og kjáni,
Húbert. Ég átti ekki við það,
sagði Elsa.
— En Elsa — við verðum að
láta allt vera í lagi. Skilurðu
það ekki — við verðum að ....
Díana reis á fætur og greip
fram í- Það á að vera eins og
það er, Húbert, sagði hún. Hún
lyfti höfðinu, svo að Ijósa hárið
féll frá andlitinu- Mamma hefði
ekki viljað tiafa það öðru vísi.
Hún leit ekki á hann, ekki á
neinn annan heldur, en orð
hennar voru endanleg, eimitt
vegna þess að þau voru sögð á'
svo rólegan hátt.
Húbert var allt í einu hjálpar-
vana. En Díana • • • •
— Og auk þess, sagði Dunstan,
ef þú þarft að vita hvað klukk-
an er, þá höfum við stóru klukk-
una í forstofunni og eldhús-
klukkuna.
— Kömið þið krakkar, það er
háttatími. Elsa reis upp frá
borðum og þau hin fóru að dæmi
hennar. Húbert einn sat kyrr.
Hann leit á klukkuna á veggn-
um fyrir ofan vaskinn. Það var
rafmagnsklukka með litlum,
rauðum sekúnduvísi, sem rann
mjúklega yfir skífuna, hring
eftir hring, svo jafnst og örugg-
lega, að maður óskaði þess
stundum að hann færi hraðar
eða hægar eða stanzaði jafnvel.
Nei, hugsaði Húbert, þetta var
ekki eins og úrið hennar
mömmu. Þessi sekúnduvísir, hon-
um var sama um allt, hann
snerist bara í hring.
— Húbert!
Hann leit niður. — Já
— Ég spurði hvort þú vildir
hjálpa Jiminee að þvo upp? Við
Díana ætlum að hátta Iitlu
krakkana.
— Ekki lítill, sagði Willy
syfjulega- *
— Allt í lagi, sagði Húbert-
Allt í lagi, ég skal gera það-
Jiminee var farinn að safna
saman krúsunum. Panta að þvo,
sagði hann.
Húbert dró stólinn frá borð-
inu og stóð upp. Þá þurrka ég.
— Já, það er satt, Húbert,
sagði Elsa úr dyrunum. Mundu
að slökkva ljósið þegar þú kem-
ur upp.
Hann kinkaði kolli- Allt í lagi.
Hann tók þurrkuna af snagan-
um og stóð hjá vaskinum og sá
vatnið gusast úr gúmmfslöng-
5
unni á krananum. Hann hugsaði:
I rauninni skilur Elsa það ekki
einu sinni.
5
Jiminee gekk á eftir honum
upp stigann. Hvemig left ma-
maðurinn út, Húbert? sagði
hann.
Húbert stansaði á litla pall-
inum fyrir framan bókaherberg-
ið og horfði niður í forstofuna.
Ösköp venjulegur maður, sagði
hann.
— Hvemig ma-maður?
— Tja. Allt í einu kærði Hú-
bert sig ekki um að ganga upp
stigann framhjá herbergi
mömmu- Hann var stór, með
barta.
— Alveg eins Og hi-nn maður-
inn, er það ekki?
— Hvaða hinn maður? Húbert
gekk að litlu töflunni með rof-
um í skotinu og slökkti Ijósið í
forstofunni.
— Hinn maðurinn sem kom.
— Hvað áttu við? Hvenær?
Jiminee brosti út að eyrum.
Ég .. ég man ekki hvenær það
var. Um daginn einhvem tíma-
Hann kom líka um kv.öld og ..
— Og hvað? sagði Húbert.
— Og — og mamma opnaði
fyrir honum. Og hleypti honum
ekki inn ....
— Ég man ekki eftir neinum
manni. Þú ert bara að bulla.
Brosið á Jiminee dofnaði og
birtist síðan aftur. En ég heyrði
til hennar, Húbert. Hún sagði:
Farðu og komdu aldrei aftur- Ég
heyrði það.
Húbert var ekki þreyttur
lengur. Hvenær?
— Ég var búinn að segja þér
að ég man það ekki, Húbbi-
— Reyndu að muna það, Jim-
ir.ee. •
— Ég get það ekki — þú
v-veizt ég get það ekki. Röddin
skalf.
Húbert slökkti ljósið í stigan-
um, þannig að aðeins logaði á
efsta pallinum. Hvemig gazt þú
heyrt þetta, Jiminee? Þú Wefur
verið farinn að hátta-'
— Ég veit það ekki, Húbert.
En ég heyrði það.
— Gekkstu kannski 1 svefni?
— Ég hef kannski gert það-
Tifið í klukkunni í forstofunni
virtist ósköp hávært í myrkrinu.
Húbert vissi að ekki þýddi að
spyrja Jiminee um meira, hann
yrði bara ringlaður og þá færi
hann að bulla. Það þýddi aldr-
ei að spyrja Jiminee um neitt.
— Ég ætlaði ekki að segja að
þú værir að bulla, Jiminee.
— Það er allt í lagi.
Jiminee var aldrei langrækinn.
Húbert andvarpaði. Það er víst
bezt að við förum upp, sagði |
hann- En hann langaði ekki til j
að hreyfa sig. Hann vildi óska ,
þess að hann hefði verið í her- \
bergi með Jiminee — ekki með i
Dunstan — jafnvel' þótt hann
talaði í svefni og gengi í svefni.
— Húbert?
— Já?
— Ertu ekki hræddur í myrkri,
Húbert?
— Nei, 'ekki sérstaklega.
— N-nei, ekki ég heldur- Ég
kann vel við það. Þetta er satt,
hugsaði Húbert. Jiminee kveikji
aldrei Ijós þótt hann þyrfti að
fara upp að sækja eitthvað. Það
var næstum eins og hann sæi í
myrkri.
— En Díana er hrædd, sagði
Jiminee. Hún er myrkfælin.
— Ég veit það. Aumingja Di-
ana.
— Já, aumingja Díana. Það er
oft svo mikið myrkur, er það
ekki Húbert?
Húbert teygði sig eftir hand-
legg drengsins. Komdu nú, við
verðum að- fara í rúmið.
Eikarstiginn var nógu breiður
til þess að þrír gátu gengið hlið
við hlið, og þeir leiddust. Eftir
stóra pallinn uppi mjókkaði
hann og þrepin urðu brattari upp
á efstu hæðina, þar sem svefn-
herbergi bamanna voru- tít frá
stóra pallinum var gengið inn
í svefnherbergið mömmu og
verkstæði Húberts og gestaher-
bergi með píanói í. Hvorugur
drengjanna leit á herbergisdyr
mömmu pg þegar þeir . gengu
upp síðustu þrepin, fann Húbert
að hann fiýtti sér, eins og það
væri ekki Jiminee sem kom á
efti,r bonum, heldur einhver
ógnandi og þögul vera, utanúr
myrkrinu.
— Af hverju ertu að hlaupa,
Húbert? sagði Jiminee, þegar
þeir voru komnir upp.
Húbert stóð undir lampanum
í ganginum og hann fann til létt-
is, þegar hann varð var við ná-
vist hinna barnanna. Ég var ekki
að hlaupa, sagði hann. En við
verðum að koma okkur í rúmið-
Það verður mikið að gera á
morgun-
— G-góða nótt.
— Góða nótt, Jiminee.
Húbert gekk inn í herbergið
sem hann hafði með Dunstan,
og um leið fann hann eins kon-
ar ógnun í því sem hann hafði
sagt við Jiminee tíl skýringar á
því að hann var að hlaupa, það
verðúr mikið að gera á morgun,
og aftur varð hann gagntekinn
sömu þrúgandi kenndinni og
niðri í eldhúsinu áðan. Hvað áttu
þau að gera?
Tunglsljósið féll inn í herberg-
ið og Húbert kom auga á bréf-
rriiða sem lá á koddanum hans.
Hann braut hann sundur.
Tunglsljósið var svo sterkt, að
hann gat lesið það sem á hon-
um stóð. Þar var skrifað: Hittu
mig í herbergi mömmu klukkan
7, — Elsa-
Meðan hann háttaði sig og fór
upp í rúmið huggaði hann sig
við það, að þau myndu taka á-
þórðup
sjóari
4827 — Barracuda, skip Drakes er vel búið, með tveim vélum,
fokku, útsýnispalli og hjálparseglum. Það kemst upp í 20 hnúta
hraða. — Ég geri ráð fyrir að Tailer hafi ætlað að nota sér
norð-suðurstrauminn sem er sterkastur um 180 mílur utan strand-
arinnar. Það myndi ég a-m.k, gera. — Gerum ráð fyrir að Stanley
Tailer hafi nóga reynslu til að komast að sömu niðurstöðu, seg-
ir Þórður, og reyni þessa átt- Það má búast við að hann hafi ,
rannsakað sjókortið nákvæmlega. |
SKOTTA
— Donni skrifar að stelpumar í útlöndum séu alveg eins vit-
lausar og hér heima!
TRYGGINGAFELAGIO HEIMIR!
LINDARGATA 9 REYKJAVIK SlMI 21260 StMNEFNI ■ SURETY
Leðurjakkar
á stúlkur og drengi.
Peysur og peysuskyrtur.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ó. L
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
(oníineníal
. . . i
Útvegum eftir beiáni
flestar stærðir hjólbarða
á jarðvinnslutæki
*
Onnumst ísuður og
viðgerðir á flestum stærðum
Gúmmmnnustofan h.f.
Skipholti 35 - Sími 30688
og 31055

\