Þjóðviljinn - 13.11.1966, Blaðsíða 6

g SÍÐA — ÞJOÐVILJINN — Sunnudagur 13. nóvember 19«6.
Smásaga eftir O'FLAHERTY
í þýðingu Málfríðar Einarsdóttur
Hartn árteri til vanítri út al
Mikjáll litli fór á faátur fyrir
sólarupprás. Hann fór éirts
hljóðlega og honum var unnt.
Hann át tvasr snéiðar af
smurðu brauði og drakk mjólk
úr bolla. enda þótt þetta væri
það sem hann sízt af öllu vildi
kjósa sér til mórgunvérðar. En
nú voru mikil tíðindi í vaend-
um og hverju skipti það hvað
máðúr fékk að éta? Hann átti
sem sé að vera hjá svörtu ánni
meðan hún bærí. Faðir hans
hafði sagt að taiið hennar væri
komið. og Vissulega mundi
hanrt fá verðlaun; líklega þrjár
pönnukökur, ef hann yrði
fyrstur til að sjá lambið.
Hártrt oþnaði varlega hliðið
6g læddist burt. Hann vildi ekki
áð Jón bróðir sirtn vissí neitt
um það að hann Væri farinn
aS' vitja uffl ána. þvi þá mundi
hánrt viljá fara líka. Hann
flýtti sér eftir götuslóðanum,
og sigrænu ruhharnir. sem
spruttu báðu megin. strukust
döggvotir við ermi hans og
vættu hana. og hann var ekki
Stærri en svo að rétt aðeins
mátti grélna toppinn á húf-
unni háns uppi yfir runnun-
um, og hann sýndist skoppa
áfram. taka dýfur og lyftast á
Vjxl. Hann flýtti sér svo mík-
ið að ópna hliðið að hann téif
gat á skyrtuna sína bláu. en
það fannst honum ekki gerá
mikið til, því hann átti von á
að fá nýja skyrtu á þrettánda
afmælisdegi sínum.
aðalveginum, inrt á götUrta gém
lá yfir að haganum, þar sém
faðir hans, sem var dómari,
hafði verðlaunaána sína. Þéssí
gata var um fjögur hundruð
metrar á lengd, en honum
fartnst hún óendanleg, og hann
stiklaði á steinum eftir hennl.
Það var vont að stikla á stein-
um í skóm, og ekki nógu álið-
ið érs til þess að vera berfætt-
Ur, eða réttara sagt, fá að verá
það. Hann öfundaði þá Stráka.
sem fengtl að ganga berfættir
allt árið, líka um háveturinn,
sVo sem Jimmi sonur vinnu-
martnsins á búgarðinum, sem
alltáf gekk með flelður á fltóru-
tánum og naut af því mikillar
virðingar hiá öllum strákum í
flkólanum.
Hann kliíraði yfir hagagirð-
inguna, klappaðí saman lófun-
um og sagði: .,Rækals rollutet-
ur“, en þetta fallega orð hafði
hann lært af Jimma. Hann fór
úr skóm og sokkum og faldi
þetta í veggjarholU. SvO þaut
hann af stað, hoppaði og
skvetti sér, eff hælarnir géngu
eins og bulla, brúnir, kringlótt-
ir að sjá, þar sem þá bar við
þjóhnappana. Grasið var vott
og grundin hðrð en hann taldi
sér trú um að þetta væri afar
gaman.
Hann smaug gegnum gat á
girðingunni inn á næsta reit.
ðg sá þar hvar kanífta var að
bíta gras. Þá staðnæmdiít hann
og hjártað fór áð bérjast ákáft.
Nú var Slæmt áð hafá ékkí
hund. Kanínan hæti að bíta.
Hún sperrti eyrun. Svo reisti
hún sig upp á afturfótunum,
teygði álkuna og lét framfæt-
urna lafa máttlausa, Svo fór
hún aftur á fjóra fætur, lagði
kollhúfur, lagðist síðan flöt á
kviðinn og faldi eyrun og bærði
ekki á sér. Mikjáll litli gelti
ógurlega og þaut upp með sömu
tilburðum og hundur, og kan-
ínan flýtti sér burt allt hvað
af tók, með stuttum örskjótum
stökkum. Ekkert flást af henni
nema rófan, hvít í daufu logn-
inu,
Mikjáll litli fór inn á næsta
reit, en hvergi sást ærin. Hann
fór upp á hól, kallaði „Kibba,
kibba“ þrisvar, og þá heyrði
hann sagt „Me-e-e‘‘ í næsta
reít Og þangað hljóp hann. Æt-
in var í tveimur fjarlægiistu
reitunum. það voru litlir, lang-
hyrndir reitir, sem afrpörkuð-
ust á tvo vegu af klettpm, en
girðlngarnar voru háar Og
þykkir veggir úr gömlu vígi. í
þeim reitnum, sem nær var,
fann hann tíu ær og stóðu all-
ar samsíða, og horfðu á hann,
en lömbin þeirra fimmtán að
tölu stóðu fyrir framan þessa
breiðfylkingu og aðgættu hann
með forvitni. Hann leit yfir
hópinn og taldi, og komst að
því um leið að svarta ærin var
ekki meðal þeirra. Hann náði
Varla auidanum fyrir éftirvænt-
ingu. Ef til vlll var hún borin
inni í næsta reit. Hann skreið
gégnum gat á girðingunni, gekk
varlega, forðaðist að stíga á*
gras þar sem það óx hátt, svo
ekki héyrðlst skrjáfa í. Það
var bannað að ónóða ó á mcðan
hún var að bera. Hann gægðist
gegnum gatið en sá ekki neitt.
Þá skreið hann að opinu og
skimaði tU hægri og vinstri.
Þar stóð ærin fyrir innan og
hafði framfæturna uppí á þúfu.,
Hún var ákaflega vambmik-
il og kviðurínn skarst í odda
á báðum síðum og svo var að
sjá sem fæturnir gætu varla
borið hana. Hún vatt til hÖfð-
ittu Og hlustaði. Míkjáll lítli
hélt niðri í sér andanum, og
þorði ekki að bæra á sér. Fyrir
engan mun mátti hann gera ána
hrædda. Hann iá á grúfu í ó-
þægilegum stellingum svo að
tala hrökk af buxnastrengnum
Og þó vissi hann að axlaböndin
hlutu að hafa losnað. Hann
sagðí aftur „Rækals rollutetur".
og hét því að biðja móður sina
að láta sig hafa belti til að
girða sig með í stað axlaband-
anna, eins og Jimmí hafði. Síð-
an skreið hann spottakorn burt
frá gírðingurmi, tók af sér axla-
börtdín og batt þau^eins og bélti
Utan um slg. Hann kenndi til
í mjöðmurtum undan þessu,
en samt leið honum betur og
honum fannst hann vera miklu
mannalegri.
Svo fór hann aftur að gat-
inu og leít í gegnum það.
Svarta ærin var kyrr á sama
stað. Hún rótaði upp moldinni
með framfætinum og gekk á
svlg og i hring, eins og hún
þyrfti að leggjast en þyrði ekki.
Við og víð gnisti hún tönnum
með ærandi ískrl, gletti grön-
um og vatt höfði til hliðar.
Mikjáll litli Varð allur að
einni sárri meðaumkvun, og
hann skildi ekkert í hinum án-
um að koma ekki til að hjálpa
henni og hughreysta hana. Svo
fór hann að hugsa um það
hvort móður sinni mundi hafa
liðið svona illa í fyrra þegar
hún átti litla barnið. Það hlaut
að hafa verlð. þvi læknirinn
var sóttur.
Allt í elnu lagðist svarta ær-
in á hnén. í þessum stellingum
var hún féeinar sekúndur, en
síðan jarmaði hún aumkvunar-
lega og hné út af með alla
fæturna sperrta frá sér og
hausinn á stóru þúfunni eða
hólnum en afturhlutinn seig
niður í slakkann. Þá gleymdí
Mikjáll litíi því alveg að ær-
in átti bágt. Hann varð ofsa-
glaður. Hann gleymdi að draga
andann. „Ó“, sagði hann. Ærin
teygði sig, brölti á fætur, færð-
ist i hring og aftur í hring,
gnísti tönnúm. • Mikjáll litli
læddíst nær. Hún horfði á hann
kvíðafull, en komst ekki neitt.
Hann sleit fornistið og sá í litla
lambsfætur. Svo tók hann fast
en varlega utan um þá og tóg-
aði í. Kindin jarmaði gftur og
barðlst af alefll við að losa sig
við burðinn. Svo íæddist lamb-
ið og lá þar í grasinu.
Mlkjóll andvarpaði af feigin-
leik og fór að kara lambið með
nöglunum af mestu ákefð. Ær-
in sneri sér við og þefaði af
lambinu, og það heyrðist skrýt-
ið ónægjuhljóð djúpt niðri í
henni. Lambið, sem var hvítt,
en hulið gulu slími, fór nú að
kvika, reýndi að standa upp.
en datt út af o" Mu-*án i-aif
áfram að kara þa'ð með nöglun-
um, og boraði upp at,/
þess og eyru tíl þess að ná
burtu slímínu. Hann var svo
niðursokkinn í þetta að hann
tók ekki eftir þvl að ærin
hafði fært sig fjær, og það
var ekki fyrr en lambið var
staðið upp og hann ætlaði að
fara að koma því á spena, að
hann tók eftir þvi að ærin var
að bera Öðru lambi. „Rækals
rollutetur'1, sagði Mikjáll litli.
„sex verða ponnukökurnar, sem
ég fæ“.
Seinna lambið var hvítt eins
og hitt, en hafði svartan blett
á hægra eyra. Mikjáll karáði
það af mikilli prýði, en hvarfl-
aði þó frá til að sinna hínu
lambinu, koma þvi á fætur og
slyðja það meðan það tók
fyrslu sporin. Ærin hélt áfram
að snúast i hring með lágum
kokhljóðum, milli þess sem
hún kom með snoppuna til að
þefa af lömbunum, eirðarlaus
og flöklandi eins og skóla-
stelpa, en kleprarnír neðan á
reifinu skókust til hvenær sem
hún færði sig tii. Þá tók Mikj-
áll litli fyrra lambíð og reyndi
að koma því á spena, en það
fékkst ekki til að sjúga, heldur
rak snoppuna í reifið eins og
hvert annað erkiflón. Þá stakk
hann fingri í munn þess, tók
um spena með hinni hendinni
og tókst að koma honum upp
í lambið. Síðart kreisti hann
spenann og volg mjólk spýtt-
ist upp í lambið. Þá fór það
að dilla dindlinum, hristi sig
svo, setti hnykk á höfuðið og
fór að sjúga'.
Þegar Mikjáll lítli var að því
kominn að koma seinna lamb-
ii}u á spena, stundi ærin aftur
og færðí sig fjær. Hann sagði
„Kibba, kibba, kibba mín“ og
setti lambið fyrir hana, en hún
sneri sér undan með aumkv-
unarlegum jarmi, gnísti tönn-
um og stappaði niður fótum.
„Rækals rollutetur“, sagði Mikj-
áll litli, „þú ert þó ekki að
bera þriðja lambinu?" Aftur
lagðist ærin, rétti frá sér fram-
fæturna og reigði hálsinij. og
um- leið fæddist þriðja lamb-
ið, og var það svart.
Nú fór hún letilega á fætur,
og var nú orðin grönn og vel á
sig komin. Hún hristi sig á-
kaft, leit ekki við lömbunum,
en fór að bíta af ákefð, en gaf
sér þó tíma til að segja me-e-e,
við og við,<
Mikjáll litli var nú orðinn
afar glaður, og hann tók til
við svarta lambið, karaði það,
og kom því á fæturna. Síðan
kom hann öllum lömbunum á
spena, því ærin sinnti því ekki
en hélt áfram að bíta það sem
hún náði án þess að færa sig
úr sporunum, en þefaði af
einu og einu lambi við og við.
„Rækals rollutetur", sagði
Mikjáll aftur og aftur, og var
þá að hugsa um væntanlega
frægð sína, að ekki yrði talað
um annað en sig í hella viku.
Það var • nokkuð sem sjaldan
bar til, að ær væri þrílembd.
Hann kom þeim öllum í
skjólgóðan stað undir girðing-
unhi. Svo þurrkaði hann af
höndunum á sér á grasi.
Hann opnaði sjálfskeiðunginn
sinn og skar kleprana úr reifi
ærinnar, svo lömbin skyldu
ekki glæpast á þessu og deyja
af því. Svo lelt hann á þau
1 síðasta sinn, sagði „Kibba,
kibba“. blíðlega, sneri sér við
og fór,
En þegar hann kom að skarð-
inu nam hann allt í .einu stað-
ar. Svo sneri hann sér við til
lambanna og skoðaði hvert um
sig. „Þrjár gimbrar", eagði
hann undrandi, „Rollutetur,
aldrei hefur þetta komið fyrir
áður. Faðir minn gefur mér
stórfé".
Á heimleiðinni gólaði hann
með skrítnum hljóðum af ein-
skærri kæti.
■■■■•rttaaaAaftftkiifthftaéftM

!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
miiii
Jólasveinarnir
Ekki ér ráð nem* í tíma
eé tékið. — Að vísu eru enn
nökkrar vikur til jóla en tím-
inn líður íljótt og ef ykkr.ir
dytti f hug áð smíða jólagjöf
handft .litla bróður, þá eru hér
tvær teikningar af jólasvein-
um, sem nota má sem kerta-
stjaka. Þið takið fyrst tftikn-
inguna upp á pappír með
kalki-pappfr og límið síðan
blaðið með teikningunni á 5
millimetra krossviðarplötu.
Líka gætuð þið bara klippt
myndimar úr blaðinu og límt
þær á krossviðinn. — Síðan
er sagað út með laufsöginni
og þarf þá að saga nákvæm-
lega eftir útlínum teikning-
anna. — Síðan þarf að elípa
vel allar útþrúnir með frekar
fínum sandpappír. — Þegar
þið hafið lokið við að smíða
jólasveinana, þart að smíða
trékloflsa, sem sveinamir *ru
festir á þannig, að naglar ftru
reknir gegnum bakhlið jóla-
svéinanna, þar sem merkið X
er á teikniogunni, inn f bak-
brúnina á klossunum. Fram-
arlega á þessum tréklossum
eru boruð göt nokkuð niður
í viðinn. Þau eru fyrir kerta-
endana. — Stærð klossanna
mætti vera nálægt 10x8 sm
Og þykktin 2 sm og er þá
sá klossi ætiaður framan við
stærri jólasveininn. Hann er
Víst kallaður Þvörusleikir.
Klossinn á minni jólasvein-
inn, Giljagaur, er minni eða
í kringum 8x8 sm. Þegar lok-
ið er við að setja kiossana
á jólasveinana, mætti faraað
mála. — Húfumar eru nátt-
úrlega rauðar, sokkar bláir,
sleifín gul, o.s.frv.
— Þið málið með vatnslít-
urn og þegar því er lokið og
allt er vel þurrt orðið msetti
lakka yfir með Cftlloulose-
lakki, frekar þunnu.
:
!

"■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■•■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■•■•■■■■■■■■■■■■•■•■•■*■■■