Þjóðviljinn - 02.06.1967, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 02.06.1967, Blaðsíða 10
JQ SÍÐA — ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 2. júni 1963. \ P.N. HUBBARD BROTHÆTT GLER 12 anum bakvið Cartery og yfir á þjóðveginn rétt utanvið Dun- street og vegurinn er beinn alla leið. Mér fannst þetta mikil vega- lengd. Húsin birtust allt í einu og síðan ljósin á götunum. Það kom mér á óvart að pöbbarnir skyldu enn vera opnir og fólk á ferli á götunum. Sg stöðvaði bílinn fyr- ir utan dymar í Neðra Vestur- straeti og sneri mér að Claudíu. Hvorugt okkar hafði mælt orð af munni síðan hún hafði snert mig og ég veit ekki hvað ég bjóst við að finna. Ég sá ósköp elsku- lega, sjálfsörugga unga konu, sem sneri sér brosandi aj mér þegar ég leit á hana. Hún sagði: '— Þetta var æðis- genginn akstur. Fjandinn var ekki í alvöru á hælunum á þér, Jöhnnie. — Hann var það, sagði ég. — Ég ók hann af mér. Hún dró mig ti-1 sín. — Ég skal fást við hann, sagði hún. — Það efast ég ekki um. Það var broddur í þessu, en friður- inn sem ég hafði fundið til áð- ur, streymdi frá henni og breytti innihaldi setningarinnar meðan ég talaði- — 'Hvenær ferðu aftur til Lon- don? Mér vitanlega hafði ég enga á- Hárgreiðslan Hárgreiðslu- og snyrtistofa Steinu og Dódó Laugav. 18. III. hæð flyfta) Sími 24-8-16 PERMA Hárgreiðslu- og snyrtistofa Garðsenda 21. StMI 33-968 kvörðun tekið, en ég svaraði: — Á morgun, held ég. — Heppnin ekki með þér? — Ekki ennþá. — Þú getur nú samt heimsótt mig einstöku sinnum, er það ekki? — Já, ég kem og heimsæki þig. Ég var ekki að gefa neitt loforð upp í ermina á mér held- ur að skýra frá staðreynd. Hún færði sig skyndilega' frá mér, opnaði dymar og fór út. Hún sagði: — Þakka þér fyrir málsverðinn. Hann var dásam- legur. Ég sagði: — Það er mitt að þakka. Þetta var himnesk mál- tíð- — Það var líka staðreynd. Bíllinn var illa dældaður og dökkir flekkir á honum. Enginn var í bílageymslu hótelsins og ég sótti vatn og bursta og réðst að honum með ofsa. Ég skildi við hann hreinan en dældaðan- Henry sem alltaf virtist við- látinn, sá á mér hendurnar og sagði: — Lentuð þér í einhverj- um vandræðum, herra Slade? — Ök á dádýnshöfuð, sagði ég. — Drap hann er ég hræddur um. Og dældaði bílinn. Hann skellti í góm. — Þetta gerist oft á kvöldin, sagði hann. — Ljósin blinda þé- Komuð þér með hann hingað? Ég hristi höfuðið og hann skellti aftur í góm. — Hvaða vandræði, sagði hann. — Þeir geta bragðazt mjög vel. Og þeg- ar skepna er dauð þá er hún dauð. — Ég býst við því. Mig langaði til að útskýra veiklun mína fyr- ir Henry. Ég fór upp og lokaði mig inni í herbergi mínu- Ég gat ekki hugsað um neitt nerha Claudíu og þó naumast skýrt. Ég gekk að speglinum við vaskinn og hamaðist ofsalega með vatni og sápu langalengi eftir að ég hafði fjarlægt ryðbrúnu rákina niður vinstri vanga minn. Ég hefði ekki svo mikið sem hugsað um töskuna síðan klukk- an sex. SJÖTTI KAFLI. Frú Larkin sagði: — Þessi herra Sarrett kom. Hún hafði þekkt Peter Sarrett jafnlengi ,og ég, og það voru orðin ein tíu ár, en hún sá sig aldrei úr færi að kalla hann þennan herra Sarett eins og hún liti á hann gegrtum einhvem öfugan siögæð- iskíki. Ég vissá aldrei af hverju henni var svona lítið um hann. Ég var sjálfur ekki sérlega hrif-j inn af Peter, en mér var huilin ráðgáta hvernig hann gat með nokkru móti brotið í bága við einhverjar hugsanlegar megin- reglur hjá frú Larkin. Hann var einhleypur og sú staðreynd að hann varði einni hugsun af hverjum þremur í Gamalt gler gerði hann ekki að vinnandi manni í augum hennar, býst ég við- En hið sama hefði mátt segja um mig og skriftir mínar. Sennilega hafði hún á vissan hátt vanþóknun á mér líka, en ég var henni ekki sérlega erfið- ur og hún hafði sigrazt á van- þóknun sinni fyrir sakir hag- stæðrar samvinnu. — Hann kom inn, sagði hún. — Æddi beint inn meðan ég var að taka til og spurði hvert þér hefðuð farið. Ég sagði hon- um að þér hefðuð enga skýringu gefið mér, og þótt ég vissi það þá bæri mér engin skylda til að upplýsa hann um það. Ég vissi mætavel að hún hafði ekki sagt neitt í þá átt. Það sem frú Larkin sagði frá var eins- konar draumaatvik þar sem í- myndað indælissamband okkar rakst harkalega á allt það sem hana langaði til að átelja hjá Peter Sarrett. Trúlega hafði hún ekki gert annað en horfa niður með nefinu á sér og segja hon- um að hún vissi ekki hvenær ég kæmi aftur. Ég sagði: — Ojæja, hann er alltaf vanur að ganga beint inn ef ekki er læst. Hann veit að mér er sama. Hvenær var þetta, frú Larkin? — í gærmorgun. — Ég skal hringja til hans og hughreysta hann. Hún lét það gott heita. Svo birti yfir henni- — Og herra Bruce hringdi í morgun, sagði hún, — af skrifstofunni. Ritar- inn hans kom fyrst í símann og spurði hver ég væri og ég sagði henni það. Svo heyrði ég að hún sagði það við herra Brufce og hann sagði: — Já, ég vil endi- lega tala við frú Larkin. Tilvitnun frú Larkin í orð Davíðs, sem var kannski ekki alveg sannleikanum samkvæmt, átti bersýnilega að vera mjög jákvæð. Hún var jafnhrifin af Davíð og henni var lítið um Peter og þetta atvik virtist hafa haft mjög hagstæð óhrif á hana. — Já? sagði ég. — Og 'hvað sagði hann svo við yður? — Hann bað mig að segja yður að líta inn, ef þér kæmuð í dag, og fá drykk með honum og. frú Bruce og helzt að borða með þeim. Ég sagðist skyldi segja yður það ef þér kæmuð en skilja annars eftir boð. — Þakka yður fyrir. Það var á^ætt. — Ætlið þér þá að fara? Ég pexa yfirleitt ekki við frú Larkin, en þetta voru svo frek- leg afskipti af einkalífi mínu að ég sagði: — Ég veit það ekki. Hvers vegna spyrjið þér? Hún varð á svipinn eins og kökubiti hefði allt í einu bitið hana á móti. — Hvers vegna? sagði hún. — Nú — það væri bara skemmtilegt fyrir yður, er ekki svo? Þessd indæla frú Bruce. Daphne kona Davíös var yfir- leitt þessi indæla frú Bruce á sama hátt og Peter var þessi herra Sarrett. Hún var ímynd þeirrar _ konu serh frú Larkin fannst ég eiga að giftast, og ég hefði sagt henni að ég ætlaði að lifa í synd með Daphne þar til Davíð skildi við hana, þá hefði hún áreiðanlega sagt: — Henni indælu frú Bruce? Ekki svo að skilja að líklegt væri að þetta kæmi fyrir. Daphne Bruce sameinaði allar röksemdir með hjónabandi, væri maður í gift- ingarskapi, og allar röksemdir gegn því, þegar svo var ekki. Hún var vel menntuð og aðlað- andi og dugleg og góður félagi og það var dæmalaust efitt að losna frá henni- Ég vár ósköp ánægður með hana sem ejgin- konu Davíðs og hún sýndi mér notaleik, umburðarlyndi og hálf- gildings samúð, eins og giftum kbnum á borð við hana er tamt að sýna mönnum eins og rriér. Ég notfærði mér þetta til fulln- ustu, þegar ég var í því skap- inu, og þess á milli þakkaði ég mínum sæla fyrir hið heiðar- lega einlífi. Ég fylgdi frú Larkin til dyra og hún vissi ekkert um það hvort ég ætlaði að dveljast um kvöldið með hinni indælu frú Bruce. Frú Larkin var' viðloð- andi heima hjá mér fimm daga vikunnar, en næturfélagi var hún mér ekki. Trúlega gegndi hún því hlutverki hjá herra Larkin, sem ég vissi að var til, en var að öðru leyti heldur óljós persóna. Hún var fáorð um einkalíf sitt þótt henni hætti til að gera sér fulltíðrætt um mitt- Þegar hún var farin tyllti ég mér niður og beindi huganum í kyrrð og einbeitni að Claudíu. Árangurinn varð satt að segja ófullnægjandi. í umhverfi Lund- únaborgar, svo háværrar og yfir- lýstrar, varð umhugsunin um Claudíu og hið undarlega um- hverfi kringum Dunstreet og Cartery svo áþekkt draumi, að það reyndist næstum ógerningur að hugsa rökrétt. Skynsamleg- ar vangaveltur breyttust allt í einu í hugaróra, og órarnir virt- ust engu ósennilegri. Annars þurfti ég ekki á nein- um skynsamlegum röksemdumað halda. Ég færi bráðlega aftur til Dunstreet, vegna þess að þangað myndi leit mín að tözz- unni leiða mig. Og ef ég færi til Dunstreet, þá myndi ég alla- vega hitta Claudíu, þótt ekki væri nema vegna þess að ég gæti ekki neitað mér um það. Hið eina sem ég hefði getað lagt niður fyrir mér var hvernig ég ætti að koma fram við Claud- íu þegar ég hitti hana: og ég vissi nú þegar nóg til þess að vita að sérhver ráðagerð kynni að fara í súginn andspænis nýrri útgáfu af Claudru eða óvæntum viðbrögðum mínum gagnvart þeirri Claudíu sem’ ég hafði gert ráð fyrir- Ég blandaði mén drykk. til að deyfa mesta eirðarleysið. Þegar SKOTTA 4916 Ekki er „Spadille“ fyrr farið a£ staðnum en „Prosper" er komið þangað í þess stað. Laroux hefur skilið eftir bauju til að auðveldara sé að finna staðinn aftur og Wallace hlakkar yfir sigrinum sem hann þykist eygja. Furet smitast af æsingi hans. „Ef Angélique tæki hér nokkrar myndir, gætum við kannski komizt að því hvort þetta er rétta skipsflakið“. „Þeir hafa sett baujuna þarna, það er næg sönnun“, syarar Ameríkaninn. — Þeir eru svo niðursokknir í atihuganir sínar, að þeír taka ekkert eftir skipinu sem nálgast þá. Látið ekki skemmdar kartöflnr koma yður í vont skap. Noíið COLMANS-kartöflnduft — Við skulum láta eins og við vitum ekki af þeim, þangað 01 við heyrum hvort þeir ætla að kaupa eitthvað handa okkur. Foreldrar Get tekið að mér að gæta bama fyrir foreldra, sem vinna bæði úti. — Upplýsingar í sima 19674. HELDUR HEITU OG KÖLDU ÚTI OG INNI TRABANT EIGENDUR V iðger ða verkstæði. Smurstöð. Vfirförum bílinn fyrir vorið. FRIÐRIK OLAFSSON, vélaverkstæði. Dugguvogi 7. — Sími 30154. Bífaþjónusta Höfðatúni 8. — Símá 17484.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.