Þjóðviljinn - 15.08.1967, Blaðsíða 10

— ÞJÓÐVILJINN — Þriðjwdaewr Í5. ágpat KkSZ,
: *■•
CmiSTOPHER LANDON:
Handan við
gröf og dauða
Jé, skiljið þér, hann hefur
haft munninn fyrir neðan
nefið- Ég hann var svo heppinn
að hafa svo mikið samband við
yngsta son hans tignar — bann
sem féll f stríðinu, og okkur
fannst við mega til að reyna að
veita honum skikkanlega mennt-
un. Pabbi sagði alltaf, að dreng-
lmir myndu verða hrokafullir og
líta niður á pilt eins og Colin.
En þér voruð ekki af því sauða-
húsinu. Þér settuð það ekki fyr-
ír yður hvaðan hann var.
Enn einn tebolli, enn einu
einni þaut gamli maðurinn fram,
þegar búðarbjallan hringdi- Eng-
inn Colin ennþá, og enn talaði
gamla konan. Þetta var eins og
draumur, eins konar martröð,
þar sem allt gerist án þess að
maður geti við neitt ráðið. —
Já, við höfðum alltaf gert okkur
vonir um að hann gæti farið í
háskólann, skiljið þér. Við höfð-
um lagt nóg, fyrir til þess, en
svo komu þessi ósköp fyrir í
ekólanum, þessi skelfilegi kven-
maður. , ,
— Hvaða kvenmaður, frú
Headly?
Hönd var íögð á arm mér. —
Það vitið þér, Sir Harryi 'Það
hljótið þér að vita. Mikið er vin-
samlegt af yður að láta sem þér
vitið ekki neitt. En hvemig gat
hún sagt allan þennan ósóma um
hann í réttinum? Það getur vel
Hárgreiðslan
Hárgreíflslu- og snyrtistola
Steinu og Dódó
Laugav 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
verið að hann hafi verið slæm-
ur piltur, en þetta var ekki hans
bam, eins og hún sór upp á
hann. Hann varð að borga með
því. Hann — við — borgum
enriþá-
Ég var búinn að fá nóg. Ég
lauk úr bollanum og reis á fæt-
ur. — Nú verð ég bókstaflega að
fara.
Frú Headly hafði risið á fætur
um leið. Hún leit til mín hálf
hræðslulegu augnaráði, sem var
um leið sárbænandi: — Viljið
þér ómögulega bíða eftir Colin?
— Ég get ekki beðið lengur-
Kærar þakkir fyrir teið. Ég þaut
út, tautaði einhvers konar af-
sökunarorð við gamla manninn
frammi í búðinni og hljóp beint
í fiasið á Colin úti á gangstétt-
inni.
Hann var að stíga af hjólinu,
sem nú var tómt; síði, hvíti
sloppurinn sem hann var í, var
honum ekki mátulegur, en jafn-
vel í þeim búningi var hann
glæsilegur. En andlitið á honum
— þegar hann sá mig og fleygði
frá sér hjólinu — var ekki þægi-
legt. Munnurinn var mjótt strik,
augun ‘ sktrtu gneistum: tveir
rauðir dílar mynduðust á ná-
fölum kinnunum. Hann stanzaði
skreflengd frá mér og sem
snöggvast hélt ég að hann ætilaði
að berja mig. — Hvem fjandann
ert þú að gera hér?
Hvað gat ég sagt? Aðeins: —
Ég átti leið framhjá, Colin. Ég
mundi eftir heimilisfanginu.
Mig langaði bara til að vita
hvernig þér liði.
Hann hafði alltaf virzt hærri
en ég,, en nú var eins og hann
gnæfði yfir ’mig þegar hann
þreif í jakka boðanga mína. —
Bölvaður, skítugi snuðrarinn
þinn. Þú hefur bara ætlað að
reka nefið í það sem þér kom
ekki við. Og þú vogar þér ekki
að láta sjá þig hér framar skil-
urðu? Aldrei nokkum tíma ...
og ef þú gerir það, þá skal ég
drepá þig.
Hann sleppti mér og æddiinn
í búðina. Ég tók hjólið mitt og
reisti það upp við gangstéttar-
brúnina. Það kom ekki til mála
að ég færi aftur inn í búðina.
Svo margar ævintýrahallir höfðu
brunnið til grunna þennan sum-
ardag. Og það var mér að kenna.
Nú leið langur túni allt til
ársins 1939, ég hafði æ meira
að gera að prófinu loknu; ég
hafði fengið önnur áhugamál og
ný verkefni að fást við. Mér
gafst aðeins lítill timi til að
Ærogsa wn Cbffin og að
öögðu fBr ég atdneí í búðma afb-
8*r. Paðiir miroi Ihafði dregiO-sig
ii híé feá störfum ,og ég hafði
'þgengið inn í fyrirteeffcrð, þarsem
ég starfa erm. Ég bafði mfna
eigin íbúð, ég var tuftugu og
sex ára, hvorki gifb»r né trú-
kxfaður. Það var ekki vegna
þess að ég væri mótfallinn kverv
fólki; ég átti margar vinkiönur.
En ég var seinn til, hafði til-
einkað mér ýmsar grónar pip-
arsveinavenjur og var ef til vill
lika latur og eigingjarn. Mig
langaði ekki bernlínis til að
breyta um lífsháttu. Og lífið
gekk sinn lólega gang með golf-
leik, vinnu og ökuferðum. Mér
þótti dálítið vænt um stúlku
sem hét Diedre, en hún hafði
meiri áhuga á öðrum manni og
kemur eikki þessari sögu vlð. ’
Og þetta síðasta sumar þok-
aðist áfram; hið hlýja, sólríka
sumar, þegar við höfðum öll
rekið höfuðin niður í sandinnog
létum sem við vissum ekkert
um atburði á borð við árásina
á Tékkóslóvakíu. Og eitt kvöld-
ið hringdi Colin til mín.
Hann var eðlilegur og blátt
áfram eins og við hefðum talað
saman daginn áður, en ég vissi
að hann hefði þurft að brjóta
odd af oflæti sínu til að fram-
kvæma þessa símahringingu. —
Ég fann númerið þitt í síma-
skránni, Sleði, og fór að velta’
fyrir mér hvort þú hefðir nokk-
uð á móti því að ég Iiti inn og
spjallaði við þig. Það voru fimm
ár síðan við höfðum sézt, en
það var ekkert hatur í rödd
hans eins og þá hafði verið. Og
auðvitað féll ég fyrir þokka
hans eins og asvinlega.
Hann hafði elzt meira en um
bessi fimm ár; hann kom um
kvöldið með gamla, lúða ferða-
tözku cem hann setti frá sér
á gólfið í dagstofunni minni.
— Hér býrðu notalega, gamlí
vinur, sagði hann og gekk um
herbergið og litaðist um. Þegar
é(» kom nær honum gat ég séð
bnrklkumar í andliti hans og
baugana undir augunum, sem
váfu till kynna oHslarksamt líf-
nrni. Ég tók eftir þvi að fötin
hans voru gljáslitin á olnbogum
og setu, og annar vasinn var
rifinn ogskyrtulfningamar trosn-
aðar.
Harm sagði: — Nú gæti ég
svo sannarlega þegið drykk, og
begar ég hafðí blandað handa
honum stertkan whiskýsjúss,
slokaði hann honum í sig í ein-
um teyg.
— Þetta var betra. Enn einu
sinni gekk hann um herbergið
og virti fyrir sér koparstung-
Urnar mfnar. — Jú, hér er
reglulega notalegt, Sleði. Get-
urðu leyft mér að vera í nótt?
— Auðvitað, i Colin. Eitthvað
af gömlu hlýjunni var komið
aftur, og ég hélt dauðahaldi í
hana. — En hvað um foreldra
þína sagði ég svo. — Eiga þau
ekki von á þér?
Hann leit ekki á mig. — Þau
eru bæöi dáin, Harry. Og ég
er einmitt að skipta um atvinnu,
svo ég hef.engan samastaðþessa
tundina.
Ég sagðí afturi — Auðvitað,
og ég gat þess lika að ég ætti
mat í ísskápnum og gæti meira
oð segja státað af filösku af

bowpgqgoewínS, orv
hsmn vadi kaawisfei feefetur fiana-
wt að borða?
— Nei, það er notalegt feérna
hjá þér. Þá gotum víð spjalfeað
sanm Ég skal ekíki angra þig.
Þetta verður eklfci nema í riótt.
Við sátum og þorðuðum og
drukkum allt guðslangt kvöldið
meðan mynkrið lagðíst að, og
nú voru skýringar hans býsna
óljiósar aldrei þessu vant. Mér
skildist á honum, að foreeldrar
hans hefðu dáið með, nokkurra
vikna milliþili, hann hefði selt
verzlunina og snúið sér að
„bliaðamennsku“. En það var erf-
itt að fá uppúr honum hvað
hann skrifaði og Iwenær, en eft-
ir þriðja boungogneglasið fór
hann að Ifkjast sjálfum sér í
gamla daga og fór að státa af
samtölum sem hann hafði átt
við ýmsa merka menn í blaða-
mannastétt og öllu því hnittna
sem hann hafði sagt og viður-
kenningarsvör þeirra'. Þetta
gekk svona langt til fram á
kvöld, og þegar hann gekk loks
til náða, stóð hann stundarkorn
í dymjnum að gestaherberginu
mínu og um varir hans lékeilt
af gömlu brosunum, sem minntu
mig á gamla daga, þegar ég.
hafði verið svo einmana og við
háðir hvor öðru.m.
— Ég skal ekki vera þér til
óþæginda, Sleði. Þetta verður
ekki riema í nótt.
Hann var í mánuð.
Ég hafði ekkert á móti því,
enda þótt áfengisrei'kningurinn
minn þrefaldaðist og flösku-
birgðirnar í skápnum mínum
minnkuðu í öfugu hlutfalli við
það. Ég hafði eikikert á móti því,
ekki einu sinni þegar ég fór
að sakna ýmissa smáhluta: gull-
ermahnappa og fallegar Kipl-
ingútgáfu, sem amma mín hafði
gefið mér. Ég var mikið að
heiman og vissi ekiki hvað hann
hafðist að; feann sagðist vera að
vinna, en ég fékk aldrei að vita
hvar eða við hvað. Ástæðan ttl
bess að ég skildi hvernig í öllu
lá, var sumpart sú hve lengi
hann dvaldist í íbúðinni hjá
mér og sumpart hvernig hann
drakk.
Það var snemma í ágúst;
kyrrlátan, hlýjan morgun þessa
síðustu sólskinsdaga árið 1939.
Ég hafði komið út úr svefn-
henberginu mínu snemma morg-
unp og farið fram í anddyrið til
að athuga hvort blöðin væru
komin og hvort fyrirsagnirnar
væru orðnar óheillavænlegri en
daginn áður. Það var ekki sér-
lega gaman að vera á íherskyldu-
aldri um þessar mundir, ogeiga
á hverri stundu von á' þvi að
síminn hringdi til að boða mann
í virka herþjónustu. Ég fór mér
hægt og berir fætur mínir
gerðu ekki minnsta hávaða á
þykka rennmgnum í ganginum.
Og þegar ég gekk framhjá dag-
stofudyrunum, sem voru ekki
alveg lokaðar, heyrði ég lágt
hljóð að irinan. Tappi var dreg-
inn úr flösku.
Ég opnaði í skyndi og hann
stóð við skápinn með whiský-
flöskustút við varirnar. Hann
hafði drukkið úr flöskunni, þvi
niður hökuna á honúm láku
nokkrir dropar, sem farið höfðu
utanJhjá þegar hann þreif flösk-
una frá munninum. Hann var í
SKOTTA
^ 4977 — Næsta morgun fer Wallaee snemma á faetur. Hann
getur varfla beðið eftir þvi að komast í fjársjóði Lascars. Enn
deilir hann við Renée Furet — með sama árangri: hánn er með
skammþyssu í vasanum og hún veit það . . . Maður yðar og
dóttir koma með mér... og ef þér vogið yður að yfirgefa skip-
ið!...I Við förum þangað, að rústunum, að björgunium ... Slys
þar þættu ekki ótrúleg, svo ef þér... — Enn heldur báturinn af
stað og lendir á staðnum sem gefinn er upp í minnisbókinni.
Þvoið hárið nr LOXENE-Shampoo — og flasan ler
Víst get ég Iært á meðan ég horfi á sjónvarpið!
BÍLUNN
Bílaþjónusta
Höfðatúni 8. — Sími 17184.
Gerið við bíla ykkar sjólf
Við sköpum aðstöðuna. — BÍLALEIGA.
bílaþjönustan
Auðbrekku 53. Kópavogi — Sími 40145.
Láfið stilla bílinn
Önnumst hjóla-. ljósa og mótorstillingu. Skiptum
um kerti, platínur, ljósasamlokur Örugg bjónusta.
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32, sími 13100.
Hemlaviðgerðir
Rennum bremsuskálar.
Slípum bremsudælur.
Límum á bremsuborða.
Hemlastilling hf.
Súðarvogi 14 — Sími 30135.
Bifreiðaeigendur
f>voið, bónið og sprautið bílana yfckar sjálfir Við
sköpum aðstöðura. Þvoum og bónum ef óskað er
Meðalbraut 18, Kópavogi.
Sími 4-19-24.
Terylene buxur
og gallabuxur 1 öllum stærðum. — Póstsendum
Athugið okkar lága verð.
*
O.L. Traðarkotssundi 3
(móti Þjóðleikhús’nu) - Smu 23169
/