Þjóðviljinn - 05.10.1967, Page 10

10 SlÐA — ÞJÓÐVELJINN — Fimmtudögur 5. okfcöber 1967-
WINSTON
GRAHAM:
MARNIE
15
andstyggilega í eynrm. „Við er-
um öll spillt og eigum skilið
refsingu", var Lucy Nye vön að
segja og þrýsti mér upp að
hnjám sér eins og hún ætlaði að
koma í veg fyrir að ég hrapaði
niður í hildýpið. ,,Við erum
spiJilt, eigum skilið refsingu, og
maðkamir munu nærast á okk-
ur. En það er betra að vera et-
inn af möðkum en brenna upp
til agna. Sjáðu nú þetta, ó, ó,
nú munaði ekfci miklu. Það kom
aiveg innum gluggann, ég sá
glitta í illa tunguna. En það náði
okkur ekki. Sá vondi er á ferli
í kvöld, hann er að sækja þá
sem tilheyra honum. Hyldu höf-
uð þitt, barn, horfðu ekki á það,
gættu augna þinna.“ Hún var ó-
stöðvandi, þegar hún byrjaði hún
Lucy, og hlægileg var hún ó-
neitanlega. Ég hló.
Hann leit upp, en mér tókst
að breyta hlátrinum í hósta. —
Nú held ég að þetta sé komið i
lag, sagði hann og leit aftur á
handritið. — Nú er það að
minnsta kosti nokkum veginn
þokkallegt. Komið hingað, ég
skal útskýra fyTÍr yður hvað ég
á við — ef ske kynni að herra
Ward áttaði sig ekfci á lagfær-
ingurn mínum.
Ég gekfc hægt að sófanum og
hann fór að útskýra. En allt i
einu kom elding sem varpaði
köldum, hvítum bjarma yfir okk-
ut og ég gaf frá mér skelfingar-
óp og missti blaðið sem ég hélt
á.
— Hvað er nú þetta, sagði
hann. — Urðuð þér hræddar?
Ég fór að segja eitthvað, en
rödd mín drukknaði gersamlega
í þrumuhljóðinu sem hristi og
skók allt húsið. Það var næstum
eins og í jarðskjálfta. Og svo
varð allt hljótt.
Ég sá að hann var að bíða
eftir því að ég kæmi aftur að
glugganum, þar sem sófinn stóð,
«i það gerði ég ekki. Svo sagði
hann: — Þér getið kveikt ljósið.
ef þér viljið. Rofinn er hjá dyr-
tmum.
Ég fór þangað og fáHmaði en
fann ekfcert og hendumar á mér
skulfu. Oti var dauðahljótt; það
voru engar þrumur og engin
rigning heldur.
— Það er næstum eins og
maður sé að bíða eftir því að
óvinurinn fleygi niður næstu
sprengju, finnst yður ekfci?
spurði hann. — Langar yður í
tebolla? Það er næstum kominn
tetlmi.
— Nei, þökk fyrir. Á ég að
W EFNI
/ SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugaw. 18, III. hæð (lyfta)
Sírni 24-6-16.
PERMA
Bápgreéðsia- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-868
hjálpa yður burt frá glugganum?
— Nei, þakk. Ég get vel bjarg-
að mér sjálfur þegar ég hef staf-
inn. Hann þagði andartak. —
Annars held ég að þetta sé að
fjarlægjast.
— Þér verðið að fyrirgefa, en
ég verð alltaf miður mín, af
hræðslu í þrumuveðri, sagði ég.
— Það kemur mér eiginlega á
óvart.
— Hvers vegna?
— Ég get varla svarað því. En
einhvem veginn lítið þér ekki út
fyrir að vera hræðslugjöm.
— Þér þekkið mig ekki — í
þrumuveðri á ég við.
— Það er alveg rétt hjá yður.
Við þekkjumst svo lítið í raun
og veru. Jæja, nú fer að rigna.
Ég gekk varlega ögn nær
glugganum. Tveir stórir, votir
dílar, á stærð við shillinga
höfðu fallið niður á steinþrepin
fyrir utan og breiddu úr sér
meðan þeir þomúðu.
Hann lagði frá sér blöðin og
rétti úr sér í stólnum. Svo tók
hann stafinn sinn og reis á
fætur.
— Hafið þér áhuga á grískum
leirmunum?
— Ég veit ekkert um griska
leirmuni.
— Ég téfc eftir þvi að þér vor-
uð að horfa á krukkurnar þama.
Konan mín átti þær. Hún safn-
aði þeim og flestar þeirra átti
hún áður en við giftum okkur.
— Jæja. Ný þruma.
. — Hvað um leigubílinn minn?
spurði ég.
— Hann er víst ekki kominn
enn.
— Ég vil ekfci afca í þessu
veðri, það'kemur ekki til mála.
— Þess þurfið þér ekki. Enda
er þvi rétt að Ijúka.
Ég býst við að hann hafi séð
hve skelfd ég var, og hann hafi
þess vegna farið að tada um
griska leirmuni til að fá mig til
að hugsa um eitthvað annað. Ég
heyrði hann segja eitthvað um
Krít og Delos og svo og svo mörg
hundruð ár fyrir Krist og hann
rétti Vnér einhvern hlut úr leir
og sagði mér að þetta væt-i
kveðjubikar, en ég var allan
tímann að bíða eftir naastu
dmnum.
Og þær komu líka. AHt i einu
varð skellibjart . í stofunni.
Speglamir tveir á veggjunum,
keramikflísarnar framan við ar-
ininn, glerin í römmunum, allt
glitraði og blikaði og svo varð
dimmara en nofckm sinni fyrr.
Það heyrðust ærandi dmnur eins
og himinninn væri úr ómerki-
legu bilikki og nu kæmu á hann
göt og rifur í þessum ósköpum
unz hann rifnaði eftir endilöngu
og allt helltist yfir húsið.
— Hafði — konan yðar — sjálf
fundið þetta í Grikfclandi, stam-
aði ég.
— Já, reyndar, og ég veit ekki
hvaða áhrif það hefur á yður,
en mér finnst það næstum há-
tíðlegt að halda á kmkku sem
búin er til af manneskju, sem
var uppi fimm hundmð ámm
fyrir Krist, og ....
Enn ein elding og síðan drynj-
andi brafc, beint yflr höfðum
okkar.
— Þetta var víst beint yfir
ofcfcur, sagði hann og horfði á
mig. Ég var að velta fyrir mér
hvort hann gæti séð kaldan svit-
ann glitra á enni mér. Hann
staulaðist að minnsta kosti þvert
yfir stofuna og kveifctl iijós. —
Setjizt niður, frú Taylor. Þér
niegið til með að feitja meðan
þessi gauragangur er. Ég skal
íáta færa yður eitfhvað að
drefcka.
— Nei þakfc. Ég var svo hrædd
að ég var ðrrug í rónrnum.
— Líkumar fyrir þvi að eld-
ingu Ijósti niður í martn era al-
veg geysilega litlar, frú Taylor.
— Ég veit það. Ég veit það
allt saman.
— En það bætir efcfcert úr
skák?
— Ekki vitund.
Eftir nokkra stund sagði hann:
— Eiginlega má með sanni segja,
að við séum í sama báti.
— Ég skil yður efcki.
— Jú, þér emð nýbúnar að
missa manninn yðar, er ekki
svo?
— Nú .... jú, jú, reyndar. Þá
skil ég hvað þér eigið við.
Hann setti grísfca bikarinn frá
sér og hagræddi nokkram hlut-
um f hillunum — Hvemig atvik-
aðist það — með manninn yðar?
— Jú, það — það varð mjög
óvænt, herra Rutland. Jim —
Jim var á mótorhjóli þegar hann
fórst. Fyrst í stað gat ég ekki
áttað mig á því, ef þér skiljið
hvað ég á við.
— Það geri ég, frú Taylor
— Og þegar ég áttaði mig loks,
fannst mér sem ég yrði að kom-
ast burt. Ég mátti ekki til þess
hugsa að vera kyrr. Það er
mifclu verra að'vera kyrr — eins
og þér hafiö gert?
Hann færði meidda fótinn dá-
lítið til. — Ég er nú ekki alveg
viss um það. Að vissu leyti er
það auðvitað byrði. En á hinn
bóginn er það líka huggun að
lifa áfram innanum hluti sem
hún þekkti og þótti vænt um ..
Hann þagnaði allt í einu. —
Maður heyrir svo mikið sagt um
það hvernig maður ætti að
bregðast við undir slíkum kring-
umstæðum, en þegar til kastanna
kemur, em viðbrögðin einstak-
lingsbundin — og stangast oft á
við öll heilræðd og forskriftir.
Hin óheillavænlega þögn sem
kornið hafði á eftir síðustu dmn-
unum, var allt í einu rofin af
nýju þrumuhljóði — og nú var
eins og risastór sprengja hefði
lent á húsinu. Ljósið slokknaði
og úti neistaði og marraði. Ég
veit ekki hvort færði sig og
hvort var kyrrt — en af ein-
hverjum ástæðum rákumst við
saman. Ég var svo miður mín að
ég hafði ekki hugmynd um hvað
gerzt hafði fyrr en eftir góða
stund. En þá fann ég að hann
hafði ^lagt handleggina utanum
mig og ég skalf og nötraði frá
hvirfH til iLja. Ég reyn<E að ná
andanum og segja eitthvað en ég
gat það ek ki,
í dauðaþögninni mátti heyra
raddir einhvers staðar í húsinu.
Það hlaut að vera konan með
röndóttu svuntuna að tala við
einhvem.
Og svo fór að rigna. Það
rigndi ofsalegar og ofsalegar, og
loks var eins og verið vœri að
berja tmmbur.
Nú stóð ég ein á miðju gólfinu
og hann var farinn út að glugg-
anum. Konan með svuntuna kom
inn í skyndi. — Æ, það hefur þá
ekkert orðið að y^ur, herra Rut-
land. Það var mösurtréð — það
klofnaði eftir endilöngu — og
það hefur orðið straumrof í öllu
húsinu. En sú heppni að þér
sátuð ekki við gluggann. Ég varð
dauðhrædd um að eitthvað hefði
komið fyrir yður. Og hvernig
líður yður, ungfrú? Það bfður
leigubfll fyrir utan. Mér þætti
gaman að vita — já, ekki ber á
öðru, stóri gluggirm í borðstof-
unni er sprunginn.
Mark Rutland hoppaði alla
leið út að glugganum, en ég var
síður en svo í skapi til þess.
Þaðan sem ég stóð sá ég vej að
grasflötin var á kafi undir vatni
og vatnið ólgaði eins og fiskar
væru í þyí, en bleikrauð blöð
þyrluðust niður af trjánum.
Stór grein hafði brotnað af einu
trénu og lá á steinþrepunum.
— Þetta er bókstaflega lífs-
hasttulegt, sagði konan með
svuntuna. — Þetta er það alvar-
legasta sem ég hef orðið fyrir.
Hún lokaði franska gilugganum
kyrfilega. Gólfteppið var farið
að blotna.
— Það er einhver konjakslögg
inni í borðstofu, frú Leonard. —
Ég held að frú Taylor hefði gott
af smáhressingu.
Ég lét fallast niður í stól aft-
ast í stofunni og ég varð að
spenna greipar til að halda hönd-
unum rólegum. En hann virtist
vera í ágætu skapi, miklu betra
skapi en áður, rétt eins og hann
hefði gaman af þessu bannsetta
óveðri.
— L-Leiguibilstjórinn — hald-
ið þér ekki að hann verði g-
gegnblautur?
— Ekki ef hann verður kyrr
✓
a sinum stað.
— Ég vil ekki fara út í bílinn
strax — ekki fyrr en þessu er
lokið. ,
SKOTTA
1,5 miljón
Radionette-útvarps og sjónvarpstæki eru seld í Noregi —»
og tugir þúsunda hér á landi.
Radionette-tækin eru seld í yfír 60 löndum.
Þetta eru hin beztu meðmæli með gæðum þeirra._
BETRI HLJÓMUR - TÆRARI MYNDIR
Fcstival Bordmotlel!
Fcstivol SjaTosi
KurcrFMdel.nxe
Krlntctt Hi-FI Stereo Scksjoa
Festiva! Seksjon
6rand Fcstival
Kvlntett HI-Fi
Stcreo Gulrmoden
Ductt Scksjon
GÆÐI OG FEGURÐ -
VJG-RAIJ9KAL - IMIII V GOTT
Sjá Herbert! Þetta er tuttugasti hringurinn sem hann íer i
kringum húsið okkar, í von um að hitta mig!
Bílaþjónusta
Hofðatúni 8. — Sími 17184.
BÍLLiNN
Gerið við bíla ykkar sjólf
Yið sköpum aðstöðuna. — Bílaleiga.
BÍLAÞJÓNUSTAN
Auðbrekrku 53, Kópavogi. — Sími 40-145.
Lótið stilla bílinn
Önnumst hjóla-, ljósa- og mótorstiltingu.
Skiptum um kerti, platínur, ljósasamlokur.
Örugg þjónusta.
BÍLASKOÐUN OG STILLING
Skúlagötu 32, síini 13100.
Hemlaviðgerðir
• Rennum bremsuskálar.
• Slípum bremsudælur.
• Límum á bremsuborða.
Hemlastilling hf.
Súðarvogi 14 — Sími 30135.
Drengja- og telpnaúlpur
°g gallabuKur í öllum stærðum. — Póst-
sendum. — Athugið okkar lága verð.
O. L. Laugavegi 71
BLADBURÐUR
Þjóðviljann vantar fólk til blaðburðar í
Kópavogi. — Sími 40753.
ÞJÓÐVILJINN.

*
i