Þjóðviljinn - 08.08.1968, Blaðsíða 4

V
/
4 SÍÐA — 'ÞJÓÐVUUINN — Fiirnmtuxteaiir 8. ágúst 1068.
Crtgeíandl: Sameimngarílokkux alþýðu — Sósiatistaflokkurlnn.
Ritstjórar: tvar H. Jónsson. (áb.). Magnús Kjartansson.
Sigurður Guðmundsson.
Fréttaritstjóri: Sigurður V. Friðþjófsson.
Auglýsingastj.: Sigurður T. Sigurðsson.
Framkvstj.: Eiður Bergmann
Ritstjórn, aígreiðsla, auglýsingar prentsmiðja: Skólavörðustig 19.
Sími 17500 (5 línur). — Áskriftarverð kr. 120,00 é mánuði. — ■
Lausasöluverð krónur 7.00.
Vald innflutningsaðalsins
hópur í þjóðfélaginu, sem mest og bezt hefur
verið studdur til áhrifa og góðrar afkomu í
tið viðreisnarstjómarinnar, er innflutningsaðallinn.
Innflytjendur hafa haft frjálsar hendur um inn-
flutning; þeim hefur verið leyft að flytja inn vörur,
sem íslenzkur iðnaður hefði einn getað framleitt
og þannig hefur innflutningurinn í mörgum til-
fellum orðið til þess að knésetja íslenzkan atvinnu-
rekstur. Innflytjendur hafa ekki einasta fengið að
flytja inn hvaða vöru sem er heldur hefur þeim
einnig verið heimilt að stofna til stórfelldra skulda
erlendis sem nenna nú hundruðum miljóna króna
í erlendum gjaldeyri. Og þegar innflutningurinn
er kominn inn í landið er hann boðinn fram á mark-
aðnum 'með álagningu sem enn tryggir gróða únn-
flytjendanna eins og sjá má af verzlunarhöllum,
sem þjóta.upp eins og gorkúlur um alla Reykjavík.
En þessar hallir hafa ekki einasta verið byggðar fyr-
ir gróðann af innflutningi heldur líka fyrir lánsfé úr
peningastofnunum. Þannig verður ljóst að innflutn-
ingsaðallinn hefur getáð ráðskazt með fjárimagn
eftir eigin geðþótta, en hugmyndir hans markast af
gróðanum fraimar öðru; innflytjendur hafa ráðsk-
azt með gjaldeyrinn, álagninguna, fjárfestinguna
og almannafé að vild. Og ríkisstjómin, sem hefur
heimilað þessum aðilum svo að segja takmarkalaus
völd, telur enn enga ástæðu til þess að takmarka
þau, þrátt fyrir þá erfiðleika, sem hún hefur með
stefnu sinni leitt yfir þjóðina, auk þeirra vandamála
er stafa af erfiðu árferði og lakara verðlagi. En það
er hverju mannsbarni í landinu ljóst að ráðs-
mennska innflutningsaðila með gjaldeyri gerir
gjaldeyrisstöðu þjóðarbúsins sýnu erfiðari auk þess
sem það er ábyrgðarhluti af þjóð, sem byggir að
jafnmiklu leyti á utanríkisverzlun og íslendingar,
að láta eyða gjaldeyri í brask og glingur.
J£n ríkisstjórnin skilur ekki þennan vanda — eða
•öllu heldur vill ekki skilja hann þar sem hér eru
á ferðinni sérstakir skjólstæðingar stjómarinnar.
Hún vill heldur drepa niður íslenzkan iðnað en að
skerða hlut gróðastéttanna. Henni ferst eins og
bónda, sem hefði ekki rænu á að girða tún.sitt áður
en hann ber á það og lætur búpening nágranna vaða
í túnið án þess að fá neitt í staðinn og fómar þannig
búi sínu. Sá lærdómur sem ríkisstjómin ætti fyrir
löngu að'hafa dregið af búskaparlagi sínu, er sá,
að takmarka bæri gjaldeyrisbruðl og gróðasöfnun
innflutningsaðalsins í landinu. En að vanda hefur
hún brugðið við fullkomlega gagnstætt skynsam-
legum og rökréttum viðbrögðum. í stað þess að tak-
marka gróða innflutningsaðalsins hefur hún í huga
að opna enn allar gáttir fyrir erlendum aðilum, ekki
einasta innflutningi með þeim tollum sem slíkum
vamingi er gjört að greiða í dag, heldur einnig að
auka innflutning frá efnahagssamsteypum án tolla
með aðild að efnahagsbandalögum, sem gagngert
yrði til bess að setja íslenzkan atvinnurekstur á
kné. — sv.

,Bandariskir hcrmonn kveiktu í þökum húsanna með Ingandi blys um“.
J0NATHAN SCHELL:
T) 5 '1 (D —(p
DJ \l ,1 gD • Ulb
ÞORPIÐ SEM VAR
JAFNAD VIÐ JÖRÐll
Gamli maðurinn var búinn að
hugsa ráð sitt. „Ég á ættingja
í Phu Cuong, sem mumi vilja
hjálpa mér og dastrum mínum.
Viljið þér ekki reyna að leysa
mig héðan og leyfa að ég byggi
mér nýtt hús í Phu Ouong, svo
ég geti farið að stunda búskap
að nýju?“
Þá reyndi ég enn einu sinni
að gera honum það skiljanlegt
að ég væri ekki fiulltrúi rfkis-
valdsins, hcldur óháður því
með öllu. Gamli maöurinn trúði
mér ekki, bað fann ég vel.
Á fjórða degi blés hvass vind-
vr fyrir hádegi, og rykský
byrluðust upp, og byrgðu sýn
milli búðanna. Undir einu búð-
arþakinu sat gamall maður með
illa hirtan hökutopp, og bjatt og
aðlaðandi bros, á mottu og
hafði barn á hnjám sér, en að
baki var stafli af farangri hans
og margar mottur, höíðu vanda-
menn hans hengt þær upp á
bambusstengur til 'hlífðar gegn
vindi t>g ryki. Hann brosti við
barninu, som var að leika sér
að hríslukvisli. Ég lagði fyrir
hann spumingu og hann svar-
aði: „Ég á tvo sonu, en um
hvorugan jxjirra veit ég nú
hvar hann er niður kominn.
Þeir gengu í stjómariherinn. og
nú eru liðin mörg ár síðan, en
ekkert hef ég til beima spurt.
Nú held óg heimili með dóttur
minni". Bamið fór að skæla,
barðist um og fleygði leikfang-
inu. Gamli maðurinn færði ,það
yfir á hinn handlegginn, tók
tóbakspung upp úr vasa sín-
um og fékk baminu til að leika
sér að. 1 pungnum var auk tó-
baks og sígarettupabpírs nafn-
skírteini hans, sení hann var
nýbúinn að fá. pg var korníð
í það skarð. Bamið fór að skoða
epjaldið, tók fast á bví og reif
út úr skarðinu unz sþjaldið var
komið í tvennt, og hélt það bá
sínum helming í hvorri hendi.
Garnli maðurinn horfði á þetta
með sýnilegri ánægju, hló að
tiltæki bamsins og brosti ávo
til þeirra sem næmi voru. Svo
tók hann helmingana tvo og
lét þá í punginn og setti í vasa
sinn. I því bili kom lítil stúlka
með hárið í einni langri, svartri
fléttu, og með gullslita hringa
í eyrum, nær til að horfa á
mig, forvitnin hafði orðið ótt-
anum yfirsterkari.
„Hvað ertu gömul?"
„Bllefu ára.“
„Hvað heitirðu?"
,,Ngai.“ <
„Hvað ertu að gena á dag-
inn?“
„Ekki neitt.“
„Alls ekki neitt?“
„Ég hjálpa mömmu minni að
búa til matinn“.
„Hverju þykir bér mest gam-
an að héma?“
„Hundinum mínum.“ Svo tók
hún upp svartan hvolp, sýndi
mér. „Vinur minn gaf mér
hann“.
„Hvað þykir • þér verst
héma?“
„Það er 'svo heitt og aillt of
margt fólk. Ég vil helzt vera
he'ma hjá frænku minni.“
„Hvers vegna?“
„Það er svalt þar. Og veggir
á því húsi en ekki eins og hér,
veggjalaust".
Gamli maðurinn brosti því
honum Jfkaði hvem-ig hún
svaraði.
Þegar ót stóð upp tll að fara
sá ég að Ngai átti í mestu bar-
áttu við sjálfa sig t>g að hún
horfði á mig ákveðin og ringluð
í senn. Svo rétti hún fram hönd
og sneri lófinn upp, en hand-
legginn klemmdi hún fast að
síðunni. eirfc og hún þyrði eicki
þó að hún þyrði, og svo varð
óttinn eða tfeimnin yfinsterkari
og hún sneri sér frá mér, vand-
ráeðalog á svipinm.
Kona sat undir einu þakinu
og starði sljóum augum fram
undán sér, og hafði bam í
fangi. Hún virtist ekki taka
eftir þvi að ég kom. Ég ávanp-
aði hana, en hún svaraði eins
Og væri hún að tala við sjálfa
sdg, og engu beinlínis. Hún
sagði svo: „Þyrlurnar komu
snemma morguns, og þá var ég
á leiðinni út á akur. Maðurinn
minn er í Saigon núna, já bað
held ég holzt. Hátaiarar fóru
að hvína í öllum áttum, en við
heyrðum í engum þeirra, því
óhljóðin ír sprengjunum yfir-
gnæfðu það allt. Ég gat ekki
tekið neitt með mér nema böm-
in mín og fötin okkar. Faðir
minn er orðinn afar gamalll.
Líklega er hann dauður".
Niðurrifshópurinn kom til
Ben Suc á björtum, heitum
degi, og var þá búið að fHytja
hið síðasta af búpeningnum
burt á bát niður ána í áttina
til Phu Cuong. Bandarískir her-
menn óku eftir mjóum vegum-
inn í bjartar Og hljóðar götur
þessa mannauða borps, helltu*
benzíni á torfþök húsamna og
kveiktu svo í þeim með log-
andi blysum. Svartur reykur
bylgjaðist brátt upp og bar við
heiðan himininn, en veggir og
þök brunnu fljótt og vel, og
mátti þá greina það sem inni
var: sortnuð og sviðin borð og
stóla, brt>tin mataríiát, rúm og
rúm á stangli, og auk þess sá-
ust þá loftbamabyrgin, sem
víða voru: Ekkd vom eldamir
fyrr slokknaðir í húsunum, þgr
sem grindin lafði víða uppi lík-
ust bednagrdnd, en jarðýtumar
komu vaðandi gegn um pálma-
lundana, rifu pálimana upp með
í-ótum, komu svo að húsarúst-
unum, réttu niður skófluna og
létu hana skafa burt undirstöð-
ur húeanna sem vom úr saman-
þjöppuðum leir. Þegair jarðýt-
umar hittu fyrir veggina á loft-
vamabyngjunum, sem vom
sýnu fiterkari, ýldu þær hærra
og hvellara en annars, en kom-
ust samt áfram. Elkki vom
margir mannabústaðir í Ben
Suc, sem stóðust jafðýtunum
snúning. Þær bmtust gegn um
allar girðingar, yfir grafreiti og
akra, sem lágu hærra en þorp-
ið, og skeyttu hvorki um vegi
né stíga. Þegar niðurrifshópur-
inn hafði unnið verk sitt, sást
ekki steinn yfir steini, allt var
jafnflatt, en ekki þótti verkið
fullkomnað samt. Samkvæmt
hemaðaráætluninni vom tvær
þrystiloftsflugvélar íátnar hella
sprongjum yfir rústimar, svo
það sem óhrunið kann að hafa
verið, brann til fulls, en dyngi-
ur .af múrsteinabrotum möluð-
ust mélinu smærra, og var betta
gert til þess'að eyðiieHgja jarð-
göng, sem svo djúpt lágu í
jörðu, að jarðýtumar höfðu
ekki náð til þeirra. Og bótti
mér sem við, sem bá ákvörðun
höfðum tekið að gereyða bnrpi
þessu, vildum ekki láta staðar
numdð í aðgerðum fyrr en út-
þurrkaður /væri hver vottur
þess að bað hefði verið til.
NýH og notað
Kjá okkur fáið þið ódýran kven- 03 herrafatnað
Já — það borgar sig að verzla hjá okkur. Leiðin
liggur til okkar
Verzlun Guðnýjar
Grettisgötu 45
«
I
"