Þjóðviljinn - 12.10.1968, Blaðsíða 10

10 SlÐA — ÞJÓÖVJXjJINTí — &auöandiaguii' 12. dkltóiber lí)S8.
MICHAEL HALLIDAY:
ÚR
SKUGGUNUM
36
hreyfðd sig hægt í fyrstu, í
naestTu andrá kraup hún hjá rúm-
imu. Hann lagði armirm utanum
hana, ekiki fast aif því “að hann
var svo máttvana. Sterklegur,
ungur líkami hennar virtást tlung-
ur og allt í einu var eins og
hún fyndi það og færði sigfjær.
Hún hélt enn um hendumar
é honurn. Augu hennar voru tár-
vot og vangamir rakir. Hún saug
upp í nfið.
— Þetta er éllt í lagi, allt í
lagi, sagði Canning hásum rómi.
— Vertu róleg, vina mín. Þetta
fesr allt vel.
— Auð — auðvitað fer allLt
vel. Rödd hennar var óstyrk og
tárin komu aftur fram í aug-
um. — Ég er sv-' mikill kiáni.
Ef ég held svona rm, háleyfa
þau mér ekki að koma aiftur.
— Þau ættu bara að reyna að
hindra þig í því, sagði Canning.
Það var enginn styrkur í rödd
hans-’ en mildll í huga hans. Þau
þögðu saman stundarkom og
svo síkaut gamla spumingin upp
kollinum og hann varð að minn-
ast á hana. — Hvar er móðir
þín, Celia? Og Bob?
— Ó pabbi — Hún tók andann
á lofti.
— Segðu mér það sagði. Camm-
ing. — Ég get gizkað á eitthvað
mt. Ted Banfield er álíka hátt-
vís t>g tarfur. Hvar eru þau nið-
urikomin Celia?
■ — Þau — hún hikaði og svo
komu orðin í gusu. — Lögreglan
heldur að þau hafi gert það.
Eitrið var í piparrótarsósunni.
— Munkahetta. Já. Ég man að
ég hélt yfir ykkur ræðu um það
í haust sem leið. Canning-brosti
dauflega en varir hans vom
ósköp stirðar. — Er búið að taka
þau föst?
— Já hvíslaði hún. — Þau voru
tekin í morgun.
— Hefurðu hitt bau?/
— Lögreglan vill ekki leyfa
mér það, hélt Celia áfram. —
Ég veit ekki hvort ég - vil bað,
ég myndi ekki vita hvað ég ætti
að segja. Ef þarj hafa gert það —
— Ég skil hvemig þér líður,
sagði Canning blíðlega. Hann var
mjög þreyttur og þagði lengi.
Svo sagði hann: — Celia, mér
fannst móðir þín hafa breytzt.
Það var bess vegna sem ég
sagði ekkert um Böb áður. Hann
talaði eins og hún vissi allt sem
gerzt hafði i húsinu. — Ég vildi
’helzt segja lögreglunni að hann
hefði verið i húsi Dalefjölskyld-
unnar, en hún vildi ekki iað ég
gerði það. En svo, skipti hún um
skoðun. Eða — það hé!t ég að
n'Jinnsta kosti. Hann horfði í
augiu Celiu og eitthvað í augna-
ráði hennar gaf honum til kynna
að hún hefði ekkerf vitað um.
þetta. — En þú hefur auðvitað
ekki vitað þetta.
— Eg — ég var hrædd um
að það — væri eittlhvað þessu
lfkt.
— Hefuf- Bob verið ákærður
fyrir — morðið á hljóðfæraleik-
aranum líka?
— Ég held ekki, pabbi. Ég
myndi vita ef svo væri, eða
bað held ég að minnsta kosti.
Og svo sér hema Menrydew um
'hagsmuni þeirra — okkar. Og
herra Weston sem heimsótti þig
— hann hefur verið dkkur til
mikil'lar hjálpar. Pabbi, ertu viss
um að Bob hafi orðið Peteir að
bana?
— Næstum viss. Ég er viss
um, að hann heldur það sjálfur,
sagði Canning, — og kannski
táknar það að hann hefur ætlað
sér það. Ég get ekki treystneinu
sem hann segir, en bað er eng-
in ný bóla. Celia, hlustaðu —
hlustaðu á mig, vina mín. Hún
hélt niðri i sér andamum og leit
á hann. — Bob blandaði bessa
sósu. Móðir bín bað mig að at-
huga hvort hann væri búinm að
hvi. Hefði hún beðið mig um
hað, ef hún hefði vitað hvað
i henni var? Bob — já, ég geri'
mér ljóst að bað er ekki óhu'gs-
andi að Bob hafi ætlað að byrla
mér eitur, en Belia — Hann
bagnaði. — Segðu Merrydew bað.
Rödd hans varð styrkari. — Hef-
ur lögredlain verið að amigra þdg?
— Eigirilega ekki. Banfield hef-
ur verið — mjög tillitssamur.
— Það væri nú annaðhvort.
Síðan varð þögn. Þegar Cann-
ing hreyfði sig næst, var það til
að brýsta hönd hennar og segja:
— Celia, við verðum að veira
viss í sambandi við móður bína.
Eftir bað sem fór oikfcar í milli
get ég ekki trúað bví að hún —
að hún hafi vitað betta. Hjálp-
aðu henni, vina mín. Ef éggæti
bað, bá myndi ég hjálpa. — ég
myndi gera hvað sem væri.
Celia fór aftur að gráta hljóð-
lega. Síðan opnuðust dymar og
læknirinn birtist. Hjúkrunarkon-
an fylgdi á eftir. Canndng fannst
sem allan mátt drægi úr sér
við komu beirra og hönd hans
féll máttlaus niður. Hann fann
að Celia kyssti hann á ennið, en
begar hann opnaði augun, var
hún farin. Hann sá brosandi
lækninn, ungan mann, og hjúkr-
unarkonu með lyf sem ek'ki var
só-lega slæmt á bragðið.
— Ekki fleiri heimsóknir í dag,
tilkynnti læknirmn. — En éf yð-
ur er nokkur styrkur í bví get
ég sagt yður að bér ergið marga
vini í Minchester, og beir vilja all-
ir hjálpa. Og margir eru að reyna
bað. Reynið nú að fá .yðuir blund:
yður Hður miklu betur þegar þér
vaknið.
Ætli það?
Þótt undarlegt megi virðastvar
Canning sumpart feginn þvi að
hafa ekfcert þrek til að beita,
ekki einu sinni í áhyggjum sfn-
um af Bellu. Hann fann aðeins
til dálítillar nagandi óvistsu.
Annaðihvort þeirra hafði reynt
að drepa hann, en hvaða ástæðu
hefði Bella átt að hafa til þess?
Brib hefði áreiðamlega viljaðhann
feigan og „vin“ sinn líka. Cann-
ing áttaði si'g á því að hann
hafði ekki einu sinni spurthvem-
ig hinum ólýáanlega Cyril liði.
Honum dátt í hug að ef til vill
Heifði Cyril dáið og þá var ekki
óhugsandi að morð'ákæra vofði
yfir Bellu, ef svo langt yrði geng-
ið. Jafnvel það gat ekki hrist
af honum vaxandi værð. Þeir
höfðu auðvitað gefið honum
svefnlytf.
Hvað — átti hann — að gera
— til að hjálpa — Bellu?
Eftir þetta voru hugsanir hans
þoku'kenndar og hann fann til
engrar geðshræringar. Það væri
hræðilegt, eif Bellu yrði kennt
um að halfa eitrað fyrir hann,
þegar Bob hafði gert bað. Eina
leiðin til að hjálpa Bellu var að
komast að sannjeikanum. Hveir
myndi gera bað? Hvemig var
henni innanbrjósts, begar hann
var hvergi nærri?
Hann söfnaði.
Læknirinn hafði haft rétt fyrir
sér; þefiar hann vaknaði leiðhon-
um miklu betur — hann var
endurnærður og réð betur við
hreyfingar sínar og hugsanir. Það
logaði á. daufu rafljósi, svo að
það var nótt. Hann lá stundar-
kom hreyfingarlaus, síðan hreyfði
hann sig og hringdi á hjúkrunar-
konuna. Hún kom í skyndi.
Hún sagði honum að klukkan
væri fimm; það myndi bráðum
birta af degi. Var nokkuð sem
hann vanhagaði um?
— Ég er svangur, sagði Cann-
ing rétt eins t>g það vekti undr-
un hans.
Hún brosti. — Ég skal fljót-
lega bæta úr því, Hún fór út og
kom til baka að vörmu spori
með eirthvorja mjólkursúpu og
reisti hann upp í rúminu svo að
hann gæti borðaö hana.
Skömmu seinna heyrði hann
til fuglanna og mundi eftir kvaki
beirra um morguninn þegar Bob
Hafði komið heim og allt betta
Hafði byrjáð. Hann hugsaði um
hegðun BeTlu, rifjaðS upp breyt-
ingamar á henni, sálarstríð henn-
ar og hugarfairábneytingu. Hann
gat ekki fengið sig til að trúa
bví að hún hefði blekkt hann.
Setjum svo, setjum svo — hún-
var enginn kjáni; ef hún hefði
viljað koma honum fyrir kattar-
nef, bá helSðii hún ekki farið svona
að því, eða hvað? Þetta var hrein-
asta glapræði. Bob hafði enga
skynsemi til að hera, aðeins ein-
hvers bonar dýrsiteg klókindí. Hon-
um hafði dottið eitthvað í hug,
munað eftir fyrirlesitrinum um
munkahetty og rétt eins og hann
hafði gért í húsi Dalefólksins
hafði hann gert það sem honuim
datt fyirst í hug. Bella myndi
leggja mólin niður fyrir sér og
hugsa frarn í tímann. En hvað
gat hún nú gert? Hún elskaði
Bob meira en. allt annað, hún
halfði gert örvæntingarfullar til-
raunir til að bjarga honum; hún
kynni að vera reiðubúin til að
fóma sér fyrir hann.
— Nei, hrópaði Canning upp-
hátt.
Það var frá þessari stundu sem
hann fór í alvöru að leggja sig
fram vagna einginkonu sinnar.
21.
Canning leit út um gluggann
á bílnum, undrandi og glaður
yfir beirri breytingu sem orðið
hafði á umhverfinu bessar brjár
vikur, sem hann hafði verið að
heiman. Tré og limgerði stóðu
í fullu laufskrúði, akrar sem áð-
ur höfðu sýnzt naktir og líflausir.
voru nú bakth- ábreiðu úr græn-
um sprotum. Garðamir fyrir ut-
an húsin í þorpunum voru lika
breyttir; nú voru aðeins eftir ör-
fáir túiipanar og páskailiIjumar
voru horfnar. Minni blóm, fyrir-
heit sumarsins, gáfu morgninum
lit.
Það var hlýr dagur; heitur maí-
dagur og fáeinar hvítar skýja-
slæður á himni. Jarðvegurinn
sýndist harður og þurr; þaðhafði
verið lítil úrkoma. meðan Cann-
ing lá á spítalanum.
Randail sat hjá honum aftur
í stóra Roll Royce bílnum sem
lækkað hafði að virðin-gu niður
í leigubílsstigið. Þeir sögðu fátt.
Þegar þeir beygðu fyrir hömið
hjá götuliósinu sá Canning að
fýllt hafði verið upp i margar
verstu holumar í einkaveginum,
cötubjappari hafði verið aðverki.
Garðamir á báða vegu stóðu í
fegursta litskrúði. Klukkan var
eilefu og margir nágrannar voru
nð vinna í görðunum. Allmargir
hættu verki og horfðu á bílinn
en vei'fuðu ekki.
Gamli Rolls Roycinn stanzaði
við hliðina á Hæða.rbrún.
— Opnið hliðið og akiö að
Nýkomið i órvafí „
Virmubuxur. — Vinnuskyrtur. — Úlpur —.
Regnföt. — Sokkar. — Peysur. — Húfur.
ALLT Á LÁGA VERÐINTJ.
O.L. Laugavegi 71
Sími 20141.
VOKDHnmR
mERKIÐ RÐ BHKI GHflflnRR
UMBOÐSMENN
ATHUGIÐ !
afgreidum hjólbarda
beint úr tolfvdrugeymsiu
UÉinDEIID sis ðRmÚlD 3‘Simi 3búoo
ROBINSOIV’S OMNGE SQVASH V
má blanda 7 sinnnm með vatni
S KOTT A
— Hvað kemur til, Slkotta?
— Ég fæ peninga fyrir bíómiða í staðinn..,
Auglýsing um
breytt símammer
Símar skattstofu vesturlandsumdæmis að Akurs-
, braut 13, Akranesi verða framvegis mr. 1750 og 1751,
svæðisnúmer er 93.
Skattstjóri.
Tilboð
óskast 1 nokkrar fólksbifreiðar og Dodge-bifreiðar
með framdrifi er verða sýndar að Grensásvegi 9,
miðvikudaginri 18. október kl. 12 •— 3.
Tilboðin verða opnuð kl. 5. —>
Sölunefnd varnariiðseigna.
Ódýrast / FÍFU
Úlpur — Peysur — Terylenebuxur — Molskinns-
buxur — Stretchbuxur.
Regnkápur og regngallar.
Póstsendum hvert á land sem er.
Verzlunin FÍFA
Laugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut)'
Terylenebuxur
á drengi frá kr. 480
Terylene-flauelsbuxur drengja — Telpnaúlpur —
Gallabuxur — PeysUr. t
Siggabúð
Skólavörðustig 20.
VÉLALEIGA
Símonar Símonarsonar. Sími 33544.
Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. —
Eifinig 'skurðgröft
Athugið
Geri gamiar hurðir sem nýjar Kem á staðinn og
gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds
Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar
I
Sími 3-68-57