Þjóðviljinn - 24.10.1968, Blaðsíða 8

3 SlÐA — ÞJÖÐVILJINN
23. oSofcóber 1968.
MARIA LANG
ÓKI MA U D N U NUGUR R
3
til ag svo jrfir grasbreidu. Og,
þegar þið komið uipp á síðasta
hjallann þá eigið bið etftir að
glenna upp sikjáina af einni sam-
an undrun, því að þar er fegurra
en þið StokWhJbúar hafið nokk-
um tíma getað gert yikkur í hug-
oirlund. O, svei, svei, liðleskjur,
ætti ég ekki að ráða við nokkr-
ar ferðatöskumaanur? Hver held-
urðu að hafi höggvið aíllt timbrið
sem þú sást meðfbam veginum?
Nei, gamli Naflajón er ekiki dauð-
ur úr öllum æðum. Svona nú.
Hafið ykkur á stað og standið
ekki þama og fflækizt fyrir mér.
Við gegnum honum og leggjum
aff stað.
Upp brekku.
Upp aðra brekku til.
Yfir yndislegt rjóður meðbitki
og smáplöntum.
Og svo glennum við vissulega
upp au'gun ytfir beirri sjón sem
biasir við.
A miðjum breiða ásnum stend-
«r þorpið. Það stendur bar frjáls-
legt og stolt mieð viðáttumiklum
ökrum og smárabreiðum, blóm-
strandi eplatrjám pg berjarunn-
um og dýrlegu útsýni yfir blá-
gnænar og svaribláar barrskóga-
hæðir.
Jónas er vaknaður og CamiMa
setur hann niður í freskt græn-
gresið og hann býtur milli blóm-
enna í áketfð og hrifningu.
Við fulloiðna fólkið förum í
mnnsóknartferð um sumarríki
þkkar, næstum lotningartfull. Við
sjáum fimm bæi og fjós. Tveir
þeirra eru skínandi rauðir og
aðlaðandi. Þeir standa þétt sam-
an, mynda hom sin í milli, ann-
ar er stserri með lágu risd. og
hvítmáluðum kvisti, hinn er með
stráþaki, timburveggjum ogþang-
að er gengið beint inn aff blóm-
skirýddri grasbreiðunni.
— Þetta er dásamlegt, dásam-
legt, segir Camilla. — Ég vona
að þetta sé ökkar hús.
Hún og Christer hverfa inn í
lágreistar stofumar, þarsemhann
getur naumast staiðið uppréttur;
ég uppgötva mér til ánægju að
húsið mitt rúmar bæði margar
og hávaxnar persónur, bað er
nýlega veggfóðrað og svo nýlega
skrubbað og skúrað að bað er
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Simi 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
hreinlætisdlmur af trégólfunum.
Ég velti fyrir mér hvort Napóleon
gamii eigi heiðurinn af bessu
áður en ég fer efftur út í sól-
skinið til bess að dást að hlynun-
um við framhlið hússins og trjá-
garðinum fyrir aftan bað, bar sem
ávaxtatré og berjarunnar vaxa
hver innan um annan og alls
staðar eru sýringamir.
Og síðan fförum við öll — að
Jónasi undanskildum sem er nið-
ursokkinn í blómasfcrúðið — nið-
ur að eyðibæjunum bremur sem
gefa ímyndunarafflinu lausan
tauminn með hmömun sinni og
anigurværð. Lítið hús horfir á
okkur tómum gJiuggakistum, fyrir
neðan liggja hrúgur af glerbrot-
um. Helmingurinn af hurðinni er
barna, enginn veit hvað orðið
hefur aff hinum helmingnum —
nema kannski Napóleon? Var-
fæmislega stíguim við inn í stoffu,
bar sem veggfóðrið hanigir í
druslum, loftið er myglað etftir
regn og bráðinn snjó og gólfið
sjáHft farið að fúna. 1 éldhúsinu
er risastór múruð eldavél og á
henni stendur einhverra hluta
vegna eftir brifættur pottur úr
svörtu steypuiámi.
Viðbrögð okkar eru mamgs kon-
ar.
— Æ, ben'nan myndi ég vilja
fá á opnu eldstóna heirna, segi
ág.
— Hann ætti að vera á satfni,
segir Einar.
— Hentuigur og traustur og
um leið forrnfagur, segir pabbi.
— I svona pottum elduðu
galdrartomimar töffradrykkina,
segir Camma. — Ormar sem engd-
ust í grasi, pfaní pottirtn fóru.
— Af hverju hirðir nánösin
Napóleon Lindvalll ekki betur um
ei'gur sínar?
— Er hann nánös?
— A-lveg sjúkleg. Ég bori að
veðja að hann geymir skildin'ga
í tugbúsunda tali undir rúmdýn-
unni sinni.
— Sei, sei. Það býður bökstaff-
lega heim ræningjum og morð-
ingjum. Hann býr bó ekki hér
í bominu mitt á meðal vor?
— Jú, yfirleitt gerir hann bað.
En yfir sumairtimann hefur hann
fflutzt enn lengra inn í skóginn.
A stað sem heitir SvartagiJ.
Við erum aftur komin út und-
ir hert loft. En dökfcleitt ský hef-
ur dra'rið fyrir sólina og bað ffer
um mig hrollur.
Mig langar efcki til að skoða
hina eyðibæina tvo og stóra, ó-
hugnarilega tóma fjósið. Ég vil
koma mér heim í gleðilega, rauð-
málað húsið, þanigað sem skringi-
legi kartinn með (derhúfuna er
búinn að bera kynstrin öll af
tösikum og pinklum.
Christer -leagur arminn yfimm
mig eins rig til vemdar.
__ Hvað er að, Puck? Þú
varðst svo föl.
— Það er hetta bull í Cam-
illiu um gaíldranomir og steikta
maðfca. Sér f lagi hið síðamefnda.
Þú ert væntanlega viss um að
ekki séu —
— Já. Ef nokfcum tíma er
haégt að vera viss í sinni söfc,
þá er ég sannffærður um að hér
eru engir höggormiar.
— Og galdranomimar, hvem-
ig er með þær? Camrna lítur
striðnislega á hann. — Geturðu
lfka gefið okfcur tryggingu í sam-
bandi við þær?
Hann horfir hvorfci á mig né
Camillu heldur yffir dökfcar hasð-
imiar þegar hann svarar;
— Nei, elskan mijn, það get
ég ekká.
Hann sileppir mór naestum
hramalega og gengur burt frá
ökfcur, gen-gur löngum skreffum
yfir gular breiður aff sóleyjum
og smjörblómum.
Og hann tautar fyrir miunni
sér meðan hann treður undir
fæti og brýtur blóm og stilka:
— Það bori ég efcki með nokkm
móti. En guð má vita að égvildi
óska að ég gæti bað.
— O —
Mánudagurinn var jaffngoluleg-
ur og sólrtfkur, grasið lagðist út-
af í vindinum, við vorum mest
utanbúss og það er erfitt aðsegja
hverju af ofckur leið bczt. Pabbi
feygði úr sér í sólstól og gaif dótt-
ursyni sínum- gætur meðan hann
kútveltist irinanum blómin og
endasendist um túnblettinn „okk-
ar“ með skríkjum og sköllum.
Camilla og Ohrister höfðu tekið
í sig kjark og haldið aff sitaðnið-
ur að Ormatjöm til að fara í hað
og Einar, sem firestaði burtför
sinni í leragstu lög, hafði dregið
mig með -sér í húsaleiðangur.
Þorpið var stóri um sig og að
undanteknum húsunum tveimur
sem lagfærð höfðu verið handa
okkur og stóðu bétt samain, var
fjartægðin milli húsanna tölu-
verð. Næst okikur stóðú lágreistu
húsin sem við höfðum skoðað
daginn áður. ET gengið var eftdr
hlykkjóttum stígnum kom maður
éftir nokfcra stund að bví sem
einhvem tima hJaut að hafa ver-
ið miðpunktur Ormagarða. Hús-
ið var rauðmáffað — eins og öll
hin, — bað var háreistara en
hin 02 áður en mannfólkið oflur-
seldi bað- sagga og óbrifum og
rottum, halfði það trúlega verið
reisrilegt og myndarlegt. Nú vant-
aði alUmargar rúður í gluggana,
bafcflísamar voru famar að
hrynja niður og hnenninetlur uxu
upp að fúinni trétröppuuni. En
hurðin var heil og inni í sarrga-
fulllu herbergi stóð borc). setbekk-
ur rig meira að seffia klunnaieg
bókahilla með gömlum bókum.
Við fflettum beim, vartegá' og
fhugandi.
— Líttu nú á. sagði Einsi. —
Hér. er frumút.gáfa ffrá 1869.
..Landið hélga að fomn.i ogpýju‘‘.
Eftir náunga að nafni Dixon.
— Oig hér er eitthvað sem heit-
ir „Hinn dauðinn og endurkoma
alls“ og nofcfcrar upnhafsathuga-
semdir um eðli og inntak rits-
ins. Og hér ... nei. hér pr Anda-
tniairtfræði eftir Jung-Stillling.
Við stöfuðum okkur gegnum
textann á brúnflekkóttu titilblað-
inu. — Andatrúarfræði í sam-
ræmi við Náttúruna, Skynsemina
og Opinberunina og svör við
þessari spumingu: Hverju berað
trúa og trúa ekki um Fyriiiburði,
Sýnir og Opinberun anda.
— Þessa fáum við léða, saigði
Einar stórhirifinn. — Jóhannes
kemst í sjöunda himán.
— Maður kemst varta í sjöunda
himin yfir því að lesa umskelfi-
legar sýnir og óhugnanlega anda.
En þetta er furðulegur þókakost-
ur. Mér þætti gaiman að vita hver
hefur átt heima hér.
— Einhver sem var vanur að
umgangast hina dauðu, þaðleyn-
ir sér ékki. Ef þú kynnir þér
bækumar, getunðu kannski feng-
ið vátneskju um hvemig bú átt
að ná sambandi við hann rig £á
forvitninni svalað.
Ég svaraði ósjál'frátt:
— Ekkert léttúðairtal um slíka
hluti. Og reyndu efcki að hræða
mig.
En ég var ékkert hrædd. Ekki
í glampandi sólskininu og ekki
í návist Einars. Þegar við virt-
um fyrir okfcur tóma fjósið og
síðasta hröriega fbúðarhúsið áður
en skóigiurinn tók við af enigja-
löndunum, gat ég ekki að mér
gert að spyrja undrandi:
— Hvers vegria hóldurðu eig-
irtlega lað fólk haffi flutzt burt
frá svona dásamlega notálegu
borpi? Hér er allt svo frjálst og
ffagurt og sjálfstætt: bað á varla
sinn lfka ...
— Ójá, saigði Einar raunsær.
— Það getur verið að hér sé
ekki alveg eins notalegt á haust-
kvöldum og löngium vetrardögum.
En Napðleon heffur verið hér
kyrr. Hann tekur betta fram yfir
bægindin á élliheimilinu.
Uppum götótt eldhúseólfið óx
heill skógur af grænum kartöfflu-
spírum. Það var sfcemmtilegt og
sbrautlegt á að líta og við geng-
um. glöð í huga heim til hússins
okfcar afftor.
Gleði mín stóð reyndar hálfan
annan sólarthring eða svo. Auð-
vitað var það gremjulegt að Ein-
ar skyldi þurfa að yfingefa ékk-
ur, en hann kæmi bráðum afftor
og þá var ákveðið að hann taéki
Kristínu með sér ffrá Skógum.
Fyrsta kvöldið efftir brottför hans
var kyrrt og svalt og begar
Camma og Ohrister, sem höfðu
setið í eldhúsinu hjá mér og
ralbbað í sikini snarfcandi viðar-
elds, gengu yfir f Lifflabæ, var
fufflt tungl og næstum albjart,
þótt klukkan væri aðeins hálf-
eitt. Ég sofnaði samstundis og
svaf vært, ótrufluð aff fyrirburð-
um og draugum.
A þriðjudag var tuttugu' og
þriggja stiga hiti og við vorum
öll orðin löt og makindaleg. Jón-
as lagði sig óbeðinn inn í nrirð-
urherbergið til að fá sér mið-
degislúr, Christer talaðd öðru
hverju um að hann ætti að aika
þerinan leiðinda spotta niður að
Sólvangi til að ná sér í dagbJað,
en hann lét við umtalið sitja.
Látið ekki skemmdar kartöflur koma yður
í vont skap. IVofið COLMANS-kartöfludnft
SKOTTA
— Eiigum við ekki að gera menninganbyitingu og heimta aði kennsla
ffalli niður annan hvem dag?
RAZNOIMPORT, MOSKVA
MILLIVEGGJAPLÖTUR
RÖRSTEYPAN H.F.
KÓPAVOGI — SÍMI 40930