Þjóðviljinn - 13.11.1968, Blaðsíða 8

Þjóðviljinn - 13.11.1968, Blaðsíða 8
0 SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 13. n<5vemiber lf)6S. MARIA LANG ÓKUNNUGUR MAÐUR 19 hættulegra var bað fyrir örmjóa en beitta öxina, sem var hand- fangið á honum. Málmskallinn var fágaður eftir handtök marsra kynslóða og glóði eins og kopar, hann var skreyttur ferlaufa blómi, tveim krosslögöum örvum, kórónu ásamt áletruninni „A-o 1751“. £g teygði út fingurinn til að prófa bitið á blaðinu, en bá sá ég hárin sem festst höfðu í efsta hakinu. Hár oig eitthvað dökkt og klístrugt. Blóð? Ég sleppti bæði exinni og dalabrúðunum og hvort tveggja valt niður brattann. Sem snöggv- ast hélt ég, að bessi óhugnanlegi göngustafur ætlaði að velta ofaní lindina og hverfa bar, en hann festist í runni og hékk bar, fá- eina metra frá vatninu. Um leið var mér ljóst að ég gat ekki skilið hann bannig etftir. Ég veigraði mér við að hugsa um til hvers hann hefði verið notaður, en ég vissi bað eitt að Christer myndi aldrei fyrirgefa mér ef ég léti hann hverfa nið- ur í pyttinn. Regnvott grasið var hált undir fæti begar ég fikraði mig nið- ur brekkuna ag að runnunum. Ég náði taki á lurknum og meðan ég spyrnti við fæti til að renna ekki lengra, horfði ég með ófúsri aðdáun á tæran og brúnskyggðan vatnsflötinn. Mér fannst betta fremur vera tjöm en uppspretta, hún var um það bil tíu metrair í bvermál og við bakkana uxu vatnajurtir. Hér höfðu konumar í þorpinu trúlega skolað bvottinn sinn áður fyrr, hér höfðu stúlkumar speglað sig og piltamir svalað sér á heitum sumardögum. En héma meigin frá var erfitt að komast niður. Það mátti ekki mikið út af bera til bess að HÁRGREIÐSLAN Hárgreiðslustofa Kópavogs Hrauntungu 31 - Simi 42240 Hárgreiðsla — Snyrtingar Snyrtivörur. Fegrunarsérfræðingur á staðnum. Hárgreiðslu- og snyrtistofa Steinu og Dódó Laugav 18. III. hæð (lyfta) Sími 24-6-16- Perma Hárgreiðslu- og snyrtistofa Garðsenda 21. SlMI 33-968 I manni skrikaði fótur og ylti og ... og ... Ég hlaut að hafa staðið þama lengi og starað niður í vatnið áð- ur en ég áttaði mig á hvað ég var að stara á. Grænar plöntur á bakkanum, brúnleitt vatn sem við miðju sýndist næstum svart. Og inn á milli jurtanna, skammt frá enda brekkunnar með ótíndu og tíndu dalabrúð- unum, niðri í myrku djúpinu — var eitthvað sem var ljósara en betta sofandi myrkur. Eitthvað, sem ekki átti ..ð vera bama. Eitthvað hvítt og blikandi. Hönd og handleegur. Armbönd. Hlekkir og keðjur úr gulli. — O — Erland segir að ópin í mér bergmáli um allt borpið. Ég færi mig ekki úr stað fyrr en hann kemur b.iótandi. Og begar hann o” kominn alla leið til mín kem ég engu orði upp. Ég bendi. Bendi með handifang- inu á niámiuirnajnnsöxinni í áttina að óhugnaðinum bama niðri í djúpinu. Og svo skammast ég mín dá- lítið, en aðeins dálítið. Ef maðuir sér mannveru sem er á kafi í vatni, er fráleitt að standa eins og glóour og gera ekki annað en æpa. Maður á að gera eins og Erland, vaða niður í pyttinn og lyfta upp grannvöxnum, lífvana lfkamanum, bera hann upp í hús- ið oe hefia sti’-ax lífgunartilraun- ir. En ég, sem allan ta'mann hef haidið dauðahaldi í axar- skaftið. — ó-r er óhugnanlega sannfærð um að hún muni nldrei anda framar. Loks gafst hann upp. Hann kveikir á nokkrum kertum í ó- notalegu rökkrinu og við flökt- andi skin beirra virðir hann hana fyrir sór. Hún er klædd í rykfrakka yfir rjómalifeu jarseydragtinni, annar skórinn er ho-finn, hinn er hvít- ur með breiðri tá og hælbandi. Augun eru lokuð, andlitið með háu kinnbeinunum nábleikt. Næsitum jafnfölt er andlit mannsins sem Týtur yfir hana. Hann strýkur varlega burt hár- lokka, sem klístrazt hafa niður á ennið og um leið segir hann allt í einu: — Hún... hún er með sár á gagnauganu. Það er Ijótt og sést í beinið. Hún hlýtur að hafa feng- ið geysilagt högg. En það eru engir steinar hjá lindinni sem hún hefði getað dottið á. Þetta er undarlegt... Orðlaus rétti ég að hönum öx- ina og ber hana að ljósinu. Ég hef allan tímann haldið í staf- inn og ekki í handfangið og þótt hann hafi oltið eftir votu gras- inu, eru svörtu hárin enn föst í hakinu á egginni. — öxin mín, tautar hann og rödd hans er annarleg og bitur. Hann tekur um axlimar á mér og leiðir mig út á tröppumar. — Ég heyrði bíl rétt áðian, bað hlýtur að hafa verið bfll Wijks fulltrúa. Vertu hér kyrr og ég ætla að sækja hann. — Ég vil miklu heldur — — Nei, Puck. Það er víst ekiki ... ekki heppilegt. Ekki heppilegt, hugsa ég ráð- villt meðan ég geng skjátfandi meðfram veggjunum sem um- lykja hina látnu. Hvers vegna? Vegna þess að hann var einu sinni ástfanginn af Agnesi Lind- vall? Vegna þess að námumannsöxin er hans eigin eign? Vegna þess að það yrði hann sem skuldinni yrði skellt á... Mér er orðið enn kaldara þeg- ar Christer kemur stikandi í fylgd með honum. Hann fær mér og Erland sterk vasaljós og skip- ar okkur með sér inn í óhugnan- lega vistarveru þar sem gestur- inn liggur, blautur og þöguli og óhugnanlegur. — Lýsið beint á hann, skipar hann. Ljósgeislinn úr lampa Erlands Hök fellur beint á fótleggi henn- ar, handleygi og höfuð. Ég ein- blíni þrjózkuiega á gömlu bóka- hilluna, sé bar eintak af „Lyng- blómum" Topeliusar og Friðbjófs sögu, fæ áminningu hjá Christ- er fyrir að lýsa ekki almenni- lega og iTiks kemst ég ekki hjá bví að líta niður og siá begar fingur hans þreifa um höfuð hennar og finna bað, sem þeir leita að. — Já, se«ir hann. — Hér kem- ur það. Sár í vinstra gagnauga. Það er ekki aðeins húðin sem er sködduð, heldur sjálft beinið. Réttu mér öxina, Puck. Hann ber beittan og tenntan endann á handfanginu við sárið og það virðist allt koma saman og heim. Nú fæ ég að segja frá öllu saman, hvernig ég setlaði að tína dalabrúður, hvemig ég steiig á stafinn og kom síðan auga á líkið í lindinni. Auglun eru ísblá þegar hann hann réttir úr sér. — Við þurfum varla að bíða eftir læknisúrskurði. Agnes Lind- vall er dáin, hún er með höfuðsár sem hún hefur ekki getað veitt sér sjálf, fáein hár sem trúlega eru úr höfði hennar, eru enn föst við eggina. — Enn eitt morð, segir Erland með sömu biturlegu röddinni og áður. — Annað morð sem mér verður kennt um. — Morð? — Christer horfir hvasst á hann. — Þér ættuð bet- ur en flestir aðrir að kunna að greina á milli morðs og mann- vlps. En þér talið samt um morð. — Þessi á"ás á Agnesi varund- irbúin, segir Erland. — Það er engin tilviljun að námumanns- öxin, öxin mín, hefur verið val- in sem mnrðvopn. Og hún hefur ekki komizt' sjálfkrafa neðan frá Sólvangi og hiniaað uppeftir. — Sólvangi? En þér tókuð við henni hjá Manfreð Olsson í gær. Fóruð þér ekiki með hana hing- að? Erland ar jafnrólegur og á- kveðinn. — Það var ekki Manfreð sem fékk mér hana heldur lögreglu- fulltrúinn. Ég hengdi hana á stólbak og þar gleymdi ég henni þegar ég fór. Ég hafði um annað að hugsa en forngripi, þótt verð- mætir væru. Er það satt? Ég loka auigun- um og sé fyrir mér svarta staf- inn sem dinglar upp við stólbak. En hvað svo? Af hverju man ég ekki hvort Erland Hök tók hana með sér þegar hann gekk út úr stássstofunni hjá Olssonfjöl- skyldunni? Einfaldlega vegna þess að þá lá ég á hnjánum fyrir neðan gluggann hjá Lydiu og tíndi saman pottbrot ogbrotna blómknúppana. En einhver annar hlaut að hafa tekið eftir hnnum og umræddum staf. Hann getuir naumast logið um þetta, begar svo mörg vitni voru til staðar... Christer tekur af honum vasa- ljósið og lýsir í andlit honum eins og viðutan. I bessu ljósi sýnist það lokað, kalt, skuggar í augnatóftunum, varirnar sam- anbitnar. Eins og gríma — hel- gríma. — Hittuð þér Agnesi aftuir eft- ir að þið skilduð á Sólvangi í gær? Um leið svitna ég í lófunum. Þetta er prófraun. Hann hefur ekki hugmynd um, að þau höfðu áhorfanda og áheyranda að stefnumótinu við bakka Orma- tjarnar, hann getur umsvifalaust neitað; eiginlega ætti hann að neita- því, ef hann á til ein- hverja sjálfsbjargarviðleitni. En hann segir: — Já. Hún sendi Napóleon með boð til mín um að hún vildi tala við mig. Hann hefuir sínar eigin aðferðir við að koma boðum til skila og mér var alls ekki Ijóst hvað um var að ræða. Karlinn talaði einhver ósköp um Orma- tjömina, svt> að ég ákvað að rötta þangað niður eftir. — Hvenær var það? — 1 gærkvöld. Um níuleytið held ég. — Og hvað vildi hún? — Það fékk ég aldrei neinn botn í. — Við hvað eigið þér með þvi? — Nákvæmlega bað sem ég sagði. Hún fór frá mér áður en hún hafði gefið mér nokkra skýr- ingu á þvi. — Fór frá yður? Hvers vegna? Urðuð þið ósátt? — Onei, ég verð ekki framar ósáttur við fólk. Það útiheimtir RAZNOIMPORT, MOSKVA RUSSNESKI HJOLBAROINN ENDIST Hafa enzt 70.000 Km akstui* samkvs vottopðl atvínnubllstjóra Fæst hjá flestum hjölbaröasölum á landinu Hvergi laegra verö »mt andinu I ^ I TRADINC CO. Látið ekki skemmdar kartöflur koma yður i vont skap. IVotið COLMAIVS-kartöfluduft SKOTTA — Auðvitað ætlum við að kalla ballið sigurhátíð enda þótt þið hafið tapað. Er eiitthvað á mióti því? Terylenebuxur á drengi frá kr. 480.00. Terylene-flauelsbuxur drengja —• Telpuúlpur — Gallabuxur — Peysur, Siggabúð Skólavörðustíg 20. VÉLALEIGA Símonar Símonarsonar. — Sími 33544. Önnumst múrbrot og flesta loftpressuvinnu. -— Einnig skurðgröft. Athugið Geri gamlar hurðir sem nýjar. Kem á staðinn og gef upp kostnaðaráætlun án endurgjalds. Ber einnig á nýjar hurðir og nýlegar. Sími 3-68-57. LCIKFANGALAND VELTUSUNDI 1 kynnir nýja verzlun — LEIKF AN G AK J ÖRBÚÐ. Gjörið svo vel að reyna viðskiptin. LEIKFANGALAND Veltusundi 1 — Sími 18722. Ódýrust í FÍFU Úlpur * Peysur * Terylenebuxur * Molskinns- buxur * Stretchbuxur. Regnkápur og regngallar. — Póstsendum hvert á land sem er Verzlunin FÍFA Laugavegi 99 (inngangur frá Snorrabraut). Skolphreinsun og viðgerðir Losum stíflur úr niðurfallsrörum, vöskum og böð- um með loft- og vatnsskotum. — Niðursetning á brunnum og fleira. SÓTTHREINSUM að verki loknu með lyktarlausu hreinsunarefni. Vanir menn. — SÍMI: 83946.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.