Þjóðviljinn - 16.02.1969, Blaðsíða 10

10 SfÐA — ÞJÓÐVTLJTNT'í — Sunnudagur K. febrúar 19®.
Gilbert Phelps
Astin
allrafyrsta
29
var eins og hún vildi seg.ja: —
Við sfculum Ijúfca bessu af, því
að hún skipti brauðinu í tvennt
og rétti Alan sinn hluta með
reiðilegu látbragði. Altekinn
sektarkennd át Alan skammtinn
sinn með uppgerðar græðgi og
jarmaði ákaft. En hann fékk
engán hljómgrunn í þettá sinn
heldur. Meg horfði á þann ásök-
unara'ukum og með illilegan
munnsvip- Skömmu sein.na kom
spenningurinn fram i magaverkj-
um. Hann gafst upp við leikinn
og settist upp með snöggum
rykk. Hann gaut augunum til
Meg. Hún sat og horfði beint
fram fyrir sig; svo lyfti hún
hendinni með hægð og stakik
þumalputtanum upp í sig, Hann
þorði ekki að líta aftur á hana.
Hann skreið út úr holunni, reis
upp og hljóp heim í húsið.
Hann opnaði eldhúsdyrnar og
heyrði karlmannsrödd. Það var
dýpsta röddin sem hann hafði
nokkrn sinni heyrt. Raddir föð-
tirins og frændanna sátu í veggj-
tmum og hann þurfti ekki annað
en loka augunuim til að muna
nákvæmlega hljómfall þeirra.
En þetta var hljóð sem tróðst
inn í hvern krók og kima og
setti af stað alveg nýjar sveifflur-
Raddir kvennanna voru bjartari
en vanalega og flögruðu kringum
karlmannsröddina eins og möl-
flugur kringum ljós. Alan leit
í .kxingum sig og velti fyrir sér
hvort hann hefði faiið húsavillt.
Hann opnaði dymar að mið-
stofunni og gekk inn. Maðuirinn
sem sat við gluggann kom strax
auga á hanm. — Þetta er sem sé
Alan, sagði hann og af rödd
hans mátti ráða að hann hefði
hlakkað mikið til þessarar
stundar. Hann talaði ekki hátt
en röddin var skýr og hljóm-
mikil og kom einlhvers staðar
innanúr breiðum, hvelfdum
brjóstkassanum. — Sonur Lillu,
bætti hann við og honfði á hann
HARGREIÐSLAN
með athygli með rauðbrúnum
augum undan úfnustu brúnum
sem Alan haffði nokkru sinni séð.
1 munni hans urðu orðin djarf-
leg og æsandi. Móðir Alans
roðnaði. — Komdu hingað,
drengur! Með1 notalega undir-
gefinni tilfinnlngu gekk Alan í
áttina að körfuistólnum sem
frændinn sat í — eða réttará
sagt þar sem hainn hafði troðið
sér —■ með aöskilin hné og stóra
hönd á hvoru hné- Stofan virt-
ist allt í einu svo lítil og hús-
gögnin veigalítil og rytjuleg-
Körfustóllinn var stærsti stóllinn,
sem þau áttu. en undir þunga
Hektors frænda sýndist hann, í
þann veginn að leggjast samgn
éins og harmonika. Það marraði
í honum í hvert sinm sem hann
hreyfði sig og þegar hann hreyfði
sig ekki , heyrðist, andardráttur
hans eins og1 blástur í sefi. 1
huganum sá Alan hvernig Ærænd-
inn reis upp, uppgötvaði að istóll-
inn fylgdi með og burstaði hann
af sér eins og strá.
Þegar Alan var kominn næst-
um alveg að sitólnum,.- stanzaði
hann. Hektor frændi rétti fram
hendíirnar og dró hann til sín.
Alan’ svimaði þegar hann stóð
miHi þessara stóru hnjáa með
vöðvamikla arma utanum sig
og risastóran kroppinn yfir sér.
Honum fannst sem öll skynfæri
sín yrðu fyrir áhrifum í senn,
að veggimir milli þeirra heifðu
verið fjarlægðir. Hann sá þetta
állt eins og í skuggs.já: stórt,
rautt andlit með djúpum hrufck-
um sitt hvorum megin við munn-
inn; stórar varfr og framstæða
höku; nelf sem var svo breitt
að það virtist brotið og djúpar,
víðar nasir fullar af hárum. Á
fingrunum voru líka rauðleit hár-
Hann var með armbandsúr með
breiðri ól og hárin risu á báða
vegu eins og gras í kringum
stein- Skynjun Alans beindist
einkum að leðri og hárf og svita-
lykt.
Hekior fændi var í einkennis-
búningi. Alan var svo heillaður
að hann tók ekki eftir því undir
eins. Sam Browne-beltið og
axlarreimin voru eins og úr
lafcki. Efnið í búningnum var
öðru vísi viðkomu en í ein-
kennisbúningi föður hans; hann
mundi hvemig það hafði nuddað
á hon.um fótleggina þegar faðir
hariiS bar hann einu sinni heim,
þegar hann var í leyfi. En svo'
fann hann að takið á öxilum
hans haffði losnað. Nú beindi
frændinn athyglinni að Meg. sem
hafði komið hljóðlaust inin í
stofuna.
um og hnjám og Alan var ýtt
burt með þvi að stugga við hon-
um- Hann ók sér til og fann
notalega til í herðablöðunum eft-
ir stuggið.
Liðsforingjaihúfa firændans lá
í stólnum við hliðina á honum;
í húfunni voru hanzkar og ofaná
þeim bambusstafur. Þumlamir á
hönzkunum voru dökkir af svita;
húfan var fóðmð með bleiku
silki og vörumerki framleiðand-
ans með gylltum stöfum. I húf-
unni miðri var fitublettur sem
lyktaði aif hárvatni.
Meg stóð stirð og fálát í fangi
frændans. Han,n laut fram og
horfði á hana. Meg gaut augun-
um sem snöggvast til móður
sinnar, svo leit hún sljólega og
áihugalausí í augu frændans-
Brosið hvarf af andliti Hek-tors
frænda. Hanm lét munnvikin
síga og hrufckurnar í stóra and-
litinu vissu niður. Hann sleppti
takinu á herðum Megs og leit
ásakandi yfir höfuðið á henni.
— Hún er feimin, útskýrði
Glad frænka. Brosviprur fóm
um andlitið á Meg. Hún gefck
að skotinu hjá bambusborðinu,
settist á gólfið og lagfærði pils-
ið sitt pempíulega. Alan stóð
kyrr hjá körfustólnum en Hek-
tor frændi veitti honum emga
athygli lengur. Hann gekk vand-
ræðalega til Megs og settist. Hún
leit á hann með sama fálætis--
augnaráðinu.
Móðir Alans og Glad frænka
risu á fætur til að sækja kaff-
ið- Þegar þær voru farnar leit
Hektor frændi vandræðalega á
tengdamóöur sína. Hún hafði
ekki mælt orð. Hún kipraði sam-
an varirnar, en það var etoki
nándar nærri eins mikill van-
þóknunarsvipur á.henni og Alan
haffði búizt við- Hún sat ekki
teinrétt eins og hún var vön.
Alan tók í ffyrsta skipti eftir þvi
að kvenlíkaimi var undir þessum
stífa, brakandi kjól. Hefctor
frændi hallaði sér í áibtína . til
hennar.
— Sástu um þetta með krans-
inn ... mamma? spurði hann
furðulega auðmjúkur og mildur
í rómnum.
— Nei, það gerði ég eklki, Hek-
tor.
.— Af hverju ekki? ,
— Þú veizt vel hvers vegna
ég gerði það ekki. Þú átt að
sjá um slifct sjálfur.
— Já, það geri ég iíka. Það
ætla ég að gera. Strax á morgun.
Eða hinn daginn ... fc’ínasta
krans sem fáanlegur er fyrir
peninga.
— Og þú ætlar í fcirkjugarð-
inn?
— Við föruim á morgun ...
eða hinn daginn ... Þú og ég
saman, ha? Hann hnyklaði
brýnnar og leit á tengdamóður-
ina; rauðbrún auigun voru með
sama svipnum og þegar hann
horfði á mágkonurnar. Og Alan
til undrunar roðnaði amman
jafnmikið og þær hinar. Hann
hefði ekki haldið að mögulegt
væri að fá andlit hennar til að
skipta um lit. Stundum sátu
hann og Meg í fanginu á henni
og siiruku um andlitið á henni,
grandsikoðuðu fellingar og 'hruklk-
ur og settu fingurgómana í
munnvikin á henni, þar sem
uxu smágerð, hvít hár sem
minntu á fersikjuló- Þegar þau
kysstu hana gæbtu þau þess að
munnurinn hitti á þessi rálk-
óttu munnvik sem minntu á
bringuber með silfurmyglu og
höfðu sarna sætmyglaða bragð og
lykt- En það var einis og þetta
yfirborð stæði ekki í neinu sam-
bandi við lifandi, blóðnkt hör-
und. Jafnvel við gagnaugun. þar
sem húðin vaf þynnri og fín-
gerðari en annars staðar Hiktist
hún sléttum og dálítið fitugum
silkipappír. Stundum burs’haði
Meg hárið á ömmunnd; hún
kraup á kné í fangi hennar og
tók andiköf af áreynslunni, þar
ti'l-hárið skein og glóði eins og
silfurregn. Þá hallaði amman
oft höfðinu afturábak og lét axl-
irnar síga og hún sagði þeim að
einu sinni hefði hárið verið svo
sítt að hún hefði getað setið á
því. En þau höfðu aldrei séð
andlitið á henni roðna. Það var
eins og bjarminn frá hvíta hár-
inu hyldi það hj-fmi. En nú var
þessi bjarti roði á andliti henn-
ar og Alan þótti það undurfal-
legt.
Roðinn hvarf og svipurinn varð
þungbúinn. Hún leit á tengda-
soninn- Hún talaði hratt Dg með
á'herzlu- — Hvernig gaztu fengið
þetta aff þér, Hektor? Hvernig
gaztu farið burt á þennan hátt?
— Það var strfð, svaraði hann
ólundárlega.
— En var nauðsynlegt að
hverfa á þennan hátt? Án þess
svo mikið sem heimisækja ves-
lings Coru?
— Ég ... ég varð að komast
byrt . . . ég ... • óg var miður
mín. Já, einmitt, ég varð bók-
stalflega að komast burt.
— En nú er liðið meira en
ár.
— En mamma — ég er í eim-
kennislbúningi.
— Þú hefur fengið leyfi að
minnsta kosti einu sinni.
— Ég hef haft mikið að gera-
Áður en langt um líður verð
ég leystur undan herþjónustu, og
ég veit efcki hvort ég byrja afffcur
hjá kaupskipaflotanum ... ég
hef verið að kynna mér . . .
— Þú varst vanur aö segja við
mig og Coru, að þú ffengir betra
skip ef þú yrðir sikipstjóri hjá
Inland Transport Service .. •
— 1 sannleika sagt, mamma.
Er það ekki mitt einkamál!
— Þú talaðir dkiki svona með-
an við þrjú vorum saman.
Heíktor frændi tautaði eitt-
hvað. Andlit ihans var með dæld-
um og skorum eins og sprung-
inn fótbolti. Rauðbrúnu augun
einblíndu á eitthvað úti í lofft-
inu.
— Þú hefðir að minnsta kosti
átt að geta séð af einum degi,
sagði gamla konan. — Þú Ihefðir
að minnsta kosti getað sent
krans.
— Ég er búin að segja þér að
við kaupum krans á mongun.
Rödd hennar varð átoafari- —
Hektor! Þú veldur mér vonbrigð-
um. Eftir þennan indæla tíma
sem við áttum saman •.. og áð-
ur en veslings Cora var kólnuð
UTSALA
f
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Simi 42240.
Hárgreiðsla. Snyrtingar.
SnyrtivSrur.
Fegrumarsérfræðingur á
staðnum.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
— Og þetta er Meg. Hektor
frændi notaði nákvæmlega sama
raddhreimin-n og áðan; hann
hnyklaði úfnar brúnimar á sama
hátt og sami svipurinn var í
rauðbrúnum augunum.
— Dóttir Glads. Hann flýtti
sér að bæta við: — Hún lífcist
móður sinni! Glad frænka varð
hnakfcakert; ' móðir Aiams varð
svipþung. — Þú hefðir átt að
eiga dóttur, sagði Hektor frændi
mjúkum rómi og kom aftur jaifn-
vægi á. Meg stóð gleiðstíg á
þýbbnum fótleggjunum og rak
fram neðri vörina; hún horfði
á móðurina og frænkuna með
undarlegum svip- Hún lét sem
hún heyrði ekki rödd Hektors:
— Komdu til frænda. Móðirin
varð að ýta henni í áttina að
loðnu höndunum. Hún var dreg-
in inn í hringinn af handíeggj-
Útsala stendur yfir
O.L. Laugavegi 71
Sími: 20141.
__________\____________
Blaðdreifíng
Vantar fólk til blaðdreifingar í
Háskólahverfi — Langholtsveg.
ÞJÓÐVILJINN Sími 17500
UG-RAUÐKÁL - IMHt A GOTT
SKOTTA
— Já, ég veit aff hverju enginn biður þig um far. En ég segi ekkert,
vdl ekki særa þig!
íslenzk frímerki
ný og notuð kaupir hæsta’verði RICHARD RYEL
Álfhólsvegi 109. — Sími 41424.
T résmíðaþjónustan
veitir húseigendum fullkomna viðgerða- og við-
haldsþjónustu á öllu tréverki húseigna þeirra,
ásamt breytingum og ainnia<rri smíðaviinnu úti sem
inni — SÍMI: 41055.