Þjóðviljinn - 02.08.1970, Blaðsíða 3

ekki við Maglietti, heldur fasta
viðhaldiS sitt.
— Bill Wimbly? sagði ég
undrandi. Manninn sem hún hef-
ur verið með í mörg ár? En
Gwendolyn elskar hann. Hann
getur ekki gert hana óhamingju-
sama.
— Það eru alltaf þeir sem mað-
ur elskar sem gera manni lífið
leitt. Sjálfsagt heldur Wimbly
framhjá Gwendolyn. Væri ég sem
þú mundi ég fylgjast nánar með
honum.
Já. Oft þarf kvenlegt innsæi til
að detta það einfaldasta í hug.
Og þetta var vissulega mjög ein-
falt. Svo ég tek mig til og njósna
um Wimbly í viku og kem strax
upp um hann. Hann tekur neðan-
jarðarlestina til Bayswater, sem er
ekki beinlínis bezta hverfið í
London, en þar stendur kvenmað-
ur undir hverju götuljósi. Kvöld-
ið er kalt og ljósin svífa eins og
neontungl í brúnni þokunni. Ég
tek vel eftir inn í hvaða íbúð
Wimbly hverfur, bíð svo á göt-
unni, þar til hann fer aftur burt.
Til allrar hamingju gerir hann
það fljórlega, það sé ég á því lífi
sem færist í dömurnar undir Ijósa-
staurunum. Mörg andlit birtast í
dyragættunum þegar ég geng upp
stiga hússins og íbúarnir glápa
ófeimnir á mig. Ég hringi, ung,
snoppufríð kona opnar og ég segi:
— Halló, Ilona!
Hún skoðar mig frá hvirfli til
ilja. — Þekkjumst við?
— Nei, en þið stelpurnar hér
heitjð yfirleitt Ilona.
— Þetta er of Iangt gengið. Ég
heiti Molly og er gift kona.
— Ég veita það, elskan. Billy
sendi mig.
— Af hverju sagðirðu það ekki
strax? Hún hleypir mér innfyrir.
' Þáð 'e'fVlhlykt af henni og á höfð-
inu trjónar úfinn hnútur úr gulu
hári. — Gleymdi hann einhverju?
-— Já, skjölunum.
Hún er heimsk, en ekki svona
heimsk. — Ertu lögga? seg-
ir hún kvíðin. — Ég veit ekk-
ert. Og þórt ég vissi eitthvað er
ég gift honum og ekki skyldug
að segja neitt. Hún lítur til dyr-
anna ... þær opnast og Wimbly
kemur aftur. — Barton! kallar
hann, þetta var sannarlega óvænt.
— Ég hafði rétt í þessu þann
heiður að kynnast konunni þinni,
segi ég þurrlega.
Wimbly kiprar saman augun.
Hann er álitlegur herra með silf-
urþræði við gagnaugun og vetrar-
brunku í reglulegu andlitinu.
Undir bogadreginni efri vörinni
leiftra mjallhvítar tennur. Af
fimmtugum manni að vera heldur
hann sér óvenju vel. — Þú kem-
ur þó ekki frá Gwendolyn? spyr
hann brosandi. — Nei, ég er hér
í viðskiptaerindum. Wimbly
nuddar ánægður saman höndun-
um. — Það er fínt, Barton. Satt
bezt að segja er kerlingin alveg
að gera út af við mig.
— Hvers vegna segirðu ekki
skilið við hana?
Wimbly brosir, þokki lians er
nær ómótstæðilegur. — Enginn
hunzar það sem fellur honum fyr-
irhafnarlaust í skaut. Ég nýt sem
stendur mikilla forréttinda.
— Þú lætur hana sem sagt
halda þér uppi sem elskhuga?
— Dónaskapurinn í þér Bar-
ton! Ég er framkvæmdastjóri og
verndari Gwendolyn og skila
mínu verki. Konan mín hefur
ekkert á móti því, hún græðir jú
á því líka. Samt sem áður gæti
ég semsamt freistazt til ... Hann
snýr sér að konu sinni. — Farðu,
góða. Þetta er bara fyrir karlmenn.
Molly hverfur. Wimbly kross-
Ieggur fæturna. — Hvaða við-
skipti varstu að hugsa um?
— Ég kaupi sannanirnar og þú
Iætur aldrei sjá þig framar hjá
Gwendolyn. Þetta er skot út í
bláinn, en hittir í mark ... Wim-
bly blístrar. — Aha, svo hún hef-
ur sagt þér frá sönnununum. Það
var sannarlega ekki fallega gert
af henni.
— Nefndu verðið, Wimbly. En
ég vara þig við: Ég vil frá frum-
ritin, reyndu ekki að afgreiða mig
með Ijósprentunum. Viðskiptun-
um verður lokið af í eitt skipti
fyrir öll. Það þýðir ekki að reyna
fjárkúgun við mig. Hann hristir
höfuðið særður. — Eins og ég sé
einhver fjárkúgari! Sannanirnar
geymi ég í bankanum, Barton,
maður verður að hafa einhverja
tryggingu. Fram að þessu hef ég
samt aldrei notað þær.
— Þú lýgur. Nefndu verðið!
— Þú vanmetur mig, Barton.
Líttu nú á ....
Síðan segir hann mér alla ævi-
sögu sína, ég get ekki stöðvað
hann . . —Ég er mjög hrærð-
ur, segi ég að lokum. — Hvað
mikið?
Wimbly skrúfar fyrir þokkann,
og eftir langt samningaþóf kom-
um við okkur saman um verðið.
Það er mjög hátt.
— Síðdegis á morgun kl. þrjú
hér heima, segir Wimbly.
Victor var staðinn upp og gekk
að glugganum.
— Það er að verða bjart, sagði
ég rámur við einmana veruna,
sem sneri bakinu í mig.
— Já, það er kominn dagur,
svaraði Victor. Hann stóð hreyf-
ingarlaus.
— Veiztu, hvað ég held, Reg-
gie. Ég held þú viljir helzt ekki
Ijóstra upp Ieyndarmálinu, af því
að tilhugsunin um að þurfa að
hafa afskipti af málefnum heims-
veldisræfilsins sem Dare greifi
15. freistar þín ekkert sérstaklega.
— Ekki þín heldur!
— Við verðum að koma okkur
saman um hvor á að koma 16.
Dare greifanum í heiminn, Reg-
gie.
— Eigum við að varpa hlut-
kesti?
— Kannski næsti áfangi verði
til að ég ákveði mig. Er hann um
lát mömmu?
— Nei, fyrst færðu að heyra
hvað það var sem Wimbly sagði
mér. Því miður tók ég þá ekki
eftir, hvað var mikilvægt við sög-
una.
Fjórði áfangi:
Syndajátning Wimblys
— Þú vanmetur mig, Barton.
Þannig byrjaði Wimblv játningu
sína. Líttu nú á, foreldrar mínir
voru heiðarlegt fólk ...
— Þau snúa sér áreiðanlega við
í gröfum sínum. Hlífðu tárakirtl-
unum, Wimbly, verðið hækkar
ekki þeirra vegna.
— Faðir minn var námuverka-
maður, heldur Wimbly áfram,
eins og ekkert hefði í skorizt. Eng-
inn ríkra manna sönur getur í-
myndað sér hvað það þýðir. Svört
andlit, reykháfar, trjálausar götur,
óþrifalegar íbúðir, ógeðslegir leik-
vellir í skugga katlahúsanna, stöð-
ugt ískrið og hávaðinn frá gufu-
hömrunum og flautunum, kola-
ryk í lungunum og svíðandi gult
eitrið stöðugt í nösunum, það var
bernska mín — grá bernska undir
sígráum himni. Síðar varð ég
múraranemi og komst til Heath-
more Abbey.
— Hvert? spyr ég furðu losr-
inn. Wimbly hlær illgirnislega.
— Já, það var ildeilis umbrevt-
ing. Ég var fimmtán ára gamall,
Surmudatgul, 2. ágúst 1970 — ÞJÓÐVTUJrNN — SÍÐA J
hafði aldrei andað að mér hreinu
lofti, aldrei séð konu, sem ekki
var aumkunarverð, veik eða út-
slitin. Djarfasti draumur minn í
þeim efnum hafði fram að þessu
verið ófríð gleðikona, sem vísaði
mér á bug af því að ég átti ekki
nóga peninga og æðsti draumur-
inn um framtíðina lítið hús með
kálhausum og hænsnum í garð-
inum ...
Og koma svo til Heathmore
Abbey, hvílík háðung!
Þarna gapti ég eins og aumur
liundur: marmaragangar, spegla-
salir, herbergi eftir herbergi fullt
dýrgripa. Það var ekki einu sinni
hægt að ímynda sér verðmætið:
bókasafnið, málverkasafnið, veð-
reiðahestarnir, garðurinn með
rómversku gosbrunnunum. Maður
verður agndofa, og þó er þetta
ekki allt, því skyndilega birtist
hún, raunveruleg greifynja, full-
kominn skapnaður, fögur sem
gyðja, eðalborin, saklaus sem barn,
heldur maður, hrein sem engill,
heldur maður ...
Ég var að gera við svalirnar,
það var sumar og dyrnar voru
opnar. Kíktu inn, sagði ég við
sjálfan mig, sjáðu hvernig þeir
ríku sofa. ILún sat við skrifborð-
ið íklædd einhverju gegnsæu úr
blúndu og hárið bylgjaðist um
axlir hennar. Allt var kremlitað,
skrifborðið, vaggan við hliðina á
því, teppið, blúndurnar, hárið. Ég
stóð eins og barinn hundur ...
— Því glápirðu svona á mig,
strákur, spurði hún vingjarnlega,
— Þú ert svo fölur, ertu svang-
ur? Og síðan við þjónustustúlk-
una: Gefðu drengnum eitthvað að
borða! Og mjólkurglas.
Drengnum! Og sjálf virðist
hún ekki deginum eldri en ég og
ég áreiðanlega höfðinu hærri.
Mjólkurglas! Þegar mig þyrstir
eftir blóði hennar. Ég veit með
sjálfum mér, að þvílíkar verur
eru ekki fyrir okkar líka, en á
Skrifborðinu Iiggilr kuti, bréfa-
hnífur sennilega, með honum
mætti skera hana á háls og
kveikja svo í húsinu, það væri
þeim rétt mátulegt.
Wimbly strýkur ennið. Skjáif-
hentur hellir hann sér í bjórglas
og tæmir það í einum teyg.
— Hrein sem engill! segir
hann, heldur maður! Og svo fell-
ur allt saman, því allt er lygi, allt
eru svik. Fyrst kíkti ég í vögg-
una og furðaði mig á suðrænu út-
Iiti barnsins, þar sem móðirin var
ljóshærð og eiginmaðurinn með
rauðar Iufsur á höfðinu. Síðan
legg ég við hlustirnar og það cr
síður en svo erfitt, því umtalið í
þorpskránni er endalaust. Það er
talað um spaghettíið, sem braut
sig á leiðinni í svefnherbergi lafð-
innar, um frska þorpið þar sem
bastarðurinn fæddist, um Magli-
etti kvenfólkið, sem á að hafa far-
ið burt og margt fleira. Samt verð
ég furðu lostinn þegar ítalinn seg-
ir upp í opið geðið á henni, hver
sé faðirinn. Það var þannig:
Ég var farinn að hlera á svöl-
unum líka eftir vinnutíma og
ekki árangurslaust, því kvöld
nokkurt kemur spaghettíið og fer<s>-
að rífast. Hún segir: En við vor-
um búin að koma okkur saman
um, að þetta væri bezt fyrir alla
— Þið hafið drepið dóttur
mína, öskraði hann, ég vil fá
barnið í staðinn, það tilheyrir
mér! Síðan ætlaði hann að ráðast
á vögguna, en þá heyrðist mikill
hávaði og svaladyrnar brotnuðu.
Ég reis upp úr múrrykinu og
hentist skjálfandi í rúmið, þar
sem ég lét mig dreyma um lafð-
ina fögru, Barton. En nú vildi ég
ekki lengur skera hana á háls, ég
vildi fá liana lifandi.
Næsta dag var ég kallaður fyrir
lávarðinn, þann fína herra.
— Langar þig til að vinna þér
inn vasapeninga, Billy?
— Já, ég er til í það, Mylord,
svara ég.
Þú getur svo sem hugsað þér
hvað hann vildi mér og ég gerði
sem hann bauð, lauk verkinu á
þrem tímum og þau fylgdust með
mér allan tímann. Svo segir hann.
— Þetta var ágædega gert, Billy,
og hér liefurðu borgun fyrir hvað
þú varst duglegur. En segðu það
engum, fólk er svo öfundsjúkt.
Síðan þrýstir hann hundrað punda
seðli í lófa mér.....Já, hundr-
að pundum! Halda þau að ég sé
alger asni? Fimm pund hefðu
verið hæfileg þóknun sem þjórfé.
fimmtíu þúsund hæfileg borgun
fyrir að þegja, en hundrað —
það er hvorki fugl né fiskur. Ég
hefði getað kreist úr honum líf-
tóruna, Barton, en mig langaði
ekki í peningana hans, það var
konan hans sem ég girntist.
Ég steig strax fyrsta skrefið.
Ég var þá aðeins 15 ára, eins og
áður er getið, en í götunni okkar
heima lærði maður það sem máli
skipti . ... Þú heldur, að ég sé
kúgari, Barton? Gott og vel, það
er rétt: Ég fór til írlands og píndi
sveitalækninn. En ég krafði hann
ekki um peninga, aðeins skriflega
yfirlýsingu um fæðingu bróður
þíns og dauða Nicolettu, sem
þessi heiðarlegi gamli læknir
hafði á samvizkunni.
Svo vann ég áfram — við sjálf-
an mig. Fyrst varð ég sendill við
Ieikhúsið. Hún var stjarnan. Þetta
kveiifólk ykkar stéttar verður jú
frægt af skilnuðunum sínum. Sem
áður var of mikið djúp staðfest
milli okkar, til að ég gæti nálg-
azt hana, en ég beið, beið, beið.
Ég varð ljósameistari og var iðinn
og duglegur, menntaði mig og
vann. mig jipp í leikhússtjórnina.
... Ég hugsaði mér, að ein-
hverntíma kæmi ég henni á ó-
vart, Iéti hana krjúpa mér. En
þegar hún kynntist mér, — hún
þekkti mig auðvitað ekki aftur,
þá varð hún ástfangin af mér!
Hún kom til mín af frjálsum
vilja, það lá við að það væru
mér vonbrigði. . . Ég lét hana
halda mér uppi, hún hélt áfram
að vera hjá mér, ég misþyrmdi
henni, hún var kyrr, ég móðgaði
hana opinberlega, hún elskaði
mig samt........Þetta var óvið-
jafnanlegur sigur! Dag nokkurn
sýndi ég henni skjalið sem éc
hafði í fórum mínum og neyddi
hana til að undirskrifa annað. —
Tú, sagði ég, þið gleymduð að
túka kvittun fyrir hundrað pund-
unum. Nú vil ég fá kvittun frá
þér fyrir unnið verk! — Kannski
hataði hún mig, en Iá samt með
mér þetta kvöld eins og endra-
nær.
Illmannleg gleði mín yfir þess-
um Ijóta leik minnkaði þó með
tímanum. Dag nokkum var hún
ekki lengur orðin annað en vinna
I
30
Afbrigðileg gjöf
Ungverski meistarinn Geza
Ottlik spilaði fyrir mörgum ár-
um mjög afbrigðilega gjöf ig
nú fyrir skömmu vildi svo til
að hann fékk tækifæri til að
sýna kunnáttu sína og leikni
i nær alveg sömu gjöf.
A Á G 9 4 3
¥ Á 10 9
♦ G
* Á 8 6 5
A K 7 5 A —
V — ¥ KDG8743
♦ KD10987643 4 5 2
4. 4 4. K D G 10
A D 10 8 6 2
¥ 6 5 2
♦ Á
* 9 7 3 2
Sagnir: Vestur gefur. Allir á
hættu.
Vestur Norður Austur Suður
4 4 dobl 4¥ 4A
pass pass dobl pass
Vestur lét út tígulkónginn og
fiimman kom frá Austri. Hvem-
ig hélt Ottlik í Suðri á spilun-
um til að vinna fjóra spaða
hvað sem vömin gerir?
Svar:
Enda þótt svíningin takist
i spaða ættu samkvæmt lög-
málinu að vera þrir tapslagir
í laufi og tveir í, hjarta. En
spilið „lá á borðinu" með þvi
að nota „tvöfalt afkast“ tvi-
vegis og afkast og trompun i
þriðja skiptið.
Þegar Suður hefur tekið á
tíguilásinn, spilar hann tvívegis
trompi og gætti þess að halda
eftir tvistinum á hendi og
þristinum í börði, svo að tryggt
væri að hann kæmi Vestri
síðar inn á þriðja og síðasta
trompi hans. Ottlik tók nú á
laufaásinn og kom Vestri inn í
spaðafimmuna. Vestur hélt þá
áfram með tígulinn og Suður
hafnaði þvi tvivegps að trompa!
í þess stað kastaði hann
tveim hjörtum úr borðinu og
tveim laufum af eigin hendi.
Þriðji tígulinn var trompaður
í borði, en síðasta laufinu
heima kastað. Austur var nú i
kastþröng í þessari stöðu:
A4 ¥Á 4.865
-¥ KD(G) 4>KD(G)
A36 ¥652
Hafi Austur haldið eftir
þremur laufum, trompar Suður
lauf tvívegis til að fría þriðja
laufið í borði: Hafi Austur á
hinn bóginn haldið eftir tveim
hjörtum, tekur Suður á hjarta-
ásinn, trompar lauf heima,
síðan hjarta í borðinu til þess
að fria hjartað heima (hann
kemst inn á síðasta trompið).
Afbrigðileg gjöf Og glæsiieg
spilamennska.
Slæm en augljós skipting
Harold Harkarry tókst að
vinna þetta spil í undanrásum
að einu meistaramóti Banda-
ríkjanna. Spilið spilaðist eins
og allar hendur lægju á borð-
inu.
A K 5 3
¥ D G 10 7
♦ ÁD876
4» 10
A — A D 10 9 4
¥ Á K 9 8 6 2 ¥54
♦ G 10 9 4 4 3
4> 8 7 3 4fc ÁKDG64
A Á G 8 7 6 2
¥ 3
♦ K 5 2
4-952
Sagnir: Norður gefur. Austur-
Vestur á hættu
Vestur
3 4-
Norður
1 ¥
3 A
Austur Suður
2 4- 2 A
pass 4 A
Framhald á bls. 9.
Vestur lætur út hjartakóng
sem Austur gefur fimmuna í
og síðan laufaáttu. Austur tek-
ur með gosanum og lætur út
hjartafjarka sem Suður tromp-
ar. Sagnhafi lætur þá út spaða-
tvist sem Vestur kastar hjarta
í. Hvernig fór sagnhafinn.
Harkavay að því að vinna f jóra
spaða hvemig sem vömin er?
Athugasemdir um sagnimar
Það er ástæða til að fara
nokkrum orðum um opnunar-
sögn Norðurs; það má virðast
undariegt að opna á einu hjarta
þegar, edns og hér var, ékki er
fylgt þeirri reglu að segja fyrst
styttri litinn. Hér er um að
ræða undantekningu frá hinni
gömlu og góðu reglu að segja
fyrst lengri litinn þegar höndin
er tvílita, 5-4. Sú undanþága
heimilar að segja fyrst hærri
litinn þótt hann sé styttri, ef
höndin er veik og litlu munar
á styrkieika litanna tveggja.
Meginhugsunin að baki þessari
undanþágureglu er sú að reyna
að kbrna í veg fyrir að loka-
sögnin verði of há.
Núorðið er þessi undantekn-
ing annars yfirleitt takmörkuð
við þau tilfelli þegar fjórlit-
urinn er óvenju sterkur. t.d.
Á K G 7 í hjarta í þessu til-
vi'ki.
HAFNARFJÖRDUR -
SENDIBILASTÖD
er að Vesturgötu 10, sími 51399
ÓDÝRT*ÓDÝRT'ÓDÝRT»ÓDÝRT*ÓDÝRT»ÓDÝRT*
W
P
O
•
Pí
P
o
Ödýrar kápur, regnkápur og jakkar,
pils og peysur. — Smábamafatnaður
og ýmsar smávörur í úrvali.
Hjá okkur fáið þið mikið fyrir litla peninga.
KYNNIZT VÖRUNUM OG VERÐLAGINU.
Verzlunin Njálsgötu 23 (hornið).
<&
P
O
•
E-<
D5
>4
p
ÓDÝRT*ÓDÝRT*ÓDÝRT*ÓDÝRT»ÓDÝRT'ÓDÝRT