Þjóðviljinn - 14.08.1970, Blaðsíða 8

g— ÞJÓÐ'VTLJINN — Föstudagur 14. ágúst 1970
JULIUS BARK:
SEM
LINDIN
— Auðvitað ekki.
— Sem sagt, hélt Bernhards-
son. — Það var ekkert kióramín
þar — lengur.
— Hvað eigið þér við?
— Ekki neitt; aðeins það að
það hefði getað verið þar ein-
hvem tíma.
Óli var að því kominn að
rjúka upp aftur, en í sömu svif-
um var hurðinni hrundið upp
og Frösell kom þjótandi. Hann
var eldrauður í framan af geðs-
hræringu.
— Bernhardsson, stamaði hann
— Litið á! Sjáið hvað ég fann!
Hann hélt á hlut í hendinni,
nokkurra desímetra lön,gum,
brúnum karl man nsskó. Hann
setti skóinn varlega á mitt borð-
ið fyrir framan Bemhardsson,
ljómaði að loknu afreki eins og
ánægður rakki, það vantaði að-
edns rólfíuna til að dingia.
Bemhardbsion leit á skóinn
sem var útjaskaður og þurfti
viðgerðar við. RannsófcnarMl-
trúinn virtist ekki sérlega glað-
ur yfir fundinum, né yfir þvi
að Frösell skyldi ónáða hann í
miðri yfirheyrslunni. Hann góndi
upp til Frösells sem virtist
standa og bíða eftir hrósi.
— Hvar .fannstu hann? spurði
hann.
— 1 farangursgeymslunni, svar-
aði Frösell í sfcyndi og brosti
við.
, Þrenn augu störðu á Óla: augu
Bemhardssons, Strömpóla og
Frösells, hin síðast nefndu með
sigurhrós í svipnum.
— Ég hef aldrei fyrr séð þenn-
an skó, sagði Oli lágt og reiði-
lega.
, Þetta lét ekki sannfaerandi í
eyrum, jafnvel þótt það væri
satt.
— Segðu sannleikann, Öli,
sagði Strómpóli.
Óli þagði. Hann hafði sagt
sannleikann.
— Óli, sárbændi Strömpóli.
— Gefðu skýringu á hvers vegna
hann var þama.
— Ég veit það elcki, tókst Óla
að stynja udd.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 m. hæð (lyfta)
Síml 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68.
Bernhardsson sagði ekfcert. Allt
í einu reis hann á fætur og gekfc
til dyra.
— Ström tekur skóinn með
sér, sagði hann á leiðinni. —
Og Frösell fer aftur að bílnum.
Bernhardsson nam staðar,
sneri sér að FröselL
— Ég minnist þess ekki að
hafa gefið lögregtuþjóninum
fyrirmæji um að fára af verð-
inum, sagði hann og snerist á
hæili.
Hundslegur ánægjusvipurinn á
Fröseli breyttist samstundis,
munnvikin sigu, rófan lyppað-
ist niður, i stað þess að fá klapp
og sytourmola, var sparkað í
hann.
Peter Ullman stöðvaði frásögn
Óla. Frammistöðustúlkan kom
inn með öl, hellti í glösin og
lagði á borð diska og munn-
þurrkur. Óli sat þögull og fylgd-
ist með hreyfingum hennar.
— Þetta hlýtur að vera nýreist
hótel, sagði Peter til að þögnin
virtist ekki óeðlileg.
Friammistöðustúlkan rétti úr
sér og nam athugasemdina. Henni
fannst það dálítið óþægilegt þeg-
ar samræðum við borðið var
haldið áfram meðan hún var að
leggja á borð eða bera fram
matinn.
— Það var vígt fyrir þrem
árum, sagði hún.
— Viðkunnanlegur staður,
sagði Peter.
— Gestir okkar kunna vel við
sig, sagði framreiðslustúlkan,
sem var móðurleg og miðaldra
og hafði trúlega starfað árum
saman á gömlu kránni, timbur-
húsinu með glerveggnum, sem
orðið hafði að víkja fyrir ný-
byggingunni.
— Það er langt síðan herra
LindeU hefur komið hingað,
sagðd hún síðan og ledt á Óla.
— Já, rétt er það. Óli hrökk
upp firá hugsunum sínum. — Jú,
það er orðið langt síðan.
Nú var framreiðslustúlkan bú-
in að hagræða öllu á borðinu.
— Salatið kemur rétt strax,
sagði hún og fór aftur fram í
eldhúsið.
Hún strauk með pentudúknum
yfir fáein borð í leiðinni, tæmdi
öskubakka í fötu sem stóð hjá
súlu . og var af geispuigerðinni.
Peter horfði á eftir henni, síðan
beindi hann athyglinni að Óla.
— Var þetta skór Gæsars?
spurði hann.
— Já, sagði Óli og kdnkaði
fcolli.
— Vissirðu það strax?
— Já. Ég þekfcti hann aftur.
Ég laug því að ég hefði aldrei
séð hann fyrr. En ég laug ekki
þegar ég sagði að ég vissi efcki
hvemdig hann hefði komizt í far-
angursgeymsluna i bílnum mín-
ram.
— Hvernág hafði hann komizt
þangað? Ég man ekki tál að
þetta ha)fd verið til umræðu við
réttarhöldin, sagði Peter og þótt-
ist vita minna en hann gerði í
raun og veru.'
— Jú, það var minnzt á það,
sagði Óli. — En tökum fyrir eitt
í einu. Ég tek þetta allt í réttri
tímaröð. Fyrist urðu lögregHu-
mennimir þrír að komast út úr
hjáleigunni.
— Það gefur auga leið, sagði
Peter. Hann virtist vera dálítið
óþolinmóður.
— Má vera, svaraði Óli. Þeir
fóru líka, þegar Bemhardsson
hafði árninnt mig um að fara
ekki neitt að heiman. Ég svar-
aöi hranaiega að ég færi þangað
sem mér sýndist þegar mér
sýndist. En eins og væri hefði
ég engar áætlanir um að fára
frá Hindrunamesi.
— Og Strömpóli, hvernig brést
hann við skófundinum?
— Honum var dálítil vorkunn.
Hann vissi ekki hvort hann ætti
að vera vinsamlegur áfram, eða
setja upp formlegan embættis-
mannssvip. Útkoman varð eins
konar miUistig milli höfuðbeygju
og stirðlegrar hneigingar.
— Og Frösell?
— Já, greyskinnið, hann sýnd-
ist ósköp kvíðínn. Hann var
sennilega hundskammaður þegar
þeir voru komnir úr heymar-
máli.
— Og þú sjálfiur, hvað varst
þú að hugsa?
Óli fitlaði við gaffalinn, lét
hann halda jafnvægi á vdsifingr-
inum og smella við diskinn.
— Ég lagði saman tvo og tvo,
slönguna og skóinn. Sá sem
myrti Cæsar hafði líka faert
hann úr skónum, og um leið og
hann festi slönguna í bílinn
minn, hefur hann sett skóinn í
farangursgeymsluna til að leiða
lögregluna á villigötur.
— Bkki sem verst, sagði Peter
og kinkaði kolli.
— Svo var spumingin hver
það var, sagði Óli íhugandi. —
Þá stundina bölvaði ég öllu sem
hét lögregla. Lögreglan hafði mig
grunaðan en lét hinn raunveru-
lega morðingja ganga lausan og
reyna óáreittan að koma mér
fyrir kattarnaf.
— Ég get gert mér í hugar-
lund hvemig þér hefur liðið,
sagði Peter.
— Það er ég ekki viss um.
Geturðu gert þér í hugaiiund
hvernig það er að vera viliibráð
á flótta undan veíðimönnum, á
eftir eru rekstrarmennirnir,
skyttumar bíða framundan,
hvergi.ei’ undankomuleiö, hvergi
smuga.
Framreiðslustúlkan kom inn
um dyrnar sem lágu fram í eld-
húsið. Óli þagnaði. Hún hélt á
tveim glersfcálum, ljósbrúnu sal-
ati, skreyttu grænum þlöðum og
rauðbleikum rækjum. Hún setti
skálamar fyrir framan þá og
sagði: — Verði ykkur að góðu.
Peter bragðaði á salatinu; það
smafckaðist vel.^Hann fann hví-
lík andstæða hlaut að vera milli
þess að vera villibráðin Óli og
snæða ljúffenga máltíð á hótel-
inu í Hindrunamesi. Hann sagði
Óla að hann skyldi matast í
friði og ró og segja frá á eftir,
en Óli var ákafur.
— Ég held áfram, sagði hann.
— Þú skalt borða. Ég man allt
svo vel núna.
— Bins og þú vilt, sagði Peter
Og stakk kúfaðri skeið upp í sig.
— Það fyrsta sem ég gerði
þegar lögreglubíUinn var horfinn
af hlaðinu, var að þjóta út og
athuga hvort garðslangan mín
væri þar enn.
— Og það var hún ekfci, sagði
Peter milli þess sem hann
kyngdi.
— Nei, ekki öll slangan að
minnsta kosti. Dálítill stúfur var
eftir, hékk eins og háðsmerki á
vatnskrananum. Og annan bút
fann ég seinna sem hafði verið
fleygt milli berjarunna. Garð-
skærin lágu þar hjá og glenntu
sig. Og þama stóð ég með bút-
ana í höndunum og grunsemdir
mínar fóru að tafca á sig ákveðna
mýnd.
— Má ég gizka á? spurði Peter
og þurrkaði sér um munninn.
— Gizfcaðu.
— Rolf Jonsson, skólastjórinn.
Eiginmaður Sivjar?
— Já, hver annar? Það þurfti
ekki annað en leggja saman tvo
og tvo. Hann hafði komið til að
sækja Siv, létið bílinn sinn
standa á hlaðinu kvöldið áður,
við hliðina á mínum. Þá hafði
hann getað gert þetta, ef til vill
hafði hann ékið ljóslaus í hlað,
slökkt á vélinni í beygjunni og
látið hann renna niður hallann.
Og' þegar ég hugsaði mdg um,
minntist ég þess ekki að hafa
heyrt bíl nál'gast áður en Rolf
barði að dyrum.
— Þá hefur hann ef til vill
séð kossinn? greip Peter fram í.
— Má vera, sagði Óli, Ef til
viH stóð hann fyrir utan og
gægðist inn, kom auga á slöng-
una og rifjaði um leið upp
skólakunnáttu sína í eðlisfræði.
Kolsýrinigur getur. verið ban-
vænn; það var auðvelt fyrir hann
að koma þessu í kring.
— Þetta vom líkur, sagði Pet-
er. — Hafðirðu nokkrar sann-
anir?
— ’Ég veit ekki hvort dómstóll
hefði tekið þær til gi’eina, en
það var nú til að mynda sand-
urinn á jakkanum hans, sem Siv
burstaði burt. Sjálfur sagðist
hann hafa hrasað, en hann hefði
líka getað skriðið um hlaðið,
skriðið undir bílinn minn án
þess að taka eftir því að hann
hefði feijgið á sig, sand. Það
var dimmt. Já, ég þóttist muna
að hann hefði sýnzt ringlaður
þegar Siv burstaði af honum
sandinn, undrandi og ringlaður.
En hann áttaði sig í skyndi,
hann var þjálfaður í slíku, þaul-
vanur að standa andspænis nem-
endahópi. Hann kunni að stilla
sig.
— Ég skil þessa rölcsemda-
færslu þína, sagði Peter. — Þeg-
ar hann var búinn að festa
slönguna, kveikti hann á bílljós-
unum, svo að allt sýndist eðH-
legra og síðan barði hann að
dymm. En tilefnið? Hvers
vegna? Hvað átti hann sökótt
við Cæsar? Ég hefði skilið að
hann vildi þig feigan, en Cæsar?
Hver býður betur?
Það er hjá okkur sem þið getið fengið
AXMINSTER teppi með aðeins 10%
útborgun.
AXMINSTER — annað ekki.
AXMINSTER
, ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — sími 30676.
Laugavegi 45 B — sími 26280.
IIARPIC er Ilmandl efni sem Bareinsar
salernisskálina og drepnr sýkla
Húsrúðendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI
HILMAR J. H LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til klj 22 e.h.
i!i!lllii!íilii!!!ll!i!!iliii)iliiiliiI!illilii!ililiii'!li!Slil!illiliiiíi!ílil'!liií»liíii!iiiiiliiiil!iiíiiiiiili!iiS!inil!IÍ!i!i!Hlii!l
m
HEFUR TEPPIN SEM
HENTA YÐUR
TEPPAHUSIÐ
*
SUÐURLANDS-
BRAUT 10
*■
SÍMI 83570

illmlil!i!liil!li!!!i!!i!liÍ!H!!ÍI!!!i!!!!l!ilí!n!íii!Íiii!!!liil!!l!iiiil!mnlliiímlÍHííjjiiiliiiilÍHn!Íljil!j|liiiiÍi|iiiÍHillií
BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MOTORSTILLINGAR
HJÚLASTILLINGAR LJOSASTILLINGAR
Látiö stilla i tima. Æ
Fljót og örugg þjónusta. I
13-10 0
Dömusíðbuxur — Ferða-
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur
O.L.
— Laugavegi 71— sími 20141.
SÓLÓ-elduvélur
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum staerðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbustaði og báta.
VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sími 33069
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandd BRETTl — HURÐIR — VÉLAI.OR
og GEYMSLULOK á Volkswagen 1 allflestum litum. —
Skiptum á einum deg; með dagsfyrirvara fyrir ákveðið
verð. — REYNIÐ VIUSKIPTIN.
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar,
Skipholti 25. — Sími 19099 og 20988.
Auglýsingasíminn er 17 500
ÞJÓÐVILJINN