Þjóðviljinn - 28.04.1972, Qupperneq 11

Föstudagur 28. aprOÍ 1972 — ÞJÓÐVTLJTNN — SÍÐA J J
i
Meó kúst á
munninum
Binhverju sánni bádum við
velunnara Stangts um efini úr
daglegu Kfi — qg er þá upp-
lagt að huga að þiví bama-
hjali, sem alls staðar heyrist
í kringum dkfcur öll. Fer hér
á eftir eitt slífct bréf:
Ég kom úr mjólfcurbúðdmii
snemma morguns með mjölk
og bakketsi. Einn af bessum
dögium, þegiar sólin sikín á
hjamið, og ég fcaRlaði inn í
herbergi til 13 ána strálksins:
„Vafcma! vaifcna! Nýr dagiur
með nýjum taefkifærum!“
4ra ára strákurinn spratt
fram úr, leit spyrjandi á míg,
svo ofian í pokann. Þiá skildi
hann. Hlljóp inn aftur og tog-
aði í bróður sinn. „Vakna-
vafcna! Nýr dagur með nýj-
um bollum!"
★
Langafii á Hrafnistu er með
yfirskegg. Á pásfcunum gaf
hann þeim öllum páskaegg, og
þau kysstu hann fyrir. Á eft-
ir sagði 4ra ára strálvurinn:
„Það er kústur á munninum
á honum langafia."
★
Kaupmaðurinn í búðinni hér
tnálægt er 'farinn að reskjast
og hrukfcast á enninu. Alls af-.
greiða þarnai þrír menn. „Hver
•afgreiddi þig núna?“ spurðd
ég. 6 ára sitelpa: „Hann, sem
er svo órólegur í framan.“
★
Vinfcona hennar á föður, sern
er námsmaður. Henni þyk-
ir starýtið, að hann er ékki úti
að vinna eins og aðrir pabbar.
„Af hiverju situr pabbi þinn
alltaf inni í eldhúsá?“ Vin-
konan: „Hvar á hann að
sitja?“
★
Kvöldbæn 8 ára stelpu:
„Viltu láta mér batna í
tönninni og láta mömmu
hætta að hafia áhygg.jur og
láta Sigríði (lestrarkemnarann)
vera veika á morgun.“
★
8 ára stelpan, 6 ára stelpan
og 4ra ára strákurinn fóru í
heimsókn til önnu fræntau.
sem býr ein og er óvön böm-
um. Slitrur úr frásögn 8 ára
stetpunnar um kvöldið: „ ...
Lilli þóttist alltafi þurfa á kló-
settið, bara til að geta togað
í dingluhandfangið, og svo var
hann síðast búinn að gera það
blýfast:::.. svo var hann allt-
af að laumast fram á gang til
að anda á spegilinn og Anna
þurfti alltaf að vera að pússa
hann ... og þegar við voium
að horfa á barnastundina, juð-
aði hann sér svo mikið í stódn-
um, að btómið datt og moldin
fór út um allt... og þegar við
fórum að borða kjötsúpuna,
stappaði Ema allt saman og
hrærði og hrærði, og ég sagði
svona: Þú skalt ekki gera
þetta, þá verður þetta eins og
gubb. Þá sagði Erna: Oj, gubb,
og skyrpti' kjötinu oní diskinn
og vildi svo ekkert borða. Og
aumingja Anna var búin að
kaupa í matinln fyrir rándýra
peninga ... og.svo sagöi Anna:
Guði sé lof, að da.gurinn er
búinn, og þá var hún orðin
svo þreytt og máttlp’is, að liún
gat rétt svo fvirt r.vuur út á

JEAN BOLINDER
OG
AÐ ÞÉR
LÁTNUM
Þeissi ótti ágerðist svo, að lotas
varð að leggja hana inn á geð-
veikrahæli. Sjúfcrahúsið brann
og eiginkona Scotts Fitzgeratds
fórst í eldinium.
Emm við alltaf ofurseld því
sem við óttumst mest? Verðuim
við að tæma hinn beisfca kaleik
í botn áður en við losmum frá
þrautum lífsins? Eða varpar
væntanlegur dauði skugga sín-
um á leið okkar, svo að við
höfum hugboð um það sem koma
skal og óttumst einmitt það?
Hin óumflýjamlegu örlög.
— Halló, sagði maðurinn í
símanum. — Eruð þér þama
enn?
— Ég er hér enn, svaraði ég.
— Þetta er sérlega fallegt hús,
hélt hanh áfram. — Aniddyrið er
hreinasta listaverk. Marmari og
útskorið tré, frábærar veggskreyt-
ingar. Hvert smáatriði er augna-
yndi. Til að mynda lyftan. Blás-
ið gler, leðursófar, messimgnet og
útskorið tré. En Marianne vildi
ekki fara í lyftunni. Hún vildi
heldur ganga. Það hefur ef til
vill líka stafað af lofthræðsl-
unni, sumir eru hræddir við að
lyftur hra.pi og lyftan hér er
óneitanlega dálítið fornleg, þótt
hún sé falleg. Hún er eins og
safngripur. Og það er ef til
vill hœpið að trúa tæknilegum
forngrip fyrir lífi sínu.
— Við gengum upp á fimmtu
hæð og Marianne stanzaði fyrir
framan útsltornar eikarhurð og
bar stóðum við stuindarkom og
köstuðum mæðinni. Svo hringdi
húh biöllunni en enginn svar-
aði. Hún hringdi aftuir en það
virt.ist enpinn vera heima.
— Við komum aftur í fyrra-
rnálið sagði hún. Og síðan fór-
um við niður aftur.
— Þegar við komum niður í
anddyrið kom ég auga á gamta
dyravarðarlúgu á veggnum. Hún
er læst og hiá henni slcilti sem
á. stendur að húsvörðinu sé að
finna í Greifia Magni götu 12E.
En lúgan er listaverk einis og
allt annað í anddyriimu. Fyrir
ota.r f?rátt. ógagnsætt glerið er
unníhfleypt mvnd af Ivkli meö
snúrum o,e dúskum.. sem buwð-.
ast glæsilega kringum : hanm.
Allt er í bægilegum gráum lit
en lykiliitun og ..snúrurnar ..ern«
nvlltar. Ér> sá dálít'ð svineö í
búsi í Varsi'á fvrir löngu — fyr-
ir str’ð.
— Ég sýndi Marianne lúguna
og hún varð þögiul og hugsi.
Það var eins og hún fengi ein-
hverja hu.gmynd eða færi að ,
vélta einhverju fyrir sér. Og
seinna þegar við gengum eftir
Strandveginum í áttina að Ny-
biotorgi, saigðd bún allt í einu:
— Lykillinn! Ég hef lykilinn.
— Hvaða lykil? spurði ég.
— Lykilinm að íbúðinni. Ég
er auðvitað ekki alveg viss, en
ég held þó að ég hafi þennan
lykil. Það hlýtur að vera hann.
Á morgun höfum við hann með
okkur og aðgætum hvort hamm
gem.gur að. Það verður endanleg
staðfestinig á hví að ég hafi á
réttu að standa.
— Svo skildum við. Hún sagð-
ist ætla heim til systur yðar
i að skrifa, sagði hún. En við á-
kváðum að hittast í dag klukk-
an átta að morgni fyrir utan
húsið að Strandvegi 12 C. Þá
ætlaði hún að hafa lykilinn með.
— í morgun klutakan átta stóð
hún fyrir utan dymar og beið
eftir mér. Það var strax orðið
iilýtt í veðri. Hún var klædd
gutum síðbuxum og síðbtúss-
unni með lótusblómumum. Þér
1-annjzt við þanm búnimg.
Ég var farinn að hata mann-
inn í símanum fyrir að kalla j
konuna mína Mariönnu, rétt
eins og hann hefði bekkt hana
alla ævi, og þetta með gúlu síð-
buxurnar hennar getak of langt.
Ég hvæstj, til hans að hann
skyldi láta síðbuxuimar hemnar
hggja milli hluta. Honum stóð
alveg á sama. Hanm hélt bara
áfiram að tala.
— Hún var með litinn lyldl
sem hún sýrndi mér. Síðan fór-
um við inn í anddyrið og upp
r.tigann. Fimm stiga gensum við
r>g begar upp kom stönzuðumi við
fvrir framan sömu dyrnar og í
gær.
— Marianne hrinigdi dvrabjöll-
’rnni en emgimn opnaði. Allt var
einis og í gær. En svo tók hún
upp lykilinn og stakk honum í
skrána. Það var réttur lylrill og
an... hrvermiig... fór..?
— Höfuðkúpan brotnaði. Lózt
samsitumdds. Það er etokert hægt
að gera.
Annar kafli
Ekkert í heimimum hefði get-
að fengið mig til að sleppa sím-
anium. Ég hélt tólimu föstu, rétt
eins og það væri konan iriím
sem ég héldi fastri yfiir hyl-
dýpinu, rétt eins og minnsta til-
slökun og veikleiki hjá mér yrði
til þess að hún hrapaði.
í hinium endanium heyrðist
maninamál. Maðurinn sem ég
hafði talað við, var að útskýra
fyrir eintiverjum, hvemig þetta
hefði viljað til.
Rödd hans var leittræn og ó-
hugnanleg og ég vildi eldd heyxa
hana, Ég vildi ekfci heyra neitt,
ég vildi verja mig fyrir þessu
öllu og um leið vildi ég ekki
tapa af neimu sem var að ger-
ast.
Altt í einu var hann komimm
afitur í símann. Um leið var
ég orðinn ofsareiður. Konan mín
var d'áim og það hlaut að vera
einhverjum að kenna. Hainn
hafði sagt mér. frá öllu saman
og þess vegna fannst mér sem
hann hlyti að eiga sökina.
— Af hverju gerðuð þér ekk-
ert maður! hrópaði • ég. — Af
hverju létuð þér hana fara út
á vimnupallaina? Þér hljótið að
vera bandvitlaus að láta svona
lagað viðgangast. Þetta er glæþ-
samlegt. Ég skal sjá um að þér
fáið yðar refisingu.
Ég raiusaði ósltöpin öll í við-
bót og margt sem ég sa.gði er
ekki efitir hafandi. Ég var alveg
miður mín, stóð og lamdi sím-
tólinu í eldhúsborðið, rétt eins
og það væri maðurinn sem ég
vildi mfcíþyTma. Það komu
spruimgur í grútt plastið og við
það áttaði ég mig.
— Halló, sagði ég. — Eruð
þér þama enn?
— Já, svaraði hann. — Stillið
yður. ég skal segja frá.
Þetta var alit saman, fárán-
legt. Seinna hefur mér skilizt
að það var ekki aðeins ég sem
var viti mínu fjær; hanin var
sjálfur í annarlegu hugarástandi.
hatdinn sjúklegri þörf fyrir að
tala og tala án þess að hugsa.
eða öllu hetdur í stað þess að
hugsa. Hann hugsaði eikkert um
hvaða á'hrif þetta málæði hans
hefði á mig.
— Þér vitið að hún var að
reyna að komast að því hver
myrti Katrinu Kowatewski.
sairði hann. I gær komst hún að
því. Eða öllu heldur komst hún
að því hvemig hún ætti.að fiinria
hver maðurinn var. Hún sagð-
ist ekki burfa að gera annað en
hringja í dagblað til að fá upp
nafn og rétt heimilisfang morð-
ingja-ns, og síðan ætlaði hún að
fiara I þetta heimilisfaing ng
fletta ofanaf hinum seka.
— Svo hringdi hún í skjala-
safn Dagens .Nyheter og fiélck
þær unnlýsingar sem hún leitað’-
að. Hún kannaðist bersýnilegr:
við nafnið. hvi að hún siagði að
við hefðum átt að geta ley'ti
gátúba án bess að hringja í
blaðið. Að bað lægi í augum
upoi hver hinn seki var. Að þnð
li<»fði aðc'ns e’’n manneskja get-
■' mvrt Katrinu.
— Þnð var líka í rær sem
I hún fór með mig hingað á
Strandveginn. Hún leítaði að
númer 32c og það reyndist vera
í stóru skrauithýsi sem verið er
að endurnýja að utan. Það er
allt í vinnu.pöllum o-g segldúk-
um og erfitt að sjú hvemig
framhliðin lítur úr.
— Það er eitt sem er dálítið
undarlegt að hugsa um eftdr á.
Hún stanzaði þarna úti á gang-
stéttininí og horfði upp á vinnu-
pallana og svo fór um hana
hrolluir eins og henni væri kalt,
þótt nú sé ofsahiti.
— Að fólk skuli þora að ganga
á þessu, sagði hún. — Ég er svo
voðalega lofthrædd. Ég get varla
stigið út a svalir sem eru ofar
en á annarri hæð. Ég er alveg
miður mín svona hátt uppi.
Það varð aindartaks þögn og
síðan hélt maðurinn áfram há-
tíðlegri röddu:
— Þetta var eins og aðvörun.
Eins og hún hefði hugboð um
það sem í vændum var.
— Þvættingur, hvæsti ég. —
Endaleysa og þvæla. Það munaði
ininnstu að konan mín félli út-
um glugga í þrjátíu metra hæð
fj’rir tveimur árum. Beinfi niður
á regnvota götu. Eftir það kvöld
var hún haldin lofthræðslú. Ílún
gat einfaldlega ekki farið út á
svalir, hún var meira að segja
hrædd við að horfa útum lokaða
glugga í háu húsi. Einu sinni
fórum við í veitingahús í Máim-
ey. Það er á 26. hæð' og er
með útsýnisglugga þar sem sjá
má stóra hluta af Sfcáni, Eyrar-
sund og rák af Danmörku. En
Marinne gafst upp í lyftunni.
Hún réð ekki við sig. Stundum
dreymdi hana uim þetta á næt-
unnar, vaknaði og hrópaði eit.t-
hvað um glugga og hyldýpi. Og
regnvota götu langt niðri.
Við þögðum báðir stundartoam
og svo bætt-i ég við í lágum
Mjóðum.
— Og þetta var því engin að-
vörun.
— En þannig taom það út.
Ég fylltist kæfandi ótta. Ég
fór að hugsa um cigiinkonu
bandaríska rithöfundarins, Scotts
Fitzgeralds, sem þjáðist af sjúk-
leguim öh-o h’-'-nina inni.

glettan
— Má ég ekki keyra sportbíl-
inn okkar, elskan, núna þegar
ég hefi fengið mér þessar ör-
yggislilífar?
útvarpiA
ÍFöstudagur 28. april
7.00 Morgunútvarp. Vedurfiregn-
ir kl. 7.00, 8.15 og 10.10. Frétt-
ir ki. 7.30, 8.15 (og forustugr.
daigbl.), 9.00 og 10.00. Morgiun-
bæn kl. 7.45. Morgunleikfimi
ki. 7.50. Margunstund bairn-
anna kl. 9.15: Sigríður Ttior-
lacius heldur áfram að lesa
„Ævintýri litla tróhestsins"
eftir Ursutu Moray Williams
(17). Titkynninigar kl. 9.30.
Þingfréttir kt. 9.45. Létt lög
milli liða. Spjallað við bænd-
ur kl. 10.05. Tónlistarsaga fcl.
10.25 (endurt. þáttur A.H.Sv.i.
Fréttir kl. 11.00. Aldarspegill,
endurtekinn þáttur Jökuls
Jakobssonar frá 28. marz 1970.
Tónleikar M. 11.45: Heinz
Kirchner og kammerhljóm-
sveitin í Múnchen ledfca Ví-
ólukonsert í G-dúr eftir Tete-
mann; Karl Múnchinger stj.
12.00 Dagstaráin. Tónieikar. Til-
kynningar.
12.25 Fréttir og veðurfiregmir.
Tilkynningar. Tónleikar.
13.15 Þáttur um uppetdismál
(endurtekinn). Guðmundur
Magnússon kennari talar um
starfsvelli.
13.30 Við vinnuna: Tónleifcar.
14.30 Síðdegissagan: „Stúlka í
apríl“ eftir Kerstin Thorvall
Falk. Silja Aðalsteinsdóttir
les (6).
15.00 Fréttir. Tilkynningar. Les-
in dagsfcra nasstu vitcu.
15.30 Miðdegistónleikar: Kanad-
ískir söngvarar syngja.
Joseph Rouieau bassasömgvari
syngiur „Söngva og damsa um
dauðann“ eftir Módest Múss-
orgský; Charles Reiner leikur
á píanó.
Maureen Forrester altsöng-
kona syngur fimm sönglög
eftir Gustav Mahler; John
Newmark leikur á píanó.
16.15 Veðurfregndr. Létt lög.
17.00 Fréttir. Tónleikar.
17.40 Útvarpssaga bamanna:
„Steini og Danni í sveitinni"
eftir Kristján Jóhannsson.
Höfumdur les (6).
18.00 Fréttir á enstou.
18.10 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Titkynningar.
19.30 Mál til meðferðar.
Ámi Gunnairsson fréttamaður
stjómar þættinum.
20.00 Kvöldvaka.
a) íslenzik einsöngslög. Þor-
steinn Hannesson syngur lög
eftir Sigvalda Kaldalónsi, Pál
Isólfsson og Sveiribjörn Svein-
bjömsson.
b) Saignir um seli. Halldór
Pétursson ftytiur.
c) „Löngum gteði hyllt ég
hef“. Sigurður Gíslason á Ak-
ureyri fer með fnumortar
sitötour í viðtali við Jónas
Jónasson.
d) Dvölin £ „Síberíu“ og heim-
ferðin til Reykjavíkur. Jó-
hannes Sigurðsson verkamað-
ur segir frá.
e) Um íslenzfca bjóðhætti.
Ámi Bjömsson cand. mag.
flytur þáttinn.
f) Samsöngur. Tryggrvi
Tryggviason dig félagar hans
sytnigja.
21.30 Útvarpssagan: „Tóníó
Kröger“ eftir Thomas Mann.
Gísli Ásmundsson íslenzikaðL
Ámi Blandon leis (4).
22.00 Fréttir.
22.15 Veöurfregnir.
Kvöldsagan: Enduirminning'ar
Bertrandis Russells. Sverrir
Hólmairsson les (13).
22.35 Kvöldhljómleikar: Frá
tónteikum Sinlfióníuhljómsveit-
ar íslands í Hástoólabíói fcvötd-
ið áður. Stjióimandi: Dr. Ró-
bert A. Ottósson. Sinfónía nr.
5 í c-moll op. 67 eftir Lud-
wig van Beethoven.
23.10 Fréttir 1 stuttu máli.
Dagskrárlofc.
sjónvarpið
Föstudagur 28. apríl 1972.
20.00 Fréttir.
20.25 Veður og auglýsingár.
20.30 Vaka. — Dagskrá um bók-
menntir og listir á liðandi
stund. Umsjónarmenn Njörð-
ur P. Njarðvík, Vigdís Finn-
bogadóttir, Björn Th. Björns-
scm, Sigurður Svemir Pálsson
og Þorfcetl Sigurbj ömsson.
21,20 Adam Strange: Skýrsla
nr. 0846. Makalausi klúbb-
urinn. Þýðandi: Kristmann
Eiðsson.
22.10 Erlend málefni Umsjón-
armaður: Jón H. Magnúseon.
22.4o Dagskrárlok.
BÍLASKOÐUN & STILUNG
Skúlagötu 32
MOTORSTILLINGAR
HJÖLflSTILLItÍGAR . LJÖSASTIILINGAB
Látið stilla í tíma. djj á
F!|ót og örugg þjónusta. I «
1 3-10 0