Þjóðviljinn - 29.11.1972, Síða 2

2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Miftvikudagur 29. nóvember 1972
30 ára afmæli
Jóns Loftssonar h.í.
Fyrirtækið Jón Loftsson h.f. á 30
ára afmæli um þessar mundir. t
sambandi við afmæli hefur nú
verið opnað sérstakt húsnæði i
JL-húsinu fyrir byggingarvörur,
teppi, böð og hreinlætistæki, rak-
tæki og húsgögn. Hér er um að
ræða verzlun á 4000 fermetra
gólffleti.
i tilefni afmælisins hefur hluta-
félagið ákveðið að bjóða stað-
greiðsluafslátt þessa vikuna, sem
nemur frá 5-15% eftir þvi hversu
verzlunin er mikil.
Ráðskonuvandamálið
á Klaustri er leyst
Villandi frásögn í Þjóðviljanum í fyrradag
„Fyrir atbeina Magnúsar Torfa
ólafssonar mennlamálaráðherra
hefur ráðskonuvandamálið hjá
okkur nú verið leyst’’, sagði Jón
Hjartarson skólastjóri á Kirkju-
bæjarklauslri þegar hann hringdi
til blaðsins i gær. Óskaði hann
eftir þvi að blaðið kæmi á fram-
færi leiðréttingu við vikugamla
Irétt sem höfð er eftir honum um
þelta mál i blaðinu i lyrradag.
Mistök Þjóðviljans eru þau, að
fréttin sem birtisl um þetta i
lyrradag er ódagsettt, og það sem
sagl er þar að haft sé eftir skóla-
stjóranum,,i gær"kom fram-i við-
tali við Jón Hjartarson, skóla-
sljóra, múnudaginn 20. nóv. og
hefur Iréttin þvi beðið birtingar i
rúma viku. Kn á þessum tima
heíur málið semsagt verið leyst.
líjóðviljinn biður hlutaðeigandi
velvirðingará þessum mistökum.
* 4 M l< I' I. V. ! ■■
Fullveldisf agnaður
Stúdentafélagsins
Stúdentafélag Reykjavikur
mun að venju minnast fullveldis
islands með fagnaði hinn 30.
nóvember. Verður fagnaðurinn
haldinn i Súlnasal Hótel Sögu n.k.
fimmtudagskvöld og hefst kl.
19.30.
Undir borðum mun sr. Sigurður
Pálsson, vigslubiskup, flytja
ræðu. Þá mun Guðrún Á. Simon-
ar, söngkona, syngja nokkur lög,
og Karl Einarsson glytja gaman-
mál. Valdimar örnólfsson, kenn-
ari, stýrir almennum söng, en
veizlustjóri verður dr. Gylfi Þ.
Gislason, prófessor.
Að þessu sinni mun félagið ekki
sjá um dagskrárþátt i útvarpinu,
eins og oft hefur verið að undan-
förnu. Hins vegar vill félagið
minna á, að um þessar mundir
eru 50 ár liðin frá þvi, að fyrst var
farið að minnast fullveldisdags-
ins með hátiðahöldum af hálfu
stúdenta.
Aðgöngumiðar að fagnaðinum
og borðapantanir verða afgreidd-
ar i anddyri Súlnasals Hótel Sögu
i dag. miðvikudaginn 29. nóv., kl.
4—6.
(Frá Stúdentafélagi
Reykjavikur)
Fyrir neðan þind
Þar skutu kanar okkur
heldur betur ref fyrir rass.
Það er kominn bráðfallegur
kvensjóliði suður á
Rosmhvalanes og von á 100 i
viðbót. Hvað getum við kall-
kyns hérnámsandstæðingar
nú gert? Það hefur jú mörgum
karlfuglinum sviðið sárast i
brjósti að þvi er virðist að vita
af blessuðum ungu fallegu
islenzku stúlkunum okkar i
tygjum við hermennina, þótt
utanrikisþjónustunni hafi
tekizt með frábærri stjórn-
kænsku að bægja hinu allra-
versta frá: að einhverjir
verndaranna (og væntanleg
afkvæmi þeirra) yrðu svartir.
Ja, það var nú þjóðernisbar-
átta i lagi. Guðbergur segir
reyndar einhversstaðar, að
það sé aum andspyrnu-
hreyfing, sem ætli sér að
vekja þjóðerniskenndina i
klofinu á fólki, en Guðbergur
er misvitur einsog margir
þekkja.
Má nú ekki búast við, að
byrjað verði smám saman á
þvi að bjóða ungum
framsóknarmönnum og kröt-
um, sem verið hafa óþekktir,
á, og i öðru lagi hefur þessu út-
varpi og sjónvárpi Verið mót-
mælt frá fyrstu tið, þótt blaut-
geðja ráðherrar hafi enn ekki
getað stunið þeim mótmælum
upp, svo hér er ekki um neina
fyrningu sakar að ræða. Væri
annars ekki ráð, að þeir Þór
Vilhjálmsson og Hans G.
Andersen ræddu þetta mál við
SigurðLindal i sjónvarpinu, ef
þeir þorai
Að gjalda torfalögin
Útvarpsstjóri þóttist auðvitað
ekkert geta gert á eigin
spýtur. Honum er sizt i mun,
að útvarpið sé sjálfstæð
stofnun og gaf þvi boltann til
yfirboðara sins menntamála-
ráðherra. Og þar var nú ekki i
kot visað frekar en fyrri
daginn. Það er illt að þurfa að
viðhafa slikt orðbragð um
góðvin sinn, en við það er ekki
að dyljast, að ráðherrann
Magnús Torfi er einna helzt
farinn að minna á Aðalráð
ráðlausa, svo maður hefur á
tilfinningunni, að hann fái
uppsölur stórar i hvert sinn
sem hann á að taka ákvörðun.
Hann sagði, að annaðhvort
væri dátasjónvarpið löglegt
eða löglegt ekki, og það væri
GLERBR0T
Á HAUG
siðan frjálslyndum og
kommunistum i nýjar góð-
viljaferðir suður á Völl til að
kynnast lifi og háttum her-
skvfsnanna og komast að raun
um, að þetta er hið
alúðlegasta fólk, sem okkur
getur allsengin ógn stafað af,
heldur sé miklu fremur fengur
og fremd að sem nánustum
mökum við það. Það sé ekki
annað en útúrboruháttur og
mannfælni að amast við dvöl
þessara góðu gesta og nær sé
að aflétta öllum hömlum á
ferðafrelsi þeirra, svo þau
megi njóta gistivináttu i nær-
liggjandi bæjum nætur sem
daga. Loks gætu svo rauð-
sokkar fagnað og barizt yfir
þessu jafnrétti i raun.
Það fór amk. ekki mikið
fyrir þjóðerniskennd hvorki
ofan þindar né neðan hjá lög-
fræðingi rikisútvarpsins, út-
varpsstjóra eða ráðherrunum
tveim, sem Einar Karl reyndi
að æra eitthvert álit útúr um
daginn. Eftir að Sigurður
Lindal hafði á nauðaeinfaldan
hátt sýnt fram á, að her-
stöðvarsjónvarpið væri ólög-
legt og hefði alltaf verið, þá
kemur Þór Vilhjálmsson og
segir, að þessi útvarpsrekstur
sé ekki bannaður „berum orð-
um” i neinum lögum. Ég
hugsa það sé heldur hvergi
bannað berum orðum i iögum
að hengja mann á stóru tánni
upp i simastaur, og sam-
kvæmt viðlika kenningu mætti
þá fara svona með prófessor
Þór án þess að teldist tvi-
mælalaust lögbrot. Hann
teygði laga- og samnings-
greinar i allar áttir einsog
blöðrutyggjó til að reyna að
þenja þær yfir lögleysur
kanans. Það var ljóta klístrið.
Landsimanum hefðu t.d. verið
veittar undanþágur, möo.
Landsimi Islands er varla
rétthærri en sjálfur Herinn.
Herstöðvasamningurinn gerði
ráð fyrir „ýmiss konar að-
stöðu” hernum til handa, og
útvarpsrekstur gæti með vel-
viljaðri túlkun rúmazt innan
slikrar aðstöðu. Auk þess gæti
verið kominn á venjuréttur,
þar sem þetta hefði verið látið
viðgangast i 20 ár.
Það var lika svo sannarlega
kominn á venjuréttur á sinum
tima, þegar Islendingar voru
meðhöndlaðir sem amt i
danska rikinu, og Jón
Sigurðsson var á þeim tima
ósköp „óraunsær” stjórn-
málamaður. En i fyrsta lagi
helgar venja ekki lögbrot,
einsog Sigurður Lindal benti
lögfróðra manna að skera úr
þvi. Hvaða bull er nú þetta?
Tveir lagaprófessorar geta
einmitt ekki komið sér saman
i þessu efni enda vantar engin
lög um þetta. Vilji er allt sem
þarf. Hvort sem unnt væri að
klina einhverjum lagastimpli
á hersjónvarpið eður ei, þá
ætti rikisstjórnin engu að siður
að geta gefið fyrirmæli um
breytingará rekstri þess. Eða
hvað. Eruð þið hræddir
drengir?
Það hefur nefnilega flogið
fyrir, að ónefndir ráðherrar
teldu óheppilegt að angra
kanana einmitt núna með
svonalöguðu kvabbi. Heyr á
endemi. Kanar hafa rekið hér
sjónvarp i 10 ár og útvarp
helmingi lengur i trássi við
islenzk lög. Þeir hafa rofið
Varnarliðið:
Fyrsti kvensjó-
liðinn kominn
FYBSTI ósifti kvensjóliðinn er
nú tekinn til starfa hjá varnar-
Uðinu á Keflavikiirflugvelli. Heit
ir liún Dbuui Gabriel og kemnr
til íslands frá San Diego í Kali-
forníu.
samkomulag frá 1967 um
styrk og útbreiðslumátt
stöðvarinnar. „Tilmælin”,
einsog ráðherrar orða það svo
hetjulega, fela ekki einu sinni i
sér neina skerðingu á sjón-
varpsþjónustu til her-
mannanna sjálfra, heldur all-
einasta, að létt verði þessari
innrás i islenzka menningar-
helgi. En sumir ráðherrar
telja það vist óvinveitta
aðgerð að benda könum á lög
og gerða samninga. Þetta
minnir helzt á Biedermann og
brennuvargana.
Hér er ekki um nokkurn út-
úrboruhátt eða einangrunar-
stefnu að ræða, heldur þvert á
móti. Væri þess kostur að
njóta hér sjónvarpssendinga
hvaðanæva úr heimi með til-
styrk gervitungla, þá bæri að
fagna þvi. Að þvi hlýtur lika
að reka fyrr eða siðar. En það
er menningarleg einangrun á
vondu stigi að binda sig svo
við sjónvarpsframleiðslu
einnar erlendrar þjóðar sem
hér er raunin á.
Sem dæmi um slika
menningareinangrun (sem þó
stafar ugglaust ekki frá sjón-
varpi einu) má taka eftir-
farandi klausu úr „Landa-
fræði handa framhaldsskólum
II, Útálfur” bls. 58: „Viet-
Nam skiptist i Norður-Viet-
Nam (164 þús km2, 20 milj.
ib.), þar sem kommúnistar
fara með stjórn, og Suður-
Viet-Nam (170 þús km2, 17
milj. ib.), sem Bandarikin
styðja. Hefur styrjöld geisað i
Viet-Nam um árabil.”
Um þetta mætti skrifa langt
mál, en hvaðan skyldi nú
höfundi námsbókarinnar
koma sú vizka, að Bandarikin
styðji Suðurvietnam? Ætli það
sé ekki einhversstaðar úr
áróðursvél USA i öllum sinum
tilbrigðum. Bandarikin hafa
aldrei stutt annað i Suður-
vietnam en hverja spillingar-
klikuna á fætur annarri i
Saigon, sem aldrei hafa haft
nema hluta landsins á valdi
sinu hvað þá stuðning nokkurs
hluta ibúanna. En þessi lygi
kemst inn i skyldunámsbækur
hrekklausra unglinga fyrir til-
stilli hrekklauss kennara
(væntanlega), sem er fórnar-
lamb þeirrar menningar-
einangrunar eða einokunar
sem við búum við og mun
ágerast þvi meir sem banda-
riskur áróður fær fullkomnari
tækifæri til að smjúga inn i
hverja glufu.
Janus er tvíhöfða.
Loks var svo haft eftir
Einari Ágústssyni, að sjón-
varpsmálið yrði eitt atriði við-
ræðnanna fyrirframfrægu i
mánuði hins tvihausa
Janusar. Það skyldi þó aldrei
verða aðalniðurstaða hinnar
margumtöluðu og marg-
frestuðu „könnunar”, að USA
féllist á að breyta sendi-
styrknum og takmarka hann
við herstöðina eina, og þetta
yrði rós Einars I hnappa-
gatinu, þegar hann stigi útúr
ílugvélinni „með lendarnar
hafnar og hertar um þvert og
herping i miðdepli naflans.”
Vamniairíliiiðiilð nieClkniair fnie<ð, aC fá
uim 100 óg’iíffcair kotntuir tiiíl sifcairfa ||
á riæsita ári í s»fcaið kajrflimainmia,
fiem fffiuttlir varöa itfill airnniainra |
StÖÖVO. w:
Þá gæti móttökunefndin
kyrjað á flugvellinum:
Ég kom, gat hann sagt,
já ég koin og ég sá.
En kveinkaði hann sér við
hið þriðja?
Vonandi eru þetta þó óverð-
skuldaðar hugrenningar.
Sjálfsagt kemur Einar með
þær sennilegu fréttir, að kanar
hafi raunar viljað vera farnir
fyrir löngu, en bara ekki
kunnað við það vegna grát-
kvennanna á Mogganum og
vina sinna, hermangara, sem
óneitanlega missa af þónokkr-
um krónum. Og þarmeð tæki
þvi ekki að fárast yfir sjón-
varpinu þá fáu mánuði sem
eftir væru.
Eina von hermangara væru
þá Rússar einsog fyrri daginn.
Þeim er sem kunnugt er
bölvanlega við allan burtdrátt
stórvelda á herjum sinum frá
öðrum löndum, enda hættulegt
fordæmi i þeirra augum. Þeir
væru þvi visir til að urra ein-
hversstaðar i A-Evrópu, svo
hermangarar og lyddur gætu
tekið gleði sina á riý, beðið
kana að vera kyrra, og aftur
rikti jafnvægi i byggð Evrópu.
Arni Björnsson