Þjóðviljinn - 23.03.1974, Page 2

2 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugadagur 23.marz 1974.
KVEÐJA
Aðalsteinn
Lárusson
Fæddur 27. febrúar 1920
— Dáinn 14. mars 1974
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr it sama.
En orðstirr
deyr aldregi
hvern sér góðan getr.
Ósjálfrátt koma þessi orð i
huga mér, þegar ég nú að skilnaði
rita þessi fátæklegu kveðjuorð til
bróður mins. Nú, þegar hann er
fallinn frá, langtfyrir aldur fram,
leitar hugurinn til baka yfir þá
slóð sem gengin er. Það kom
snemma i Ijós að atgerfi hans allt
var meira en okkar hinna. Bók-
námið sóttist honum létt,
dugnaður hans við sveitarstörfin,
allt frá barnsaldri, þar til sjórinn
tók við. Já, 16 ára gamall var
hann orðinn háseti á togara. Hann
kynntist strax á unga aldri erf-
iðisvinnu bæði til sjós og lands,
þviþá var minna um þau hjálpar-
tæki, sem nú tiðkast við flest
störf. Þetta herti hann og stælti
umfram marga jafnaldra hans.
Aðaláhugamáiið voru iþróttirnar,
eins og flestra drengja á þeim
tima. Frá fyrstu tið notuðum við
hverja fristund til iþróttaiðkana.
Hann fyrst og fremst sund og fim-
leika. Ég minnist orða Jóns Páls-
sonar sundkennara, þegar hann
sagði um hann: „Þessi strákur á
einhvern tima eftir að verða landi
sinu til sóma i sundinu, ef hann
heldur áfram að æfa sig.”Eins
stóð honum opin leið inn i úrvals-
flokk Ármanns i fimleikum, en þá
hélt hann norður i land á bænda-
skólann á Hólum i Hjaltadal. Eft-
ir tveggja ára veru þar kom hann
aftur, nýútskrifaður búfræðingur.
Samt varð sjórinn hans hlut-
skipti, lengst af á togurum og
fiskiskipum og um árabil i
siglingum á innlendum og erlend-
um skipum. Veit ég að þá komst
hann stundum i krappann dans
við ægisdætur. Hertist þá bæði
hugur og hönd, og á stundum
brann kerti hans frá báðum end-
um. En alls staðar ávann hann
sér virðingu þeirra, sem hann
starfaði með, sakir dugnaðar og
ósérhlifni.
Kúm 10 ár eru nú liðin sið-
an hann gifti sig. Þá varð mikil
breyting i lifi hans. Hann kom
þá i land og gerðist starfs-
maður við höfnina hjá Eim-
skipafélagi íslands. Nú varð
heimilið hans helga vé, sem
TEIKNISTOFAN
er flutt að Lindargötu 54 (bakhús) og
verður opin milli kí. 13 og 18. Simi 27450.
Aiagnús Skúlason arkitekt.
AUGLÝSINGA
SÍMINN ER 17500
hann ræktaði með miklum sóma,
svo sem raun ber vitni. Það var
sama hvort hann tók til hendinni
innan dyra eða utan, atorkan og
snyrtimennskan sat i fyrirrúmi.
En það þurfti mikiö að vinna til að
halda i horfinu á stóru heimili.
Sumarbústaðurinn var ómetan-
legur dvalarstaður yfir sumar-
timann, þar sem litlu börnin undu
sér svo vel. Þar átti hann lika
ómældar vinnustundir við aö gera
staðinn það sem hann nú er. Ekki
er ofsagt að hann hafi gefið rfku-
lega af sjálfum sér. Fjölskyldan
var honum allt og þar fann hann
sina hamingju, enda var hann
með afbrigðum barngóður
maður.
Þegar honum varð ljóst til
hvers myndi draga i veikindum
hans kom i ljós að áhyggjur hans
voru mestar af fósturbörnunum.
Hans börn væru svo ung, sagði
hann, og þessvegna fljót að
gleyma, en fósturbörnin eldri, á
erfiðum aldri og þyrftu aðstoðar
við. Segir þetta meira en mörg
orð.
Fyrir mig var það mikil lifs-
reynsla að fylgjast með honum
siðasta spölinn. Kjarkur hans
og dugnaður gleymist ekki. Fyrir
hönd okkar systkinanna þakka ég
honum samfylgdina. Við drúpum
höfði þakklátum huga fyrir að
hafa átt hann fyrir bróður, slikur
sem hann var. Blessuð sé minn-
ing hans.
Kristinu konu hans og börnum
vottum við dýpstu samúð okkar.
Megi sá sem öllu ræður styrkja
þau og styðja i sorginni.
GL
AF ÍÞRÓTTAFRÉTTUM
Hornaboltamótiö
í Lófóten
„Þetta hefur verið
hrein martröð", sagði
Gellir Sveinsson farar-
stjóri íslenska horna-
bol taI iðsins, þegar
blaðið náði sambandi
við hann í Lófóten í
morgun. „Óheppnin elti
okkur á röndum allan
leikinn, dómararnir
voru svo hlutdrægir að
jafnvel við farar-
stjórarnir sáum það.
Strákarnir voru flestir
fárveikir, með maga-
þembu og höfuðverk
eftir veisluna, sem
heimamenn lokkuðu
okkur til að taka þátt í í
fyrrakvöld. Eini maður-
inn, sem gekk heill til
skógar í gærkvöld, var
Hrellir Péturs. Allir vita
að í hornabolta þarf að
hugsa rökrétt og það er
ekki sterka hlið Hrellis,
enda naut hann sín ekki
sem skyldi.
Það var sárgrætilegt
að sjá hvernig fór eftir
allar æfingarnar hérna
heima. Maður var far-
inn að vona að tekist
hefði að mynda horna-
boltakjarna, sem ís-
lenska þjóðin hefði get-
að verið stolt af, en hætt
er við að með þessum
óverðskuldaða ósigri í
Lófóten hafi þær vonir
orðið að engu. Úrslitin
127—13 fyrir Norðmenn
segja sára lítið um leik-
innsjálfan, og segja má
að ósigurinn hafi verið
gersamlega óverð-
skuldaður, eins og
strákarnir eru búnir að
æfa og eftir þann frá-
bæra árangur sem þeir
eru búnir að sýna hérna
heima innbyrðis.
Annars ber að hafa það
hugfast að norska liðið
Lofot er ef til vill
sterkasta hornboltaliðið
í Lófóten, svo það er út-
af fyrir sig engin sér-
stök skömm að því að
tapa fyrir þeim með
verðskulduðum ósigri,
en í gærkvöld lagðist allt
á eitt, óheppni, hlut-
drægni dómara, veikindi
okkar manna og síðast
en ekki síst takmarka-
laus harka liðsmanna
Lofot, sem notuðu nærri
því hvert einasta tæki-
færi sem gafst til þess
að skora, sérstaklega í
fyrri hálfleik. Annars
má kannske kenna Al-
þýðusambandi fslands
þennan ósigur því að ís-
lenskir áhorfendur
fengu ekki að fara út til
Lófóten til að hvetja
strákana okkar vegna
verkfallsins. Úf af f yrir
sig væri full ástæða til
að spyrja, hver ber á-
byrgð á þeirri f urðulegu
ákvörðun, sem hafði svo
örlagaríkar afleiðingar
fyrir þjóðinaallaiogiorðs-
tír hennar á alþjóða-
vettvangi. Nei, eins og
ég sagði áðan: Þetta var
hrein martröð."
Hvað voruð þið
margir, sem fóruð?
„Það vorum við far-
arstjórarnir tuttugu og
þrír, ellefu leikmenn,
einn nuddari og tveir
huggarar."
Geturðu annars sagt
okkur nokkuð um gang
leiksins?
„Hann byrjaði satt
best að segja á algeru
reiðarslagi. Við höfðum
heyrt að þrír bestu menn
norska liðsins yrðu á
sjó þetta kvöld, en það
var eins og allt legðist á
eitt. Veðurguðirnir
þurftu líka að bregðast.
Hann hvessti og þessir
þrír, sem eru kjarni
hornaboltaliðsins í
Lóf óten, komust ekki út-
á sjó og léku með. Þetta
er ein af aðalástæðunum
til þess að við höfum
ákveðið að kæra leikinn.
Önnur veigamikil
ástæða er sú að Norð-
mennirnir buðu til veislu
kvöldið áður en leikur-
inn fór frarn,og ekki er
nokkur vafi á því að
veikindi okkar stráka
voru bein afleiðing af
veitingunum sem þar
voru fram bornar. Þeir
eru óvanir norsku
drykkju- og mataræði.
Þá hefur miðstjórn
hornaboltaráðs ákveðið
að kæra hitastigið i
Lófóten, sem vafalaust
hefur haft mjög ákveðin
áhrif á gang leiksins,
hvert sem það nú hefur
verið.
Annars er það helst af
gangi leiksins að segja
að Norðmennirnir sýndu
mjög ruddalegan leik.
Það var meðal annars
kært að þriðji horna-
maður Norðmannanna,
Lars Brobek, gerði
ítrekaðar tilraunir til að
skjóta gleraugun af
Níels. Þetta eitt hafði
mjög afgerandi áhrif á
úrslitin.
Annars hóf st leikurinn
á því að Hrellir var sett-
ur í uppgjöf en Lars
snarhúkkaði og skaut
síðan gerviaugað úr
Níels. Síðan skoruðu
Norðmennirnir fyrstu
f jörutíu og sex stigin án
þess að okkar menn
fengju rönd við reist.
Á tuttugustu og fyrstu
mínútu náði svo Hrellir
boltanum og skoraði á
sinn snilldarlega hátt úr
gullfallegu og hnit-
miðuðu kenghlaupi tvö
stig.
Þá snarhúkkaði Lars
aftur, skaut heyrnar-
tækið af Níels, og síðan
skoruðu Norðmennirnir
sextíu og tvö stig fram-
að hálf leik en íslending-
ar átta.
í hálfleik var staðan
sem sagt 108—10 fyrir
Norðmenn. Síðari hálf-
leikur var miklu dauf-
ari. Norðmennirnir virt-
ust ekki hafa nema tak-
markaðan áhuga á því
að skora, en þeim mun
meiri áhuga á því að
skjóta gleraugun af
Níels, en þau þrjú stig
sem okkar menn
skoruðu voru svo ótrú-
lega hnitmiðuð og stór-
kostleg að í raun og veru
hefði Island átt að sigra
þessa hornaboltakeppni.
En aðalatriðið er jú ekki
að sigra, heldur að taka
þátt í drengilegri
keppni". -■>
Hvað sagði raunar
ekki fararstjórinn hérna
um árið:
„Þótt löngum tapi liðin vor
er Ijúft að mega skilja
að ósigrarnir auka þor
og efla sigurvilja".
Flosi