Þjóðviljinn - 08.06.1975, Síða 16

16 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 8. júnl 1975
Á TRÖNU
JÓHANNES
EIRÍKSSON
SKRIFAR
UM ÚTILÍF
«#»***»' •
ipr '*m
& •.,
Guöjón meö Trönu I baksýn
Mikill fjöldi reykvikinga hef-
ur gengið á Esju, sem kalla má
bæjarfjall Reykjavikur. Til
uppgöngu eru valdar ýmsar
leiðir, t.d. úr Blikdalnum upp
vesturöxlina, sem er hæg leið,
eða upp Þverárdal. Oft er farið
á Móskarðshnúka og þaðan yfir
eggjarnar á milli, sem er nokk-
urt torleiði að vetrarlagi. Oftast
er þó gengið upp með Mógilsá,
þar sem lækur rennur i fögru
gili, sem oft má sjá steinasafn-
ara grúska i. 1 brekkunum ofan-
við neðstu hjallana i svona 300
metra hæð hefur oft verið gott
berjaland, þótt spillst hafi á sið-
ustu árum vegna vaxandi isókn-
ar. Efst er gróf skriða og
hamrabrik, sem er óárennileg
úr fjarska, en er þó öllum fær.
Flestir Esjufarar ganga upp
hllðar hérna megin sem að
borginni snýr, bakhliðin er van-
metin og litið farin.
Eftir hádegi einn góðviðris
sunnudag ókum við Guðjón
Sveinbjörnsson prentari áleiðis
upp i Kjós. Hugmyndin var að
fara upp t.d. Sandsfjall hjá
Esjuhorni og á Hátind, en fyrir
tilviljun gengum við upp Möðru-
vallaháls. Fyrsta brekkan er
allbrött, og af skiljanlegum á-
stæðum verkaði þyngdarlög-
málið ver á mig en Guðjón, enda
varð ég að margbrýna fyrir
honum að fara nógu hægt af
stað. Á fyrsta hjallanum erum
við i um 350 m hæð og útsýn
frikkar ört. Og áfram var geng-
ið þar til kom að torleiði nokkru,
hálsinn virtist á enda, en fram-
undan blasti við mjór kletta-
kambur eða hryggur með snjó-
hengjur og brattar skriður til
beggja hliða, allt að mikilli
klettaborg sem samkvæmt
kortinu heitir Trana. Þegar upp
á Trönu kom blasti við aldeilis
makalaust landslag, Kjósin,
Hvalfjörðurinn og Skarðsheiðin,
Kjölur og Leggjarbrjótur, Þing-
vallavatn og sveitin i kring og
jöklarnir við sjóndeildarhring.
Þetta var nú kannski hvorki
meira eða minna en við bjugg-
umst við. En það er svolitið
nýstárlegt að standa á þessari
klettaborg, sem er nær jafnhá
Móskarðshnúkunum en utan-
halt við þá og Esjuna. Fyrir fót-
um okkar er Svinaskarð þar
sem áður var alfaraleið milli
Mosfellssveitar og Kjósar.
Austan skarðsins er Skálafellið
með skiðabrekkurnar góðu, og
Guðjón, sem haldinn er ólækn-
andi skiðadellu, gétur varla slit-
ið augun af þvi. Vestan skarðs
blasa Móskarðshnúkar við og
milli þeirra sér niður i Mosfells-
sveit. SIðan tekurEsjan við með
hamrabelti sin og gil, en sam-
felldur jökull hið efra. Dalirnir
sem ganga inni Esjuna eru svip-
miklir, alhvitar brekkur norð-
vestanmegin, en alauðar hin-
ummegin. Þetta sjónarhorn er
stórskorið og hrikalegt.
Annar fjallsrani gengur fram-
úr Trönu austar, nefndur Múli á
kortinu. Við ákváðum að fara
niður þennan Múla, en eftir
skamma göngu beygir Guð-
jón og skeiðar þvert af leið,
niður milli hamrabelta um
brattar skriður ofani Svina-
skarð. Ekki er annað að gera
fyrir mig en fylgja á eftir, enda
hef ég nú tekið þyngdarlögmálið
i fulla sátt. t skarðinu er vegar-
slóði sem við fylgjum og eftir
nær fjögurra tima göngu kom-
um við aftur að bilnum þar sem
við skildum við hann austan
bæjarins að Möðruvöllum.
Þetta var bara ágætis ganga.
S-i
Móskarðshnúkar
glens
— f 25 löng ár vorum við konan
min fullkomlegr- hamingjusöm.
— Hvað gerðist þá?
— Við hittumst.
Iri nokkur kom seinna heim eitt
kvöld en vanalega. Hann var með
blátt auga, bólgna vör, blóðugar
kinnar og kúlu á enninu.
Kona hans horföi orðlaus á
hann nokkra stund en hrópaði svo
upp yfir sig: — Pat Murphy, hver
hefur farið svona með þig? Var
það fjandinn sjálfur eða hvað?
— Það var Micky Doolan, —
tautaði maðurinn, alveg eyði-
lagður.
— Hvað? Micky Doolan, þessi
rauðhaus og asni, þessi ódannaða
skepna — nú hann. Hann ætti skil-
ið.
— Hægan, hægan Marla, —
greip maðurinn fram I — maður
á aldrei að tala flla um þá
dauðu.—
Kaþólskur skriftastóll. Ungur
maður gerir játningu sina.
— Faðir, ég ætla að kvænast á
morgun og vildi fá létt af sam-
visku minni.
— Segðu allt af létta.
Ungi maðurinn lýsti i smáatrið-
um þvi svinslega lifi sem hann
hafði lifað.
— Fyrirgefið, sagði presturinn.
— En hegningin, faðir?
— Varstu ekki að segja að þú
ætlaðir að kvænast á morgun?
Eskimóastúlkan hafði verið
með kærastanum sinum alla nótt-
ina, og þegar hún vaknaði um
morguninn uppgötvaði hún að
hún var vanfær á sjötta mánuði.
Blsnismaðurinn kom geislandi
af ánægju á skrifstofuna um
morguninn.
— Hugsið ykkur bara, mig
dreymdi að ég hefði fundið upp
kynlifið, og allir ættu að borga
mér prósentur.
Sonur rafvirkjans kom grát-
andi innan úr garði:
— Mamma! Það settist býfluga
á handarbakið á mér og hún var
óeinangruð i annan endann!
Hún kom á félagsmálastofnun
Reykjavikurborgar til að fá að-
stoð fyrir sig og börnin sin f jögur.
Maðurinn náði i skjölin hennar.
— Hér stendur, sagði hann, —
að maðurinn yðar hafi yfirgefið
yður fyrir tiu árum, en þó eigið
þér fjögur börn undir þeim aldri
skráð sem hans börn?
— Ó, já, hann kemur stundum
heim til að biðjast fyrirgefning-
ar...
Sumarfrlið verður nokkuð erfitt, ef þú ætlar að haida áfram að stytta
þér svona leiö, Valdimar.