Þjóðviljinn - 30.09.1978, Síða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN, Laugardagur 30. september 1978
Laugardagur 30. september 1978 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 11
Ferðasaga í hefðbundnum stfl
Danska með hörðum
— Við munum alls vera 55 og af
þeim er 22 i utanlandsflugi en hin-
ir fljúga innanlands.
— Hvert fljúgið þið einkum,
sem eruð i utanlandsfluginu?
— Við fljúgum einkum til
Evrópulandanna.
— Hvernig eru launakjörin?
— Þau eru nú náttúrlega eitt af
þessum eilifðarvandamálum, hjá
okkur islendingum yfirleitt.
Þetta virðist allt hvila á tómu
kviksyndi.
— Verðið þið ekki oft að vera
nætursakir erlendis i þessum
ferðum?
— Nei, það er mjög litið um það,
raunar svona aðeins nótt og nótt
en langoftast erum við heima.
— Hvaö haldið þið að flugnám
kosti núna?
— Ja, það er okkur nú ekki al-
veg kunnugt og svo fer það auð-
vitað eftir þvi hvaða stig er tekið.
Einhver skaut þvi að, að flug-
virkjanám mundi kosta um 4
milj. kr. og flugmönnunum bar
saman um, að nám, sem veitti
réttindi til þess að fljúga farþega-
vélum kostaði þá naumast minna
en 3,5 milj. (Og ég man ekki betur
en það kæmi fram i þessu spjalli,
að flugnemar fengju engin náms-
lán).
— Þó leggja margir Islendingar
flugnám fyrir sig.
— Já, starfið er heillandi fyrir
unga menn, um það getum við
borið, og engin furða þó að það sé
eftirsótt. En vinnumarkaöurinn
heima er þröngur og þvi starfa
margir islenskir flugmenn
erlendis. Nú, svo má ekkert út af
bera með heilsufar flugmanna þá
eru þeir dæmdir úr leik. Komið
hefur fyrir, — ætli það hafi ekki
verið árið 1976 — að þrir flug-
menn voru sendir ,,i land” að
læknisráði. Kröfurnar, sem gerð-
ar eru um starfshæfni flug-
manna, eru geysi strangar og er
auðvitaö ekkert undrunarefni þvi
ábyrgð þeirra er mikil.
Er ekki mikill munur á þvi að
fljúga þotum og öðrum flugvél-
um?
— Jú, hann er mikill. Þetta eru
að sumu leyti eins og tveir heim-
ar.
Fyrir aftan mig situr Pétur
Ingason, flugvirki. Hann kom i
vélina i Glasgow og flýgur með til
Kaupmannahafnar i þetta sinn
þvi starfsbróöir hans þar er for-
fallaður i bili. Pétur segist hafa
verið búsettur i Glasgow i 12 ár og
alla stund starfað þar sem flug-
virki hjá Flugfélagi Islands.
Flugvirkjar á vegum F.t. starfa
bæði i Kaupmannahöfn og Glas-
gow og yfirlita vissa hluti i vélun-
um þegar þær koma og fara,
annars sjá vélstjórarnir um
þetta, segir Pétur.
Okkur hefur orðið skrafdrjúgt
þarna i flugstjórnarklefanum.
Þar er þröngt setinn bekkurinn.
Flugfreyja ber okkur kaffi og það
bregður sérstökum, heimilisleg-
um blæ yfir þetta litla, trausta og
samhenta samfélag þarna
frammi i nefbroddi þotunnar, þa
sem hver skilur annan án oröa
Villunótt
mannkyns...
Kastrup. Kaupman
höfn. Við erum lent. Og nú
geri ég fyrstu stórskyssu mina i
ferðalaginu, — ekki vonum fyrr.
Ég átti auðvitað strax að setja
mig i samband viö einhvern
starfsmann á vellinum, sem þar
eru ávallt til staðar viö komu
hverrar vélar. Það hefði auðveld-
að mér mjög innreiö mina i
kóngsins Kaupmannahöfn en
einnig svift mig ýmsu amstri,
sem olli mér óþægindum i bili en
sem ég hefði þó, eftir á að
hýggja, ekki viljað verða
af, þvi endirinn var góð-
ur. En ég álpaöist til að
fylgja farþegastraumnum inn i
flugstöðina, sem spannar, á sinn
hátt, yfir margar heimsálfur, og
eftir mikla göngu og margar
krókaleiðir nam ég loks staðar
þar sem ég átti þess von að task-
an min hafnaði. Og hún kom lika,
blessunin, fljúgandi a sinu færi-
bandi.
Næst lá fyrir að leita uppi skrif-
stofu félagsins. Hvar var hana nú
að finna? Ég þrammaði af stað
eins og nefið snéri, spurði og
spurði en fengi ég á annað borö
eitthvert svar þá voru það tómar
bendingar, sem vægast sagt vis-
uðu i ýmsar áttir. Liklega tala ég
bara eitthvert tungumál, sem
hvergi er til i veröldinni. Loks
hitti ég mann, sem skildi dönsk-
una mina, eða a.m.k. nægilega
mikið brot af henni. Hann sagði
mér að ég skyldi snúa við, ganga
upp næsta stiga og svo beint af
augum. Og þar sem þetta var sú
greinabesta lejðsögn sem ég hafði
fengið til þessa, ákvað ég að hlita
henni. Þegar upp úr stiganum
kom blasti við óralangur gangur,
með ótal dyrum til annarar hand-
ar, þar sem öll heimsins flugfélög
virtust hafa skrifstofur. Loks kom
ég að dyrum Loftleiða. En viti
menn. Þar voru læstar dyr. Jæja.
Kannski kemur hér enginn meira
i dag? Héðan mun ég ekki vikja.
Þessar dyr, þótt læstar séu, eru
eini fasti punkturinn, sem ég hef i
tilverunni, eins og sakir standa.
Og ef i það versta fer þá mun ég
sitja hér á töskunni minni i dag og
nótt þvi sennilega kemur hingað
einhver i fyrramálið eða a.m.k.
einhverntima á morgun.
Ég flyt ræðu á
„dönsku”
Sem ég hef nú setið þarna um
stund kemur einhver einkennis-
búinn drjóli og spyr hvað ég sé
eiginlega hér að erinda. Ég segist
vera islenskur blaðamaður á veg-
um Flugleiða og sé hér að biöa
þess að skrifstofan verði opnuö.
Þessu til sannindamerkis rétti ég
honum bréfiö góða frá Sveini
Sæmundssyni. Hann litur á það,
lauslega sýnist mér og fær mér
það svo aftur. Og sjálfsagt hefur
hann ekki botnað mikið i þvi en þó
ætti hann að skilja orðið Flugleið-
ir, sem stendur á bréfhausnum.
Ég bendi honum á ávarpsorðin i
bréfinu: Hr. blaðamaður Magnús
H. Gislason, Þjóðviljanum,
Reykjavik og þýði þau fyrir hann,
eftir bestu getu. En mannkertið
hristir bara hausinn. Kannski
helvitið haldi að ég hafi stolið
bréfinu? Hann spyr um blaöa-
mannapassann. Þar hitti dýrið á
veikan punkt. Ég hafði nefnilega
steingleymt aö sækja blaða-
mannapassann til hennar Friðu á
Timanum. En nú var að duga eða
drepast.
— Blaðamannapassa, segi ég,
— veistu það ekki, að islenskir
blaðamenn eru aldrei með blaða-
mannapassa. Þeir geta hindr-
unarlaust flakkað heimshorn-
anna á milli án blaðamanna-
passa. Þetta eiga allir að vita.
Þaö er móögun við islenskan
blaðamann að spyrja hann um
passa.
Þessari ræðu reyndi ég að
koma til skila á minni bestu
dönsku og gætti þess alv.eg sér-
staklega að láta engin orðaskil
heyrast, enda sýndist mér nú i
fyrsta sinn eitthvert hik á dólgn-
um.
— Þú hrevfir þig þá ekki héðan
frá dyrunum, sagði hann.
— Ég geri það sem mér sýnist,
sagði ég, og var nú orðinn hinn
reiðasti yfir þessum móttökum
hjá gamalli sambandsþjóð, — en
töskuna læt ég vera hérna og ef
henni verður stolið þá veit ég hver
hefur gert það, — og strunsaði
burtu. Er ég kom til baka var sá
einkennisklæddi horfinn, sá ég
hann ekki meir og gilti einu.
Fer aö birta?
En nú bar aö mann i fylgd meö
ungri og broshýrri stúlku. Þau
gengu rakleitt að dyrum Flug-
leiðaskrifstofunnar og opnuðu.
Ég vék mér að þeim , kynnti mig
og mitt erindi. Þetta reyndist
vera Guðmundur Jónsson,
stöðvarstjóri á flugvellinum og
skrifstofustúlka hjá honum, Ingi-
björg Sigurðardóttir. Guðmundur
haföi snör handtök, hringdi i
Vilhjálm Guðmundsson, for-
stöðumann Hafnarskrifstofunnar
og við skipulögöum vinnubrögðin.
Það, sem eftir væri dagsins,
skyldi ég taka lifinu með ró. t
Framhald á bls. 18,
og tróöst hver um annan þveran.
Þetta minnti mig á kýr, sem kom-
ast i töðuflekk. Ég ætlaði
að kaupa einn hlut, þótt
ekki væri fyrir sjálfan mig.
Sneri mér að lipurleg-
um afgreiðslumanni og spurði
hvort þetta fengist. Úr þvi var
leyst i skyndi. Ryður sér þá ekki
framfyrir mig heljarmikil frú og
heimtar að fá afgreiðslu i snatri.
En það gerðist bara ekki i snatri.
Þegar náð hafði verið fyrir hana i
það, sem hún bað um, likaði henni
það ekki, var þetta ekki til öðru-
visi og þannig gekk það koll af
kolli i 12-15 minútur, þá loks fór
hún án þess að kaupa nokkuð. Svo
halda menn að það sé eitthvert
sældarbrauð að reka verslun
Samkeppnin iifí
Nú var tilkynnt að vélinni, sem
flytja átti okkur til Kaupmanna-
hafnar, seinkaði eitthvað.
— Þaö er nú kannski ekki að þvi
höggum og slögum
Einum hi'nna daglegu funda blaðamanna og ritstjórn-
ar Þjóðviljans uppi í kaffistofunni var að Ijúka.
— Ég þarf aðeins að tala við þig eftir fundinn, sagði
Einar Karl, fréttastjóri.
Hvað er nú á seyði, hugsaði ég og tók síðasta kaff isop-
ann úr glasinu. Ég þekkti raunar af reynslunni að ef
fyrir lá eitthvert verkefni, sem féll utan ramma hinna
hefðbundnu, daglegu viðfangsefna blaðamannsins var
venjan að ræða það sérstaklega við þann mann, sem ætl-
unin var að f ela það á hendur. Blaðamenn tíndust burtu,
— við Einar sátum eftir.
einmitt tengt þessari merkilegu
samgöngumálabyltingu.
— Sveinn Sæmundsson, blaða-
fulltrúi, hefur beðið okkur um
mann til þess að senda til
Kaupmannahafnar. Honum er
ætlað það hlutverk að segja eitt-
hvað frá starfsemi Hafnarskrif-
stofu Loftleiða og nú hef ég
hugsað mér að fela þér þetta á
hendur. Hvernig list þér á? Þetta
getur aö visu naumast oröið nein
skemmtiferð. Hún á ekki að taka
nema þrjá daga þannig aö aðeins
verður dvalið einn heilan dag i
Höfn og það verður áreiöanlega
„virkur” dagur hjá þér.
Förin ráöin
Gott og vel, ég skal fara. Aö
visu var sá annmarki á, að ég ótt-
aöist mjög aö vera búinn að týna
niður þvi litla, sem ég eitt sinn
lærði i Dönsku. Ég hafði stundum
gert tilraun til að tala við Dani.
Það gekk vægast sagt böslulega.
Virtist hvorugur skilja hinn. Að
heyra Dani tala er eins og að
hlusta á lækjarnið, engin oröaskil
aðeins samfelld suða. I eyrum
Dana hefur min „Danska” á hinn
bóginn sjálfsagt verið áþekk þvi
að heyra stein hoppa af steini
niður bratta fjallshlið: tóm hörð
högg og slög. En ég huggaði mig
við það, aö trúlega umgengist ég
mest megnis Islendinga og á það
varð aö treysta.
Ég hafði svo samband við Svein
Sæmundsson, sem lagði mér lffs-
reglurnar og gaf mér ýmis góð
ráð í veganesti.
Umfangsmiklar
öryggisrádstafamr
Hugmyndin var að fara út á
miövikudegi og skyldi ég mæta á
Hótel Loftleiðum ekki seinna en
kl. 6 á miðvikudagsmorgni. Það
þótti mér ískyggilegar fréttir þvi
vonlaust vað að ég vaknaöi i tima
án einhverra hjálpargagna. Varö
mér þvi úti um tvær vekjara-'
klukkur, alltaf gat ein brugðist
þvi ég hafði reynslu af þvi að
vekjaraklukkur geta verið hinir
óáreiðanlegustu gripir og eldast
sérstaklega illa. Til enn frekara
öryggis hringdi ég á Bifreiöastöð-
ina Hreyfil og bað stúlku, með
sérstaklega fallegan málróm að
hóa til min kl. 5 og senda mér svo
bil kl. 5,30. Þóttist ég nú hafa búið
svo vel um hnúta sem unnt var,
enda engin meðal skömm göml-
um sveitamanni að verða
strandaglópur vegna svefn-
þyngsla. Lagöist siðan á koddann
og lét þaö verða mitt siöasta verk
að biðja þess á einhverskonar
„Dönsku” að vekjaraklukkurnar
og simastúlkan á Hreyfli birgöist
mér nú ekki.
svaraði i simann, en valt við það
fram úr divaninum. Fall er farar-
heill, hugsaði ég, brölti fram i
simann og þakkaði blessaðri
stúlkunni fyrir að hafa vakað yfir
mér heila nótt. Ég rakaði mig og
bjó i hvelli, reif i mig eitthvað
sem ég taidi vera matarkyns og
svo var. billinn þá kominn.
I afgreiðslunni á Loftleiðahótel-
inu var margt um manninn, svo
fleiri hafa þurft að vakna
snemma en ég ef þeir höfðu þá
unarklefa. Þar var fyrir myndar
kvenmaður sem fór um fólk
„höndum” með einhverskonar
málmstöng, að mér sýndist.
Þetta er liklega vopnaleit, hugs-
aði ég, hún þefar auðvitað uppi
þennan eina málmhlut, sem ég
ber á mér tóbaksdósirnar mínar.
En þegar röðin kom að mér
spurði hún bara hvert ég ætlaði og
sagði svo eitthvað, sem mér
heyröist vera: allt i lagi með þig.
Hver andskotinn, hugsaði ég, er
Guðmundur Jónsson, stöðvarstjóri, ræöir við áhöfn og farþega. Guðmundur er á miðri mynd.
Er ég svona
bláeygður
Dagurinn hófst hjá mér með
þvílikum djöfulsins ærandi
hávaða að hvert mannsbarn i
húsinu hlýtur að hafa hrokkið upp
meö andfælum. Vekjaraklukk-
urnar báðar og siminn, allt
hringdi þetta i einum kór. Ég
seildist I ofboði i klukkurnar til að
þagga niður i þeim áður en ég
sumir nokkuö sofið, sem mér
sýndist liklegra þegar ég fór að
gefa þeim nánari gaum. Aðallega
voru þetta útlendingar og að þvi
er mér virtist af ymsum þjóðern-
urn. Allir munu þeir hafa ætlaö til
Keflavikur hvert sem förinni var
svo heitið þaöan.
Komið var til Keflavikur á til-
settum tima. Ég fylgdi straumn-
um inn i flugstöðina, kom töskun-
um minum fyrir á færibandi og
gekk þvinæst inn i einhvern skoð-
ég virkilega svona bláeygður?
Skyldi ég vera bláeygðari en
Benedikt Gröndal? Hvað veit
þessi kvenmaöur um nema ég
geymi sprengikúlu i tóbaksdósun-
um?
99
Höndlað
í Frihöfninni
Framundan var Gósenlandið,
Frihöfnin. Þar var nú heldur bet-
ur ös. Allir virtust þurfa aö versla
að spyrja, sagði kunningi minn úr
samvinnuhreyfingunni, — þetta
hefur keyrt um þverbak við sam-
einingu flugfélaganna. Siðan hafa
seinkanir vélanna orðið mun tið-
ari og öll þjónusta gengið aftur-
ábak. Það er búiö að drepa sam-
keppnina, sem áður veitti félög-
unum aðhald og þá er ekki að sök-
um að spyrja, sagði samvinnu-
maðurinn.
Já, ekki er ofsögum sagt af
kostum samkeppninnar, þá held-
ur það „hæfasta” velli, hitt má og
á að fara til fjandans. Mikið hlýt-
ur það annars að vera áhyggju-
litið að eiga sér svona einfalda
lifsskoðun. En eftir á að hyggja:
Var það nú ekki einmitt til þess að
geta betur staðist samkeppnina
við risaveldi loftferðanna að flug-
félögin sameinuöust? Var ekki
samkeppnin, inn á við og út á við
að ganga af þeim báðum dauö-
um? Eitthvað impraði ég nú á
þessu en kemur þá ekki önnur
tilkynning um enn frekari seink-
un.
— Þarna sérðu, sagði kunningi
minn.
Og hver hefði ekki gefist upp
fyrir svona yfirþyrmandi rök-
semdum. Það lá i augum uppi að
þetta hefði ekki skeð ef flugfélög-
in hefðu ekki sameinast.
Fyrstu kynni
af áhöfninni
Ég játaði uppgjöf mina meö þvi
að rölta fram i kaffistofu að fá
mér molasopa. Þar sátu að kaffi-
drykkju 2 eða 3 flugmenn og álika
margar flugfreyjur. Skyldi þetta
vera áhöfnin „min”?; gaman
væri að ganga úr skugga um það.
Ég lauk við kaffið, vék mér að
einum flugmanninum og spurði
hvort hann flygi vélinni til Kaup-
mannahafnar nú á eftir. Hann
kvað svo vera.
— Er unnt að fá að tala aðeins
viö ykkur á útleiðinni? Ég sagði
jafnframt deili á minu ferðalagi.
— Það er liklegt. Þú kemur
þara fram i flugstjórnarklefann
þegar vel stendur á.
— Ég skal fylgjast meö þvi fyrir
þig, sagði þá ein flugfreyjan.
Ekki var þetta nú amaleg byrj-
un.
Ofar veöri og
vindum
Viö erum komin i loftið. Sem
betur fór kom þó i ljós, að sam-
runi flugfélaganna hafði þó ekki
alveg komið i veg fyrir það, að
flogið yrði þennan dag. Flug-
freyja mælir fram hin venjulegu
Aö „skreppa” til
Kaupmannahafnar
— Ég er aö hugsa um að biðja
þig að skreppa til Kaupmanna-
hafnar, sagði hann. Jæja.
„Skreppa” til Kaupmannahafn-
ar. Þegar ég var að alast upp i
sveitinni og raunar ávallt siðan,
var talað um að skreppa til næsta
bæjar. Þaö hefði þótt einkenni-
lega til orða tekið þá að segjast
„ætla að skreppa til Kaupmanna-
hafnar”. En nú furðar sig enginn
lengur á þvilikum talsmáta. Nú
tekur það ekki lengri tima aö fara
frá Keflavik til Kaupmannahafn-
ar en að skjótast til einhvers bæj-
ar innan sveitar, t.d. norður i
'Skagafirði. Slik hefur byltingin
orðiö i samgöngumálum á tslandi
siðustu 20-30 árin. Þessvegna gat
Einar Karl með öllum rétti tekiö
svona til orða. Og svo skemmti-
lega vildi til, að verkefni mitt var
upphafsorð hverrar loftferöar:
býður farþega velkomna, kynnir
flugmenn, útskýrir meðferð
björgunartækja, greinir frá flug-
hæð og á þessum tima verðum við
i Glasgow.
Ekki getur þægilegri ferð en
með þotum. Flogið er ofar veðri
og vindum og vélin haggast ekki
nema e.t.v. litillega á meðan hún
er að hækka sig og i aðflugi. Það
fer svo vel um mig að ég nenni
ekki að vinna. Og innan stundar
fara flugfreyjurnar að þoka
vistavögnum sinum eftir gangin-
um á milli sætaraðanna. Og þá
minnist ég þess, að kunningi
minn, samvinnumaðurinn, sem
saknaði samkeppninnar, hafði
orð á þvi að sambræðsla flug-
félaganna hefði m.a. leitt til þess,
að viðurgerningur og þjónusta
um borð i velunum hefði versnað.
Mér fannst þjónustan fara mynd-
arlega af stað þvi matarskammt-
urinn var meiri en ég fékk með
góðu móti torgað og ekki skorti
vökvun. En dag skal 'að kvöldi
lofa en mey að morgni, við biðum
eftir framhaldinu.
Þjónustustörf og
öryggisgæsla
Ég hafði skipulagt starf mitt
þannig á útleiðinni að freista
þess að ná tali af flugfreyjunum á
leiðinni milli Keflavikur og Glas-
gow en af flugmönnunum frá
Glasgow og til Kaupmannahafn-
ar. Flugfreyjur um borð voru
fjórar. Fyrsta flugfreyja var
Svala Guðmundsdóttir en aðrar
þær Rannveig Tómasdóttir,
Elisabet Hákonardóttir og Sigrið-
ur Hrafnkelsdóttir. Allt fallegar
stúlkur en þannig eiga vist flug-
freyjur að vera, enda má það
vera merkileg mannskepna, sem
ekki liður betur við það aö hafa
kvenlega fegurð nálægt sér. Flug-
freyjurnar höfðu meira en nóg aö
gera þvi sifellt voru hringingar að
glymja frá farþegum, sem eitt-
hvað þurfti að stjana við. Það
gafst þvi takmarkað færi á að
spjalla við þær. Þó laumaðist ég
til að vikja að þeim nokkrum
spurningum:
— Er ekki mikil eftirsókn eftir
flugfreyjustörfum?
— Jú, það sækja alltaf mun
fleiri um þau störf en unnt er að
taka við.
— Eru þá ekki strangar kröfur
gerðar til umsækjenda?
— Það er fyrir það fyrsta kraf-
ist ákveðinnar lágmarksmennt-
unar. Siðan verður að sækja nám-
skeið til frekari undirbúnings.
Ákveðin málakunnátta er auðvit-
að nauðsynleg þvi fjöldi af far-
þegum i utanlandsfluginu eru
útlendingar og þeir kunna, sem
vonlegt er, betur við að maður
skilji þá.
— Hvað eru margar flugfreyjur
hjá félaginu?
— Við munum vera 74 yfir
sumartimann en töluvert færri að
vetrinum, þetta frá 35-37.
— Endast flugfreyjur lengi i
starfinu?
— Það er auðvitað misjafnt en
margar eru við þetta árum
saman og skiptir það ekki alltaf
máli hvort þær eiga mann og
börn. I flotanum hjá okkur er t.d.
ein þriggja barna móðir.
— Hvernig eru kjörin?
— Þau eru sæmiieg núorðið og
það hefur aftur leitt til þess, að
flugfreyjur eru stöðugri i starfi en
áður. Annars er þetta skorpu-
vinna. Við vinnum i rauninni
tvöfaldan vinnutima i senn en svo
er fri á milli.
— 1 hverju er starf flugfreyj-
unnar einkum fólgið?
— Fyrst og fremst er það nú
þjónusta viö farþegana og svo
öryggisgæsla.
— Er ekki misjafnlega erfitt að
gera farþegum til geðs?
— Kannski má segja þaö, en
yfirleitt er gott að umgangast þá
þó að auðvitað komi fyrir, að taka
þarf á þolinmæðinni. Þaö kemur
t.d. stundum fyrir, ef tafir verða á
flugi, aö einstöku farþegar skeyta
skapi sinu á okkur. Ekki af þvi að
þeir haldi, að við getum neitt að
þessu gert, þeir þurfa bara að fá
útrás og þá erum viö næstar. En
„1 forsal vinda”.
maður brynjar sig fyrir sliku og
lætur ekki á neinu bera. En
yfirleitt er fólk kurteist og rólegl
þó að þvi finnist eitthvað ganga
úrskeiðis.
Á meðan þetta spjall hefur farið
fram, hafa flugfreyjurnar til
skiptis verið á sifelldum þönum. I
raun og veru sýndist mér þær
aldrei stansa nema rétt á meðan
þær tylltu sér niður á sætisbrikina
hjá mér, ein og ein i senn. Og
reyndar laumuðu þær þvi að mér,
áður en leiðir skildu, að einstaka
farþegi hefði fundið að þvi, að þær
sinntu einum manni i flugvélinni
meir en öðrum. Ég skildi vel þá
öfundsýki og upp fyrir mér rifjaö-
ist visa, sem ég lærði á barna-
skólaárunum hjá Magnúsi min-
um sáluga Bjarnasyni:
„öfund knýr og eltir mig,
til ókunnugra þjóða...”
Þar sem orö eru
óþörftilskilnings
Það er engin ástæða til þess að
hafa mörg orð um hina skömmu
viðdvöl i Glasgow. Þar gafst eng-
inn timi til neinna umsvifa. Meira
en helmingur farþeganna mun
hafa orðið þar eftir en vera má
einnig, að einhverjir hafi bæst i
hóp Hafnarfara.
Nú hafði ég fullan hug á að ná
tali af flugmönnunum. Flugstjóri
var Bragi Norðdahl, flugmaður
Þór Sigurbjörnsson og flugvéla-
stjóri Hjálmtýr Dagbjartsson. Þá
var og með frá Glasgow Pétur
Ingason, flugvirki. Ég hafði sam-
ið við eina flugfreyjuna um að
gera mér aðvart er vel stæöi á
fyrir þeim frammi i stjórnklefan-
um áð fá mig i heimsókn, og nú
tók ég eftir þvi að hún gaf mér
bendingu.
Það kom i ljós, að Bragi Norö-
dahl er búinn að starfa i 25 ár hjá
Flugfélagi Islands. Hann læröi
hér heima. Allir voru flugmenn-
irnir sammálá um þaö, aö þeim
félli starfið vel.
— Er vinnutiminn langur?
— Já, hann getur verið þaö, og
oft mjög óreglulegur. Hámarks-
vaktin getur farið upp i 17 klst. i
sólarhring en aö jafnaði er hún 9
klst. Hinsvegar er utanlandsflug-
timinn stöðugri en i innanlands-
flugi.
— Hvað eru margir flugmenn
hjá félaginu?
Danskt ferðafólk á Kastrupflugvelli, sem F.l. er aO fara meO f boOsferO
til tslands
GengiO um borö i Sólfaxa, á Kastrupflugvelli.
Texti: Magnús H. Gísiason