Þjóðviljinn - 06.03.1981, Qupperneq 2

2 SIÐA — ÞjóÐVlLJINN Föstudagur 6. mars, 1981.
KÆRLEIKSHEIMILIÐ
vidtalid
Ég er að reyna að æf a mig í lestri, en Dútla vill
ekki hlusta.
Þessi börn
Halli var úti aö leika sér.
Hann kom inn ljómandi af
ánægju meö 10 krónur i hend-
inni.
— Hvar fékkstu þetta? spyr
mamma.
— Ég hitti Gunnar frænda og
hann gaf mér tvo tikalla, annan
fyrir mig og hinn fyrir Siggu
systir. En ég týndi hennar.
Rætt við Hörpu
Ágústsdóttur á
Strandarhöfða
í Landeyjum
^Vil
gjarnan
líta inn
aftur”
Meöal þeirra, sem þátt tóku i
starfskynningu hér á Þjóövilj-
anum i siöusta mánuöi var
Harpa Ágústsdóttir á Strandar-
höföa i Landeyjum. Hún
stundar nám viö Gagnfræöa-
skóiann á Hvolsvelii, situr i 9.
bekk og er þvi komin þar á
leiðarenda i vor.
Viö spurðum Hörpu hvernig
henni félli námiö i skólanum og
hvernig félagslifið væri þar.
Jú, Harpa lét vel af kennsl-
unni á Hvolsvelli og félagslifiö
væri viöunandi. Krakkarnir
hefðu diskótek einu sinni á
mánuði og svo væri árshátið á
hverjum vetri.
— Hvernig er það, Harpa, nú
varst þú hér i starfskynningu,
hefurðu mikinn áhuga á blaða-
mennsku?
— Onei, ég get nú ekki sagt að
ég hafi beinlinis mikinn áhuga á
blaðamennsku en ég hefi gaman
af að fást viö ljósmyndagerð og
þá gjarnan i sambandi við
blaðamennsku.
— Svo þú hefðir kannski hug á
að verða blaðaljósmyndari?
— Já, það gæti ég vel hugsað
mér að verða.
— Kynntirðu þér kannski
aðallega ljósmyndagerðina
þennan tima, sem þú varst
hérna?
— Það var nú raunar hvoru-
tveggja. Ég reyndi að átta mig
ofurlitið á störfum blaöamanna
og svo fylgdist ég með störfum
ljósmyndaranna, fór meö þeim
Harpa Agústsdóttir — Mynd: Ella.
út þegar þeir voru að taka
myndir og fékk svo aö kynna f
mér hvernig þeir unnu mynd-
irnar. i
— Hversvegna kaustu að s
koma til Þjóðviljans? Er það f
kannski leyndarmál? s
— Nei, en ja, ég veit það nú
ekki almennilega. En ætli það i
hafi ekki verið af þvi að mér
finnst ég standa eitthvað nær o
honum en öðrum blöðum.
— Og finnst þér þú svo hafa i
haft eitthvert gagn af dvölinni
hérna hjá okkur, nú er þetta 1
ansi stuttur timi, sem þið fáið til i
þessarar starfskynningar?
— Já, hann er stuttur. En áður ;
en ég kom á blaðið vissi ég <
ekkert um hvernig verkin ganga
þar fyrir sig. Nú veit ég þó ofur- 1
litið um það. 1
— Hvað tekurðu þér svo fyrir
hendur þegar þú hefur lokið við ;
skólann i vor?
— Ég verð nú heima i sumar ;
og hjálpa þar til við heyskapinn ;
og svo að temja.
— Temja, segirðu, hefurðu
gaman af hrossum?
— Já, ég hef það, við stundum
mikið útreiðar. En þessi hross,
sem við erum með, hafa nú
fengiðbyrjunartamningu og svo
sjáum við um framhaldið.
— Eruð þið mörg þarna
heima?
— Nei, það er bara mamma
og svo viö þrjár stelpurnar.
— Kanntu vel við þig i sveit-
inni?
— Já, mjög vel, enda hefur
hún nú hingað til verið mitt
heimili.
— En nú ertu búin i skólanum
á Hvolsvelli i vor. Heldurðu ekki
áfram námi næsta vetur?
— Jú, ætli það ekki og þá trú-
lega annað hvort á Selfossi eða i
Reykjavik.
— Kannski við sjáum þig þá
aftur hér að blaðinu aö vetri?
— Hver veit? Ekkert hefði ég
á móti þvi að lita aftur inn til
ykkar.
—mhg
Veistu hvar
þeir eru?
© Bui.i's
Fyrst er aö
eik — .

þjappa brautina.... Úr Breiöholtsbrekkunni — Ljósm. -
Að dæma...
Og svo var það Lord Mans-
field sem gaf nýskipuðum
landsstjóra á eyju i Vestur-Indi-
um eftirfarandi ráð:
Bók Silju fær lofsamlega
dóma í Politiken
Fyrir nokkrum dögum birtist i
danska blaðinu Politiken rit-
dómur um bók Silju Aðalsteins-
dóttur, ,,lslcnskar barnabækur
1780—1979”. Þar er farið mjög
iofsamleguin oröum um bókina,
sem talin er opna leiðina fyrir
samnorræna barnabókmennta-
sögu.
Höfundur ritdómsins, John
Chr. Jörgensen, hefur áður
skrifað i Politiken um islenskar
bókmenntir og islenskt barna-
leikhús. Hann segir að Island og
Finnland vilji oft verða útundan
i norrænu menningarsamstarfi,
og nefnir sem dæmi ágæta bók
um „Ellefu norræna barna-
bókahöfunda” sem Gyldendal
gaf út 1979. Þar var aðeins
fjallað um danska, sænska og
norska höfunda, enda þótt
barnabækur eftir t.d. Ólaf Jó-
hann Sigurösson og Guðrúnu
Helgadóttur séu lesnar i Dan-
mörku.
Hingað til hefur vantað
grundvallarrannsóknir á is-
lenskum barnabókum, — segir
Jörgensen. En nú er út komið
„verulega bitastætt verk um is-
lenskar barnabókmenntir gegn-
um aldirnar”, þar sem bók Silju
er.
Jörgensen rekur siðan að
nokkru efni bókarinnar, allt frá
Barnaljóðum Vigfúsar Jóns-
sonar 1780 til Óvita Guðrúnar
Helgadóttur, og segir Silju gefa
gott yfirlit yfir hina ýmsu
strauma og stöðu barnabóka á
þessu tvöhundruð ára timabili.
Silja Aöalsteinsdóttir.
Ritdómnum lýkur Jörgensen
með þessum orðum: „Með
barnabókmenntasögu Silju
Aöalsteinsdóttur er upp runninn
sá timi, að samin verði samnor-
ræn barnabókmenntasaga.
Hver vill koma þvi verkefni i
gang?”. —ih
Auðvitað, asninn
þinn, ég næ
bara ekki upp.
En sú
frek ja!
Ætlarðu
að lána
honum þá?
1
Ég verð, skilurðu.
Ég setti þá svona
hátt upp til að hann
tæki þá ekki. _
Ef ég væri ekki hér, þá mundi
ég heldur ekki vera sá sem ég
er, heldur annarsstaðar. Og ef
ég væri kominn þangað, þá
mundi ég náttúrlega spyrja: af
hverju er ég annarssfaðar en
þar sem ég á að vera? Svona er
margt að starfa, i leít..
— Þaö er enginn vandi að
dæma. Hlustaöu bara þolinmóð-
ur á báða aðila, hugsaðu þér sið-
an hvers lög og réttur mundi
krefjast og dæmdu eftir þvi. En
þú skalt aldrei gefa upp ástæður
eða reyna aö færa rök fyrir
dómnum, þvi hann verður
sennilega réttur, en rök-
in áreiðanlega röng.