Þjóðviljinn - 19.01.1985, Blaðsíða 11

MGURMAL
Úr kvikmyndaleiðangrinum í óbyggðir (slands: Sally Potter lengst til vinstri,
Guðný Halldórsdóttir lengst til hægri. Við hættum okkur ekki út í að nafngreina
miðjumanneskjurnar. Ljósm.: Babette Mangolte.
Lindsey
Cooper
- músikant og róttœk kvenréttindakona -
Ekki veit ég hvort fólk almennt
man eftir hingaökomu bresks
hóps kvenna sem fékk nokkr-
aríslenskartil liðs viðsigog
trommaði upp I óbyggðirtil
kvikmyndatöku, og ekki
ófrægari manneskja en
kvikmyndaleikkonan Julie
Christie var í hópnum. Inni á
íslenskum jöklum var sem-
sagttekinn hluti kvikmyndar-
innar The Gold Diggers
(Gullgrafararnir) á því herrans
ári 1982 og nú á nýbyrjuðu ári
barst oss hljómplata með
kvikmyndatónlist Gullgrafar-
anna, sem reyndar kom út I
fyrra. Kvikmyndin er unnin af
konum eingöngu og ertónlist-
in eftir Lindsey Cooper, þá
góðu og einstöku tónlistar-
konu, textarnir eftir Sally Pott-
er, en kvikmyndahandritið er
eftir þær stöllur ásamt Rose
English. Sumir muna eftir
þeim stöllum úr hljómsveitinni
The Feminist Improvising
Groupsem hingað kom árið
1978 og vakti mikla athygli.
The Gold Diggers er önnur
sólóplata Lindsey Cooper. Áður
kom út Rags (Tuskur), sem er
tónlist við kvikmynd um konur
sem unnið hafa í vefnaðariðnaði,
allt frá dögum iðnbyltingarinnar.
Nú eins og alltaf áður er ekki
hægt að afgreiða tónlist hennar
Þessa mynd birtum við til að undir-
strika þann fagnaðarboðskap að von
er á hljómplötu frá Grace Jones í
mars.
með að flokka hana undir sér-
staka tónlistarstefnu. Hún sækir
víða fanga, auðvitað mest til
sjálfrar sín, en eitt er öruggt:
þemað í tónlist Lindsey Cooper
er alltaf róttækt, tengt kvenna-
baráttu og vinstri pólitík, og
frumleg og framsækin er hún svo
sannarlega, en í leiðinni reglu-
lega ljóðræn.
Tónlist Gullgrafaranna minnir
mann töluvert á lög Kurts Weil -I-
framúrstefnudjass + klassík +
dægurlög allra tíma. Hljóm-
platan inniheldur tólf lagatitla og
er þar m.a. að finna Iceland,
mannsraddarlaust (instrumental)
stemmningslag úr íslenskri nátt-
úru og bara töluvert þjóðlegt á
okkar vísu. 4 laganna eru sungin,
en 8 einungis leikin, eins og þar
stendur.
Listahátíð
afþakkaði
Kvikmyndatónlist hlýtur nátt-
úrulega að vera mjög háð kvik-
myndinni sem hún er samin við,
og ekki alltaf að hún (tónlistin)
er sterk út af fyrir sig. Hvað The
Gold Diggers varðar hefur mað-
ur sterklega á tilfinningunni að
tónlistin hljóti að magna mjög at-
burðina á hvíta tjaldinu - undir-
strika þá - því að ef marka má
lagatitlana og lögin sjálf lætur
Lindsey Cooper einkar vel að
koma til skila hugblæ og áhrifum
sem skapst við hinar ýmsu að-
stæður. I sambandi við það má
t.d. nefna lög eins og Iceland,
Celeste’s room, Celeste’s dream,
The Ballroom, Melodrama, Ru-
by’s gold, Dawn skyline og Hors-
e’s walz.
Pað er kannski fáránlegt,
jafnvel heimskulegt, að tala
svona þegar maður hefur ekki
séð kvikmyndina. Réttara væri
kannski að segja að tónlistin
verkar þannig á mann að maður
' fer að gera sér senur kvikmyndar-
innar í hugarlund og andrúms-
loftið á bak við lögin. En það
verður að öllum líkindum ekki á
næstunni sem hægt verður að
ganga úr skugga um hvort það
hugarflug á sér einhverja stoð í
kvikmyndinni, því að hún á sér að
því er virðist formælendur fáa hér
á landi. A.m.k. afþakkaði Lista-
hátíðarnefnd sl. vor það kosta-
boð að fá hingað til lands í einum
pakka kvikmyndina The Gold
Diggers og núverandi hljómsveit
Lindsey Cooper, News from Ba-
bel, á lágmarksverði. Miðað við
það fyrirkomulag hefði einungis
um 1968-’78. Þá var hún í sviðs-
hljómsveit Mikes Oldfield við
flutning á meistaraverki hans Tu-
bular Bells og var jafnframt eini
hljóðfæraleikarinn sem spilaði
með honum á þeirri plötu (á
bassa). Áður er nefnd The Fem-
inist Improvising Group og News
from Babel. Auk þess leikur
Lindsey með hljómsveit Roberts
Wyatt, áður trommara Soft Ma-
chine sem gerðist söngvari eftir
að hann lamaðist í slysi, og í
hljómsveit Davids Thomas söng-
vara í Pere Ubu, The Pedestri-
ans, en einnig er hún mikið feng-
in til að útsetja músik fyrir hina
og þessa. Þrátt fyrir öll þessi um-
svif er Lindsey Cooper lítt fyrir
að eiga samskipti við fjölmiðla á
persónulegum grundvelli. Með
tónlistinni kemur hún róttækum
skoðunum sínum á framfæri, og
vísast hér með á verk hennar og
líklega er í þeim efnum best að
snúa sér til Grammsins eða Plötu-
búðarinnar á Laugaveginum.
A.
Lindsey Cooper.
þurft 200 manns til að sækja sýn-
ingu á Gullgröfurunum og hljóm-
leika News from Babel til að
greiða kostnaðinn. Afstaða
Listahátíðarnefndar mun hafa á-
kvarðast af því að í lesenda-
bréfum DV og Morgunblaðsins
óskaði enginn eftir nærveru eða
hljómlist Lindsey Cooper. Það er
því greinilegt, þótt óskir í
lesendabréfum séu sjaldnast
teknar til greina, að þau hafa ekki
ekki áhrif.
Lítið fyrir
fjölmiðla
En snúum okkur að hljómlist-
arflutningi á The Gold Diggers.
Hann er í höndum 5 kvenna og er
Lindsey Cooper þar fjöl-
þreifnust: spilar á básúnu, alt- og
sópransaxófón, óbó, píanó og
gítar; Georgie Born á selló, gítar
og bassa; Marilyn Mazur á
trommur, marimba o.fl. ásláttar-
hljóðfæri; Eleanore Sloan á fiðlu;
Kate Westbrook á tenórhorn.
Tveir karlmenn koma við sögu í
einu og hálfu lagi, saxófónleikar-
inn Lol Coxhill og píanóleikarinn
Dave Holland. Hvað varðar tón-
listarferil Lindsey Cooper þá
vakti hún fyrst athygli með fram-
úrstefnurokkhlj ómsveitinni
Henry Cow, sem starfaði á árun-
Laugardagur 19. janúar 1985 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11
Alison Moyet
Margaráheyrilegarsöngkon-
ur komu fram á sjónarsviðið á
síðasta ári og vöktu verð-
skuldaða athygli almennings,
s.s. Cyndi Lauper, Madonna,
Carmel, Sade og síðast en
ekki síst hún Alison Moyet. Sú
síðastnefnda sendi nýlegafrá
sérsínafyrstu breiðskífu, en
áður gerði hún garðinn fræg-
an I dúóinu Yazoo. Af ofan-
nefndum söngkonum verður
Alison að teljast þeirra
kraftmest, og hefur hún eigin-
lega allt sem prýtt getur góða
söngkonu: góðan raddstyrk,
dýpt í tjáningu, mýkt og feg-
urð, íallajafnaþróttmiklum
söng.
Platan Alf ber sönghæfileikum
Alison Moyet gott vitni, þó er
eins og eitthvað skorti til þess að
Alison fái sín fyllilega notið sem
skyldi. Vil ég kenna allt of „popp-
uðum“ útsetningum á sumum
laganna um, nokkrar eru ótrú-
lega sykraðar að mínu mati, en til
þess að jafn blúsuð söngkona og
Alison fái að njóta sín verða út-
setningar að vera einfaldar, jafn-
vel hráar. Það fer henni hvort
tveggja vel að syngja ljúfar ball-
öður sem þróttmikla rokkara, þó
finnst mér hún koma hvað sterk-
ust út í djúpum, rólegum„soul“-
ogblúslögum,t.d. „Wherehides
sleep“. Annars er það áberandi
hve sum lögin bera af öðrum á
Alf, bestu lögin eru All cried out,
Love ressurection, Steal me blind
og Where hides sleep. í þessum
lögum hæfir túlkun hennar á text-
unum vel en annarsstaðar nýtur
hún sín engan veginn, aftur vegna
vondra útsetninga þeirra Tonys
Swain og Steves Jolley, en þeir
menn hafa útsett fyrir Spandau
Ballet, og ber Alf því glöggt vitni,
því miður.
En hvað sem öðru líður, þá gef-
ur rödd Alison Moyet ein sér
plötunni gildi, það er ekki svo
lítið, en vonandi fær konan að
njóta sín betur á næstu breiðskífu
sinni; annað væri helber dóna-
skapur gagnvart hæfileikum Ali-
son svo og aðdáendum hennar.
9