Þjóðviljinn - 17.02.1985, Side 7

Ragnar Ásgeirsson fararstjóri
sagðist bera ábyrgð á Skagfirðing-
um að deginum en hreint ekki að
næturlagi.
Jakob Frímannsson bauð Skagfirð-
inga velkomna og greindi nokkuð
frá margháttaðri starfsemi KEA.
Egill Jónasson skáld á Húsavík sá
aumur á Sunnlendingum og vildi
senda þeim nokkra pilta að norðan,
sem hefðu þó einhvern grun um að
þeir væru lifandi menn.
Teitur Björnsson á Brún fagnaði
gestum, þótti viðstaða þeirra of
stutt en bót í máli að ætlunin væri aö
þeir stöldruðu við hjá Þingeyingum í
bakaleiðinni.
Jón H. Þorbergsson á Laxamýri bar
saman búskaparhætti framan af
öldinni og nú.
Hermóður Guðmundsson í Árnesi
fræddi komumenn um Búnaðar-
samband Þingeyinga og starfsemi
þess.
„fegursta bæ í heimi“, eins og ég
heyrði einn ágætan Akureyring
eitt sinn segja. Ég er nú ekki svo
kunnugur í veröldinni að ég geti
dæmt um réttmæti þessa úr-
skurðar, enda fegurðin afstætt
hugtak. En fáir hygg ég að neiti
því að Akureyri sé fallegur bær.
Akureyringum þykir líka vænt
um bæinn sinn og svo má og á að
vera, og það sýna þeir í verki.
í Hótel KEA beið okkar matur
í boði Kaupfélagsins. Fram-
kvæmdastjóri félagsins, Jakob
Frímannsson og stjórn þess
ásamt fleiri ráðamönnum, stóðu
fyrir dyrum úti og tóku á móti
hópnum. Jakob Frímannsson
bauð gesti velkomna en auk hans
töluðu undir borðum Brynjólfur
Sveinsson, menntaskólakennari,
sem hér átti að mæta ýmsum
gömlum vinum og sveitungum,
en Jón á Hofi þakkaði viðtökurn-
ar fyrir hönd Skagfirðinga.
Þá tók og fararstjórinn, Ragn-
ar Ásgeirsson til máls og lýsti
ferðaáætlun, sem væri á köflum
nokkuð ströng en þó ekki um-
fram það, sem vera yrði. Las
hann upp ýmis boðorð, sem
nauðsynlegt væri að halda í ferð-
um sem þessari, en þó væri stund-
vísi þeirra þýðingarmest. Það
boðorð yrði hver og einn að
muna og halda því sjálfur væri
hann bæði svipulaus og hundlaus
og því ekki sem best búinn til erf-
iðrar smalamennsku. Kvaðst
Ragnar bera ábyrgð á mann-
skapnum að deginum „en að næt-
urlagi ekki“ og heyrði ég á ýms-
um, að það þótti þeim góðar
fréttir.
Gaman hefði verið að dvelja
lengur á Akureyri en til þess
vannst ekki tími að þessu sinni og
var farið þaðan kl. 1.30.
Að Laugum
Var nú ekið sem leið liggur inn
fyrir Eyjafjörðinn og út Sval-
barðsströnd, yfir Vaðlaheiði og
niðurí Fnjóskadal. Vaglaskógur,
hinn eini stórskógur okkar Norð-
lendinga, varð ekki skoðaður að
þessu sinni, enda höfðu margir
komið þar áður og svo var Hall-
ormsstaðarskógur á ferðaáætlun-
inni og sú skógarferð varð að
nægja. Haldið er gegnum Ljósa-
vatnsskarðið þar sem sagt er að
engar áttir séu, heldur segi menn
bara hérna megin og hinum
megin. Og auðvitað á lífið að
vera eins einfalt og unnt er.
Snöggvast er numið staðar við
Skjálfandafljótsbrúna. Gengu
sumir upp að Goðafossi en þeir,
sem höfðu séð hann áður, létu sér
nægja að eyða aurum í verslun-
inni. Brúin yfir Skjálfandafljót er
að verða hálfgert skrapatól. Þótti
bflstjórunum rétt að láta menn
ganga yfir hana og leifði reyndar
ekkert af því, að bflunum yrði
komið yfir, svo þröng er brúin. Sé
ég ekki að hjá því verði komist að
byggja þar nýja brú hið allra
fyrsta. - Á Fosshóli er nú ekki
lengur yfir Sigurður Lúther til að
fagna gestum, og söknuðu hans
margir því hann var góðkunnur í
Skagafirði.
Áfram var haldið, yfir Fljóts-
heiði, niður í Reykjadal og að
Laugum. Þar skyldi kaffi drukkið
í boði Búnaðarsambands Þingey-
inga. Úti fyrir dyrum skólans stóð
mikill og myndarlegur hópur
þingeysks bændafólks og fagnaði
komumönnum.
Að „virkja“ montið
Undir borðum á Laugum ríkti
glaumur og gleði. Teitur Björns-
son á Brún bauð gesti velkomna.
En auk hans töluðu af hálfu Þing-
eyinga Jóhann Skaptason, sýslu-
maður, Jón H. Þorbergsson á
Laxamýri, Hermóður Guð-
mundsson í Árnesi og Egill skáld
Jónasson á Húsavík. Orð fyrir
Skagfirðingum höfðu þeir Gísli
Magnússon í Eyhildarholti og
Björn Jónsson í Bæ. Þar að auki
talaði Ragnar fararstjóri. Loks
söng Karlakór Reykdæla nokkur
lög undir stjórn Þórodds Jónas-
sonar læknis á Breiðumýri.
Skagfirðingar og Þingeyingar
hafa löngum verið taldir manna
montnastir. Að vísu má vera, að
ekki séu allir á einu máli um það
því sagt er, að þegar Jónas frá
Hriflu hafi verið spurður að því
hvorir þessara nágranna væru
montnari þá hafi hann svarað:
Húnvetningar. í orðum manna á
Laugum gætti nokkuð bollalegg-
inga um þetta rómaða mont.
Kom ræðumönnum saman um að
vel færi á því að Skagfirðingar og
Þingeyingar létu þennan eigin-
leika birtast í því, að standa sem
fastast saman um hagsmunamál
sín og Norðlendinga yfirleitt og
láta hvergi undan síga fyrir ofur-
valdi og aðdráttarafli Stór-
Reykjavíkursvæðisins. Aftur á
móti áleit Egill skáld að Sunn-
lendingar þjáðust mjög af lítillæti
og væri aldrei nema mannúðar-
verk að senda þeim að norðan
nokkra pilta, sem hefðu þó ein-
hvern grun um að þeir væru lif-
andi menn.
Merkilegt
myndasafn
Þingeyjarsýsla hefur um langt
skeið verið vagga og heimili fjöl-
margra mætismanna, sem ekki
aðeins hafa ,reynst farsælir for-
ystumenn og brautryðjendur
margháttaðrar og þýðingarmik-
illar menningarstarfsemi heima í
héraði heldur einnig átt ríkan
þátt í að móta og leiða sjálfstæðis-
og framfarabaráttu landsmanna
allra næstliðna 7 aldarfjórðunga
a.m.k. Þingeyingar hafa látið
gera myndir af mörgum þessum
mönnum og geyma þær í mennta-
setri sínu að Laugum. Flestar
myndanna mun listamaðurinn
Ríkarður Jónsson hafa gert.
Safn þetta er þegar orðið
myndarlegt að vöxtum en vænt-
anlega hafa Þingeyingar byrjað
hér starf, sem aldrei verður lokið,
því maður kemur í manns stað.
Sagan varðveitir minningu um
andleg og efnisleg afrek þessara
manna. En nemendur Lauga-
skóla og aðrir þeir, sem þar ganga
um garða nú og í framtíðinni,
eiga þess einnig kost, að virða
fyrir sér svipmót þeirra Þingey-
inga, sem með framsýni sinni,
óeigingirni og atorku áttu gildan
þátt í því að endurreisa menning-
arþjóðfélag á íslandi.
Senn líður að kvöldi. Skemmti-
legri en mikils til of stuttri viðdvöl
að Laugum er að ljúka. Við erum
þó ekki aiveg að yfirgefa Þingey-
inga. Það mun bíða morguns. En
ákveðið hefur verið að sjá Uxa-
hver í Reykjahverfi. Laugaskóli
er kvaddur og flestir þeir, sem
þar voru fyrir, en nokkrir fylgja
okkur áfram út í Reykjahverfi.
Uxahver tekur okkur ágætlega.
Hann fær sína saðningu af sápu
og launar greiðann með myndar-
legu gosi.
Komið í nóttstað
Úr þessu taka menn að búast í
náttstað. Slíkur flokkur, sem
þarna er á ferð, rúmast að sjálf-
sögðu ekki í neinni einni sveit.
Einn bfllinn skilar fólki af sér í
Reykjahverfi og á Húsavík, ann-
ar á Tjörnesi, þriðji í Kelduhverfi
og fjórði fer til Oxarfjarðar. Á
flestum bæjum í þessum fjórum
sveitum verða gestir í nótt. Ég er í
Tjörnesbflnum og fjögur fáum
við gistingu að Sandhólum, sem
er utarlega á Tjörnesinu, nokku
innan við Breiðuvík, sem skerst
inn í Tjörnesið norðanvert. Á
Sandhólum er tvíbýli. Á öðru
býlinu gista þau Ingibjörg og
Rögnvaldur í Flugumýrar-
hvammi en við hjón á hinu, hjá
Bjartmari Baldvinssyni og Guð-
nýju Sigvaldadóttur. Þar er gott
að vera.
Um 10-leytið göngum við með
Guðnýju út í móana norðan við
túnið. Norðangoluna hefur nú
lægt. Skjálfandaflóinn liggur
bláskyggður og spegilsléttur fyrir
fótum okkar. Lögun hans minnir
á efri hlutann af hitabrúsa og snýr
stúturinn inn að landinu. Við
ströndina heyrist værðarlegt úið í
æðarfuglinum en yfir höfðum
okkar flögra herksarar af kríum
því hér er mikið kríuvarp. Lamb-
ærnar lötra makindalegar í kring-
um okkar. Guðný gengur að
nokkrum þeirra og gælir við þær.
Þær eiga sjáanlega góða fóstru
þar sem hún er.
Við vöðum döggina heim túnið
á Sandhólum. Fögrum degi og
ánægjuríkum er lokið.
-mhg
Magnús á Frostastöðum segir frá upphafi
bœndafarar um 7 sýslur sumarið 1962
Laugar í Reykjadal.