Þjóðviljinn - 02.03.1991, Blaðsíða 10

KVIKMYNDIR
Tutti
bene?
Marcello Mastroianni I hlutverki Scuro gamla
Spennandi „heimildarmynd“
Háskólabíó
Allt í besta lagi
(Stanno tutti bene)
Leikstjóri:
Giuseppe Tornatore
Handrit:
Giuseppe Tornatore
Aðalleikari:
Marcello Mastroiani
Það hlaut að verða geysilega
erfítt fyrir leikstjórann Tomatore
að fylgja meistaraverkinu Cinema
Paradiso eftir. Og honum tekst
það ekki alveg. Allt í besta lagi er
ekki í sama gæðaflokki og Parad-
ísarbíóið en hún er samt yndisleg
og athyglisverð mynd.
Marcello Mastroianni leikur
Matteo Scuro, gamlan Sikileying
sem leggur af stað í ferðalag um
Ítalíu til að hitta uppkomin böm
sín. Hann er geysilega stoltur af
afkomendum sínum, enda'em þau
öll í góðum stöðum og hamingju-
söm í einkalífinu. Eða hvað?
Gamli maðurinn gerir ekki boð á
undan sér, hann vill koma þeim á
óvart en það hefði hann betur lát-
ið ógert. Því að vemleikinn er
ólíkur draumum hans og þessi
ferð á eftir að gerbreyta lífi hans
og hugmyndum.
Þetta er mynd um væntingar
foreldra til bama sinna, og áhrifin
sem þær hafa á líf beggja. Þetta er
líka mynd um kynslóðabil, breyt-
ingar og eftirsjá. Matteo gamli
segir í einu atriði: „Þegar bömin
manns em ung þá ímyndar maður
sér hvemig þau verði sem fúllorð-
in. En þegar þau em orðin fúllorð-
in þá sér maður þau alltaf fyrir sér
sem böm.“
Bíóborg
A síöasta snúningi
(Pacific hights)
Leikstjóri: John Schlesinger
Aðalleikarar: Melanie
Griffith, Matthew Modine,
Michael Keaton
Á síðasta snúningi lætur mann
ekki Ianga til að leigja ókunnug-
um íbúð. Griffith og Modine Ieika
ungt par sem kaupir stórt hús i
San Francisco, og til að geta borg-
að það leigja þau út neðri hæðina í
tvennu lagi. Áðra íbúðina fá aust-
urlensk hjón en hina fær dularfull-
ur maður (Michael Keaton). Hann
virðist pottþéttur í fyrstu (veskið
fullt af dollumm og keyrir Por-
sche) en síðar kemur í ljós að
hann er hinn andstyggilegasti
maður sem vinnur fyrir sér með
því að setjast upp á óvana húseig-
endur og gera þá gjaldþrota.
Spumingin sem myndin spyr
er hvort sé betra að láta sér líða
vel í einhveijum ímynduðum
vemleika eða sætta sig við von-
brigði raunvemleikans. Og hvort
það skipti nokkm máli þegar
langt er liðið á Iífshlaupið og eng-
in leið lengur til að hafa áhrif á líf
afkomenda sinna.
Tomatore hefúr í þetta skiptið
gert talsvert þyngri mynd en Pa-
radísarbíóið og maður situr eftir
með dálítinn kökk í hálsinum. Að
vísu slær hann oft á létta strengi
en sorgin er alltaf undir niðri.
Sorg þessa gamla manns og bam-
anna hans sem geta ekki náð sam-
an nema í einhveijum ímyndunar-
heimi. En það em líka nokkur
ógleymanleg atriði í henni,
draumar gamla mannsins á salt-
fjallinu og ströndinni em augna-
konfekt. Og lítil atriði sem ekkert
koma við megin söguþráðinn,
eins og hjörturinn á þjóðveginum
og rigningin á Rimini, verða
ógleymanleg.
Það væri hægt að skrifa heila
bók um leik Mastroianni í Allt í
besta lagi. Hann er alltaf á tjald-
inu og svo ekta, í senn brjóstum-
kennanlegur, indæll og þreytandi.
Hann er blátt áfram „vidunderl-
ig“. I lokin er hann orðinn manni
svo kær að maður á erfitt með að
skilja við hann. Aðrir leikarar
standa sig líka með prýði en það
er Mastroianni gamli sem á þessa
mynd. Til gamans má geta þess að
Salvatore Cascio, sá sem lék litla
strákinn í Paradísarbíóinu, fer
með smá hlutverk í þessari mynd
og er alveg jafn sjarmerandi og
síðast Sif
Bandarísku lögin vemda nefni-
lega leigjendur meira en húseig-
endur (eftir þessari mynd að
dæma) og ef leigjandi er á annað
borð kominn inn í hús er hægara
sagt en gert að koma honum út.
Það tekur langan tíma og kostar
lögfræðing jafnvel þó að leigjand-
inn hafi ekki borgað leigu. Sem
sagt hið versta mál.
Eg ætla ekki að orðlengja
samskipti þessa ólánsama pars og
leigjandans andstyggilega, heldur
segi aðeins að aðferðir hans til að
hvekkja þau em bæði óprúttnar og
ógeðslegar.
Michael Keaton er einstak-
lega ógeðfelldur í hlutverki leigj-
andans. Og ég er ekki ffá því að
það fari honum betur að leika hálf
geðveika skúrka en súperhetjur
eins og Batman.
Melanie Griffith er skemmti-
Háskólabíó
Sýknaður (Reversal of
fortune)
Leikstjóri: Barbet Schroeder
Handrit: Nicholas Kazan
eftir skáldsögu Alan
Dershowitz
Framleiðandi: Edward R.
Pressman & Oliver Stone
Aðalleikarar: Jeremy Irons,
Glenn Close & Ron Silver
Kvikmyndin Sýknaður hefst á
löngu atriði þar sem myndavélin
líður framhjá glæsilegum (mini)
höllum umkringdum trjám í auðs-
mannahverfinu Newport í Rhode
Island fylkinu. Peningar leika
lega töff, hún borar, smíðar, sagar
og kennir kærastanum sínum að
mála veggi. Og það er náttúrlega
hún sem hefúr þor til að snúast
gegn óvininum.
Matthew Modine fer með það
hlutverk sem er minnst spennandi
frá höfundarins hendi og verður
aldrei almennilega trúverðugur,
en hann er svo sem aldrei lélegur
heldur.
Leikstjórinn John Schlesinger
er ekki af verri endanum (hann á
að baki myndir eins og Marathon
Man, Midnight Cowboy og fleiri),
og framan af er Á síðasta snúningi
vel upp byggð og spennandi. En
því miður var endirinn fyrirsjáan-
legur og á einhvem hátt snubbótt-
ur og slappur miðað við það sem á
undan var gengið og skildi mann
eftir svolítið óánægðan.
Sif
stórt hlutverk í myndinni og ríki-
dæmið verður svo áþreifanlegt að
það liggur við að maður heyri það
mala. Það er auðvelt að skilja
hversvegna Rhode Island réttur-
inn hélt að Claus von Biilow væri
tilbúinn að drepa konu sína Sunny
þegar hún hótaði að taka þetta
ríkidæmi afhonum.
Árið 1980 var danski auð-
maðurinn Claus von Bulow
ákærður fyrir að hafa tvisvar
reynt að drepa konu sína með því
að sprauta hana með insúlíni.
Sunny hefur legið í dái síðan
1980 og það em engar líkur á að
hún vakni nokkum tíma aftur.
1982 var hann dæmdur sekur en
1984 vann hann rétt á áfrýjun og
var sýknaður 1985. Kvikmyndin
Sýknaður er byggð á bók eftir
Harward prófessorinn og lög-
ffæðinginn Alan Dershowitz sem
vann áfrýjunarréttinn. Myndin
reynir hvorki að sanna sekt né
sakleysi Búlows en lýsir þess í
stað aðferðum Dershowitz til að
finna annmarka á fyrri réttarhöld-
unum til að geta áfrýjað.
Það sem gerir myndina jafn
skemmtilega og áhugaverða og
hún er, em samskipti þessara
tveggja ólíku manna, Dershowitz
og Búlows.
Annar er úrræðagóður og gáf-
aður en alveg laus við glæsileik,
hinn ekkert nema ákaflega glæsi-
legt útlit.
Sunny í dái er sögumaður
myndarinnar, leikin af Glenn
Close. „Þetta var líkami minn,“
segir rödd úr lausu lofti og
myndavélin staðnæmist á hreyf-
ingarlausum líkama sem hjúkmn-
arkonur em að skrúbba eins og
hvert annað húsgagn. Sunny segir
kaldhæðnislega ffá hjónabandinu,
hvemig ástin breyttist í afskipta-
leysi, og áhorfandinn sér ekkert
sameiginlegt með glæsilega par-
inu í minningum hennar og
hvemig þau em orðin rétt fyrir
slysið/morðtilraunina.
Það reynir meira á leikhæfi-
leika Close en að liggja í rúminu.
Allar frásagnir Búlows em sýndar
í endurliti og Close er feikigóð,
sérstaklega þegar hún er orðin
handónýt af pilluáti og drykkju og
viss um að maðurinn hennar
hangi bara með henni út af pen-
ingunum.
Hlutverk Claus von Búlows er
djöfullega erfitt. Aðdráttarafl
mannsins verður að sjást án þess
að hann verði aðlaðandi og Jer-
emy Irons er meira en ffábær i
hlutverkinu. Stífur og alvarlegur
reytir hann af sér brandara um in-
súlínsprautur í heimsókn hjá lög-
fræðingnum. Hann er í senn ein-
Iægur, ískyggilegur, skrýtinn og
spilltur. Ég myndi kalla þetta leik-
sigur ef það væri ekki of útjaskað
orð.
Ron Silver (Enemies a love
story) er rafmagnaður í hlutverki
lögffæðingsins. Hann safnar í
kringum sig hóp af fyrrverandi
lögffæðinemendum sínum til að
hjálpa sér og rekur þau hlífðar-
laust áfram. Honum er sama hvort
Búlow-er sekur eða saklaus, að
eigin sögn myndi hann hafa varið
Hitler ef hann hefði fengið tæki-
færi til þess.
Sýknaður er spennandi á sama
hátt og All the presidents men var
spennandi. Maður veit hvemig
myndin endar en handritið og
leikurinn heldur manni rígföstum
allan tímann. Góð afþreying.
Sif
Martröð húseigandans
Háskólabíó
Nikita ***
Nikita er nýjasta afrek Luc Bess-
ons. Undirheimar Parísar fá nýja
hetju, Nikitu sem er eins konar
kvenkyns 007.
Tryllt ást
(Wild at heart)***'
Hinn undarlegi David Lynch
kemur hér með undarlega og
stórgóða mynd fyrir alla kvik-
myndaunnendur.
Cinema Paradiso
(Paradísarbíóið)****
Langt yfir alla stjörnugjöf hafin.
Svona mynd er aðeins gerð einu
sinni og þessvegna má enginn
sem hefur hið minnsta gaman af
kvikmyndum missa af henni.
Bíóborgin
Memphis Belle ***
Það er ekki annað hægt en að
heillast af þessum hetjum háloft-
anna. Þetta er skemmtilega
gamaldags mynd um hugrekki
og vináttu.
Uns sekt er sönnuð
(Presumed innocent)**'
Plottið er gott en leikurinn er
misjafn. Julia og Bedelia hífa
hana upp úr meðalmennskunni.
Regnboginn
Úlfadansar
(Dances with wolves)****
Þeir sem halda að vestrinn sé
dauður ættu að drífa sig á þessa
stórkostlegu mynd. Hrífandi og
mögnuð.
Litii þjófurinn **'
Ung stúlka gerir uppreisn gegn
umhverfi sínu á árunum eftir
seinni heimsstyrjöld í Frakk-
landi. Góður leikur en ekki nógu
sterk.
Ryð ***
Ryð er í alla staði mjög vel gerð
og fagmannleg mynd. Lokaatrið-
ið er með þeim betri I Islenskri
kvikmyndasögu. Missið ekki af
henni.
Stjörnubíó
Á mörkum lífs og dauða
(Flatliners)**
Myndin er eins og langt tónlistar-
myndband þar sem hljómsveit-
ina vantar. En óneitanlega
spennandi skemmtun.
Laugarásbíó
Leikskólalöggan (Kindergar-
ten cop)**
Schwarzenegger sýnir að hann
getur meira en skotið fólk í tætl-
ur með vélbyssu. Hann og börn-
in eru fyndin og væmin á víxl.
Skuggi (Darkman)**
Mynd sem minnir meira á teikni-
myndasögu i hasarblaöi en
nokkuð annaö. En hún er stór-
skemmtileg sem slík.
Sif
10.SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 2. mars 1991