Dagblaðið Vísir - DV - 29.05.1998, Blaðsíða 9

FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 1998
HLJÓMPLtÍTll
lilllií/]!
Skítamórall — Nákvæmlega
Uppi í sveit, þegar fegurð ís-
lenskrar náttúru og lögg í pela
er búin að ræna mann öllum
smekk og flestum skilningar-
vitum, kæmu flmmmenning-
amir í Skítamóral örugglega
sterkir inn með sitt heima-
sætupopp. Þeir gera út á að
höfða til ákveðins hóps - sem
virðist vera risastór - og tekst
það frábærlega, sbr. þaulsætn-
ina á íslenska listanum. Stuði
á sveitaballavísu kunna
drengimir að tappa á, en
minna er pælt í gæðum og ferskleika, að ég tali nú ekki um frumleik-
ann; hér era helstu áhrifavaldamir Sálin, Sólin, sitt-að- aftan popp og
Toto-legt iðnaðarrokk. Ekki amaleg blanda það, segir einhver, og jú-
jú, Skítamóralsmenn kunna alveg að spila og geta barið saman finum
slögurum og rómantískum ballöðum ef þeir leggja sig fram. „Nóttin
til að lifa“ (80’s gítar- rokk), „Bakvið bláu augun“ (besta lag plötunn-
ar - flott ballaða), „Augun“ (silkimjúkt) og stórsmellurinn „Farin“
eru allt ágæt popplög og nokkuð haglega gerð. Þar fyrir utan fer að
halla undan fæti, lagasmíðamar eru of þunniidislegar, kraftleysið of
áberandi og sullumsullið of stirt. Titillagið er ískyggilega kauðslegt,
eitthvert bongódjamm og na na na ooo-ó og í beinu framhaldi af
„Augun“ kemur „S.M.M.", þar sem kappamir rokkfonka í höfuðið á
Red Hot Chili Peppers en gefast upp í miðju lagi. „Hugarflug" og
„Þráin" jussast áfram og eru einfaldlega ekki nógu sniðuglega upp-
byggð og í „Sílicon” eru áhrifin allt of augljós, Sálin í erindinu en
gargandi Helgi Björns í viðlaginu. í laginu tekst textahöfundi að
koma orðinu „lymskufullur" að, en ég hélt að Bjöm Jömndur væri
með einkaleyfi á því. Textamir hljóma annars oftast eins og gelgju-
legt óráðshjal, eins og Stefán Hilmarsson og Helgi Björnsson hafi
skrifað þá í verulega vondri þynnku. En hvað með það; platan er bú-
in á rúmum hálftíma og í bláendann er slegið upp vinnukonugripap-
artii - þar er Skítamórall á heimavelli; hressir strákar og til í tusk-
ið. Hinum fjölmörgu aðdáendum er svo gert hátt undir höfði með
margmiðlunarpakkanum sem fylgir.
Gunnar Hjálmarsson
Ýmsir flytjendur - Athletico Speak ***
í ensku „Bigbeat” deildinni
er fyrirtækið Skint leiðandi, en
fast á hæla þess koma nokkur
merki, þ. á m. Athletico, sem er
uppsprottið úr samnefndu
danshúsi i Stafford.
Á safhdiskinum sem hér um
ræðir fáum við tiu sýnishorn
úr diskóbúrinu og það sem
snúðarnir hafa baukað heima
við, lið sem kallar sig ekki
ónýtari nöfnum en t.d.
Psychedeliasmith, Selectah, Sir
Drew og The Jeep Beat Collect-
ive. Annars virðist enginn vera að gera danstónlist til að ota sínum
tota og verða frægt andlit, svo þess vegna gæti þetta allt verið einn
og sami maðurinn og græjumar hans. Að bigg-bít sið er tónlistin end-
urunnið mauk með sallafínum takti og víða borið niður; á tæplega
klukkutima er samplað villt og galið hvaðanæva úr rokksögunni -
þeyst úr skítafönki yfir í sixtíslegt sýrupopp - bassalínurnar hafðar
sleipar og búttaðar og grúfið keyrt áfram eins og hjartabíll á leið í út-
kall. Þó tónlistin sé yfirhöfuð „heimskuleg" og eigi að vera þannig er
þó stundum farið yfir strikið í þunnheitum og fyrirsjáanlegum
stuðtrixum. Það breytir því þó ekki að hér er allnokkuð svalt geim í
gangi og platan er fullkominn félagi í partíið ásamt góðum skóm.
Gunnar Hjálmarsson
Scott Weiland—12 BarBlues
Scott Weiland er hér með
fyrstu sólóplötu sína en þessi
söngvari Stone Temple Pilots
hefur jafnan verið umdeildur
og gagnrýnendur ósparir að
rífa niður plötur, söng og laga-
smíðar sveitarinnar. Hér kveð-
ur hinsvegar við allt annan tón
en hjá Stone Temple Pilots og
liggur við að platan komi frá
annarri reikistjörnu. Rokk-
stjarnan og dóp-afvötnunar-
gæinn Weiland dregur hér upp
draumkennt landslag blandað
eiturlyfjum og óskiljanlegum textum.
Einhvemveginn tengir maður þessa plötu við The Rise and Fall of
Ziggy Stardust and the Spiders from Mars með Bowie án þess að hún
komist eitthvað nærri henni. 12 Bar Blues er mjög áhugaverð plata
og Weiland reynir hér við hluti sem ekki hefðu gengið upp með Sto-
ne Temple Pilots . Ég bjóst við allt öðmvisi plötu frá drengnum en ég
hef ekki enn orðið fyrir vonbrigðum.
Hér skiptast á ofurblíðar ballöður eins og lagið Son og síðan arg-
asta pönk spilað úr 50 watta gítarmagnara eins og í laginu Cool Kiss.
En líkt og lög Stone Temple Pilots eru lögin á 12 Bar Blues ótrúlega
grípandi og maður ánetjast lagstúfum hér og þar sem er ágætisdóm-
ur fyrir lagasmíðar.
Páll Svansson
tonlist 2
„Simply Red-nafnið er eins konar regnhlíf því það er mjög mikilvægt fyrir mig að fá framlag frá hljóðfæraleikurunum
og svo er ég eins konar klippari á það efni sem kemur.“
Sjötta plata Simply Red:
S
orgbitinn
hunangsíOCld
Mick Hucknall er Simply Red.
Sjötta platan er „Blue“ og er nú á
sigurfor um heiminn enda dún-
mjúkt poppið og hunangsgljáð
rödd Micks vinsæl um allan heim.
Á Plötunni eru bæði lög eftir Mick
og lög eftir aðra sem hann tekur á
með sínum þekktu silkihönskum.
Bretinn er þrjátíu og átta ára.
Hann er einbimi og ólst upp hjá
pabba sínum eftir að móðirin
stakk af þegar hann var lítill. Litli
rauðhaus var lagður i einelti en
harðnaði á pönkárunum og fór í
hljómsveitina The Frantic El-
evators. Upp úr henni varð Simply
Red til og gaf út sína fyrstu plötu,
„Picture Book“, árið 1985 og lagið
„Holding back The Years“ af
henni gerði bandið frægt um allan
heim. Þar syngur Mick um móður-
missinn. Síðasta plata Simply Red
var „Greatest Hits“-plata og með
henni segir Mick ákveðin kaflaskil
hafa orðið. Nú eru allir hættir í
bandinu nema Mick og hvers
vegna vinnur hann þá enn undir
Simply Red nafninu?
„Það væri móðgun við þá hljóð-
færaleikara sem vinna á plötunum
mínum að gera það ekki,“ segir
hann. „Simply Red-nafnið er eins
konar regnhlíf því það er mjög
mikilvægt fyrir mig að fá framlag
frá hljóðfæraleikurunum og svo er
ég eins konar klippari á það efni
sem kemur. Ef ég segði, „gerðu
þetta og gerðu hitt alveg eins og ég
vil að það sé“, gæti ég kannski
unnið undir eigin nafni."
Eins og nafnið bendir til er nýja
platan dapurleg og hreint og beint
sorgleg á köflum. Hvers vegna
Mick?
„Síðasta ár var frekar dapurlegt
fyrir mig. En ég hef þá tilfinningu
að ef maður kemst gegnum and-
streymið komi maður oft miklu
hressari út hinum megin. Ég man
að þegar ég var ellefu ára fór
stelpa sem ég var skotinn í að vera
með besta vini mínum og ég sat og
hlustaði á „Let’s Stay Together"
með A1 Green aftur og aftur í sorg
minni. Lagið linaði þrautina og ég
trúi því að tónlist geti haft þessi
áhrif. Þannig að þó „Blue“ sé dap-
urleg plata þá kom ég glaður út úr
gerð hennar."
Hvað gerðist eiginlega? Ástar-
málin í ólagi?
„Ég hætti í ástarsambandi.
Klúðraði málunum algjörlega. Ég
kom illa fram við manneskjuna og
það var of mikil gremja til að hlut-
irnir gætu fallið í samt lag aftur.
Ég var á tónleikaferðinni í kring-
um „Life“-plötuna, var húinn að
lofa mér í hálft annað ár að spila á
tónleikum um heiminn og varð að
gera upp á milli tónlistarinnar og
hennar." Þetta vekur spumingar
um hvort sé mikilvægara, vinnan
eða lífið. „Einmitt. Sú spurning er
dálítið í gangi á þessari plötu. Ég
ætla ekki að gera sömu mistökin
aftur. Ég eyddi löngum tíma einn
eftir „Life“-túrinn og hugsaði
minn gang og pældi í nýju plöt-
unni. Ég er vanur einverunni þar
sem ég er einbirni og alinn upp af
einu foreldri. Þegar ég var lítill
hætti ég oft að leika við krakkana
og fór eitthvað til að vera einn. Ég
var samt ekki einmana þegar ég
gerði þessa plötu. Fólk má ekki
rugla saman einveru og einmana-
leika.“
Sex og drögs og rokk og ról,
beibí!
Þetta eru dálítið öfugsnúin orð
úr munni Micks Hucknall, þar
sem fáir standast honum snúning
í glaumgosa- og kvennabósahlut-
verkinu um þessar mundir. Slúð-
urblöðin hafa ekki undan að segja
fréttir af nýjustu bólfélögunum.
Einmana eða ekki, þú virðist leysi
flestan vanda með kynlífi, ekki
satt Mick?
„Auðvitað! Eftir sambands-
klúðrið hellti ég mér út í hið ljúfa
líf og þóttist vera glaður, en auð-
vitað leysti það ekkert. Ég var al-
veg í köku. Var að skemmta mér
eins og djöfull en leið djöfullega.
En ég er í þessum bransa; sex og
drögs og rokk og ról, beibí - svona
er þetta bara!“
í ensku blöðunum er þér lýst
sem sífullu kynlífsskrímsli.
„Mér finnst sú mynd af mér fá-
ránleg, en ég ber enga ábyrgð á
henni. Ég ræði aldrei um það
kvenfólk sem ég hef verið með við
blöðin. Það eru alltaf þær sem fara
og selja blöðunum sögur um mig
og hvað get ég gert? Ekki langar
mig til að hanga alltaf heima eða
ganga í klaustur. Ég fer út og þeg-
ar ég fer út kemur það oftast fyrir
að ég hitti konur.“
Þú þarft nú kannski ekki að sofa
hjá þeim öllum?
„Af hverju ekki? Það er gott!“
En líður þér ekki eins og fifli
þegar stelpurnar hlaupa í blöðin
og segja bólfarasögur af þér?
„Jú, en hvað get ég gert? Ég lít á
stelpuna og hugsa, aumingja
skinnið, hún hlýtur að hafa verið
orðin blönk. Aðalvandamálið er að
pressan er alveg stjórnlaus. Hún
segir alltaf að það megi ekki rit-
skoða neitt, en mér finnst frjáls-
ræðið vera orðið frekar ógeðslegt
þegar það gengur út á nákvæmar
lima- og kynlífslýsingar. En ég læt
pressuna ekkert stoppa mig. Ef ég
er búinn að klára úr fjórum
kampavínsflöskum og langar til að
fara i rúmið með fimm stelpum í
einu þá geri ég það bara - það er
minn réttur. Og þaö er líka partur
af vinnunni, fjandinn hafi’ða!”