Alþýðublaðið - 10.11.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUB LAÐIÐ
A Jéhtinns horai er
ódýrast að kaupa nauðsyrtjar sín-
pr, kgf. melís o 60 st. sykur 0,55,
kaffi 1,30, smjörliki 1,25, hrísgrjón
ó,4S pr. V2 kg. ísi. smjör 3,00
V2 kg. ódýrara í smáum stykkj-
um. Kartöflur, Isuk og ýmiskonar
kryddvörur. Kex og kökur, marg-
ar teg. Rjói, rulia, sigarettur,
vindlar ódýrastir í bænum, hænsa-
mais, bankabygg, baunir, búsá-
höid ýœiskonar með niðursettu
verði. Gerið kaup við
Jóh. Ögm. Oddsson Laugav. 65.
H.f. Versl. „Hlíí«
Ht-v&r&.mg', 5*3 A.
Riðbletta meðalið fræga komið
aftur, Taukiemmur, Fílabeinshöf-
uðkambar, Hárgreiður, Fægilögur
og Smirsl, það bezta er hingað
hefir flust, Tréausur, Kolaausur
og Brðdérskæfi. — Góð
vara, gott verð
K O L.
t þessari viku eigum við von á kolafarmi og verða koiin seld ódýrt,
ef pantanir eru gerðar cú þegar. Kolin verða keyrð heim beint frá
sk'p'shiið, — Upplýsingar gefur skrifstofa NIC.
BJARNÁSON, Hafnarstræti 15. — Sími 157.
H.f. Porsteinn Einarss & Oo
Brunabótatryggingar
á húsum (e’nnig húsum í smíðum), innanhúsmunum, vetzlunarvörum
og allskonar lausafé annast SÍghVRtur Bjapnason banka-
stjóri, Amtmannsstíg .2 — Skrifstofutími kl. 10—12og 1 —6.
Goodtemplaraklúbburinn
Ritetjðri' og ábyrgiarmaður;
ö’afar Friðtiksson.
Psentxmiðiau Guienherg.
heidur dasisloik laugardagskvöldið 12 þ. m. og byrjar hann kl.
9 e. h. —■ Þeir sem ætla að gerast félagar klúppsins vitji
skýrteina í G.-T. húsið kl. 8 e. h. á iaugardag.
hm Turgeniaw: Æskumlnningar.
„En ef konan hans er nú vellauðug," hugsaði Sanin
■— „skyldi hún þá ekki vilja kaupa jörðina af mér?
Hann segist að vísu ekki skifta sér af hennar málum
en slikt ber nú víst ekki að taka bókstaflega. Hún ætti
að geta borgað sæmijegt verð fyrir jörðina. Hví skyldi
eg ekki reyna þetta? Ef til vill verður gæfan mér
hjálpleg í þessu sem öðru. Eg skal reyna þetta!"
Polosof fór með Sanin inn á eitt besta gistihúsið i
borginni; þar hafði hafði hann tekið ágætt herbergi.
Á borðunum og stólunum stóðu kassar og böglar. . . .
„Alt þetta hefi eg keypt fyrir Maríu Nikolajevnu. . . .“
svo hét konan hans. Polosof settist i stól og stundi
upp; „En sá hiti!“ Og svo losaði hann um hálsbindið.
Að því búnu hringdi hann á þjón og bað um mjög
góðan morgunverð. „Og klukkan eitt á vagninn minnn
að vera til. Heyrið þér það? Klukkan á mínútunni
eittl'*
Þjónninn hneygði sig auðmjúklegá og fór.
Polosof hnepti frá sér vestið. Það mátti sem best sjá
á því hvernig hann lyfti augnabrúnunum og fitjáði upp
á nefið. að honum myndi veitast mjög erfitt að tala og
að hann hálfkveið því að Sanin krefðist þess að hann
opnaði munnínn og segði eitthvað. Sanin sá hvernig
hann var og var ekkert að kvelja hann með spurning-
um en lét sér nægja að fá að vita hið allra helsta sem
á daga hans hafði drifið, að hann hafði verið tvö ár í
herþjónustn, væri búinn að vera giftur í þrjú ár og að
þetta væri annað árið, sem hann væri erledis með
konu sinni, sem þyrfti að dveija í Wiesbaden sér til
heilsubóta, en að hann ætlaði innan skamms til
Parísar.
Sanin sagði líka örlítið frá því, sem á daga sína
toefði drifið og svo framtiðaráætlunum sínum, en snéri
Sér hér um bil strax að aðalefninu — sölunni á jarð-
Cign sinni.
Polosof hlustaði á hann þegandi, en horfði öðru
hvoru f áttina til dyranna, sem maturinn átti að koma
um. Loks kom hann. Þrír þjónar báru hann inn á
mörgum fötum með silfuriókum yfir.
„Er þessi jörð þín í Tulafylkinu?" spurði Polosof um
leið og hann settist að borðinu og stakk serviettuhorn-
inu niður með skyrtukraganum.
„Já."
„I Jefremoffhéraðinu. Er það ekki?“
„Þekkir þú Allksejevka? spurði Sanin og settist líka'
að borðinu.
„Já, auðvitað." — Og Polosof tróð fullan gúlinnn.
„Maria Nikolajeuna, . . . konan mín, á jörð þar uá-
lægt. Þjónn, takið tappann úr þessari flösku! Jarðveg-
. urinn er ágætur, — en bændurnir hafa höggvið skóg-
inn þinn mikið. Hversvegna viltu selja jörðina?"
„Eg þarf á peningum að haida, vinur minn. Eg vi
gjarna selja hana ódýrt. Hvað heldurðu að þú vildir
kaupa hana?“
Polosof drakk eitt glas af víni, þurkaði sér um
munnninn með serviettunni og byrjaði aftur að borða.
„Já“ — sagði hann eftir langa þögn . . . „eg kaupi
nú engar jarðir Eg hefi ekki peningaráð til þess.
Réttu mér smöriðl En ef til vill kaupir konan mín
hana. Ef verðið er ekki mjög hátt, þá eg hér um bil
visss um að hún kaupir hanal En hvað þessir Þjóð-
verjar eru vitlausir! Þeir kunna alls ekki að sjóða fisk!
Ekkert er þó auðveldara. . . . En þeir kunna að
þvaðra um sameinað „Yaterland!“ Þjónnl Takið þér
þetta rusl burtul“
„Sér konan þín í raun og sannleika sjálf um jörðina
sína?“ spurði Sanin.
„Já, það gerir hún. Eg sagði þér það Dmitri Pavlo-
vitsch að og skifti mér ekki af málum hennar.“
Og Polosof hélt áfram að borða.
,,Já, en hvernig á eg að fá að tala við hana, Ippolit
Sidorovitsch?
„Það er vandalítið, Dmitri Pavlsvitsch. Komdu bara
til Wilsbaden, það er ósköp stutt. En þá máttu ekk'