Dagblaðið Vísir - DV - 15.09.2000, Síða 13

Það er ekki mjög langt síðan hljómsveitin Mansun var heilmikið
í umræðunni og það af góðu einu. Þessi sveit, sem varð til
sumarið 1995, átti einhverja lygilegustu byrjun sem um getur
þegar 4ra laga demósnælda varð til þess að útgáfur hófu stríð
um bandið áður en það hafði svo mikíð sem spilað á tónleik-
um. Þriðja plata sveitarinnar, Little Kix, var að koma í verslanir
og af því tilefni skoðaði Kristján Már Ólafsson sögu hennar.
Að duga eða drcpasf
fýrir Mansun
Meðlimir Mansun eru fjórir tals-
ins, Paul Edward Draper semur
megnið af lögunum, syngur og spil-
ar á gítar, Dominic Chad leikur á
gitar, Stove King sér um bassann
og Andie Rathbone trommumar.
Strengjabrúðumar eru upprunnar
í Liverpool en enduðu i smáborg-
inni Chester sem er ögn norðan við
fæðingarstaðinn. Þar vann Domin-
ic á pöbbnum Fat Cat en hinir tveir
störfuðu mestmegnis við að drekka
á sama stað. Einhvern daginn
ákváðu þeir að stofna hljóm-
sveit til að drepa tímann og
létu ekki sitja við orðin tóm.
Það er ekki það sem
þú getur...
Piltamir viðurkenna fúslega
að hafa lítið kunnað fyrir sér
þegar lagt var af stað. Draper
hafði jú spilað á gítar og samið
lög frá ellefu ára aldri en hafði lít-
ið verið í hljómsveitum. Chad
spilaði eitthvað á gítar í skóla-
hljómsveit og var þar með tals-
vert betur settur en King sem
keypti sér bassa daginn eftir að þeir
stofnuðu bandið og byrjaði að
kroppa. Hann reyndist þrautseigari
námsmaður en Stu Sutcliffe...
Þeir notuðust í fyrstu við
trommuheila en urðu snemma varir
við takmarkanir og hófu að skima
eftir trommara. Andie Rathbone var
þá að tromma í einhverju
pöbbabandi og eftir að hafa séð
hann spiia voru félagamir sann-
færðir um að hann væri þeirra mað-
ur. Gallinn var bara sá að hann
hafði enga lyst á að ganga i bandið
þar sem hann hélt að það væri að
spila eitthvert „Brit-popp rusl.“
Demó sem piltarnir hentu í hann
viku seinna dugði til að fá hann, og
marga fleiri, á þeirra band.
Örlagademóið
Hið margfræga demó var tekið
upp á einum degi með dyggri aðstoð
Roland-trommúheila. Þeir voru hins
vegar svo ósáttir við það að þeir
leyfðu engum að heyra. Þar kom svo
dag einn þegar þeir voru að æfa að
fulltrúi hljómplötufyrirtækis, sem
hafði komið frá
London til að tékka á öðru bandi í
húsinu, rann á hljóðið og heillaðist.
Hann fór að spyrja um demóið og
þeir sögðust vera á leiðinni með að
gera eitthvað betra. Á endanum plat-
aði hann þó út úr þeim spóluna.
Þegar spólan komst til London
varð hreinlega allt vitlaust og full-
trúar hljómplötufyrirtækja hlupu
upp til handa og fóta að reyna að
landa drengjunum. Eitthvað kvisað-
ist til Bandaríkjanna og menn þaðan
fóru lika að hnusa af þeim og reyna
að ginna á sitt band. Ótal aðilar
settu sig í samband og reyndu að
semja, bæði á löglegan og ólöglegan
hátt, og buðu víst allt milli himins
og jarðar: peninga, konur, dóp og
svo framvegis. Það ótrúlega er að
þeir sögðu nei takk og pressuðu
heldur 1000 eintök af vinýl upp á eig-
in spýtur. Sú plata innihélt lagið
Take it Easy Chicken á báðum hlið-
um vegna takmarkaðra fjárráða.
Málaferli við Manson
Þegar hér var komið sögu þurftu
þeir nauðsynlega að finna
endanlegt nafn á bandið.
Þeir höfðu kaliað sig Grey
Lantern (sem átti að
hljóma eitthvað líkt Pink
Floyd) en breyttu því A
Man Called Sun. Það var
seinna stytt i Mansun eftir
að þeir fréttu af bandi sem
kallaðist A Man Called
Adam. Á þessi fyrstu 1000
eintök sem hljómsveitin
sendi frá sér var hins veg-
ar stimplað Manson. Ekki
stóð á viðbrögðum frá um-
sjónarmönnum Charles
Manson-búsins og málaferlum var
hótað, en það er önnur saga.
Fyrstu eintökin fóru til Johns
Peel og Steve Lamaq sem reyndist
sterkur leikur. Þeir fríkuðu alveg á
þessu ósamningsbundna bandi sem
enginn hafði heyrt af. Peel bauð
þeim strax að koma og taka session
en Lamaq valdi lagið smáskífu vik-
unnar tvisvar. Restin af upplaginu
gufaði fljótlega upp í búðum. í kjöl-
farið fylgdu tónleikaferðir með The
Charlatans og Suede og ein smá-
skífa til á eigin vegum áður en þeir

skrifuðu undir samning hjá
Parlophone.
Sigrar og ósigrar
Fyrsti ávöxtim þessa samstarfs
var Attack of the Grey Lantem og
innihélt eins og fjóra topp tiu
smelli - þeirra þekktastur er lík-
lega Wide Open Space. Platan þótti
hafa visst níunda áratugs yfirbragð
og það skemmdi síst fyrir, smellur-
inn fyrmefndi náði í gegn á há-
skólastöðvunum í Bandaríkjunum
og þeir fóru í vel heppnaða for til
Japans. Allar dyr virtust standa
opnar.
Önnur plata sveitarinnar, Six,
náði hins vegar engan veginn i
gegn. Piltamir misstu sig í ein-
hverjar þemapælingar og vitleysu
sem fæstum féll í geð. Platan kolféll
í sölu og einhver gagnrýnandi
sagði að innihaldið væri jafn
hryliilegt og umbúðimar sem vora
svo sannarlega slæmar. Bandið
lognaðist svo sem ekkert út af en
þeir voru ekki lengur í uppáhaldi
hjá fjölmiðlum. Nú er sem sagt að
duga eða drepast, Little Kix er ný-
komin i búðir og fróðlegt verður að
sjá hvemig henni reiðir af.
plötudómar
hvaöf fyrir hvern? Vfd9i1~r niðurstaöa
★★
Rytjandi: Robbie Williams
piatan: Sing When You're
Winning
Útgefandi: EMI/Skífan
Lengd: Rúmar 50 mín. (rúmar 20 í
leynilagsgrin)
★ ★★★
Rytjandi: Kanada
piatan: Kanada
Útgefandi: Thule Musik
Lengd: 44:26 min.
★★★
Rytjandi: A Perfect Circle
piatan: Mer de Noms
Útgefandi: Virgin/Skífan
Lengd: 44:31
★ ★★★
Rytjandi: Fink
piatan: Fresh Produce
Útgefandi: Ntone/Hljómalind
Lengd: 56:57 mín.
Vondi strákabandsstrákurinn sem fyrir
einhverja töfra er orðinn óskabarn
Breta. Líklega gerði orösporið það að
verkum að hann er einn af fáum sem
lifað hafa af umskiptin úr stráka-
bandshetju yfir í .fullorðna" popp-
stjörnu. Þetta er hans þriðja plata.
íslenska partíbandið Kanada ætti að
vera flestum kunnugt. Þeir félagar
komu fyrst fram í Sirkus Skara Skripó
í Loftkastalanum fýrir fjórum árum og
hafa verið að sækja í sig veðrið alla tíð
sfðan. Þetta er þeirra fyrsta plata.
Hliðarverkefni sem Maynard James
Keenan, foringi hljómsveitarinnarTool,
rekur með Billy nokkrum Howerdel í
kringum tónlist þess sfðarnefnda.
Þessi frumburður sveitarinnar hefur
vakið mikla athygli innan .alternative
metal“-geirans í Bandarfkjunum og
selst í hinum margfrægu bílförmum.
Góð spurning. Það hefur ekki verið
gefið upp hver er á bak viö Fink-nafnið
en við vitum að hann er frá Bristol,
spilaöi í jazz-funk-hljómsveitum og kail-
aði sig áður E.V.A. Þetta er fyrsta plata
Rnk fyrir Ntone-útgáfuna sem er undir-
merki Ninja Tune, ætlað enn þá til-
raunakenndari og skrýtnari hlutum en
Ninjan sjálf.
Pilta og stúlkur á aldrinum 7-13 ára,
sem og hvern þann sem hefur gaman
af dauðhreinsuðu þoppi. Þó hann sé
ekki Islandsvinur númer eitt þá býst
ég fastlega við að fjölmargir vilji taka
inn þessa mixtúru sem Williams og
pródúsentinn Guy Chamþers hrista
hér fram úr erminni þriðja sinni.
Kanada spilar hugmyndaríka partftón-
list sem ætti að höföa til gleðipinna úr
öllum þjóöfélagshópum. Þetta sam-
bland af húmor og stuöi er rakið í upp-
hitunarteitin og eftirpartfin. Aðdáend-
ur jafn ólfkra sveita og Brims ogTexas
Jesús ættu að geta sameinast í
Kanada.
Hvern þann sem er forvitin/n um f
hvaða áttir rokk í þyngri kantinum er
að teygja sig þessa dagana. Hér er allt
tekið upp f ProTools og sfðan steikt
aðeins til líkt og vinsælt er um þessar
mundir. Tool-aðdáendur ættu að kynna
sér þennan, þó svo að áherslurnar
séu ögn mýkri en þeir eiga að venjast.
Þetta er grúví tónlist f anda Ninja
Tune. Hún er marg-lagskipt og sfbreyti-
leg og hentar þvf aðeins tónlistarleg-
um ævintýramönnum. Hér ægir öllu
saman: reggí, djass, drum & bass,
fönk... Rnk samplar allan fjandann,
allt frá David Attenbourgh til Boss
Hog.
Svo samvaxnir eru þeir Guy og Robbie
hvað sköpunina varðar að Hróbjartur
hreinlega tileinkar Gæjanum plötuna.
Hann segir jafnframt að Guy eigi jafn-
mikið f tónlistarmanninum Robbie og
hann sjálfur. Það er spurning hvort
brúökaupið fer fram f kyrrþey.
Platan er að mestu instrúmental en þó
eru á henni nokkur vel valin textabrot,
t.d. raddir úr kvikmyndunum Kúrekar
norðursins og 79 af stöðinni og kokk-
teiluppskrift úr gömlum útvarpsþætti.
Allt mjög þjóðlegt og skemmtilegt eins
og klippimyndin á umslaginu.
Til aðgreiningar frá störfum sfnum
með hljómsveitinni Tool hefur Mayn-
ard gripið til sérstaks ráðs. Hann er að
staðaldri sköllóttur en smellir á sig
síðri, brúnni kollu þegar A Perfect
Circle troða upp.
Ninja Tune-útgáfan heldur upp á 10
ára afmæli sitt á árinu. Hún rekur nú
3 undirmerki: Ntone, sem sérhæfir sig
f tilraunakenndri raftónlist, Big Dada,
sem er hip-hop-merkið þeirra, og Qu-
annum, en Ninja Tune tók nýverið við
útgáfu á efni Quannum-klíkunnar sem
er þekktust fyrir verk DJ Shadow og
Blackalicious.
Frábær framleiðsla en tilfinningin týnd-
ist einhver staðar á leiðinni, Guy fór of
margar umferðir meö pússvélinni.
Þessi plata verður aldrei jafngóð smá-
skffnauppspretta og fýrri afurðir, þrátt
fýrir Gloriu Gaynor-sampl og Kylie
Minogue-dúett. En fyrir þá sem voru
bara að bfða eftir næsta skammti þá
dugir þetta. kristján már ólafsson
Platan er eins og kokkteill. Innihaldið
er betristofu-tónlist, keyrslurokk, raf-
tónlist, orgelgrúv og ýmis skringileg-
heit. Það sem gerir gæfumuninn hér
er flölbreytnin. Það er ekki verið að
hjakka f sama farinu heldur láta þeir
félagar fmyndunaraflið draga sig á
spennandi slóðir. Besta fslenska plat-
an á árinu hingað til.
trausti júlíusson
Þó hér séu gerð tilbrigði við stefið
hvað útsetningar varðar þá er Mayn-
ard mjög trúr sfnum söngstfl og setur
sinn stimpil afgerandi á flest lögin,
nettan Tool-fíling. Billy kann Ifka
greinilega sitthvað fýrir sér og gerir sitt
til að Ijá verkinu eigin karakter. Útkom-
an er ffn plata sem fórnar bjögun fýrir
dýpt. kristján már ólafsson
Þetta er helvíti flott plata. Um leið og
hún er fjölbreytt og full af óvæntum
hlutum þá er hún Ifka þægilega grúví
og göð heild. Fresh Produce stendur
undir nafni. Platan er sönn upplifun.
Ódýrara og skemmtilegra en mörg
önnur ofskynjunarefni.
trausti júlíusson
15 september 2000 f Ó k U S