Alþýðublaðið - 17.11.1921, Blaðsíða 1
ublaðið
Gtefid ét ai Alþýduaokknmn.
1921
Fimtudagitm 17. nó?ember.
266. tölabl.
líssneskNrelprinn.
Þegar eg fyrir um það bil þrem
vikum kom frá útlöndum, kom
með mér rússneskur drengur,
Nathan Friedmann að nsfni. Kom
hann með mér alk leið frá Moskva>
og var það ætlun okkar beggja,
að hann yrði hjá mér framvegis.
Drengurinn var föðurlaus; myrtu
hermenn Denikins hann af því
tiann var verkamannaforingi, en
það sem mér kom helzt til að
iaka drenginn með mér, var það,
að hasn er óvenjulega skynsamur,
og að sama skapi ötuli.
Mér hafði sýnst drengurinn lik-
ur til augnanna frænda mínum
einum, sem læknarnir sögðu að
ætti að brúka gleraugu. Eg hugði
því réttara að láta iæknir Kta á
drenginn, þó hann segði að hann
kendi sér einskis meins.
Við læknisskoðun kom í Ijós
að . drengurinn hefir augnveiki þá
er Trachoma nefnist. Veiki þessi
er útbreidd um Suður og Austur-
Evrópu, en er sjaldgæfari í öðrum
löndum. Hún er smitandi eins og
næstum öll augnveiki, en hún er
þó ekki meira smitandi en það,
að sjúklingar með þessa veiki eru
hvergi í heimi einangraðir. í Dan>
mörku er þeim sag'c að hafa siíka
varasemi, svo sem að láta ekki
aðra nota sama handklæði og
svamp og þeir og Iáta ekki aðra
brúka sömu vasaklúta og þeir.
Sézt á þessu að sjúkdómur þessi
er lítið smitandi, þegar hæfileg
varúð er viðhöfð, enda getur
sjúkdómurinn ekki smitað nema
tár eða útferð úr auga hins sjúka
komist í augu manns.
Brátt eftir að drengurinn var
farinn að ganga til læknis, fóru
að berast kynjasögur um hann
um bæinn; sögðu sumir að hann
hefði iekanda enn aðrir sýfilis,
og maður sagði mér að hann
hefðí heyrt hrópað á eftir honum
„franzós franzós" sem betur fór
hafði drengurinn ekki akilið
Jarðarför mannsins míns Helga Björnssonar, er ákveðin
föstudag 18. þ. m. kl. I frá heimili okkar Laufásveg 27.
Guðríður Hannesdóttir og börn.
þetta sýnishorn af islenzkri gest-
risni
Metm eru ætíð, og það mjög
eðlilega, hræddir við veíkindi.
Sérstakiega eru menn þó hræddir
við þau veikindí sem mean ekk*
þekkja, og skapaðist brátt af
þessum sögum sem gengu. Það
andrúmsioít raeðai sums »heldra“
fólksins sem heldur sig, að lands.
stjórnin íók rögg á sig og vísaði
drengnum úr landi, Má nærri geta
að dregurimt hefir þar notið góð,
vildar til mín,
Auðvitað er ekki hægt að vísa
öðrum úr landi en útlendingum,
og aðeins einu sinni áður hefir
það verið gert, og þá eftir dómi.
En sá útlendingur hat'ði iifað hér
á óiöglegri vfnsöiu og verið dæmd.
ur fyrir yfirhilmingu í þjófnaðarmál-
um. Og nú er þessum rússceska
föðurlausa og umkomulausa drcng
gert jafa hátt undir höfði, og iunn
hefir þó ekki annað til saka unnið,
en þjð að hann hefir þörf á
læknishjálp. Það er vitanlegt, að
drengurinn sera er umkomukus
verður hve gi þar, sem miaai
hætta t:r á að haan smiti frá sér,
en einmitt hér, þar sem hann á
kost á að iifa við góð kjör. Sé
hann ekki búinn að smita frá sér,
og þá heizt mig, sem verið hef
með honum aiia leið frá Rúss-
iandi, er ólíklegt að hann geri
það hér eftir, bæði af því að nú
er öll varúð viðhöfð, og svo iíka
það, að honum er þegar farið að
batna af meðulum þeim sem
Fjeldsted augnlæknir hellir og
smyr I augun á honum, enda
gengur hann til hans daglega.
Eg fór fram á það í stjórnar-
ráðinu að dregnum væri veittur
iítill lífeyrir í 2 tii 3 ár, ef hana
væri fluttur úr iáttdi, og nefadi
Brunatryggingar
k Innból og vÓrutn
hv«r«l 6d#r*ri •» h]6
A. V. Tuttni ue
vMnrntatttdtrMMaht
ESms h úolmi
tii að hann fengi annaðhvort 100
kr. á mánuði í þrjú ár eða 150
kr. í tvö ár. En það viidi stjórn-
arráðið ekki, heldur í mesta lagi
láta hann hafa, það sem því svar-
aði, sem það kostaði minna að
flytja hann til Danmerkur en til
Rússlands, eða alls 1000 kr. —
Enn fremur hafði sá ráðherrrran,
sem eg átti tal við um þetta mál,
góð orð um, að leggja honum
eitthvað sjálfur, og gera það sem
hánn gæti til þess, að honum yrði
eitthvað hjálpað síðar. En dreng-
urinn er enginn beiningamaður og
reynslan mun sýna, að hann verð-
ur merkur maður á sfnum tfma,
hvort sem hann nú verður fluttur
úr Sandi með valdi eða ekki. Og
framtíð hans er ekki hægt að
byggja á lausum ioforðuui.
Eg fyrir mitt leyti er þeirrar
skoðunar, að ef hér væri um veru-
lega hættu að ræða, svo nauðsyn
bæri til að vísa drengnum úr landi,
mundi yflrgnæfandi meiri hluti
þjúðarinnar vera því fylgjandi, að
drengurinn fengi þessa litlu upp-
bæð er eg tiitók f tvö til þrjú ár,
en ekki að honum yrði hent svona
út í veröldina, eias o_g nú á að
gera.
. Orsökin til þess, að stjórnar-