Dagblaðið Vísir - DV - 06.10.2000, Side 13

The Flaming Lips er ein þeirra hljóm-
sveita er koma fram á Airwaves-tónleik-
unum nú í október. Þetta er fornfrægt
band, stofnað í Oklahoma-borg árið
1983 og hefur gengið í gegnum ýmsar
mannabreytingar síðan. í dag er þetta
tríó sem inniheldur stofnmeðlimina
Wayne Coyne, sem syngur og spilar á
gítar, og Steven Drozd á bassa og
trommarann Michael Ivins. Þó svo band-
ið sé ekki mikið þekkt hér á íslandi og
hafi ekki gert stórkostlega hluti í sölu á
heimsvísu hefur það fyrir löngu náð
því sem kallast „cult status". Kristján
Már Ólafsson tók upp tólið og bjallaði í
Wayne Coyne sem sagði honum ýmis-
legt athyglisvert um sveitina:
sem við höfum, eiga svo trausta að-
dáendur, því bandiö hefur alltaf
snúist um að gera það sem okkur
langar að gera. Við erum ekki nógu
góðir til að gera neitt annað.“
Eftir því sem liðið hefur á spjall-
iö hefur sú tilfinning ágerst að ég
sé að tala við leikara sem ég get
ekki munað nafnið á. Það leiðir þó
hugann að söngrödd kappans, en
lengi vel kynntu misvitrir útvarps-
menn lag þeirra Race for the
Prize sem Flaming Lips ásamt
Neil Young. Þetta kemur honum
ekki beinlínis á óvart en honum
finnst hann ekki verður samliking-
arinnar.
„Fólk tcdar um þetta en þó svo ég
ffli sumt það sem hann hefur gert
þá hef ég aldrei reynt meðvitað að
líkjast honum. Ef ég ætti að velja
söngvara sem ég vildi líkjast þá
myndu það líklega mestmegnis
verða kvenmenn, til að mynda held
ég mikið upp á rödd Bjarkar. En
það er mikið hrós að vera líkt við
Neil Young, hann er góður söngv-
ari en ég ekki, ég endaði bara með
að syngja og hef skánað en er samt
slæmur."
Lepai langað að koma
til Islands
Þegar talið berst að ættjörð okk-
ar ismanna kemur uppúr dúmum
að hann hefur lengi langað að
koma hingað, forvitnin kviknaði
jafnt og þétt eftir að hann flaug
nokkrum sinnum yfir landið á ferð-
um til Evrópu.
„Ég sá bara snjó og svört fjöll og
stóð mig að því að hugsa hvers lags
fólk gæti eiginlega búið á þessari
eyju. Þegar gengið var frá því að
viö myndum spila á Airwaves þá *
keyptum við litla bók og höfum
veriö að stúdera aðeins." Fyrr en
varir er hann farinn að spyrja mig
út úr varðandi veðurfarið, hvort
vetrarskammdegið sé skolliö á og
hvort við höldum upp á jólin og
hvort við gerum það þá í desember.
Ég ranka við mér þar sem ég er far-
inn að segja honum frá islensku
jólasveinunum 13 og afræð að
reyna að sveigja viðtalið aftur í
minn farveg.
Flaming Lips spila á lokakvöldi
Airwaves og ég, hafandi heyrt til-
komumiklar sögur af tónleikahaldi
þeirra, verð að forvitnast ögn um
það. „Við erum náttúrlega bara
þrír og reynum þess vegna að flétta i*
margt inn í til stuðnings og vikk-
unar. Ég leik mér með flngraprúð-
ur og risastórt Gong, við erum með
skjá sem sýnir, ja, efni sem unnið
hefur verið við tónlistina og til að
skila sem stærstum hluta plötunn-
ar þá notumst við við afspilun af
bandi. Við sjáum þetta þannig að
við gætum alveg staðið þama þrir
og spilað stöfflð, án allra auka-
hluta, en þetta á að vera skemmtun
og því finnst okkur eðlilegt að nota
allar leiðir til að magna upp það
sem við erum að gera.“
Og það verður örugglega magn- *■
þrungið sjónarspilið þegar við
fáum að upplifa þetta stórskemmti-
lega band. Við kveðjumst með
virktum og reiknum með að sjást á
tónleikunum, eða ég reikna með að
sjá hann, spurning hvort hann sér
mig.
Þegar ég náði sambandi við Wa-
yne í Oklahomaborg, og nokkrum
formsatriðum varðandi kynningu
hafði verið fullnægt, þótti mér það
ágætis útgangspunktur að forvitn-
ast um hvort hann lifði á listinni.
Það kom fljótlega i ljós að þarna er
á ferðinni afskaplega almennilegur
náungi og honum þykir ekki mikið
mál að svala forvitni minni.
„Við höfum það fint og þannig
hefur það verið síðastliðin fimm ár
eða svo.“ Það má ímynda sér að
platan The Soft Bulletin spili
rullu í því, allavega ef eitthvað er
að marka gagnrýnendur sem vart
héldu vatni. Wayne staðfestir það
þó ekki að um milljónasölu sé að
ræða. „Ætli hún sé ekki búin að
selja einhver 250-300 þúsund eintök
á heimsvísu. Engar milljónir en
þetta er vel ásættanlegt. Það viröist
vera mikið af tónlistaráhugafólki
úti í hinum stóra heimi og það
virðist besti áheyrendahópurinn að
eiga.“
Heimurinn þarf ekki
meira af skrýtinni tónlist
Ég get ekki á mér setið að for-
vitnast ögn meira um markaðsmál-
in. Flaming Lips hafa verið hjá
Warner bræðrum langleiðina í
áratug og þegar stór samruni varð
milli hljómplötufyrirtækja fyrir
nokkrum árum kom upp orðrómur
um að þeir yrðu ein þeirra sveita
sem fengju að taka pokann sinn í
meðfylgjandi niðurskurði. Svo varð
þó ekki, i þetta skipti.
„Ég held að þegar menn þrífast í
þessu markaðssamfélagi þá sé
alltaf áhyggjuefni þegar ekki er
verið að selja mikið af plötum eða
græða mikla peninga. í þessu til-
felli þá held ég við höfum hreinlega
verið heppnir þvi á þeim tíma leit
út fyrir að við gætum farið að selja
fullt af plötum og það hafi orðið til
þess að við sluppum við fallöxina í
það skipti. Þannig hefur það alltaf
verið með okkur, þó svo margir hjá
Wamer fili það sem við erum að
gera og styðji okkur þá þurfa fyrir-
tækin að græða peninga þegar öllu
er á botninn hvolft. Ég get skilið
það að heimurinn þurfi ekki meira
af skrýtinni tónlist, fólk stendur í
þessu vegna þess að það er að
reyna að græða peninga, sem er í
góðu lagi mín vegna.“
Heldur upp á rödd
Bjarkar
Talandi um skrýtna tónlist þá
verður ekki hjá því komist að
spyrja hvað honum geðjist best af
eigin framleiðslu. Sú spurning
vefst þó ögn fyrir honum. „Þetta
eru nú ekki plötur sem ég hlusta
mikið á ... ætli það séu ekki síðustu
tvær, þær eru finar. Þegar ég hins
vegar skoða eldri plötur, eins og
kannski tíu ár aftur í tímann, þá
finnst mér það ekki vera við leng-
ur. Ég heyri þetta sem allt annað
band og stend mig að þvi að hugsa
eitthvað á borð við „hvað eru þeir
að gera?“ Þetta erum samt bara við
að gera það sem okkur langaði að
gera á þeim tíma, eins vel og við
kunnum á þeim tíma. Sem minnir
mig enn og aftur á það hvað við
erum heppnir að njóta þess fylgis

6. október 2000 f ÓkUS