Dagblaðið - 07.03.1980, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 7. MARZ 1980.
Hundafár í mönnum
-Nokkurorð
ítilefni hunda-
málsíKeflavík
á dögunum
,Hvemig átti ég
dýr-aðvitaað
væra að leioa
— meinlai
þessir mi
llaltA.
Mi| Lm|4i nl 4* 'P>í|4 h*»t **•
viiiir vin\(4l>lHi|Mn\ ny htnrl v'Ui
ul 4L14T11 i\krn/kuin Inyuni %vni
t|)i aA hdmiNA fnAhd(að. Éj rr
bara hundiir <n («A rr hútbonili
nlnnrkki..
I f lk*ni 1‘trlj nf ri Ih nunjAj i<f
Jjf\ nnmul Su'-i'iliAiim
niniludjf <21. kh. IVNI) \ar rf jA
ij nicr ilA 110 IrjUj j hrinuh
kar «vm rf llrinfhraui 92 1 kclla-
. I’ahhi »jr rrll Ijiinn 1 tinnunj
konan 1 rucuu ibiiA «ar aA patsa
I i)Uur h>hir hannski \kriiiA jA
kjllj hu\hnnUa minn pahha. rn r$
1 \»n linl hrfar har\p rtfnjAi\i mif
rkhi cflir nArum). ViA
kjrmr lckum nkkur jlli jf 'Jinan
rr nim Jifi rn fmmil ujjy urinn rr
4iA kr\lakur \rfna pcw jAfunn
hú\iA nkkar.
fanvall maAur n< imlio iciAr
mna. \rmokkur tr )u oNuni kmm
ir Aa. ji. itf ctnnif mcr (hui cf'*
ijrj ú 1 ncnu • i'lfJ mrA I
rinhtcrjum luUiuAnum.r
fcyiu h»i|c* »ar tnjnf hhl
»ilur »g mjnr hjrn*nA 4
rhkuAaf iJhim. \cni hrkkA
\kt h>ku »
h*> t*
hug\jAi aA pabhi hlyli a$ kxfa mh
aA fara i hihur mcA \>álf jai vörAum
laganna. ja. N»r hrjöra ctjn k»«ia. ti
kiaruh mjAurmii *m cí laUAi um
jö»k mif h»nrl »iA um rkkr
aA *cra tinir lcy rr ja>»hAA *rA jIíj
n* kaarm m« »»A haA) 1« »irtur 4 m«
handinm i f anfi^^.
)l»rrnif iiiicf. mcinljii'i J»r. aA
»iij haA jA hc\\ir mmn *«ru aA lciAa
nuf 1 fiklru nf .vtloAu aA Jtrpa mkf
iikA kiúJu hlnAr. <cm nf br\\r f amii
hunJaKini-fcrAi llann'h»ki\i »«ra.
tinur nijnn\ nf hrr \iAaa hpvi aA
hnfAi nunn- nf m*rArr
JsSS/H^
t>ar scm tiiaA rt ÍA tiunckir lab
ckki n* tkrifa, ctr» og h** kanmki
*tliA. hrf tf \cm rifanJi nf ji«\N>nJi
hcnnar Pcrki lckiA mcr hjA'lc>li jA
riia he*»a grrin f>ru hrnnar hAnd.
M#t ct -ag 1 aA hún hafi »cfáA
drcpin ut af tkýrtju um |>aA aA húa
hgfi hrnA \lufku RCll ct h*A aA
Pcr)# ftcf\*Ai 1 hanjlcff Jvwarar
\liJku Of hlaui hun mcwVh af »rni -
tnm mar nf hó%ur. cn Pcrfa hcá.
ckkt ttúikuaa h'l h*A -cr htct
hctháa maA*rr aA cf hunJur k 'larA ’
iiA Pctht irtka aA háa jA h» trrAa.
'móAtiin af hu mctra m mar 1«
Káfur. (Svtt hiA 'tiiA aA hrtta »ar
ntájanJt \i>»). k.itan
haka af mOAur 'lúikunnl
irgljn halAt rngj \ktillrf J í
jA laka Pcrlu 4 \inu hcáurli I
hrani 92 i k.rfto»tk. Hru
hr"» Ingrrflumcnn hrAnul
hafa \amhanj »rA n
wnruAu hcári h.
A ckkr ktfXffbn aA\)l m
JtfWir hakli ktfái? Ilcfur *
iJ mA hi)Ara hau »iilí?
VuAmfarnm.
Hrt.toknu n. Kc«Mk-
Björn Ólafur Hallgrímsson skrifar:
Ungur maður ritar stóryrta grein í
Dagblaðinu 3. þ.m. og gagnrýnir þar
lögregluna í Keflavík fyrir að hugsa
ekki áður en hún framkvæmir.Bréf-
ritarinn, Finnbogi Eiríkur Kristins-
son, lætur þá von sína í Ijós, að
vinnubrögð lögreglunnar í þessu
tilviki séu algerl einsdæmi í sögunni.
Grein hans fylgir endurprentuð grein
Sigurbjörns Reynis Sigurbjörns-
sonar, Keflavík, þar sem sá síðar-
nefndi höfðar til dýravina um allt
land um samúð vegna missis hundar
sins, Perlu, sem aflifaður var fyrir
skemmstu af lögreglu eftir að hafa
glefsað í handlegg Istúlku.Ber greinin
yfirskriftina „Hvernig átti ég —
meinlaust dýr — að vita að þessir
menn væru að leiða mig í gildru?” Er
fyrirsögnin ein táknræn um, hvernig
tilfinningabönd geta ruglað
dómgreind manna. í lok greinarinnar
er lögreglan gagnrýnd fyrir ólöglegt
athæfi, likt og í grein Finnboga.
l.jósrit af staðfestri samþykkt um
hundahald i Keflavík fylgir
greinunum. í I. grein samþykkt-
arinnar segir orðrétt: „Hundahald er
bannað i Keflavík, að undanskildum
leitarhundum og hundum til aðstoðar
blindu og fötluðu fólki, samkvæmt
læknisráði.” 2. grein fjallar um
heintiid bæjarstjórnar til að veita
undanþágu og hver skilyrði þess séu,
að hana megi veita. Meðal helstu
skilyrða, sem uppfylla vcrður til að
undanþáguveiting komi til greina,
eru þessi: Hundurinn má aldrei vera
laus utanhúss. Hann skal hretnsaður
skv. nánari reglum þar um. Leyfis-
hafi skal kaupa ábyrgðartryggingu
vegna hunds síns, (þ.e. tryggingu til
að bæta tjón það, er hundurinn kann
að valda öðrum). Greiða skal gjald,
hundaskatt, til bæjarsjóðs til að
standa sraum af eftirliti með hundum
og hreinsunum. Skilyrðin eru fleiri og
því aðeins að þau séu öll uppfyllt, er
bæjarstjórn heimilt að veita undan-
þágu. í 3. grein er síðan mælt fyrir
um hvernig bregðast á við, ef aðili,
sem fengið hefur undanþágu, brýtur
gegn settum skilyrðum. Segir í
greininni, að þá skuli koma
hundinum fyrir og svo frv., (þó ekki
fyrir kattarneO, ef um lítið brot er að
ræða i fyrsta skipti
Bréfritarar hafa lítinn gaum gefið
að 2. gr. og er hún að mestu hulin við
Ijósritun. Vonandi ekki með ráði
gert. Þeir byggja mál sitt aftur á
móti á 3. gr. og veðja þar á rangan
hest, því að Sigurbjörn hafði ekki
undanþágu fyrir hundi sínum. Á þvi
ákvæðið hreint ekki við um hans
tilvik. Segja má, þótt kaldhæðnis-
legt sé, að hér liggi hundurinn grafinn
í máli þessu, og er dauðadómurinn
uppkveðinn af eigandanum sjálfum
með eigin hirðuleysi og tillitsleysi. Til
viðbótar má geta þess, að hundurinn
mun ekki hafa verið hreinsaður
lögum samkv., sem þó má heita lág-
markskurteisi gagnvart sam-
borgurunum, að ekki sé meira sagt.
Skora ég á Sigurbjörn að upplýsa hið
sanna um önnur atriði, s.s. ábyrgðar-
tryggingu. Tel ég nauðsynlegt að sem
nánastar upplýsingar komi fram hér í
blaðinu um málið, svo að „dýravinir
um allt land”, sem væntanlega eru
jafnframt löghlýðnir borgarar, geti
betur áttað sig á hlutunum. Eigi
finnst mér hlýða að bera fyrir les-
endur hálfsagða sögu.
Báðir bréfritarar telja að það sé
algerlega á valdi þess, sem bitinn er,
hvort til aðgerða megi grípa. Þetta er
rangt, enda snýr bitshættan að
fleirum en þeim einstaklingi, er fyrir
verður i það og það skiptið. Sem
dæmi má nefna, að það er ekki lagt í
vald einstaklings, er fyrir alvarlegri
líkamsárás verður, að ákveða um
hvort hið opinbera lætur málið til
sín takaeðaekki. ,
Þegar mái þetta er skoðað á ný í
ljósi þess, sem hér hefur verið rakið,
þá liggur á borði svar við öilum
spurningum Finnboga Eiriks
Kristinssonar til lögregluþjónanna.
Svarið er, að spurningarnar eru allar
á misskilningi byggðar og greinin öll
frumhlaup, — stóru orðin að sjálf-
sögðu líka. Hins vegar má með
orðum Finnboga segja, að bréf-
ritarar „mættu hugsa áður en þeir
framkvæma” og þá væri von til að
„svona svínarí eigi ekki oftar eftir að
birtast á síðum dagblaðanna i fram-
tíðinni.”
Skrif af þessu tagi og gæðum eru
því miður algeng af hálfu hundaeig-
enda og stuðningsmanna þeirra. Þar
ráða oft og einatt tilfinningarnar
ferðinni framar skynseminni.
Sjaldnar heyrist aftur á móti frá hin-
um hópnum, sem þó er margfalt
stærri. Er hann réttnefndur hinn
þögli meirihluti. Þótt hundahald sé
bannað í velflestum stærri þétlbýlis-
kjörnum og hafi verið þannig um
langt skeið, verður þessi hópur að
horfa upp á að tiltölulega fámennur
hópur samborgara hafi þessar
reglur að engu og yfirvöld fái
einhverra hluta vegna ekki við því
gert. Ýmislegt ónæði er af hundum
fyrir umhverfið, og hefur nokkuð
verið um það rætt og skrifað. Hund-
ar þurfa að sjálfsögðu að losna við úr
gangsefni, eins og önnur dýr, og þá
verða gangstígar, leikvellir, sandkass-
ar og jafnvel lóð grannans fyrir
valinu á síðkvöldum. Hitt er svo öllu
alvarlegra, að fjölmörgum af þessum
óvelkomnu samborgurum, þ.e.a.s.
hundunum, er smyglað til landsins.
Þeir hafa ekki verið í sóttkví, svo sem
nauðsynlegt er til að sannreyna hvort
hundur er sýktur af hundaæði o. fl.
eða ekki. Bit eða glefs sakleysislegs
heimilishunds, sem þannig er til
landsins kominn, getur orðið bani
þess, er fyrir verður, og um leið
þjóðarógæfa, sem aldrei yrði komist
fyrir, hundaæði. Þessir smygluðu
hundar eru margir hverjir auðþekktir
í útliti vegna uppruna síns og ætti
yfirvöldum að vera í lófa lagið að
finna þá og útrýma. Herða þarf jafn-
framt varnir við slikum innfiutningi
og slórþyngja refsiviðurlög. !
Oft hefur verið rætt um, að
hundum hæfi það afar illa, a.nt.k.
stærri tegundum, að vera lokaðir inni
í húsum og bilum daglangt. Hafa
sunrir viljað kalla það iila meðferð á
þessum dýrum. Þessu er ég samniála
og hef því komist að þeirri niður-
stöðu að félagsheitið, Hundavina-
félagið, sé í raun rangnefni, þar sem
aðallega standa að því menn, sem
vilja hundahald í þéttbýli. Finnst mér
vel til faliið, og kem þeirri tillögu hér
með á framfæri, að stofnað verði
félag, sem hefur á stefnuskrá sinni,
að létta þessari ánauðaf hundum,
eftir því sent kostur er, og reyna að
koma í veg fyrir að fleiri bætist í
þann hóp en orðið er. Félagið mætti
ntjög gjarnan heita Félag sannra
hundavina, og bæri þá réttnefni.
Jafnframt tel ég, að eins og nú háttar
málum sé full þörf á öflugum sam-
tökum þeirra, senr á móti hundahaidi
eru af umhverfislegum ástæðum, án
þess að taka afstöðu til hunda-
vináttu, ef svo má að orði komast.
Markntið þessara tveggja félaga
mundu falla saman að þvi er varðar
útrýmingu hundahalds i þéttbýli.
Stofnun og starfsemi félaganna yrði
yfirvöldum nauðsynlegur siðferðileg-
ur stuöningur og hvatning til að
framfylgja settum reglum í þessum
málum jafnt og öðrum.
Tilgangsleysi Norðurlandaráðsfunda:
Hin engilsaxneska menning
stendur okkur langtum nær
Granclvarskrifar:
Enn einu sinni er hinn ntikli frænd-
garður samankominn tii skrafs og
ráðagerða, og nú hjá „frummóður”
norrænnar ntenningar (að okkar
áliti). — Eða var það kannski i
Noregi, sem vagga norrænnar ntenn-
ingar stóð?
Og þótt ekki sé nenra til þess að
koma til móts við Þjóðviljann, sent
segir, að alltaf verði einhver til þess
að fara að rausa og narta í frænd-
semina, þegar Norðurlandaráðsþing
hefjast, skal nú riðið á vaðið. Þjóð-
viljinn á það inni hjá þeint er þetta
ritar, að blaðinu ratist satt á munn.
Margt er á dagskrá að þessu sinni
hjá þessu þingi. M.a. verður rætt unt
hnefaleika, mútuþægni, nálarstungu-
aðferð, en lika unt fjárfestingamál og
lán frænda okkar til virkjana-
framkvæmda, allt miðað við Banda-
rikjadollara, — en greiðist til baka i
hollenzkum fiórinum og vestur-
þýzkum mörkum!
Einnig munu frændur okkar frá
Skandinavíu, ef að líkum lætur,
minnast á menningarmál, þau eru
þeim svo kær. Þeim er mikill þyrnir í
augum, að við förum aðra leið en
þeir. Háskólann hafa þeir nú
„mannað” dyggilega og þar ætti
„innrætingin” að vera í lagi! —
a.m.k. í heimspekideild, sem sér um
dönskukennslu — nú og í flestum
greinum þeirrar deildar.
Þeir munu sennilega einnig vara
okkur við þvi að fara fram á afnot
Keflavíkursjónvarpsins fyrir lands-
menn, það hafa þeir áður ílrekað og
lalið mikið hneykslismál.
Og þeir geta trútt um talað
„frændurnir”. Þeir hafa ekki nema
þrjár til fjórar stöðvar í sínu sjón-
„Einnig munu frændur okkar frá Skandinaviu, ef að Ifkum lætur, minnast á menningarmál, þau eru þeim svo kær,” skrifar
Grandvar.
varpi að viðbættum erlendum stöðv-
um frá næstu nágrannalöndum! Þess
vegna þykir þeim sjálfsagt, að við
höfum aðeins eina dagskrá hér!
Það er ekki furða, þótt frændum
okkar og velunnurum séheilsaðmeð
orðunum: „Frelsi, ábyrgð og sam-
kennd eru leiðarstjörnur, sem við
verðum að fylgja.”
Og hvar er svo umhyggjan og sam-
kenndin fyrir þjóðunum Færeyingum
og Álandseyingum? Þegar þær þjóðir
berast i tal, er venjulega skirskotað til
„næsta” fundar — þá verður það
mál „skoðað”.
Eftir að hafa hlýtt á untræður ráð-
herranna norrænu um menntamál og
þróun þeirra i þessum löndum.
þ.á m. bollaleggingar um Nordsat
gervihnöltinn, sem ráðamenn okkar
hér hafa einblint á sem lausn á sjón-
varpsmálum okkar, kemst maður að
raun um það tilgangsleysi, sem er því
samfara að ætla að binda trúss
íslendinga við þróun rnála þessara
„frænda” okkar.
í þessum löndum gætir svartsýni,
vegna sivaxandi efnahagserfiðieika,
alvinnuleysis og félagslegrar upp-
lausnar, — nema þá helzt i Noregi, en
þá þurfum við íslendingar endilega
að stofna til illdeilna við þá þjóð út af
eyðieyju, sem við eriint engu bættari
með að fá afnot af eða hafsvæði því,
sent að henni liggur.
Við íslendingar erum i engu tilliti
likir þessum „frændum” okkar,
höfunt engar tilfinningar gagnvart
tengslum við þá og menning þeirra og
áhrif eru okkur ekki að skapi.
Það sanna er, að hin engilsaxneska
menning og áhrif slanda okkur mun
nær, enda skyldari þeim uppruna-
lega. Forfeður okkar koniu aðeins
við í Noregi eftir langt ferðalag frá
gresjum Balkanskaga og Ungverja-
lands, á flólla undan Atla húnakon-
ungi.
Það sannaði Barði Guðmundsson
forðunt. Og það sannar tunga okkar
sem er ólikust norrænu málununt og
afbökuð mállýzka forfeðranna, sem
námu ekki hið norska ntál á þeim
stutta líma, sem þeir stóðu við i
Noregi.