Dagblaðið - 18.03.1981, Blaðsíða 11

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 18. MARZ 1981.
II
......— iuiiikimiwi ............................................. iu. —wim ................ i«a——i—im . ., mim« > mhéiihiiiii n,t,i,. m:/-- . c
Yfirlitsmynd af strandstað Sigurbáru. Skipið tók land lengst til vinstn a myndinni, fyrir ofan jarðýtuna sem heldur i skipið. Órin bendir á Merkjastein sem fór illa með skipíð þegar það barst
vestur fjöruna undan veðrinu þangað sem það liggur núna. DB-myndir Einar Ólason.
en hann var áður eigandi skipsins.
Sagðist hann vera kominn til að ná í
ýmislegt sem hefði orðið eftir um
borð af persónulegum munum
áhafnarinnar og jafnframt að undir-
búa að koma veiðarfærunum í land,
en þau eru eign Óskars skipstjóra, en
Kristinn keypti hins vegar skipið
sjálft af Tryggingamiðstöðinni sem er
vátryggingaraðili skipsins.
Nú var komið háflæði svo öld-
urnar voru farnar að teygja sig langt
upp fjöruna. Sneri Óskar skipstjóri
frá að sinni en Kristinn bauð okkur
Einari upp á kaffisopa í hjólhýsinu.
„Strandkafteinn og
galdramaður að vestan"
Þeir voru hressir karlarnir hans
Kristins þegar við settumst niður með
þeim til að drekka kaffið sem „kokk-
urinn”, Einar Halldórsson, var að
enda við að laga.
„Þetta er „strandkafteinninn”
okkar,” sagði Kristinn þegar hann
kynnti okkur fyrir þeim fyrsta. „Að
vísu fær hann ekki að vera kafteinn
nema skipin séu á þurru landi,”
Þorsteinn Einarsson bóndi á Sól-
heimum og eigandi fjörunnar sem
Sigurbára stendur i: „Kannski við
ættum ekkert að sleppa skipinu en
fara bara að gera út sjálfir, þá
fengjum við kannski höfn.”
göldróttur,” sagði Kristinn og ekki
báru þeir hinir félagarnir á móti því.
Þegar við höfðum setið góða
stund með þeim félögum og drukkið
kaffi og borðað af ríkulegu meðlæti
sem þeir höfðu meðferðis frá
Skógum, en þangað fara þeir félagar
í mat, þá bættust þrír menn í hópinn.
„Þetta er nú landeigandinn,”
sagði Kristinn þegar hann kynnti
okkur fyrir einum þeirra. Landeig-
andinn reyndist vera Þorsteinn
Einarsson bóndi á Sólheimum en
hann á fjöruna sem Sigurbára
stendur í. Hinir voru Gísli Reynisson
jarðýtustjóri frá Vik og Guðlaugur
Guðjónsson frá Reynishólum. Þeir
heimamenn höfðu verið í hópi björg-
Verið að gera klártfyrir flóðið. Það sést vel hversu illa Merkjasteinninn hefur farið með bakborðshlið skipsins en það er
meira og minna rifið alit aftur undir hæl.
unarmanna þegar Sigurbára strand-
aði og fékk Kristinn þá í lið með sér
við björgun skipsins. Gísli var þarna
með stóra ýtu frá búnaðarsambandi
þeirra heimamanna en hún var notuð
til að halda i skipið.
Gömul verstöð
heimamanna
Staðurinn þar sem Sigurbára kom
upp heitir Maríuhlið og er gamall út-
róðrastaður þeirra Sólheimabænda.
Var þetta oft eini staðurinn þar sem
hægt var að lenda á löngu svæði þótt
brimaði allt í kring. Þarna var
stundað útræði allt þar til fyrir um 30
árum. Eru siðustu bátarnir sem þar
Björgunarmenn fylgjast með skipinu eftir að öldurnar eru byrjaðar að klappa
því. Engilbert bendir til hafs en að baki honum standa þeir Halldór og Þórir
„strandkafteinn”.
bætti hann við. Strandkafteinninn
heitir annars Þórir Davíðsson og er
búinn að vera að stússast í björgun-
um með Kristni í 18 ár. Þegar við
spurðum þá félaga hve mörgum
skipum þeir væru búnir að bjarga þá
litu þeir hvor á annan og voru hreint
ekki vissir hve mörg þau væru orðin.
„Einhvem tíma voru þau orðin
nær sjötíu,” sagði Kristinn eftir smá-
umhugsun. Ekki hafa þetta allt verið
bátar sem þeir í Björgun hafa náð á
flot í gegnum árin en stærst er senni-
lega Súsanna Reith sem strandaði við
Raufarhöfn árið 1965, en það skip
brotnaði í tvennt. Styttu þeir félagar
þá skipið um nokkra metra, settu
síðan saman og sigldu því síðan á
brott. Það skip var um 1800 tonn.
Það var gert upp úti í Bretlandi og hét
seinna Grjótey.
Auk þeirra Þóris „strandkafteins”
og Einars „kokks” voru þarna
Þórarinn, sonur Kristins, Engilbert
Eggertsson og Halldór Alexanders-
son. „Halldór er að vestan og ramm-
Guðlaugur Guðjónsson á Reynis-
hólum og Gísli Reynisson komu til
liðs við þá Björgunarmenn ásamt
Þorsteini bónda.
móti mörgum sjómanninum á liðnum
öldum voru móttökurnar ekki jafn-
bliðar þegar Sigurbára steytti á skerj-
unum undan ósnum á dögunum og
Merkjasteinninn bætti síðan um
betur og setti sitt mark á skipið.
Kiukkan var farin að halla langt í
sex þegar við stóðum upp frá kaffinu
og héldum út í rigninguna. Það rignir
Það var létt yfir mönnum i kaffinu, Þórir „strandkafteinn” og Kristinn voru
hreint ekki vissir um það hve mörgum skipum þeim hefði tekizt að ná á flot um
dagana.
voru notaðir báðir komnir á söfn,
annar er i byggðasafninu á Skógum
en hinn á sjóminjasafninu í Ha/nar-
firði. Þar til þeir fóru þangað voru
þeir geymdir í helli í Pétursey.
Þar sem Sigurbáran stendur núna
var einnig tekið á land allt byggingar-
efnið í brúna yfir Jökulsá á Sól-
heimasandi. Var þvi fleytt i land á
tunnum og síðan flutt að brúar-
stæðinu.
Þótt Maríuhliðið hafi tekið vel á
á allt að því sérstakan hátt undir
Eyjafjöllunum, finnst manni
stundum, og einhvern tíma heyrði ég
sagt að rigningin þar væri blautari en
annars staðar á landinu.
Við kvöddum þá strandmenn og
héldum heimleiðis. Þurrkurnar máttu
hafa sig allar við að hafa við rigning-
unni og við Seljalandsfoss rauk
regnið eins og skafrenningur í vind-
hviðunum eftir veginum.